กระท่อมหลังเล็กๆโย้เย้ในความมืดตรงหน้าทำให้ร่างเล็กๆยิ้มออกมาในที่สุดก็ถึงบ้านเสียที
"พะ...อื้อ..."ร่างเล็กดิ้นอึกอักเมื่อบางอย่างโฉบเข้ามามือแข็งๆปิดปากเขาไว้ก่อนโผขึ้นจากพื้นร่อนลงมุมหนึ่งที่มองเห็นในกระท่อมชัดเจน
"กาก้า...มีอะไร..."เด็กน้อยถามงงๆเมื่อเจ้าของร่างทะมึนในเงามืดโอบเขาไว้ด้วยปีกขนาดใหญ่นิ้วที่ผอมจนเหลือแต่กระดูกยกขึ้นจรดริมฝีปากหนาเบาๆ
"ชู่!!..อันตรายนักเด็กน้อยเอย...จงมองดูนั่น..."นั่นของปีศาจกากอร์ยคือชายฉกรรจ์สามคนกำลังยืนล้อมพ่อเขาอยู่...พ่อแกๆซ่อมซ่อที่ตอนนี้ขดตัวเข้าข้างฝาอย่างน่าสงสาร
"มอบมันออกมา...เทโร..."หนึ่งในสามตวาดเสียงกร้าว
"เจ้าพูดถึงอะไร...ข้าไม่รู้เรื่อง..."ชายชราซอมซ่อตอบออกไปอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวถึง
"เทโร...อย่าบีบบังคับเรา...จงมอบมันออกมา...คัมภีร์คืนชืพที่เจ้าขโมยมามันอยู่ไหน..."
"คัมภีร์คืนชีพ...ฮึ...ฮึ...ฮึ..ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...นั่นสินะของแบบนั้นมันอยู่ที่ไหนกันนะ..."ชายชราพูดออกมาพร้อมหัวเราะเสียงดังคล้ายได้ฟังนิทานที่ถูกใจ
"โฮ๊กกกก!!!...อยากตายนักใช่ไหม...ไอ้คนทรยศ..."ร่างสูงกระโจนเข้าใช้สองมือขย้ำคอชายชราพร้อมแยกเขี้ยวเข้าใส่อย่างโกรธจัด
"เคน!...ใจเย็นสิ...แค่ฆ่าแวมไพร์ผุๆตัวหนึ่งจะทำเมื่อไหร่ก็ได้...แต่นั่นต้องหลังจากเราเจอคัมภีร์คืนชีพเสียก่อน...."ร่างสูงอีกคนเข้ามาดึงร่างที่โกรธจัดออกเบาๆ
"แต่แกดูมันสิแซม...วอนเสียขนาดนี้..."เคนฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ
"เชื่อแซมเถอะเคน...เทโรยอมทรมานตัวเองกินเลือดสัตว์ชั้นตำ่เน่าๆเพียงเพื่อปกปิดร่องรอยไม่ให้เราหาเจอ...ทั้งๆที่ฝีมือระดับเขามือขวาแห่งราชินีทำขนาดนี้เพื่ออะไร...มันมีอะไรที่มากกว่าคัมภีร์แม้ไม่ชัดแต่ข้าสัมผัสได้..."ชายที่เอ่ยขึ้นคือคนที่ยืนนิ่งๆมานานกวาดตามองไปรอบๆอย่างจับสังเกตุ
"มารัน...เจ้าพูดถึงอะไร..."เคนถามงงๆไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดถึงอะไร
"ข้าตอบเจ้าไม่ได้หรอกเคน...แต่เทโรตอบเราได้แน่...จับเขากลับไป!.."สิ้นคำสั่งชายชราก็ถูกจับตัวไว้โดยอีกฝ่ายไม่ดิ้นรนขัดขืนแต่กลับยิ้มเยื้อนราวไม่แปลกใจที่ตัวเองถูกจับตัว
"ไม่น่าเชื่อแวมไพร์ผุๆตัวหนึ่ง...ยังเป็นที่ต้องการของวังราชันย์...ข้านี่ก็ยังมีประโยชน์เหมือนกันนะ"
"พล่ามอะไรทุเรศสิ้นดี...วังราชันย์ไม่ได้ต้องการเจ้าในฐานะที่ปรึกษาระดับสูงอีกแล้วเทโร...เจ้าคนทรยศ..."เคนตะคอกเมื่อกระชากร่างซ่อมซ่อขึ้นก่อนทั้งกลุ่มจะเปลี่ยนตัวเองเป็นค้างคาวตัวเขื่องบินออกไปท่ามกลางความมืด
"กาก้า...พวกมันจับพ่อไปแล้ว..."โจนตัวน้อยอุทานอย่างตกใจ
"เลวร้ายแล้ว...เกิดเรื่องเลวร้าย...โจนเจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว...เด็กน้อยเอย..."เสียงแหบพร่าบอกขึ้นเบาๆ
"กาก้า...แล้วเราจะทำยังไง...เราจะไปอยู่ที่ไหน...ข้าไม่มีใครอีกแล้วนอกจากพ่อ..."
"เจ้านั่นไม่ใช่พ่อเจ้า...เจ้าก็รู้..."
"แต่เขาก็เลี้ยงข้ามา...."
"โชคชะตา....เด็กน้อยเอย...โชคชะตาได้กำหนดแล้วขึ้นหลังข้าเถอะ...."
"เราจะไปไหนกัน...กาก้า..."
"อย่าได้กังวล....ข้าจะนำเจ้าไปในเส้นทางแห่งโชคชะตา..."
"กาก้า..."นำ้เสียงและสีหน้าบอกถึงความลังเล
"เร็วเถอะ....ก่อนรุ่งสางจะมา...ข้าอาจพาเจ้าไปไม่ไกลพอ..."ร่างกากอร์ยตัวโตนั่งลงเพื่อให้คนตัวเล็กขึ้นขี่หลังก่อนกางปีกโผบินออกไปสู่โชคชะตาท่ามกลางราตรี.....