Typos and grammatical errors ahead!!
○○○
Isipin po natin na salitang Malay ang usapan nila habang nasa Brunei sila. Salamat po sa nakakaintindi...
○○○
"Hi."
Pagtango ang naging tugon ko sa pagbati sa akin ng babaeng dapat sana pakakasalan ko noon.
Lumapit ito sa akin.
Mabilis akong umiwas ng tangka ako nito akong hawakan sa kamay.
"What are you still doing here?" Seryusong tanong ko dito.
"Nais ko lang naman sana makilala ng maayos ang prinsipe."
"Hindi mo na kailangang makilala ako, Ms. Shika. Wala ng rason para sa bagay na iyan."
"But I insist. May oras akong kilalanin ka. Hindi ko naman sasayangin ang araw na ito lalo na at nakita na kita. Hindi kasi ako nagkaroon ng pagkakataon noon."
Kunot ang nuo ko sa ipinakita nitong kumpyansa sa sarili na makikipag usap ako dito.
"Ayaw kong maging bastos pero wala akong panahon para makilala ka. At lalong hindi ko sasayangin ang oras ko para sayo." Taas ang nuo na sabi ko dito sa seryuso paring tingin dito. "Dahil kung wala kang naging pagkakataon noon lalong mas wala kang aasahan ngayon."
"Prince Manjar. Hindi mo ba man lang ako bibigyan ng kahit na kaunting oras? Baka sa kaunting oras na iyon ay magbago ang isip mong muling ituloy ang..."
Marahas ang ginawa kong pagtabig sa kamay nito ng mangahas na muli akong hawakan.
"Ms. Shika, kung gusto mong igalang ka ng iba ay dapat mong pag aralan na igalang muna ang sarili mo. Sa ginagawa mo ngayong ipagpilitan ang sarili mo sa akin ay pinapakita mo lang na napakababa ng tingin mo sa sarili mo."
"Prince Manjar..."
"From the start... wala akong naging interest na pakasalan ka. Kaya kung wala ka ng ibang sasabihin ay pwede ka ng umalis sa dadaanan ko kung ayaw mong makaladkad palabas ng palasyo."
"You.."
May pagbabanta na ang naging tingin ko dito kaya natigil ito sa pagsasalita. Ng hindi pa ito umalis sa harapan ko ay ako na mismo ang umiwas para lagpasan ito.
At gaya ng sabi ko kanina. Wala akong balak sayangin ang oras ko sa walang kwentang tao.
Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang lihim na nakamasid kay Mandy na kausap ang babaeng iyon.
Gusto ko sana agad lumapit kanina pero napagpasyahan kong magtago na lang muna para makita at marinig kong ano ang gagawin at pag uusapan nila.
At hindi ako nabigo dahil sa ipinakitang walang kainti-interest si Mandy na makipag usap sa babae.
"That's my man." Naibulong ko ng magpasya na akong lumabas sa kinakukublian ko ng makaalis na si Mandy at naiwang tulala ang babae.
"Hey, you."
Wala naman sana akong balak kausapin ang babae at lalagpasan lang ito pero sinita niya ako kaya ako tumigil.
Kunot ang nuo kong nilingon ito pero hindi ako nagsalita at hinintay kung ano ang sasabihin nito.
Tinignan pa ako nito mula ulo hanggang paa na ang sarap lang tusukin ang mga ito para mabulag na sa ipinakitang pagmamaliit sa akin. Isa pa naman iyon sa pinakaayaw kong ugali ng isang tao lalo na kung isa ito sa titignan ako ng ganun.
"Huh. Haha." Mahinang pagtawa ko na pingilan ang sarili na huwag nga iyong gawin. Baka kapag hindi ako makapagpigil ay mabura ang mukha nitong hindi naman kagandahan.
"Anong gayuma ang ipinakain mo sa Prinsipe at ganun na lang ang pagtanggi niya sa akin. You, disgusting filthy gay."
Para akong nabingi sa narinig ko. Naipilig ko ang ulo ko kasabay ng pagkuyom ng kamao ko.
Humakbang palapit dito at walang babalang hinawakan ito ng mahigpit sa braso.
