Formerly: Taming The Casanova Gangster
Chapter 25
[Last Goodbye]
< Sophia's POV >
Dapat akong maging malakas. Kailangan akong maging malakas.
Paulit-ulit ko yung sinabi sa sarili ko habang inaasikaso ko yung burol ni Daddy. Pati na din yung magigin libing niya. Kahit kelan, hindi ko naisip na mangyayari sakin 'to. That I will be arranging my father's burial at seventeen years old. Masyado pang maaga para kunin mula sakin si Daddy, samin ni Mommy.
"Ma, please... talk to me. Kausapin niyo naman po ako oh. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung pati kayo mawawala sakin." Niyakap ko si Mommy ng mahigpit. I wished so hard na sumagot na siya sakin.
Ang dahilan kung bakit ako ang nag-aasikaso ng burol ni Daddy at hindi ang Mommy ko ay dahil nag-break down si Mommy. Nakatulala lang siya at tahimik na umiiyak. Hindi namin siya makausap at parang wala siyang naririnig sa lahat ng mga sinabi namin sa kanya. Paminsan-minsan lang siya nagsasalita, at yun ay para tawagin si Daddy. And honestly, takot na takot ako. Natatakot ako na baka pati ang Mommy ko mawala sakin. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko kung magkataon.
"Mommy... I love you. Please.. please, mommy. Bumalik ka na sa dati. I need you." Mas lalo ko pang hinigpitan yung yakap ko kay Mommy. Pero kahit konti, wala akong nakuhang reaksyon mula sa kanya. Parang walang kumausap sa kanya. Parang wala siyang narinig.
"M-mommy..." I cried harder pero nanatiling bingi sa mga tawag ko ang mommy ko. And it was breaking my heart. Lalong lumalaki yung takot sa puso ko. Takot na baka tuluyan nang nawala pati ang mommy ko sakin.
"Ahm.. Ma'am Pia, may mga dumating pong mga bulaklak para sa Daddy niyo." sabi nung isang maid na pumasok sa kwarto ni Mommy. Tumango ako sa kanya at pagkatapos kong yakapin sa huling beses si Mommy, pinunasan ko yung luha ko at lumabas ng kwarto niya.
The pain and grief is killing me. Pero gagawin ko ang lahat para mabigay ko sa daddy ko ang burol at ceremony that he deserves.
For the next few days, I cried and mourned silently for the death of my Father. Hindi ako umalis sa tabi ng kabaong niya except to check on my mother. Dumalaw at nakiramay yung mga kaibigan ko pero may mga sarili rin silang mga buhay at naiintindihan ko na hindi naman sila pwedeng nasa tabi ko lang 24/7.
Sobrang thankful ako kay Enzo. Siya yung pinakamadalas dumalaw at pinakamatagal mag-stay. Dumidiretso siya sa burol ni Daddy pagtapos ng trabaho niya at mag-uumaga na siya kung umalis. I know I'm being selfish pero hindi ko siya magawang patigil sa ginagawa niya kahit alam kong pagod na din siya. I just needed someone so badly right now. Sa tuwing pupunta siya, he would silently hold my hand. Hindi niya ako kinocomfort, alam kong hindi siya kumportable dun. Pero sobrang nagpapasalamat ako sa presence niya. Right now, he was the only one I had.
Hanggang ngayon hindi pa din ako makapaniwala na wala na ang Daddy ko. How could he be gone when all my memories with him are very much alive? Bawat masasayang sandali kasama ang Daddy ko, buhay na buhay pa sa isip ko. I remember how he used to carry me to bed everytime I fall asleep on the couch when I was young. Then he would tuck me to bed and kiss my forehead. Hanggang ngayon, ramdam ko pa yung pagduyan sakin ni Daddy. Tandang-tanda ko pa how we used to play water gun on my Mom's garden. How he taught me to ride a bike. Kung paano niya ko hinatid sa school the very first time. Kung pano niya ko pinapatahan everytime I cry. Lahat yun, tandang-tanda ko pa. Malinaw na malinaw pa sakin ang lahat.
He was the best father in the worrld. He forgave me para sa lahat ng pagkakamali ko. He cherished and protected me. Kahit sa huling sandali ng buhay niya, sinigurado niyang ligtas ako bago siya tuluyang bumitaw. Alam ko na ngayon what that squeezed at the hospital meant. He made sure I was okay before he was gone. Tulad ng isa sa mga huling sinabi niya sakin, "I will make sure that you're safe and happy even if it's the last thing I do." He was the father that gave me the best of everything and loved me unconditionally. A parent's love is truly eternal.
