Typos and grammatical errors ahead!
"Thank you, Sultan Malik." Tipid kong pasasalamat ka ama ni Mandy matapos akong makipag usap dito.
Hindi ko naman talaga itinigil ang pakikipag ugnayan tungkol sa aming negosyo pero hindi na si Mandy o ang nagpapanggap na Mandy ang aking kaharap kundi ang sultan na mismo.
Limang araw na din simula nung huli kaming magkita at magkausap ni Mandy. At ang limang araw na iyon ay pinakamahaba ng araw na hindi siya nagpakita sa akin.
Tuluyan na ba talaga siyang magpapakasal?
"Fuck, bakit ko ba iniisip iyon?" Sa loob loob ko dahil na rin sa hindi parin ako mapakali.
Inaamin ko na ang laki ng ibinago ng buhay ko simula ng dumating siya sa buhay ko at nangulit pero ngayon.. parang kulang na ang mga araw na wala siyang nangungit sa akin.
Pero paano at ano ang dapat kong gawin?
"My son, married soon." Ang sultan na pinipilit paring mag english.
"Greetings for him, Sultan Malik." Mahina kong sagot na halos walang boses na lumabas sa bibig ko. Sinundan ko pa ng pagtikhim dahil tila may kung anong bumara sa lalamunan ko.
Kung hindi ko siguro alam na si Mandy ang anak nito ay baka mas may buhay ang pagbati ko dito pero may kung anong pumiga sa puso ko dahil doon.
Nagsalita pa ang Sultan. Habang nagsasalita ito ay isinasalin naman ng taga translate nito ang sinasabi. Sinabi nitong gusto akong anyayahan sa kahal ng nag iisang anak na lalaki.
"Ofcourse, sultan Malik." Kuway pagtanggap ko ng inbitasyon nito pero hindi naman ako sigurado at wala akong balak dumalo sa kasal ng lalaking nagparamdam na espesyal ako sa kanya.
Nagpakawala ako ng malalim na paghinga matapos ang aming pag uusap. Nagpaalam na ang mga ito at magkikita na lang ulit sa susunod na meeting namin para sa iba pang mga detale bago masimulan ang pagsasagawa ng naturang gusali.
Nakasunod na lang ang tingin ko sa sultan kasama ang mga guard nito at taga salin ng salita.
Bakit ba kailangang naging komplekado pa ang lahat. Bakit kailangang isa pa siyang anak ng sultan kung maayos na din naman ang kanilang pamumuhay.
"I hate this feeling." Naikuyom ko ang kamao ko dahil hindi ako makapag isip ng maayos dahil sa kakaisip kay Mandy dahil sa nalalapit niyang kasal?
Ano ang gagawin ko?
"No! Kailangan kong makausap si Mandy. Kailangang magkaliwanagan kami. Kailangan kong muling marinig ang side niya." Turan ko habang inaayos ko na ang mga gamit ko.
Habang palabas ng aking opisina at hawak ang cellphone at tinawagan ko na si Mandy para sabihin magkita kami pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko.
"Damn! Answer the phone, Mandy." Gigil na paulit ulit lamang ang ginawa kong pagtawag sa kanya pero wala paring sumasagot sa kabilang linya.
Nagtungo ako sa taas ng building kung saan ang penthouse niya pero wala parin siya doon at halatang hindi pa siya umuuwi. Kaya ang naisip kong puntahan ay ang maliit na kainang pinuntahan namin noon.
It took me twenty minute bago ako marating ang naturang kainan nila.
"Good afternoon, Ms. Selvester." Pagbati ko sa kanyang ina na sumalubong agad sa akin ng makita ako.
"Magandang tanghali din, hijo. Kakain ka ba?"
"Hindi po, gusto ko lang sana makausap si Mandy." Magalang at seryuso kong sagot dito.
"Naku, halos kakaalis lamang ng anak ko, hijo."
"Ho! Saan po nagpunta?"
"Paalis siya ngayon papunta ng Brunie, hijo. Sabi niya na aagahan na lang daw niya ang pag uwi doon para maaha niyang matapos ang paghahanda para sa kasal niya."
"What? Saan pong terminal? Anong oras siya aalis?"
"Termninal 3, hijo. Mamaya pang alas tres ang lipad niya."
"Maraming salamat po. Hindi na po ako magtatagal kung ganun. Aalis na po ako." Paalam ko na agad sa dito.
