Zawgyi
ခန္းမထဲရွိ လူအားလုံးဟာ မင္းႀကီးေဒါသေၾကာင့္ ..အားလုံး တိတ္ဆိတ္ေနက်သည္...
"ေမ႐ြယ္ မင္းသိလား..ၾကင္ယာေတာ္တစ္ပါးကို လုပ္ႀကံတာအျပစ္ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ ဆိုတာ.... အမိန့္ ! !
မင္းႀကီးဟာ ေမ႐ြယ္ကို ေဒါသအသံျဖင့္ ေျပာကာ... အမိန့္ဟုေသာ္ စကားကို ေျပာလိုက္တာနဲ႕ ခန္းမထဲက လူအားလုံးဟာ ဒူးေထာက္ကာ ခစားရေတာ့သည္...
"မိဘုရားေမ႐ြယ္ဟာ ကိုယ့္အေဆာင္ေတာ္က လူကိုမထိန္းခ်ဳပ္နိုင္တာေၾကာင့္ ႀကီးေလတဲ့ျပသနာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္..ဒါေၾကာင့္ မိဘုရား ရာထူးမွ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ယေန႕မွစ ၾကင္ယာေတာ္ရာထူးနဲ႕သာေနေစ..
မင္းႀကီး၏ အမိန့္သံဆုံးေတာ့ ခန္းမထဲက လူအားလုံးဟာ တစ္ဖန္ အ့ၾသသြားျပန္သည္...
"မင္းႀကီး ဒါကမျဖစ္သင့္ပါဘူး...မိဘုရားက ဝူတိုင္းျပည္က မင္းသမီးတစ္ပါး ..
"ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕အမိန့္ကိုလြန္ဆန္ေနက်တာလား..
အမတ္တစ္ဦးဟာ မသင့္ေလ်ာ္တာမို႔ မင္းႀကီးအားေျဖာင့္ဖ်ာ့ရန္ လုပ္ပါေသာ္လဲ စကားပင္မဆုံးေသးပဲ မင္းႀကီးဆီက စကားကိုၾကားလိုက္ရသည္...
ေမ႐ြယ္ကေတာ့ မည္သို႔ေသာ စကားကိုပင္မေျပာေတာ့ပဲ ေနရာမွာတင္ မွိုင္ေတြေနကာ အသက္မရွိေတာ့သလိုပါပဲ..
"ၾကင္ယာေတာ္...
"အမိန့္ရွိပါ မင္းႀကီး..
မင္းႀကီးဟာ ရာဇပလႅင္ေပၚမွာ ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး ခန္းမအလည္က ၾကင္ယာေတာ္အား ႏူးညံ့စြာ လွမ္းေခၚသည္...
မင္းႀကီး၏အျပဳအမႈဟာ သူ႕အနားလာရန္ ေခၚေနတာမို႔ ေရွာင္ပိုင္လည္း နားမလည္ဟန္နဲ႕ပင္ မင္းႀကီးအနားကို သြားလိုက္သည္..
မင္းႀကီးဟာ တစ္လွမ္းျခင္း လွမ္းလာေနတဲ့ ၾကင္ယာေတာ္ကို မသိသာေသာ္အၿပဳံးေလးနဲ႕ ၾကည့္ေနသည္..မင္းႀကီး၏ မ်က္ဝန္းေတြကအေစာကနဲ႕မတူေတာ့ပဲ ႏူးညံ့ေနသည္..
"အင့္ မင္းႀကီး...
ေရွာင္ပိုင္ဟာ ပလႅင္အနားေရာက္သြားေတာ့..မင္းႀကီးကသူ႕ေရွ႕က ကိုယ္လုံးေလးကို ခါးကေန ဖက္ကာ သူ႕ေပါင္ေပၚ ထိုင္ေစလိုက္သည္..
မင္းႀကီးအျပဳအမႈေၾကာင့္ ေရွာင္ပိုင္မွာပင္ အလန့္တၾကားျဖစ္မိသည္...
ပလႅင္ေပၚကမင္းႀကီးေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ၾကင္ယာေတာ္ေၾကာင့္ ေမ႐ြယ္ဟာ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို သူမသြားနဲ႕ဖိကိုက္ေနၿပီး သူမေဒါသကို သူမထိန္းေနရသည္...ခန္းမႀကီးထဲက လူႀကီးမင္းမ်ားမွာေတာ့ ေမာပင္မၾကည့္ရဲ လူႀကီးမ်ားျဖစ္က်တာေၾကာင့္ မင္းႀကီး၏ အျပဳအမႈကိုမၾကည့္ဝဲ့က်ပါ..