"Disgusting? Filthy?" Pang uulit ko. Naipilig ko ang aking ulo na seryusong nakatingin dito. Wala akong pakialam kung marinig ko ang gay sa salita nito pero ang dugtungan iyon ng hindi nakakaaya sa pandinig ay parang gustong mandilim ng paningin ko.
"Yeah! You are. Disgusting filthy." Pang uulit pa nito kaya ang pagtitimpi ay tuluyan ng natipag.
Gusto kong isampan ng malakas ang likod ng palad ko sa pisngi nito ng matauhan ito at maalog ang utak nito ng magising na mas nakakasuya ang mukha nito at mas namadumi ang bunganga nito.
Pero bago ko pa man maidapo ang kamay ko dito ay may sumampal na dito ng malakas kaya ito napaigik at napaatras. Nagmula agad ang pisngi ng babae sa lakas ng pagkakasampal dito.
"Mandy." Napatitig ako dito. Hindi ko naramdaman ang paglapit nito kaya talagang nagulat ako.
"Wala kang karapatang bastusin ang asawa ko." Sabi niya na mahigpit pang hinawakan ito sa braso at pinilipit iyon sa higpit ng hawak nito.
"Awww. B-bitawan mo ako. N-nasasaktan ako."
"Ito na ang huling araw na makikitang aapak dito sa palasyo. Oras na makita pa kita ay magpasensyahan tayo sisiguraduhin kong mawawala sa inyo ang karangyaang tinatamasa niyo." Galit na may pagbabanta niyang sabi pa dito. "Itapon niyo siya sa labas ng palasyo." Kuway utos niya sa mga kawal na nakasunod lamang sa kanya na agad tumalima
"Bitawan niyo ako." Pasigaw na pagpupumiglas ng babae pero hindi ito binitawan ng dalawang kawal na kumaladkad dito palabas ng palasyo.
Nakasunod na lang ang tingin ko sa mga ito habang patuloy sa pagsigaw hanggang sa nawala na sila sa paningin namin.
"You okay?" Tanong niya sa akin ng balingan ako.
Napatitig ako sa kanya na puno ng pag aalala ang mga matang nakatingin din sa akin.
Ngumiti ako. Masuyong humaplos ang palad ko sa pisngi niya.
"Yeah!" Tipid kong sagot bago ko binalingan ang kamay niya. Kinuha iyon. Tinignan ang likod ng palad niya. Namula din iyon sa lakas ng pagdapo sa pisngi ng babae kanina.
"Are you hurt?" Kuway tanong ko din sako ko niyuko iyon at dinampian ng halik sa labi bago iyon inihipan. "Hinayaan mo sana ako ang gumawa nun ng may kalalagyan."
"Hmmm, pero ayaw kong madungisan ang kamay mo." Sagot naman niya na nakapagpangiti pa lalo sa akin saka ko naman siya niyakap. "At hindi ko papalampasin ang mga taong mangbabastos sa taong mahal ko."
"Yeah! That's why I love you even more."
Kumalas siya ng yakap sa akin. Umangat ang isa niyang kamay at humawak iyon sa batok ko saka niya tinawid ang pagitan ng mukha namin at hinalikan ako.
Walang pag aalinlangang tumugon ako sa halik niya. At wala na akong pakialam kung may makakita sa amin dahil ipinagmamalaki kong siya ang kahalikan ko na mahal na mahal ko.
"Hmmm, bakit gising ka pa?" Tanong sa akin ni Mandy ng maalimpungatan siya.
Umayos siya ng pagkakaunan sa braso ko at yumakap sa akin.
"Hindi lang ako dalawin ng antok." Sagot ko dito. Sinabayan ng pagsuklay sa buhok niya at may marahang pagtapik sa balikat niya ang isa kong kamay.
Hindi ako mapakali na parang may kung anong bumabagabag sa isip ko na hindi ko naman mapangalanan.
Pang apat na gabi na namin dito sa palasyo kaya may tatlong araw pa kaming natitira para manatili bago bumalik ng Pilipinas.
"May problema ka ba?" Tanong pa nito.
"Nothing."
"Hmmm, want me to help you sleep?" Tanong niya sa makabuluhang tinig na sinabayan ng paghaplos sa ibabaw ng tiyan ko.