I know it's impossible but I kept wishing for a second chance. A second chance para makasama ulit yung Daddy ko. God, I would give everything to talk to him again, to see him smile, to hear him laugh, to hug him. Kahit yung pagtawag niya sakin ng 'baby girl', gustong-gusto kong maulit. Ako na siguro ang magiging pinakamasayang tao to hear him call me like that again. Nagsisisi ako. Sobrang nagsisisi ako. I should have spent more time with my father. I should have loved him more. I should have hugged him more. I should have told him I love you more. Kasi ngayon, kahit isigaw ko pa kung gano ko kamahal ang Daddy ko, it's useless. Kasi kahit kelan hindi na niya ko maririnig. He wouldn't be around to hear me.
I have so many regrets. Sana, I would have been a better daughter. I should have made him proud of me. Sana hindi na ko lumayas para hindi na kami nagkahiwalay. I took him for granted at ngayon? Wala na siya. And to make it worse, dahil yun sa sarili kong kagagawan, sa mga padalos-dalos kong desisyon. My father was a great man. He was helpful. He was kind. He was loving. Napakasakit na siya pa ang kailangang mawala. Napakaunfair. Gusto kong magalit. Pero alam kong hindi gugustuhin ni Daddy kung magpapatalo ako sa mga pangyayari. He taught me to be strong. He taught me to be a fighter. And I will be strong.
Sobrang naiinggit ako sa mga taong kasama pa hanggang ngayon yung pareho nilang mga magulang. They should realize how lucky they are before it's too late. Bago pa mahuli ang lahat at mawala na sa kanila yung mga magulang nila. A parent's love is unconditional. Kahit lahat ng tao talikuran ka, ang mga magulang mo, hinding-hindi ka iiwan at mananatili lang sa tabi mo. Utang natin sa mga magulang natin ang buhay natin. We shouldn't take for granted how they raised us dahil hindi birong trabaho yun. Walang day-off, walang time out, walang sweldo. Purong pagmamahal lang.
Two days before my father's burial, I tried to get my Mom back again. I hugged her so tight and I kept talking to her. Hoping na sana, marinig niya ko. Maabot ko siya and she could come back to me.
"S-sophia?" Nanlaki ang mga mata ko at hinarap si Mommy. Nakatingin siya sakin at patuloy na umiiyak.
"M-mommy!"
"I'm sorry.. I'm sorry, anak. Natakot ka ba? Sorry, sorry. But I'm here now, okay? I won't leave you anymore. I'll be stronger." She hugged me. I could feel her tears falling and I know that I'm no different. God, thank you so much. I am so relieved to have my Mother back. Things weren't better but the load was much lighter now that my Mom is here to share it with me.
"Mommy..."
"Pasensya ka na. Nagpakalunod ako sa lungkot. Hindi ko na alam kung anong nangyayari sakin pero naiisip ko lang yung sakit dahil sa pagkawala ng Daddy mo. But I heard your voice, Sophia. And I realized how unfair I was being. I lost my husband just like you lost your father. I'm sorry, anak."
I nodded against my mother's shoulders and cried my heart out.
Yes, together, we can get through this. It's what my father would have wanted for us.
* * *
"I love you so much, Daddy. I miss you so much. I will never forget you and everything you taught me. Thank you for giving me life. Thank you for giving me the best. You're the best father in the whole world and I'm very lucky to be your daughter. I love you." Nilagay ko yung white rose na hawak ko sa taas na kabaong ni Daddy. Tapos bumalik ako sa pwesto ko sa tabi nina Zoe habang si Mommy naman ang tumayo sa harap ng kabaong ni Daddy.
During the whole ceremony, I cried silently. And I prayed na sana maging maayos ang kalagayan ni Daddy sa kabilang buhay.
Nung mailibing na si Daddy, inasikaso ni Mommy yung mga nakiramay. She thanked them and wished them well. Habang ako naman, umupo ako sa harap ng lapida ni Daddy at ni-trace yung mga naka-engrave na lapida niya.
How could this be the closest thing left of my father? My father was warm and very welcoming. Yung batong 'to? It was hard and cold. The complete opposite of my father.
"R-rian.." Napatayo ako nung marinig ko yung boses na yun.
How dare he?
Hearing his voice, lahat ng sakit sa puso ko, napapalitan ng galit. I hated him so much. How I wished that I hadn't met him. That I hadn't loved him. And that I hadn't saved him. Oo, umabot na ko sa puntong yun, ganun na ko kasama. Hihilingin na sana siya na lang yung nawala at hindi yung Daddy ko.
"What the hell are you doing here?"