မင္းႀကီးဟာ ေသးသြယ္တဲ့ခါးေလးကို သူ႕လက္နဲ႕ဖက္ထားၿပီး...ၾကင္ယာေတာ္ ပုခုံးေပၚအား ေမးေလးတင္ကာ ႏူးညံ့တဲ့အသံနဲ႕အတူ ၾကင္ယာေတာ္အား စကားဆိုသည္..
"ဒီလူသုံးေယာက္ကို မင္းဘာလုပ္ခ်င္လည္း
"သူတို႔ကိုမသ-တ္ပါဘူးလို႔ ဂတိေပးထားတယ္
"ဒါဆို ဘယ္လိုအျပစ္ေပးခ်င္လည္း..
"ဘာအျပစ္မွမေပးခ်င္ဘူး...သူတို႔မွာအျပစ္မရွိဘူးေလ..
ၾကင္ယာေတာ္၏ စကားေၾကာင့္ မင္းႀကီးမ်က္ခုံးေတြက တြန့္တက္သြားသည္...
"သူတို႔ကဘာေၾကာင့္အျပစ္မရွိရမွာလဲ..ေသသင့္တဲ့အျပစ္ေတြရွိတယ္..
"ဒါက အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းေစမႈေၾကာင့္ပဲေလ
"ေတာ္ၿပီ....လာက်စမ္း ဒီအျပစ္သားေတြကို ေခၚသြားစမ္း.. ဘိုးဘြားေျမးဆင္ အစဥ္အဆက္ နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးေစ !!
မင္းႀကီးအမိန့္ၿပီးတာနဲ႕ ထိုအရပ္သား သုံးေယာက္ဟာ ေအာ္ဟစ္ရင္း မင္းႀကီးဆီမွာ သနားခံေနက်သည္..
ပလႅင္ေပၚက မင္းႀကီးကေတာ့ ထိုအရာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ေပါင္ေပၚက ၾကင္ယာေတာ္ကိုသာ ၾကည့္ေနသည္....
"မင္းတို႔အားလုံး ျပန္လို႔ရၿပီ
မင္းႀကီးဟာ ေပါင္ေပၚက ၾကင္ယာေတာ္ကို အသီးခြံ႕ေကြၽးေနရင္း ခန္းမေဆာင္က လူေတြအားလုံးကို ျပန္ေစသည္...
သူကိုပင္တစ္ခ်က္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေပါင္ေပၚက ၾကင္ယာေတာ္ကိုသာ အေရးေပးေနသည့္ေၾကာင့္ ေမ႐ြယ္မွာ ေဒါသမ်ားသာ ထြက္ေနမိသည္...
လူအားလုံး ထြက္သြားက်ေတာ့ မင္းႀကီးနဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္လဲ ခန္းမေဆာင္ႀကီးဘက္က ထြက္လာခဲ့က်ၿပီး...မက္မြန္းပန္းမ်ား ေဝဆာစြာပြင့္လန္းေနတဲ့ ပန္းဥယ်ာဥ္ဘက္ကို ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာခဲ့က်သည္...
"မင္းႀကီး...
"ဟင္..
"မင္းႀကီး ..သူတို႔ကိုအျပစ္ေပးလိုက္တာ လြန္သြားတယ္မထင္ဘူးလား
"မထင္ပါဘူး..
"ေရွာင္ပိုင္ကေတာ့ မင္းႀကီးလြန္တယ္လို႔ထင္တယ္...အဲ့ေလာက္ထိ အျပစ္ေပးစရာမလိုပါဘူး ၿပီးေတာ့ အားဇီကို အဲ့ဒီေလာက္ထိ..
ေဟာ ခက္လွပါတယ္... သူ႕ေရွ႕က အေကာင္ေပါက္ေလးက သူ႕ကိုအျပစ္တင္ေနတာဗ်ာ.. ၾကည့္ရသည္က ဝမ္းနည္းေနဟန္ပါပင္..ဒါေပမယ့္ မင္းႀကီးကေတာ့ ၿပဳံး၍သာ ၾကည့္ေနမိသည္ ...ၾကင္ယာေတာ္ဟာ ဒီလိုအရာေတြကို အေတြ႕အႀကဳံမရွိသည္မို႔ အခု သူျမင္လိုက္ရတဲ့အရာေတြဟာ လြန္လွၿပီ ထင္သည္ေလ...
"ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ကိုထိပါးလာရင္ငါကိုယ္ေတာ္ကလုံးဝခြင့္မလြတ္ဘူး...
"အပိုေတြကေျပာျပန္ၿပီ ...
"အမွန္ေတြ မင္းကငါ့အပိုင္ျဖစ္တာေၾကာင့္..မင္းကငါကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွထိပါးခြင့္မရွိဘူး
"ဟြန့္... ဘယ္ပုံျပင္ေတြထဲကစာသားေတြလဲ
ေရွာင္ပိုင္ေလးဟာ မင္းႀကီး၏ခ်ိဳၿမိန္ေနတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ပါးေလးနီကာ ရွက္ေသြးဖ်ာမိသြားသည္...
မင္းႀကီးကေတာ့ သူ႕ေရွ႕ကေကာင္ေလး၏ ..အျပဳအမႈေလးေတြေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေကာ့ၫႊန့္သည္အထိ ၿပဳံးေနမိသည္...
"မင္းႀကီးသိလား ေရွာင္ပိုင္ကေလ...လူေတြရဲ႕အေဝးႀကီးမွာရွိတဲ့ ေနရာမွာေနခ်င္တာ..
ပန္းဥယ်ာဥ္ ထဲအတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနက်သည္...မက္မြန္းပြင့္ေလးမ်ားဟာ ေလေျပေလးနဲ႕အတူ ေလေပၚမ်ာပ်ံဝဲၿပီး ေျမျပင္ေပၚကို တစ္ေျဖးေျဖး ဆင္းသက္လာသည္...
မင္းႀကီးဟာ ၾကင္ယာေတာ္စကားကို ထူးဆန္းသလိုျဖစ္မိသြားသည္...
"ဘာေၾကာင့္မ်ားလည္း...
"လူေတြနဲ႕ ေနရတာ သိမ့္ကိုမြန္းၾကပ္တယ္.. ျဖစ္နိုင္မယ့္ တစ္ေန႕က်ရင္ ေရွာင္ပိုင္ လူေတြနဲ႕ အေဝးႀကီးမွာ ေနျဖစ္လိမ့္မယ္...
"တစ္ေန႕ ကိုယ္တို႔အခြင့္သာခဲ့ရင္ ..လူေတြနဲ႕အေဝးႀကီးမွာရွိတဲ့ ေနရာကို မင္းကိုေခၚသြားေပးမယ္...
"မင္းႀကီးတကယ္ေျပာတာလား..
မင္းႀကီးစကားဆုံးေတာ့ ေရွာင္ပိုင္ဟာ ဝမ္းသာအားရပါပဲ...
"အင္ အဲ့ေနရာေလးကို ဘယ္လိုေလးျဖစ္နိုင္မလဲဟင္ မင္းႀကီး...
"အဲ့ဒီေနရာေလးက လူေတြနဲ႕ေဝးတဲ့ ေတာင္တန္းေပၚေလးမွာ တည္ရွိတယ္..ၿပီးေတာ့ တဲအိမ္ေလးတစ္လုံးရွိတယ္..အဲ့ဒီေနရာမွာ အဲ့ဒီတဲအိမ္ေလးကလြဲၿပီး တစ္ျခား ဘာမွမရွိဘူး...
တဲအိမ္ေလးက သစ္ပင္ဝါးပင္ေလးေတြရဲ႕ အလည္မွာရွိလိမ့္မယ္... ေၾကးငွက္ေတြရဲ႕ တီူဆိုသံေလးေတြၾကားေနရမယ္..ၿပီးေတာ့ ခ်ယ္ရီပန္းပက္ေလးေတြကို တဲအိမ္ေလး ရဲ႕ ၿခံဝန္းေနရာေတြမွာ စိုက္ထားမယ္...
"မင္းႀကီး ေျပာျပတဲ့ေနရာက ကမာၻေပၚမွာတကယ္ရွိရဲ႕လား...
"အင္း တကယ္ရွိတယ္.....
"ေရွာင္ပိုင္နဲ႕မင္းႀကီး ...အဲ့ဒီေနရာေလးမွာ တစ္သက္လုံး ေနသြားလို႔ရမလား...