"No need. Just go back to sleep." Sagot ko saka ko hinuli ang kamay niya para pigilan sa pagdausdos pababa sa kaselanan ko.
Napatingala siya sa akin. Yumuko naman ako at dinampian siya ng halik sa labi.
"Good night."
"Hmmm." Hindi na siya nangulit. Nagsumiksik siya sa katawan ko at mahigpit ang naging pagyakap sa akin.
Ilang minuto lang ay agad din itong nakatulog dahil lumuwang na ang yakap niya sa akin.
Maingat ang naging kilos ko para kalasin ang pagkakayakap niya sa akin at nagpasyang bumangon na lang muna at magpahangin.
Inayos ko ang itim na roba na suot ko ng makatayo ako.
Sa maluwang na balkonahe ng silid ako nagtungo. Malamig na simoy ng hangin ang bumungad sa akin kaya agad na napayapa ang pakiramdam ko.
Humugot ng malalim na paghinga para langhapin ang sariwang hanging. Naipikit ko din ang mga mata ko para mas lasapin ang napakapayapang pakiramdam. Tahimik na ang paligid dahil kalaliman na ng gabi.
Sa kinatatayuan ko habang nakadantay ang mga kamay ko sa barandilya ng balkonahe ay tanaw ko ang maluwang na lumapin ng kinatatayuan ng palasyo.
Wala na ang mga kawal na rumuronda sa umaga.
"Tahimik ang gabi pero maingay sa umaga." Mahinang turan ko. Sa apat na araw na pananatili namin sa palasyo ay walang araw na hindi tumatanggap ng bisita ang Sultan. Kaya masasabi kong abala ang lahat sa umaga.
Kahit si Mandy ay nakikisalamuha din sa mga bisita ng Sultan kahit na halos pinipilit ko pa siyang makiharap sa mga bisita nila at paunlakan ang mga iyon. Ayaw niyang makipagsosyalan sa mga iyon.
Ibang iba ang ugali niya kapag nakikiharap sa ibang tao. Seryuso at walang ibang makikitang emosyon maliban sa pormalidad. Hindi makikita ang ngiti nito kahit na patuloy siyang nakakatanggap ng papuri sa mga panauhin.
Pero kapag ako ang kaharap niya, nasa mga mata niya ang mga kislap na kahit hindi bigkasin ay nagpapahiwatig iyon ng pagmamahal sa akin.
"Indeed." Mahina ulit na turan ko dahil nagustuhan ko talaga ang karakter niyang iyon.
Muli akong humugot ng malalim na paghinga. Naging magaan na ang pakiramdam ko sa pananatili ng ilang minuto sa balkonahe.
Nang tila hinahatak na ako ng antok ay nagpasya na akong bumalik sa loob. Pero sa pagtalikod ko....
"Ugh." Napaigik ako at natigilan sa paghakbang ng makaramdam ako ng tila may bumaon na kung ano sa katawan ko.
Marahas ang naging paglunok ko na tila bumagal na din ang lahat sa akin. Kumilos pa ang kamay ko para damhin ang tila kirot sa tapat ng puso ko.
"W-what.." halos wala na akong maapuhap na salita dahil sa kauntin paggalaw ko ay tuluyan ng nawalan ng balanse at tuluyang bumagsak ang katawan ko sa sahid na nakagawa pa ng ingay dahil tumama ang ang kamay kamay ko sa upuan at kasama ko iyong natumba.
Hindi na naging malinaw sa akin ang lahat. Pero bago pa man ako tuluyang nawalan ng malay ay narinig ko pa ang pagsigaw ni Mandy sa pangalan ko.
Naalimpungatan at napabalikwas ako ng bangon ng may marinig akong kumalampag sa balkonahe na tila ba may kung anong bumagsak sa sahig.
Doon ko napagtanto na wala si Xaviel sa tabi ko kaya mabilis ang naging kilos ko para puntahan at tignan kung anong ingay ang narinig ko.
At ganun na lang ang pagkagimbal ko ng makita kong si Xaviel mismo ang bumagsak sa sahig.
"Xaviel." Malakas na pagtawag ko sa pangalan niya at agad itong dinaluhan. "N-no. No." Magkakasunod na pag iling ang ginawa ko na nanginginig ang kamay kong pinatihaya ito. "N-no. This can't be....X-xaviel." Malakas na sigaw ko sa pangalan niya na bumulabog na sa buong palasyo.