"N-nakikiramay ako. I-I'm sorry about w-what happened---"
"Sorry? Anong gagawin ko diyan sa sorry mong yan, Justin? Mababago ba niyan lahat ng nangyari? I gave you my heart! I loved you whole heartedly! Pero anong ginawa mo? You broke my heart to pieces. Dahil sa'yo ang daming nawala sakin. Nawala yung pride ko na pinaka-pinapahalagahan ko noon. Dahil sa'yo, pinili kong maging katulong mo nung nalaman ko yung tungkol sa letseng engagement natin kesa bumalik sa pamilya ko at sa lahat ng luhong kinasanayan ko! Bakit? Because I wanted to win your heart fairly? Pero naappreciate mo ba yun? Hindi!" Pinunasan ko yung mga luha kong nag-uunahan na namang tumulo. Ayoko nang umiyak sa harap niya. Pagod na ko. Pero kailangan kong ilabas lahat ng sakit sa puso ko.
"Dahil sa'yo, nagkasira kami ng bestfriend ko na halos kapatid ko na. D-dahil sa'yo at walangyang pagmamahal ko sa'yo... m-muntik na kong mamamatay. A-at d-dahil sa'yo... w-wala na a-ang Daddy ko! At anong sinukli mo sa lahat ng ginawa ko para sa'yo? Iniwan mo ko sa ospital para habulin ang bestfriend kong nasa kabilang panig ng mundo! Alam mo ba kung gano kasakit lahat ng ginawa mo sakin?! Basag na basag na ko, Justin! A-at s-sorry lang ang sasabihin mo sakin?!" Sinuntok-suntok ko siya, wala na kong paki kung saan ko siya matamaan. Hindi rin naman siya umiwas man lang.
"Hindi R-rian, let me explain---"
"EXPLAIN WHAT, JUSTIN? Huli na ang lahat para sa tangnang explanation mo na yan! Mababago ba ng explanation mo lahat ng nangyari sakin?! Maaalis ba niyan lahat ng sakit? MAIBABALIK BA NIYAN ANG DADDY KO? Alam mo, pinagsisihan ko na nahulog ako sa'yo? Alam mo kung bakit? Kasi gago ka! Napakalaking mong gago!"
"R-rian--" Umiiyak na rin si Justin at lumuhod siya sa harap ko. Pero kahit konting awa para sa kanya, wala akong maramdaman. Gusto ko pa ngang tumawa dahil nakikita kong kahit papano, nag-susuffer din siya. "M-makinig ka s-sakin... Mahal na ata kita---"
"What?!" Tumawa ako ng mapait. "Are you shitting me? Mahal mo ko?! Bakit, marunong ka ba nun ha, Justin? At kung mahal mo nga ako, anong gusto mong gawin ko?! Tumalon ako sa tuwa dahil sa wakas, natauhan na yang manhid mong puso?! Hindi, Justin. Hindi ganun kadali yun. I hate you. Umaapaw na yung galit ko sa'yo. Kahit kelan, di kita mapapatawad."
"Rian---"
"Wag mo kong tatawaging Rian. Hindi yun ang pangalan ko."
And I walked away.
* * *
"Sophia? Can I talk to you?" Tawag sakin ni Mommy mula sa labas ng kwarto ko.
"Pasok po kayo, Ma." Pumasok siya at umupo sa tabi ko. Katulad ko, pulang-pula at magang-maga pa din yung mata niya.
"How are you?"
"Ganun pa din po. Masakit pa din. Kayo?"
"Katulad mo, I'm still hurting. Pero Pia, you know that sooner or later, we will need to move on. And I'm choosing sooner. Your Dad won't be happy kung magtatagal tayong ganito. At anak, masyadong maraming memories dito ang Daddy mo at hindi ko kakayaning mag-move on dito. What I'm saying is, I'm planning to leave the country." Hinawakan ni Mommy yung kamay ko. "It's your decision kung sasama ka sakin. I already learned from experience that nothing good will come out of forcing you to do something against your will. You have the rest of the week to decide. Pag-isipan mong mabuti, Sophia." Hinalikan ako sa noo ni Mommy bago lumabas ng kwarto ko.
Hindi mahirap magdesisyon sa bagay na 'to. Alam kong pagtakas na naman ang gagawin ko kung sasama ako kay Mommy. Kailangan kong harapin yung mga problema ko. But right now, I'm not yet ready. Everything is still fresh and it hurts too much.
Hinabol ko si Mommy at naabutan ko siyang pababa ng hagdan.
"Mommy, wait! I don't need a week. I've already decided."
Aalis ako ngayon pero pagbalik ko, I'll make sure that I'm a better, stronger person. Hindi na ako ang masasaktan. Hindi na ko magpapakatanga. Hindi na ako ang magiging kawawa. Hindi na ko ang iiyak.
At pagbalik ko, hindi na ko uulit tatakas. Haharapin ko lahat, haharapin ko siya.
"I'm coming with you."
/End of Part One.
==============================================================
End of part one, hindi book one ha =))) Isang book lang 'to na divided sa 2-3 parts :))
Vote and Comment :>