Nagmamadali ang bawat hakbang ko na tinungo kung saan nakaparada ang sasakyan ko. Hindi na ako nagdalawang isip na habuli ito sa kung saan mang terminal siya nandoon.
Gusto niya itong makausap at gusto niyang pigilan ito sa nalalapit na kasal.
Hindi ko alam ang dahilan ko o rason kung bakit ako nagpapasyang pigilan siya. Basta nangingibabaw sa pagkatao ko na hindi dapat siya magpakasal sa iba.
Mabilis ang ginawa kong pagmamaneho. Hindi alintana ang gitgitan ng trapiko basta marating ko lamang ang terminal na kinaroroonan niya. Saka na ako mag iisip kung ano ang idadahilan ko kung bakit ko siya pipigilan.
Halos inabot ako ng isang oras sa kalsada dahil sa trapiko bago ako tuluyang nakarating.
Dahil kilala ang ang apelyedo kong Anderson na isa sa founder ng Terminal ay wala ng humarang sa akin dahil sa ipinakita kong ID.
Hinanap ko si Mandy sa siksikan ng mga tao sa waitin0 area o sa kahit saang sulok ng airport. Hindi ako tumigil.
"Damn it. Where are you, Mandy." Naiinis na akong patuloy lamang sa paghahanap habang patuloy ko parin siyang tinatawagan.
"The number you have dialed is out of...." hindi ko na natapos na pinakinggan iyon at natigil ako sa kalahitnaan ng maraming tao habang nakatingin ako sa harapan ko.
Kusang bumaba ang kamay kong may hawak ng cellphone at naisilid iyon sa bulsa ng pants ko.
Nagtama ang mga mata namin. Hindi maitatago sa mukha niya ang pagkagulat ng makita ako.
Inaasahan na ba talaga niyang hindi ako magpapakita sa kanya? Pero nandito na ako ngayon, nakatayo sa harapan niya para pigilan sa pag alis niya.
Kusang humakbang ang mga paa ko. Parang naging slow motion pa ang bawat hakbang kong palapit sa kanya. While he is still standing na hinihintay akong tuluyang makalapit sa kanya.
"Where is your damn phone?" Iyang ang unang salitang lumabas sa bibig ko ng makalapit ako sa kanya. "Kanina pa kita tinatawagan pero...."
"Why are you here?" Tanong niya na nakapagpatigil sa mga sinasabi ko. Seryuso na walang kangitngiti na hindi tulad sa tuwing lagi siyang nakikipag usap sa akin na laging naaliw.
"We need to talk."
"Talk?" Pang uulit niya sa sinabi ko. "Sa tingin ko ay wala na tayong pag uusapan, Xaviel dahil tama ka, hindi na dapat kita idamay pa sa problema ng aming pamilya." Sabi nito na iniwas ang tingin sa akin. "At kung tungkol sa negosyo iyan, hindi naman aatras ang aking ama doon."
"No! Let's talk. We need to talk." Saka konsiya hinawakan at pinigil ang tangka nitong pagtalikod sa akin.
Napatingin siya sa kamay kong humawak sa kanya.
"Don't go. I'm here to stop you to get married." Sa wakas ay nasabi ko na din ang pakay ko.
"Xaviel." Nagulat ito sa sinabi ko. Muli siyang napatitig sa akin.
"You heard me right, Mandy. Kaya ako nandito ay para pigilan ka sa pag alis. Para pigilan ka sa pagpapakasal mo." Muli ay sabi ko sa kanyan na halatang hindi talaga makapaniwala.
Pero nangunot lang ang nuo ng umiling siya.
"Sorry." Kuway sabi niya na inalis ang kamay kong nakahawak sa kanya. "Pero buo na ang pasya ko. Ayaw kong madamay ka pa sa problema ko." Saka niya ako tinalikuran.
"Damn, I didn't come here for nothing, Mandy. I'm not going to waste time just for you to say no." Napalakas ang boses na sabi ko sa kanya saka ko siya muling pinigilan sa kamay.
Nagkatinginan na din sa amin ang ibang mga tao sa loob ng airport pero wala na akong pakialam sa iba dahil buo ang pasya kong pigilan siya.
Nakipagsukatan na naman siya ng tingin sa akin.
"Let's go. Huwag dito tayo mag usap." Sabi ko pa na hinila na siya sa hindi mataong lugar. Kahit na ayaw man siguro niyang sumama sa akin ay nagpahila na din naman siya.
