I used to think that you were the one.
I used to think that we would always be together.
I used to think that you would never ever leave me.
Never deceive me.
Never hurt me.
But in the end,
You did.
You shattered my soul.
You broke my heart.
And you left me all alone.
But guess what?
Despite all of that,
Despite all of the pain that you’ve caused me,
Despite all of the tears I’ve shed because of you,
I still can’t force my heart to stop loving you.
Alam ko,
Ang tanga-tanga ko talaga.
At ang tanga-tanga talaga ng puso ko.
Kasi kahit dapat kamuhian kita dahil sa ginawa mo,
Hindi ko pa rin ito magawa.
Kasi kahit alam kong masaya ka na sa piling ng iba,
Hindi pa rin kita mabitaw-bitawan.
Hanggang kailan pa ba ako magpupumilit?
Hanggang kailan pa ba ako magtitiis?
Hanggang kailan pa ba ako masasaktan?
Kailangan pa ba talagang sumabog ang puso ko bago ko yun magawa?
Kung may delete button lang talaga sana ang puso,
Baka matagal na kitang nakalimutan.
Pero malas ko lang dahil wala.
Kaya hanggang ngayon,
Paulit-ulit pa rin akong nasasaktan.
Kung pwede lang sanang pigilan ang pusong magmahal,
Baka mas sumaya pa ang buhay ko.
Pero hindi pwede e.
Kasi kahit anong pilit mo,
Hinding-hindi mo talaga mapipigilan ang mga nararamdaman mo.
Pero bakit pa ba tayo nagmamahal?
Kung sa huli’y puro luha at sakit lang naman pala ang patutunguhan?
Bakit pa ba nagpapakatanga sa pag-ibig ang tao?
Kung alam naman niyang sa huli’y madudurog lang ang puso niya dahil dito?