Selamlaarr!!!
Bölüme geçmeden önce oy verirseniz çok sevinirim.
Keyifli okumalar<3
Mirza Atasoy
"Meşgule atıyorsam bir işim vardır değil mi? Ne diye ısrarla arıyorsun anlamış değilim."
"Ne ile meşguldün?"
"Bu seni ilgilendirmiyor."
"Canımı sıkıyorsun, biliyorsun değil mi?"
"Aynen tamam. Şimdi neden aradığını söyle."
"Beni bu kadar sevmen gözlerimi yaşartıyor."
"Defne!"
"Tamam anlatıyorum iyi dinle."
Ben sessiz kaldığımda konuşmasına devam etmişti.
"Dayım senin gelmeni istiyor..."
"Gelmeyeceğimi söylersin, bunun için mi beni rahatsız ettin?"
"Bir sus da devamını dinle. Baban senin gelmeni istiyor, önemli bir konu varmış. Konun ne olduğunu bize de söylemedi hemen anlat diye darlama beni."
"Ee sonra?"
"İşte senin gelmeni istiyor Turan abiyi de çağırdı, baya önemli falan diyor. Bu aralar da dilinde bir ölüm lafı var sürekli söyleyip duruyor. Artık gelin şu adamın yanına ya!"
Defne Kandemir kuzenimdi. Halamın tek kızıydı ve Antep'te bizim aile ile beraber yaşıyorlardı. Antep'e uğramayalı yıllar olacaktı, gitmeye niyetim olsa zaten izin günlerimi askeriyede geçirerek kullanmaz memleketimi görmeye giderdim. Abimle az da olsa görüşüyorduk ama onun da benim gibi gitmediğini bilmiyordum. Biz bir araya gelince iki yabancı gibi olurduk. Ben ailemin yanına gittiğimde sanki bir yabancı gibi köşede dururdum. Gidemezdim.
"Gelmeyeceğimi söylersin. Teşekkür ederim haber verdiğin için."
Artık telefonu kapatıp Mila'nın yanına gitmem gerekiyordu. Ona da çok ayıp olmuştu masada tek bırakmıştım. Babamın çok önemli olan konularına önceden kanıp gitmiştim ve her seferinde önemli olmadığını gözlerimle görmüştüm. Yine aynı kandırmacaydı beni yanına getirmek için uğraşıyordu ama bu defa gitmeyecektim.
"Gerçekten mi Mirza? Gelmiyorsun yani?"
"Evet, gelmiyorum."
"Ya adam önemli diyor, önemli! İyice duygusuz olmaya başlamışsın görmeyeli. Bu asker olma işi hiç yaramadı sana, fark ediyor musun?"
"Tekrar söylüyorum beni iyi dinle. Bunlar seni ilgilendirmiyor, anlatabildim mi?"
"İyi ne halin varsa gör." Hiçbir şey demeden anında telefonu suratına kapattım ve cebime koyup masaya ilerledim. Mila'nın sarı saçları görüş alanıma girdiğinde ister istemez tebessüm ettim ve adımlarımı hızlandırdım. Ona randevu teklif etmiştim ve randevunun ortasında telefon yüzünden masadan kalkmak zorunda kalmıştım. Bu duruma morali bozulduysa nasıl düzelteceğimi bilmiyordum, ben hiç birisinin gönlünü almamıştım.
Sandalyemi çekip oturduğumda Mila'nın bakışları bana döndü. Heyecanlandım.
"Kusura bakma biraz fazla uzadı. Kuzenim önemli bir konu için arayınca açma durumunda kaldım."
Söylediğim şeyle birden yüzü aydınlandı, gülümsedi, sonrasında dudaklarını birbirine bastırdı ve tatlı tatlı "Sorun değil." dedi. Mila'nın kalbimle zoru vardı sanki, onun her hareketinde kalbim sıkışıyor gibiydi, bu hiç normal değildi. Hem de hiç.
Tatlılarımızı güzel sohbetimizin eşliğinde bitirirken zamanın nasıl geçtiğini anlayamamıştık. Komutanım, Mila'ya mesaj atınca 2 saattir birlikte vakit geçirdiğimizin farkına varmıştık. Komutanımın attığı mesaj sonrasında ben kasaya gidip hesabı öderken Mila da yanıma gelmişti, beraber arabayı park ettiğim yere geldik. Onun için ön kapıyı açarken bana yine gülümsedi. Düştüm herhalde. Kendimde sürücü koltuğuna geçip kemerimi bağladıktan sonra arabayı çalıştırdım ve hastanenin yolunu tuttum.
"Ben sormayı unuttum ya, en sevdiğin müzik grubu falan var mı?"
Bu soruyu başka birisi sorsa üstünde hiç düşünmeden yok derdim ama Mila sormuştu ve cevap vermek istiyordum.
"Müzik fazla dinlemiyorum ama dinlediğim zamanlarda Pera'yı seçerim."
"Pera. Güzel seçim."
"Senin var mı?"
"Ay ben seçemiyorum ki. En fazla dinlediğim grup adamlar. Yani bence en çok onu seviyorum."