"I told you, I'm here to stop you from leaving."
"Xaviel, this is not..."
"I-m not joking kung iyan ang gusto mong sabihin." Putol ko sa sinasabi niya. "Sinabi mo na kung gusto kitang pigilan ay hanapin kita. Pero limang araw pa lang ang lumilipas ay bakit aalis ka na? Why?"
"Ako yata ang dapat magtanong niyan sayo, Xaviel. Why? Why are you doing this?" Balik tanong niya sa akin.
Natigilan naman ako. Bakit nga ba?
"Because you love me."
"Hah." Naisuklay niya ang mga daliri sa kanyang mga buhok. "Yes, I love you, Xaviel. Kaya ako nakapagpasya na umalis para hindi ka madamay sa problema ko. I love you, Xaviel at handa akong lumayo para hindi ka madamay sa problema ng pamilya ko. Pero.. hindi iyan ang gusto kong marinig sayo? Bakit mo ako pipigilan? Do you love me too?"
"Huh." Ako naman ang natigilan. Hindi ko alam ang sagot sa tanong niyang iyon. Hindi ko alam kung pagmamahal ba ang dahilan kaya ako nandito para pigilan siya.
"Yeah! You don't love me like how I love you. Pero okay lang. Masaya akong nandito ka para pigilan ako pero hindi mo na mababago ang pasya ko. Babalik ako ng Brunie para tuparin ang gusto ng aking ama." Seryuso na sabi niya sa akin. Ramdam ko na buo na ang pasya niya sa bagay na iyon.
Napalunok ako. Hindi pa din ako nakapagsalita. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat o tamang gawin para pigilan siya.
Masuyong humaplos ang mga palad niya sa pisngi ko. "I love you, no matter what? Kaya ako aalis para..."
Hindi na ako nakapag isip pa. Sa paghaplos niya sa pisnhi ko ay tinawid ko ang pagitan ng mga labi namin at hinalikan ko siya.
Nanlaki ang mga mata niyang nakatingin sa akin habang magkadikit parin ang labi namin. Kumilos ang kamay ko para ihawak iyon sa batok niya at ang isa ay sa braso niya.
Naipikit ko na ang aking mga mata para palalimin ang paghalik ko sa kanya. Wala na akong pakialam kung mayroon mang ibang tao na napapadaan dahil kung ang paghalik ko lamang na iyon sa kanya ay magbago ang isip niya.
"Uhm." Bahagya akong napasinghap ng maramdaman ko ang pagtugon niya. Napangiti na ako sa ilalim ng paghalik ko sa kanya dahil hindi ako nabigo.
Ang kamay niya na nasa pisngi ko ay humawak na din sa batok ko. Habang ang isa ay umalalay sa likod ko.
Pareho na naming pinagsaluhan ang init ng paghalik ko sa kanya.
"X-xaviel." Bulong niya sa pangalan ko ng maghiwalay ang mga labi namin. Magkadikit ang nuo namin at nagkasalubong ang mga mata.
Marahas ang pinakawalan nitong paghinga.
"I love you." Bulong pa nito.
"I still can't answer that, Mandy. But if you want to hear me to answer that, you must stay and make me fall for you."
"But I can't stay." Sabi niya na unti unting lumayo sa akin. "Hindi ko hahayaang madamay ka sa galit ng aking ama sakaling malaman niya na ikaw ang dahilan kaya hindi ako sumunod sa gusto niya." Sabi niya kaya naliwanagan na ang isip kokung bakit gusto niya paring umalis. "Ayaw kong idamay ka. Lalo na baka idamay ang mga negosyo mo. Ang pamilya mo."
Nailing ako na seryusong napatitig sa kanya.
"Sino ako, Mandy?"
"Huh."
"Answer me. Who am I?"
"Xaviel?"
"What is my last name?"
"Anderson?"
"Now, What and who is Anderson in this country?"
Natigilan siya. Hindi siya agad nakasagot na tila kinukuha ang nais kong ipahiwatig.
"Isa akong Anderson, Mandy. At sabihin mang galing ka sa maharlikang pamilya ay wala akong pakialam. Your father cannot underestimate an Anderson." Sabi ko sa kanya para palubagin ang isip niya.
"Xaviel."
"You crossed the line that I set for myself, So there's no turning back once you cross that line and I've decided to cut that line for you." Sabi ko sa kanya. "Now, tell me. Do you still want to go? Or stay, at sabay nating harapin ang ama mo."