ေရွာင္ပိုင္ဟာ မင္းႀကီးနဲ႕ ေဘးခ်င္းယွဥ္လမ္းေလွ်ာက္ေနရာက ရပ္လိုက္ၿပီး မင္းႀကီး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ ထိုသို႔ေမးလိုက္သည္..
ေရွာက္ပိုင္အေမးေၾကာင့္ မင္းႀကီးဟာ ၿငိမ္သက္သြားသည္...ၾကင္ယာေတာ္ရဲ႕ အေမးကို ျပန္ေျဖရန္ မင္းႀကီးမွာ အသင့္မျဖစ္ေသးပါ...
"မင္းႀကီး ေျဖစရာမလိုပါဘူး...မ်က္ခုံးေတြကို တြန့္မထားနဲ႕ အသက္ျမန္ျမန္အိုတတ္တယ္..
ေရွာင္ပိုင္ဟာ စိတ္ဖီးစီးသြားဟန္ရွိတဲ့ မင္းႀကီးကို ထိုသို႔ေျပာလိုက္ၿပီး တြန့္ထားတဲ့ မ်က္ခုံးေလး ႏွစ္ခုကို... ေျခဖ်ားေလးအသာေထာက္ၿပီး သူ႕လက္မေလး ႏွစ္ခုနဲ႕ အသာဖိႏွိပ္ေပးေနသည္..
အနီးကပ္ျမင္ေနရတဲ့ ေရွာင္ပိုင္၏ လွပၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ မင္းႀကီးတစ္ေယာက္ မွင္သက္မိေနသည္...
မ်က္ခုံးေလးကို လက္မေလးႏွစ္ဖက္နဲ႕ႏွိပ္ေပးေနရင္း ၿပဳံးရယ္ေနတဲ့ ၾကင္ယာေတာ္၏ ပုံရိပ္ေလးဟာ မင္းႀကီးအတြက္ ေသေလာက္သည္ အဆိပ္သာ ျဖစ္ေလသည္...
အနီးကပ္မို႔ ၾကင္ယာေတာ္၏ ကိုယ္သင္းရံနံ႕ေလးဟာ မင္းႀကီး၏ႏွာေခါင္းထဲမွာ ေျပးလႊားေနသည္... ေနာက္ အနီးကပ္ျမင္ေနရတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလး သြားေလးေတြ ေပၚေနသည္အထိ ၿပဳံးရယ္ေနသည့္ ထိုႏႈတ္ခမ္းေလးကို မင္းႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္...
သိမ့္မၾကာပါပဲ မင္းႀကီးဟာ ေသးသြယ္တဲ့ ခါးေလးကို သူ႕လက္တစ္ဖက္နဲ႕ သိမ္းဖက္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္မိသည္...
ေရွာင္ပိုင္ဟာ ႐ုပ္တရက္ဆန္တဲ့ မင္းႀကီးေၾကာင့္ မ်က္လုံးေလးအျပဴးသား ျဖစ္ေနသည္...မင္းႀကီးဟာ မ်က္ဝန္းေတြကို မွိတ္ထားၿပီး ႏႈန္ခမ္းပါးေလးကို ေျဖးညွင္းစြာ နမ္းေနသည္..
ထိုခံစားခ်က္ဟာ သူ႕အတြက္ ခံစားခ်က္ေကာင္းတာမို႔ ေရွာင္ပိုင္ဟာ မ်က္ဝန္းေတြကို မွိတ္ခ်လိဳက္ၿပီး မင္းႀကီး အလိုကိုလိုက္ကာ အလိုက္သင့္ေလး ေနလိုက္သည္...
သာယာလွတဲ့ ေန႕ရက္ေလးမွာ လူႏွစ္ေယာက္၏ အနမ္းရပ္ဝန္းေလးထဲကို ေလညွင္းေလးေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ မက္မြန္းပန္းေလးေတြကမပါမျဖစ္သာ ျဖစ္သည္...