Kahit na nanginginig ang buong katawan ko ay nagawa ko paring buhatin ito. Mabigat siya dahil magsingbigat lamang kami pero hindi iyon naging hadlang para hindi ko siya kayang buhatin.
Nagmamadali ang naging hakbang ko na tamang nasa pintuan na ako ay bumukas iyon.
"Anong nangyari?" Ang ama na nagulat din ng makita akong karga ko si Xaviel.
"Hospital." Iyon ang tanging naging tugon ko at nilagpasan ang ama. Sumunod na din naman ito sa akin at nag utos na bilisan ang paghahanda ng sasakyan.
Wala akong sinayang na oras. Ako na mismo ang nagmaneho at mabilis na tinahak ang daang papunta ng hospital.
Hindi naman kalayuan ang hospital pero parang naging mabagal ang lahat para sa akin dahil sa kabang lumukob sa buong pagkatao ko.
"Hang on, my Xaviel. Hang on, my beloved."
Hindi ko alintana ang mga nakakasalubong kong sasakyan. Para akong nakikipagkarera sa bilis ng pagmamaneho ko na nakagawa mismo ng trapiko sa kalsada.
Ilang minuto pa ay narating namin ang hospital na agad sumalubong sa amin ang mga medic. Agad na ipinasok sa ER si Xaviel. Gusto ko pa sanang sumama pero hindi na ako pinayagan ng mga nurse at doctor na humarang mismo sa pinto ng ER.
Hindi na ako mapakali. Lakad dito. Lakad doon. Pabalik balik ako ng lakad habang naghihintay na lumabas ang doctor na umasikaso kay Xaviel.
"Huminahon ka. Hindi iyan makakatulong." Ang ama na kararating lamang sa pagsunod sa akin.
Naikuyom ko ang mga kamao ko na napasuntok pa sa pader. Hindi ko na ramdam ang sakit na tila ba nadurog mismo ang mga boto sa kamay ko.
"I will kill whoever is behind this."
"Pinapahalughog na ang buong nasasakupan natin kaya mahahanap din agad ang nagtangka sa buhay niya. Kaya huminahon ka muna dahil hindi iyan makakatulong sa asawa mo."
Nanginginig ang mga labi kong pinipigilan ang mapasigaw. Ipagsigawan na papatay ako kahit na anong mangyari at walang makakapigil sa akin sa oras na mahanap ang nagtangka sa buhay ng taong mahal ko.
Lintik lang ang walang ganti.
"Doblehin ang pagbabantay sa kambal." Ani ko ng maisip ko ang mga anak namin. Baka may masama ding mangyari sa kambal lalo na at nagkagulo sa loob ng palasyo dahil sa pamamaril kay Xaviel.
"Napagsabihan ko na din ang mga kawal para sa bagay na iyan dahil mas lalong hindi ako makakapayag na may masamang mangyari sa mga apo ko." Sagot naman ng ama.
"Sultan Malik." Ang isa sa kawal na nagmamadaling lumapit sa kanila.
"What?"
"Nawawala ang isa sa kambal." Pagbabalita ng kawal na mas nakapagpagimbal sa kanya. Sa amin ng ama.
"Ano?" Dumagundong sa buong hospital ang boses ko sa pagkabigla ko.
"Mga walang silbi." Sigaw din ni Ama bago tumingin sa akin.
"Ako na ang bahala sa paghahanap. Hindi ako papayag na saktan nila ang apo." Hindi pa man ako nakakasagot ay mabilis na umalis ang ama at sumama sa kawal.
Nahahati ang pagpapasya ko. Gusto kong umalis para hanapin ang anak ko pero hindi din ako mapapanatag lalo na at wala pa akong balita sa kanya na nasa loob pa ng ER.
"Fuck." Muli akong napamura. Nanlulumonhg napadaosdos ako paupo sa sahig at marahas na naihilamos ang mga kamay sa mukha ko. "Damn it. Hindi na lang sama kami pumarito. Damn it." At hindi na natapos tapos ang pagmumura ko habang puno ng pag aalala kay Xaviel at sa isa sa kambal na tinangay ng kung sino.