"Senin ki de güzel seçimmiş." Yüzündeki gülüşü büyürken onda takılı kaldım. Araba sürerken böyle şeyler yapmaya devam ederse kaza yapacaktım. Dikkatimi Mila dan alıp yola çevirdiğimde hastaneye yaklaşmamız üzerine üzüldüm. Hastanenin önüne geldiğimde Mila kemerini açarken ona döndüm.
"Daha sonra görüşürüz. Abime söylemek istediğin bir şey var mı?"
Abine değil de sana söylemek istediğim çok şey var...
"Yok hemen iyileşir inşallah."
"Gidiyorum ben o zaman."
"Görüşürüz o zaman." İkimizde halimize gülerken kapıyı çekip çıktı ve arkasından kapattı. Ee şimdi ben ne yapacaktım? Askeriyeye gidemiyordum, mecbur eve gidecektim.
Telefonumdan adamlar grubunun Doldum şarkısını açıp arabaya bağladım. Bakalım Mila'nın kendisi gibi müzik zevki de güzel miydi?
Eve gidene kadar sadece adamlar grubunun şarkılarını dinleyerek geçirmiştim. Arabayı park edip kilitledim ve hiç girmek istemediğim evime girdim. Ceketimi portmantoya astım, araba ve ev anahtarını da bıraktıktan sonra homurdanarak mutfağa geçtim. Oldukça acıkmıştım çünkü sabah kahvaltı yerine tatlılar yemiştik. Kendime atıştırmalık bir tost yaptım ve salona oturmaya geçtim, artık akşam yemeğini de dışarıda yerdim.
Televizyonu izlerken tostumu bitirmiştim bile yapacak bir işim olmadığı için biraz uyusam iyi olurdu. Yastığı düzeltirken telefonum çalmaya başladı. Yerimden kalkıp telefonumu aramaya başladım, salonda yoktu, ben telefonumu bulmaya çalışırken çoktan kapanmıştı bile. Mutfağa baktım orada da yoktu en son çare ceketime gidip ceplerine baktığımda bulmuştum. Homurdanarak telefonun ekranını açtığımda arayan kişinin abim olduğunu gördüm. Turan Atasoy.
Tekrar aramaya bastım ve abimin açmasını bekledim.
"Neden açmıyorsun telefonu?"
"Yanımda değildi."
"Neredesin sen?"
"Evdeyim abi. Bir şey mi oldu?"
"Aynen olmuş. Ne olduğunu bende bilmiyorum ama olmuş. Birlikte Antep'e dönmemiz gerekiyor."
"Dur tahmin etmek istiyorum. Babam seni aradı veya birisini kullanarak arattırdı ve çok önemli bir konu var Antep'e gelmeniz gerek dedi, değil mi?"
"Evet ve bizde gidiyoruz. Defne'yle konuştum sen hayır demişsin."
"Ben gelmiyorum ama sana iyi yolculuklar."
"Yarım saat sonra kapının önündeyim Mirza. Birlikte babamın yanına gidiyoruz. Birlikte."
Sinirden telefonu abimin suratını kapattım ve sakinleşmeye çalıştım. Resmen babam, abimi de kandırmayı başarmıştı. Abim saftı gerçekten babama inanacak kadar saf birisiydi. Oraya gittiğimizde boşuna geldiğimizi kendisi de anlayacaktı ama iş işten geçmiş ve babam amacına ulaşmış olacaktı. Sinirle banyoya giderken abim gelene kadar kısa bir duş alacaktım, gerginliğimi anca ılık bir duş alırdı. Dolaptan siyah tişört ve gri eşofmanımı da alıp banyoya geçtim.
Acaba şu an Mila ne yapıyordu? Hala hastanede miydi? Akşam yemeğinde hastane yemeklerini mi yiyeceklerdi acaba, en çok bunu merak ediyordum. Mila'nın elinden yemek yemeyi özlemiştim. Keşke komutanımla yarın askeriyeye gitsek ve Mila da bize yemek getirseydi. Bu halime gülerken banyonun kapısı kapattım ve suyun sıcaklığını ayarladım.
***
Saçlarımı kurutmayı hiç sevmediğimden üzerimi giyip banyodan çıktım. Tam abimin nerede kaldığını düşünürken kapı zili çaldı, kapıya yaklaşıp delikten baktığımda abimi gördüm. Kapıyı açtığımda yine her zaman ki gülümsemesi varı yüzünde. Abim biraz şeydir, güler yüzlü sempatiktir benim gibi asık suratlı ve neşesiz birisi değildir, nasıl mutlu olunacağını benden daha iyi bilir.
"Merhabalar Mirza Atasoy, evinize girebilir miyim?"
"Buyurun geçebilirsiniz Turan Atasoy."
Ayakkabısını çıkarıp omzuma da bir tane vurarak içeriye geçti.
İşte şimdi işkence başlıyordu. Abimin kaç gün kalacağını bilmiyordum ve gidene kadar bana çektireceğinden adım kadar emindim.
Başlasın bakalım bizim Turan Atasoy mesaisi...
Umarım bölümü beğenmişsinizdirrr!!
Instagram: azraaxsea
Bölüm geleceği zaman Instagram'dan duyuru yapıyorum.
Bir sonra ki bölümde görüşürüzz🦊