Nagising ako sa isang nalambot na kama habang may nakaubob sa aking tabi at hawak ang isa kong kamay. Pinilit kong makakilos ngunit hindi ko maigalaw ang ibang parte ng katawan ko.
Tila ba nagising ang tao sa gilid ko. He looks so tired and worried. I can see it through his eyes. Nakita niya ata akong gising at tila ba napawi ang kanyang pagod at pag-aalala na naramdaman.
Gusto kong umupo ngunit pinigilan niya ako at inalalayang mahiga muli ngunit sa Mas komportable na tayo. Naisandal ko ang likod ko sa mataas na unan. Binigyan niya din ako ng tubig. Hindi ko siya tinantanan hanggang sa may naisagot siya sa nga tanong ko.
"Kumusta si Reziel? Si Laurence? Ligtas silang mag-ina diba? Nahuli si Adrian?" Sunod-sunod kong tanong dito.
Gusto kong malaman ang nangyari. Ayaw ko na muling makaramdam ng takot, na hindi kami ligtas at kahit anong oras at pagkakataon pwedeng may mawala sa mga taong mahal ko.
Inilibot ko ang paningin ko at napagtantong kami lamang ang naandoon. Hindi ba bumisita si mommy? Si Karlie at Liam? Hindi pa rin ba ligtas? Kaya pinigilan silang dumalaw? Ilang araw na akong walamg malay?
Ang daming tanong na namumuoo sa aking isip ngunit walang akong makuhanv sagot mula kay Aiden.
"Si Karlie? Okey na sila ni Liam diba? May kailangang ipaliwanag saatin si Karlie. Sumagot ka naman huwag mo akong pag-alalahanin ng ganito."
Isa-isa ng pumatak ang luha ko ng umiwas lamang ng tingin saakin si Aiden ngunit nanatiling nakahawak sa kamay ko. Napuno kami ng katahimikan at hinalikan ang noo ko.
"You need to be strong. You are the source of strength to our family, Ashiana."
Nalilito ako kung bakit iyon lamang ang nagiging sagot niya saakin. Gusto kong makita ang anak ko. Upang mapanatag ang kalooban ko. Hindi ako makapagpagaling ng maayos dahil puro negatibo ang pumapasok sa isip ko.
"Okey lang ang anak natin. Kasama siya ni mom."
Kahit na bigyan niya ako ng assurance ay hindi pa rin ako mapanatag. Hindi ko na muli siya kinulit dahil basa ko ang bawat galaw niya. Namromroblema at ayaw ko ng makadagdag pa.
Siguro sapat na sa ngayon na malaman kong nakulong na ang grupo nila Adrian. Salado na ang kaso at pinagbabayaran na nila ang kasalang ginawa nila. Ligtas si Reziel. Ligtas ang lahat.
Ilang lingho din bago ako na discharge. Dumiretso ako sa bahay nila mommy at naabutan konsilang item lahat. Halata sa mata na umiyak. Tinignan ko si Aiden ngunit hinawakan niya lamang ako sa bewang.
Naguguluhan ako sa nangyayari. Nung mga panahong nagpapagaling ako wala ni isa sa kanila ang dumalaw. Abala silang lahat base sa naabutan ko ngayong araw.
Umakyat ako sa kwarto nila Liam to ask a question for Karlie. I think siya lamang ang makakasagot sa mga tanong ko. Itinuro niya saakin kung gaano ka importante na hindi pag-isipin ang isang tao. It can cause mental disorders, heart complications, and unproductive activity to the person involved.
She won't leave me clueless.
Madilim ang buong kwaryo ng maabutan ko. Lumapit ako sa batang babaeng mahimbing natutulog katabi noon si Liam na halata ang pagod. Pinanood ko si Aiden na marahang pumasok at may dalang pagkain.
"Bakit dinalahan mo siya ng pagkain sa kwarto? May sakit ba siya? Asan si Karlie? At bakit siya nasa bahay ni mommy? Did something happen na hindi mo sinasabi saakin?"
Bago pa man niya masagot lahat ng sagot ko ay pumasok an si Reziel at basag ang boses na tinawag ako at sumunggab ng mahigpit na yakap. Kinarga ko siya habang hindi pa rin inaalis ang tingin kay Aiden.
Tinalikuran niya ako at lumabas ng kwarto. Ginising ko si Liam at nagulat at may takot na dumaan sa kanyang mata ng makita ako. Nilingon niya si Lousse na mahinbing na natutulog sa kanyang tabi.
"Mommy, where you been? Tita Karlie needs you. She's peacefully sleeping inside her coffin, and may babae sa bahay ng mga lola na walang tigil na umiiyak ang asking for forgiveness."
Nahabang ako sa kinuwento ng anak ko. Hindi ako pwede basta-basta magpakita ng emosyon. I need to be strong for Reziel. Tinignan ko si Liam na nagsisimula ng tumulo ang luha. Tahimik lang siyang umiiyak habang nakayukom ang kanyang kamay. Binaba ko si Reziel at sinabihan na pumunta muna siya sa kanyang daddy.