🎶တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ကိုင္ရင္း လွပေနတဲ့ လမင္းႀကီးကို ၾကည့္ကာ အရွင့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကို နားေထာင္ခ်င္မိပါတယ္🎶
🎶ရက္ရွည္ၾကာႀကီး နားစင္ေနက် ဗ်ပ္ေစာင္း တီးခပ္သံေလးဟာ အရွင့္ရဲ႕ စကားသံေတြေလာက္ပင္ မသာယာပါ🎶
🎶ဘာေၾကာင့္မ်ား ျပတင္းေပါက္ အျပင္က လမင္းႀကီးကို တစ္ေယာက္ထဲၾကည့္ေနရပါသလဲ🎶
🎶မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြ ႐ြာၿပီး ျမဴႏွင္းေလးေတြက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လြမ္းေဆြး ေစတယ္🎶
Unicode
ခန်းမထဲရှိ လူအားလုံးဟာ မင်းကြီးဒေါသကြောင့် ..အားလုံး တိတ်ဆိတ်နေကျသည်...
"မေရွယ် မင်းသိလား..ကြင်ယာတော်တစ်ပါးကို လုပ်ကြံတာအပြစ်ဘယ်လောက်ကြီးလဲ ဆိုတာ.... အမိန့် ! !
မင်းကြီးဟာ မေရွယ်ကို ဒေါသအသံဖြင့် ပြောကာ... အမိန့်ဟုသော် စကားကို ပြောလိုက်တာနဲ့ ခန်းမထဲက လူအားလုံးဟာ ဒူးထောက်ကာ ခစားရတော့သည်...
"မိဘုရားမေရွယ်ဟာ ကိုယ့်အဆောင်တော်က လူကိုမထိန်းချုပ်နိုင်တာကြောင့် ကြီးလေတဲ့ပြသနာတွေဖြစ်ခဲ့တယ်..ဒါကြောင့် မိဘုရား ရာထူးမှ ဖြုတ်လိုက်ပြီး ယနေ့မှစ ကြင်ယာတော်ရာထူးနဲ့သာနေစေ..
မင်းကြီး၏ အမိန့်သံဆုံးတော့ ခန်းမထဲက လူအားလုံးဟာ တစ်ဖန် အ့သြသွားပြန်သည်...
"မင်းကြီး ဒါကမဖြစ်သင့်ပါဘူး...မိဘုရားက ဝူတိုင်းပြည်က မင်းသမီးတစ်ပါး ..
"ငါကိုယ်တော်ရဲ့အမိန့်ကိုလွန်ဆန်နေကျတာလား..
အမတ်တစ်ဦးဟာ မသင့်လျော်တာမို့ မင်းကြီးအားဖြောင့်ဖျာ့ရန် လုပ်ပါသော်လဲ စကားပင်မဆုံးသေးပဲ မင်းကြီးဆီက စကားကိုကြားလိုက်ရသည်...
မေရွယ်ကတော့ မည်သို့သော စကားကိုပင်မပြောတော့ပဲ နေရာမှာတင် မှိုင်တွေနေကာ အသက်မရှိတော့သလိုပါပဲ..
"ကြင်ယာတော်...
"အမိန့်ရှိပါ မင်းကြီး..
မင်းကြီးဟာ ရာဇပလ္လင်ပေါ်မှာ ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး ခန်းမအလည်က ကြင်ယာတော်အား နူးညံ့စွာ လှမ်းခေါ်သည်...
မင်းကြီး၏အပြုအမှုဟာ သူ့အနားလာရန် ခေါ်နေတာမို့ ရှောင်ပိုင်လည်း နားမလည်ဟန်နဲ့ပင် မင်းကြီးအနားကို သွားလိုက်သည်..
မင်းကြီးဟာ တစ်လှမ်းခြင်း လှမ်းလာနေတဲ့ ကြင်ယာတော်ကို မသိသာသော်အပြုံးလေးနဲ့ ကြည့်နေသည်..မင်းကြီး၏ မျက်ဝန်းတွေကအစောကနဲ့မတူတော့ပဲ နူးညံ့နေသည်..
"အင့် မင်းကြီး...
ရှောင်ပိုင်ဟာ ပလ္လင်အနားရောက်သွားတော့..မင်းကြီးကသူ့ရှေ့က ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးကနေ ဖက်ကာ သူ့ပေါင်ပေါ် ထိုင်စေလိုက်သည်..
မင်းကြီးအပြုအမှုကြောင့် ရှောင်ပိုင်မှာပင် အလန့်တကြားဖြစ်မိသည်...
ပလ္လင်ပေါ်ကမင်းကြီးပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကြင်ယာတော်ကြောင့် မေရွယ်ဟာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို သူမသွားနဲ့ဖိကိုက်နေပြီး သူမဒေါသကို သူမထိန်းနေရသည်...ခန်းမကြီးထဲက လူကြီးမင်းများမှာတော့ မောပင်မကြည့်ရဲ လူကြီးများဖြစ်ကျတာကြောင့် မင်းကြီး၏ အပြုအမှုကိုမကြည့်ဝဲ့ကျပါ..
