Ethan p.o.v.
Vayenne ligt nu nog in het ziekenhuis. Ik wist niet wie ik voor haar moest bellen, dus ben ik er zelf maar bij gebleven.
Vergiftiging. Waarschijnlijk iets verkeerds in haar eten ofzo. Ze hebben nog geen directe oorzaak gevonden. Ik schrok me natuurlijk te pletter. Ze viel ineens neer. Zomaar. Uit het niets.
Ik hoor ineens iemand kuchen en kijk op. Vayenne, die in het witte ziekenhuisbed lag, met haar blonde haren als een krans om haar heen, ligt nog steeds bewegingsloos in het bed. Degene die kuchte was de dokter.
'Meneer. Het gaat goed met haar. Ze moet alleen even rusten. Ze zal zo wel wakker worden. Ze moet dan rustig aan doen. En zich niet teveel druk maken.' zegt hij. Ik knik en sta op om naast Vayenne te gaan zitten. Bijna gelijk nadat de dokter weg is zie ik dat Vayenne beweegt en dat ze haar ogen open doet. Rustig is ze niet want ze lijkt een beetje in paniek te raken. Ik loop rustig naar haar toe en hurk bij haar neer.
'Hey. Rustig aan. Alles is goed.' sus ik haar een beetje. Ze kijkt me aan met zo 'n blik van: Wat doe jij hier nou weer?
'Ik wist niet wie ik moest bellen, je viel zomaar neer voor mijn neus. Ik dacht, misschien is het wel aardig van me om je even naar het ziekenhuis te brengen en je niet daar dood te laten gaan.' leg ik uit.
'Mijn telefoon zat in mijn broekzak, dat je het even weet. Al mijn vrienden en mijn vader staan onder de sneltoets.' zegt ze schor. Nu pas besef ik dat ik dat gewoon had kunnen weten.
'Oh, ja. Dat was ik even vergeten.' zeg ik. Wonder boven wonder grinnikt Vayenne zachtjes.
'Ach ja. Ik sta nu wel bij je in het krijt, Ethan.' zegt ze. Nog voordat ik daarop kan antwoorden loopt er een zuster naar Vayenne toe. Ze haalt de slangetjes uit Vayenne haar handen en zet haar overeind. Ze vraagt een aantal dingen aan haar die ik niet goed kan verstaan en zegt dan dat ze als ze zo klaar is naar huis mag. Vayenne knikt. Ze had haar eigen kleding nog aan. De zuster loopt weg.
'Wat zeg je ervan als we dit vervloekte ziekenhuis gaan ontvluchten en naar de dichtstbijzijnde Mac donalds gaan. Ik heb honger. En ik snap niet hoe dat kan.' zegt Vayenne met een opgetrokken wenkbrauw.
'Ik vind het prima, maar hoezo ontvluchten? Je mag toch weg?' vraag ik verbaast. Vayenne glimlacht liefjes.
'Ja. Ach. Ik mag weg als ze wat testjes hebben gedaan. En aangezien dit een vrij land is en ik dus gewoon weg mag wanneer ik wil. Ga ik weg, want ik heb een grote hekel aan testjes.' zegt ze met een uitdagende uitdrukking op haar gezicht.
Ze slaat de dekens van zich af en stapt het bed uit. Eerst loopt ze nogal wankel, dus wil ik haar helpen. Maar ze steekt haar hand op en na een paar seconden loopt ze normaal. Ze pakt haar tas van het kastje af en kijkt me afwachtend aan.
'Hoe gaan we hier buiten komen?' vraagt ze.
'We zitten op de tiende verdieping, er zijn dokters overal, beste manier is denk ik om ons voor te doen als dokters, studenten, bezoekers of gewonden.' antwoord ik. Alles opsommend wat ik heb meegekregen van buiten. Vayenne krijgt een blik alsof ze het beste idee ooit krijgt.
'Kijk op de gang, daar hangen altijd van die doktersjassen. Misschien vinden we ergens nog wel een klembo-. Oh kijk! Hier.' zegt ze terwijl ze twee klemborden en pennen pakt. Ik loop naar buiten, kijk om me heen en zie inderdaad doktersjassen hangen. Ik gris er twee weg, zonder dat iemand het ziet en loop dan weer naar binnen. Vayenne is bezig voor de spiegel. Ik kan niet zien waarmee, maar als ze zich omdraait heeft ze een bril op.
'Mijn lenzen begonnen irritant te zitten.' legt ze uit terwijl ze een van de jassen aandoet en me een klembord geeft. Haar tas verstopt ze onder haar jas. We doen alsof er niks aan de hand is en lopen de gang op. Ik wil op het knopje van de lift drukken, maar Vayenne loopt de trap al af.
'De lift is sneller. Waarom nemen we de trap?' vraag ik terwijl ik Vayenne bij probeer te houden.
'Te kleine ruimte.' antwoord ze zacht terwijl ze door blijft lopen. We zijn eindelijk beneden, Ik wil de deur uit lopen maar Vayenne houd me tegen. Ze doet haar jas uit en gooit hem naast de trap. Ik doe hetzelfde. Daarna lopen we samen naar buiten. Vayenne zachtjes sniffend. Wat is ze nou aan het doen? Niet veel later grijpt ze huilend mijn schouder. En geloof me, het zag er echt uit alsof wat ze net deed echt was.
'Waarom ook altijd Katrien weer.' jammert ze hard. Ik snap nu eindelijk wat ze aan het doen is en begin ook jammerend te knikken. Iedereen kijkt ons met veel medelijden aan.
'Ja. Die arme Katrien ook. Maar, het zal allemaal wel weer goed komen.' jammer ik terwijl we naar buiten kunnen lopen. Als we buiten zijn, naar mijn auto zijn gelopen en erin zitten, barsten we in lachen uit.
'Dat was geniaal!' roept Vayenne vrolijk. Ik knik.
'En nu wil ik naar de mcdonalds!' roept ze terwijl ze haar vuist in de lucht steekt. Ik zet mijn auto aan en rijd dan weg.
~~~
'Dus dat worden dat twee big mac menu's, waarvan één met een middel ijsthee en de ander met middel cola, allebei met een grote friet en fritessaus?' vraagt de jongen aan de kassa aan ons. Vayenne knikt. Ik zie hoe de jongen al de hele tijd naar Vayenne aan het kijken is.
'Dat komt voor elkaar. U mag daar even plaats nemen.' zegt de jongen terwijl hij ons het bonnetje geeft en naar de bankjes wijst. Het is zo 'n twee uur, midden in de nacht. En wij hebben even besloten dat we naar de mac donalds zijn gegaan. Ja, ze waren open. Dus zijn we maar gewoon naar binnen gelopen. Ik moet toegeven dat ik van Vayenne had verwacht dat ze een salade zou nemen ofzo. Want, dat doen de meeste meisjes. En al helemaal als die bij ons op school ziet.
Maar dat deed ze niet. Ze bestelde hetzelfde als ik.
Ze verraste me ermee.
En ik moet toegeven, dat ik hoop dat ze me vaker met dingen gaat verassen.
-------------------
Ja Ethan, de grootste verassing gaat nog komen ;)
Hallo lieve lezers.
EN hierbij, wil ik jullie heeeel erg bedanken.
IK STA OP #1!!!!!!!!
We hebben het gehaald. Op 1!!! Het is Fantastisch, falloutboytastisch Disneytastisch, Pantastisch!
Dankjewel!
EN moge ik nog lang op één staan!