Kinausap ko si Liam at tinanong kung anong nangyari at papaanong nangyari? Karlie is a good friend or mine. She teach me a life lesson that molds me to be a great mother to Reziel, he teach me to fight for my child and teach me to give ll my love to my daughter so I won't regret it.
"She was shot. Tang-ina Ashiana. Hindi para sa kanya yung bala! Para iyon kay Traciel kung hindi lang tatanga-tanga si Traciel at ipinahamak ang sarili hindi sana gugustuhin ni Karlie ang pumalit sa tayo nilang dalawa. I love Karkie. She taught me to love myself even more. I can't leave with her. Paano na kami ng anak namin. Paano na kami ni Lousse paano ko ipapaliwanag sa paglaki niya na kahit kailanman ay hindi na babalik ang mommy nya" He sobbed again.
I give him a hug. Nakita ko si Traciel sa pintuan na nagmamadaling umalis. She maybe heard what Liam said. She must be hurt.
"Liam, listen to me, walang may kasalanan. Hindi kasalanan ni Traciel. Maybe Karlie has her reason why she did that. Try to open your mind. Hindi ba iyon ang tinuro saatin ni Karlie?"
Tumigil siya sa pag-iyak at muling binalingan ang kanyang anak na inosenteng natutulog.
"I won't forgive Traciel. Pinatay niya ang ina ni Lousse. Wala siyang kasing sama! Nung una ikaw ang sinaktan niha ngayon naman pati ang anak ko!"
Umiling ako sa sitwasyon. This is out of my control. Hinayaan ko muna siyang makapagpalamig at sinabing aalis muna ako para sumilip kay Karlie bago pa siya ilibing.
Nasasaktan ako sa nangyayari. Hindi ko alam kung ano ba ang dapag kong maramdaman. Namamanhid na ako at gusto na lang magpahinga ngunit hanggang ngayon magulo pa rin ang mundo ko. Hindi ko alam kung saan ako lulugar. Hindi ko alam kung sino ang kakausapin at hindi ko alam kung saan nga ba dapat ako magpahinga.
Hindi na ako nagpaalam kah Aiden at umalis ng mag-isa. Tinext ko na lamang siya at agad ako nakatanggap ng maraming tawag at messages mula sa kanya.
Nakarating ako sa bahay nila Karlie at madaming sunalubong saakin. Agad ko ding najita si Traciel na kausap ng mommy ni Karlie at tinawag itong anak at pinagpapahinga siya. Rinig ko din na tulog na ang apo nito. Nacurious ako at lumapit sa kanila. Nagulat pa ang ginang ng makita ako.
"Ashiana magaling ka na pala." Yinakap nito ako ng mahigpit at ibinalik ang mainit na yakap. Hindi ko inalisan ng tingin si Traciel kaya nilingon na din ng ginang ito.
Hinawakan niya si Traciel sa likod at ipinakilala niyang bilang anak. Noon una ay nagulat paako at paanong nangyari iyon ngunit wala ako sa posisyon para ipaliwanag nila saakin. Ang mahalaga ay nakahanap na ng pamilya si Traciel. Masaya ako para sa kanila kahit alam kong hindi ganoon ang nararamdaman niya.
Nakita kong may iaabor saakin ang ginang ganit daw iyon ni Karlie at gustong ibigay saakin para ako na ang mag-abor kay Liam ngunit tinanggihan ko ito at ibinigay kay Traciel. Sinubukan naman daw niyang ibigay ito ngunit nagalit lang sa kanya ang pinsan ko.
Sinabihan ko siya na once okey na ang lahat. Kumalma na at nakapagpalamib ay saka niya iyon ibigay. Both sides really need time to absorb what really happens.
Liningon ko ang nag nagmamay-ari ng malaking kamay na humawak sa likod ko.
"Aiden salamat sainyo. Salamat sainyong tulong na mabigyan ng maayos na ramay ang anak ko. Nasasaktan pa din ako sa sinapit niya. Dumating naman si Traciel at naibsan ang isa ko pang pangungulila. Salamat dahil binigyan nyo ng tuldok at katarungan ang nangyari sa buhay ng mga anak ko. Hindi ko kayang isipin na wala ni isa man ang nasa tabi nila nung sinasaktan at pinaparusahan sila ng mga tao ng walang kalaban-laban I become incompetent mother for them."
Yinakap siya ng mahigpit ni Traciel. Masaya ako para kay Traciel. She now finds her own family.
Nagpaalam na kami ni Aiden na aalis na dahil nag-iintay na saamin ang anak na si Reziel. Gusto ko na din magpahinga. Gusto ko ng payapa at matabimik na lugar. Gusto ko makahanap ng lakas na mapagkukunan.
"You can rest with me. Make me your source of strength."
Tinignan ko siya na para bang binabasa niya ang laman ng isip ko. Tumango ako sa kanya at matagal na yumakap.
I can now finally rest in your arms.