မင်းကြီးဟာ သေးသွယ်တဲ့ခါးလေးကို သူ့လက်နဲ့ဖက်ထားပြီး...ကြင်ယာတော် ပုခုံးပေါ်အား မေးလေးတင်ကာ နူးညံ့တဲ့အသံနဲ့အတူ ကြင်ယာတော်အား စကားဆိုသည်..
"ဒီလူသုံးယောက်ကို မင်းဘာလုပ်ချင်လည်း
"သူတို့ကိုမသ-တ်ပါဘူးလို့ ဂတိပေးထားတယ်
"ဒါဆို ဘယ်လိုအပြစ်ပေးချင်လည်း..
"ဘာအပြစ်မှမပေးချင်ဘူး...သူတို့မှာအပြစ်မရှိဘူးလေ..
ကြင်ယာတော်၏ စကားကြောင့် မင်းကြီးမျက်ခုံးတွေက တွန့်တက်သွားသည်...
"သူတို့ကဘာကြောင့်အပြစ်မရှိရမှာလဲ..သေသင့်တဲ့အပြစ်တွေရှိတယ်..
"ဒါက အတင်းအကျပ် ခိုင်းစေမှုကြောင့်ပဲလေ
"တော်ပြီ....လာကျစမ်း ဒီအပြစ်သားတွေကို ခေါ်သွားစမ်း.. ဘိုးဘွားမြေးဆင် အစဥ်အဆက် နယ်နှင်ဒဏ်ပေးစေ !!
မင်းကြီးအမိန့်ပြီးတာနဲ့ ထိုအရပ်သား သုံးယောက်ဟာ အော်ဟစ်ရင်း မင်းကြီးဆီမှာ သနားခံနေကျသည်..
ပလ္လင်ပေါ်က မင်းကြီးကတော့ ထိုအရာတွေကို ဂရုမစိုက်ပဲ ပေါင်ပေါ်က ကြင်ယာတော်ကိုသာ ကြည့်နေသည်....
"မင်းတို့အားလုံး ပြန်လို့ရပြီ
မင်းကြီးဟာ ပေါင်ပေါ်က ကြင်ယာတော်ကို အသီးခွံ့ကျွေးနေရင်း ခန်းမဆောင်က လူတွေအားလုံးကို ပြန်စေသည်...
သူကိုပင်တစ်ချက်မကြည့်တော့ပဲ ပေါင်ပေါ်က ကြင်ယာတော်ကိုသာ အရေးပေးနေသည့်ကြောင့် မေရွယ်မှာ ဒေါသများသာ ထွက်နေမိသည်...
လူအားလုံး ထွက်သွားကျတော့ မင်းကြီးနဲ့ ကြင်ယာတော်လဲ ခန်းမဆောင်ကြီးဘက်က ထွက်လာခဲ့ကျပြီး...မက်မွန်းပန်းများ ဝေဆာစွာပွင့်လန်းနေတဲ့ ပန်းဥယျာဉ်ဘက်ကို နှစ်ယောက်သား ထွက်လာခဲ့ကျသည်...
"မင်းကြီး...
"ဟင်..
"မင်းကြီး ..သူတို့ကိုအပြစ်ပေးလိုက်တာ လွန်သွားတယ်မထင်ဘူးလား
"မထင်ပါဘူး..
"ရှောင်ပိုင်ကတော့ မင်းကြီးလွန်တယ်လို့ထင်တယ်...အဲ့လောက်ထိ အပြစ်ပေးစရာမလိုပါဘူး ပြီးတော့ အားဇီကို အဲ့ဒီလောက်ထိ..
ဟော ခက်လှပါတယ်... သူ့ရှေ့က အကောင်ပေါက်လေးက သူ့ကိုအပြစ်တင်နေတာဗျာ.. ကြည့်ရသည်က ဝမ်းနည်းနေဟန်ပါပင်..ဒါပေမယ့် မင်းကြီးကတော့ ပြုံး၍သာ ကြည့်နေမိသည် ...ကြင်ယာတော်ဟာ ဒီလိုအရာတွေကို အတွေ့အကြုံမရှိသည်မို့ အခု သူမြင်လိုက်ရတဲ့အရာတွေဟာ လွန်လှပြီ ထင်သည်လေ...