Nakita ko ang paglunok niya. Kumikinang na ang mga mata niya dahil sa namumuong luha.
"Xaviel." Tanging pangalan ko ang lumabas sa kanyang bibig saka niya ako niyakap ng mahihpit. "I love you, and I want stay." Sabi niya habang nakayakap siya.
Yumakap na din ako sa kanya. Hindi ko man masabi na mahal ko siya ay para ko na rin iyong binigyan ng pahiwatid sa pagpigil ko sa kanya.
"Let's get out here." Aya ko na sa kanya at magkahawak kamay kaming nilisan ang airport at bumalik lugar kung saan nandoon ang kainan ng kanyang ina.
Nabawi ko ang kamay ko mula sa pagkakadaop ng aming mga palad. Nakatingin kasi doon ang kanyang ina ng bumaba kami ng sasakyan.
"Kumusta po ulit." Pagbati ko sa kanyang ina na palipat lipat pa ang tingin sa maing dalawa.
"Hindi ka na ba pupunta doon, anak?" Tanong nito sa kanya na may pag aalala sa mga tingin nito.
"Hindi na, mama. Nandito pa din naman ang aking ama, kaya pag iisipan ko ang sasabihin ko para tanggihan ang gusto niya."
"Ikaw ang bahala, anak. How about you, hijo. Hindi ka ba nababahala na...."
"Hindi po." Putol ko sa sinasabi nito. Hindi ako pwedeng mabahala dahil tulad ng sinabi ko kay Mandy na hindi naman basta basta ang pamilyang kinabibilangan ko. Kaya hindi ako matatakot kung ano man ang posebleng magawa ng kanyang ama.
"Sige, nandito lamang ako para suportahan kayo."
"Salamat mama."
"Salamat po." Halos sabay naming saad ni Mandy. Nguiti naman ito bilag pagtugon.
"Sige, pasado alas dose na din. Alam kong hindi pa kayo kumain kaya ipaghahada ko na muna kayo ng makakain."
"Salamat ulit mama." Nakagiting sagot niya dito. Hinawakan niya ulit ako sa kamay saka niya ako hinila sa bakateng upuan. At doon na hinintay ang pagkaing iihahanda ng kanyang ina.
Awtomatikong sumara ang pintuan ng penthouse niya ng makapasok kami.
"Ugh." Daing ko na may kasamang pagsinghap ng malakas na tumama ang likod ko sa pader sa tabi ng pinto.
Ahad niya akong hinalikan pagkapasok pa lang namin.
"M-mandy, sandali lang." Pagpigil ko sa kanya ng pakawalan ang labi ko pero hindi siya nakinig. Muli niya akong siniil ng halik. Mas mapusok, mas naging agrisibo.
"Uhmp." Napasinghap na naman ako pero tuluyan na din naman akong bumigay. Tinugon ko ang halik niya kaya mas lalong lumalim ang halikan namin. At habang magkaugpong parin ang mga labi namin ay tinungo namin ang sala niya.
Doon pareho kaming natumba sa mahabang sofa.
"I miss you." Saad niya na muli niya akong hinalikan na agad kong tinugon.
Hindi ko na din naman maitatangging sa nakaraang limang araw ay hinahanap ko din ang mga haplos at halik niya.
Kaya para saan pa para pigilan siya kung pinangulilaan ko din naman siya.
Sabay naming pinagsaluhan ng naging halikan namin. Habang magkaugpong parin ang mga labi namin ay malayang kumilos ang mga kamay naming pareho para alisin ang sahabal ng aming katawan na basta na lang inihahagis sa kung saan.
"Uhmm." Nakasunod ang paningin ko sa kanya ng iwan ang mga labi ko. Nakahawak na ang mga kamay ko sa balikat niya.
Bumaba ang mga labi niya sa leeg ko, sa balikat hanggang sa mapagtuunan ng pansin ang dibdib ko.
Isinubo niya ang isang utong ng dibdib ko at mahusay na sumisipsip ang labi niya doon.
"Ahhh." Hindi ko mapigilang mapaungol dahil sa kiliting dulot ng pagsipsip niya sa dibdib ko samahan pa ng paglalaro ng isa niyang kamay sa kabila.
"My Xaviel, I really miss you."
"Yeah! Me too." Sagot ko kaya naging mas agrisibo siya.