"ငါကိုယ်တော်ရဲ့ ကြင်ယာတော်ကိုထိပါးလာရင်ငါကိုယ်တော်ကလုံးဝခွင့်မလွတ်ဘူး...
"အပိုတွေကပြောပြန်ပြီ ...
"အမှန်တွေ မင်းကငါ့အပိုင်ဖြစ်တာကြောင့်..မင်းကငါကလွဲပြီး ဘယ်သူမှထိပါးခွင့်မရှိဘူး
"ဟွန့်... ဘယ်ပုံပြင်တွေထဲကစာသားတွေလဲ
ရှောင်ပိုင်လေးဟာ မင်းကြီး၏ချိုမြိန်နေတဲ့စကားတွေကြောင့် ပါးလေးနီကာ ရှက်သွေးဖျာမိသွားသည်...
မင်းကြီးကတော့ သူ့ရှေ့ကကောင်လေး၏ ..အပြုအမှုလေးတွေကြောင့် နှုတ်ခမ်းလေးကော့ညွှန့်သည်အထိ ပြုံးနေမိသည်...
"မင်းကြီးသိလား ရှောင်ပိုင်ကလေ...လူတွေရဲ့အဝေးကြီးမှာရှိတဲ့ နေရာမှာနေချင်တာ..
ပန်းဥယျာဉ် ထဲအတူ လမ်းလျှောက်နေကျသည်...မက်မွန်းပွင့်လေးများဟာ လေပြေလေးနဲ့အတူ လေပေါ်မျာပျံဝဲပြီး မြေပြင်ပေါ်ကို တစ်ဖြေးဖြေး ဆင်းသက်လာသည်...
မင်းကြီးဟာ ကြင်ယာတော်စကားကို ထူးဆန်းသလိုဖြစ်မိသွားသည်...
"ဘာကြောင့်များလည်း...
"လူတွေနဲ့ နေရတာ သိမ့်ကိုမွန်းကြပ်တယ်.. ဖြစ်နိုင်မယ့် တစ်နေ့ကျရင် ရှောင်ပိုင် လူတွေနဲ့ အဝေးကြီးမှာ နေဖြစ်လိမ့်မယ်...
"တစ်နေ့ ကိုယ်တို့အခွင့်သာခဲ့ရင် ..လူတွေနဲ့အဝေးကြီးမှာရှိတဲ့ နေရာကို မင်းကိုခေါ်သွားပေးမယ်...
"မင်းကြီးတကယ်ပြောတာလား..
မင်းကြီးစကားဆုံးတော့ ရှောင်ပိုင်ဟာ ဝမ်းသာအားရပါပဲ...
"အင် အဲ့နေရာလေးကို ဘယ်လိုလေးဖြစ်နိုင်မလဲဟင် မင်းကြီး...
"အဲ့ဒီနေရာလေးက လူတွေနဲ့ဝေးတဲ့ တောင်တန်းပေါ်လေးမှာ တည်ရှိတယ်..ပြီးတော့ တဲအိမ်လေးတစ်လုံးရှိတယ်..အဲ့ဒီနေရာမှာ အဲ့ဒီတဲအိမ်လေးကလွဲပြီး တစ်ခြား ဘာမှမရှိဘူး...
တဲအိမ်လေးက သစ်ပင်ဝါးပင်လေးတွေရဲ့ အလည်မှာရှိလိမ့်မယ်... ကြေးငှက်တွေရဲ့ တီူဆိုသံလေးတွေကြားနေရမယ်..ပြီးတော့ ချယ်ရီပန်းပက်လေးတွေကို တဲအိမ်လေး ရဲ့ ခြံဝန်းနေရာတွေမှာ စိုက်ထားမယ်...
"မင်းကြီး ပြောပြတဲ့နေရာက ကမ္ဘာပေါ်မှာတကယ်ရှိရဲ့လား...
"အင်း တကယ်ရှိတယ်.....
"ရှောင်ပိုင်နဲ့မင်းကြီး ...အဲ့ဒီနေရာလေးမှာ တစ်သက်လုံး နေသွားလို့ရမလား...
ရှောင်ပိုင်ဟာ မင်းကြီးနဲ့ ဘေးချင်းယှဉ်လမ်းလျှောက်နေရာက ရပ်လိုက်ပြီး မင်းကြီး မျက်နှာကို ကြည့်ကာ ထိုသို့မေးလိုက်သည်..
ရှောက်ပိုင်အမေးကြောင့် မင်းကြီးဟာ ငြိမ်သက်သွားသည်...ကြင်ယာတော်ရဲ့ အမေးကို ပြန်ဖြေရန် မင်းကြီးမှာ အသင့်မဖြစ်သေးပါ...
"မင်းကြီး ဖြေစရာမလိုပါဘူး...မျက်ခုံးတွေကို တွန့်မထားနဲ့ အသက်မြန်မြန်အိုတတ်တယ်..
ရှောင်ပိုင်ဟာ စိတ်ဖီးစီးသွားဟန်ရှိတဲ့ မင်းကြီးကို ထိုသို့ပြောလိုက်ပြီး တွန့်ထားတဲ့ မျက်ခုံးလေး နှစ်ခုကို... ခြေဖျားလေးအသာထောက်ပြီး သူ့လက်မလေး နှစ်ခုနဲ့ အသာဖိနှိပ်ပေးနေသည်..
အနီးကပ်မြင်နေရတဲ့ ရှောင်ပိုင်၏ လှပပြီး နူးညံ့တဲ့ မျက်နှာလေးကြောင့် မင်းကြီးတစ်ယောက် မှင်သက်မိေနသည်...
မျက်ခုံးလေးကို လက်မလေးနှစ်ဖက်နဲ့နှိပ်ပေးနေရင်း ပြုံးရယ်နေတဲ့ ကြင်ယာတော်၏ ပုံရိပ်လေးဟာ မင်းကြီးအတွက် သေလောက်သည် အဆိပ်သာ ဖြစ်လေသည်...
အနီးကပ်မို့ ကြင်ယာတော်၏ ကိုယ်သင်းရံနံ့လေးဟာ မင်းကြီး၏နှာခေါင်းထဲမှာ ပြေးလွှားနေသည်... နောက် အနီးကပ်မြင်နေရတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး သွားလေးတွေ ပေါ်နေသည်အထိ ပြုံးရယ်နေသည့် ထိုနှုတ်ခမ်းလေးကို မင်းကြီး စိုက်ကြည့်နေမိသည်...
သိမ့်မကြာပါပဲ မင်းကြီးဟာ သေးသွယ်တဲ့ ခါးလေးကို သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ သိမ်းဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်မိသည်...
ရှောင်ပိုင်ဟာ ရုပ်တရက်ဆန်တဲ့ မင်းကြီးကြောင့် မျက်လုံးလေးအပြူးသား ဖြစ်နေသည်...မင်းကြီးဟာ မျက်ဝန်းတွေကို မှိတ်ထားပြီး နှုန်ခမ်းပါးလေးကို ဖြေးညှင်းစွာ နမ်းနေသည်..
ထိုခံစားချက်ဟာ သူ့အတွက် ခံစားချက်ကောင်းတာမို့ ရှောင်ပိုင်ဟာ မျက်ဝန်းတွေကို မှိတ်ချလိုက်ပြီး မင်းကြီး အလိုကိုလိုက်ကာ အလိုက်သင့်လေး နေလိုက်သည်...
သာယာလှတဲ့ နေ့ရက်လေးမှာ လူနှစ်ယောက်၏ အနမ်းရပ်ဝန်းလေးထဲကို လေညှင်းလေးတွေ သယ်ဆောင်လာတဲ့ မက်မွန်းပန်းလေးတွေကမပါမဖြစ်သာ ဖြစ်သည်...
🎶တစ်ယောက်လက် တစ်ယောက်ကိုင်ရင်း လှပနေတဲ့ လမင်းကြီးကို ကြည့်ကာ အရှင့်ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကို နားထောင်ချင်မိပါတယ်🎶
🎶ရက်ရှည်ကြာကြီး နားစင်နေကျ ဗျပ်စောင်း တီးခပ်သံလေးဟာ အရှင့်ရဲ့ စကားသံတွေလောက်ပင် မသာယာပါ🎶
🎶ဘာကြောင့်များ ပြတင်းပေါက် အပြင်က လမင်းကြီးကို တစ်ယောက်ထဲကြည့်နေရပါသလဲ🎶
🎶မိုးဖွဲဖွဲလေးတွေ ရွာပြီး မြူနှင်းလေးတွေက တစ်ယောက်ယောက်ကို လွမ်းဆွေး စေတယ်🎶