borayildiz: Özledim..
Önümdeki gün tabağını silip süpürürken gelen mesaja bildirim çubuğundan baktım.
Tek başıma olsaydım dudak büküp 'ben de' diyebilirdim ama şu an kurtarıcım Ayşe Teyze'nin yaptığı gündeydim ve ortamda koyu bir dedikodu dönüyordu.
Yemeğim bittikten sonra cevap vermeye karar verip telefonumu sehpanın kenarına bıraktım.
İç çekip kalan son sarmamı ağzıma attım.
O akşam öpüşmekten ileri gitmemiştik ama engel olmasaydım Bora'nın daha fazlasını isteyeceğini biliyordum. Bunu düşünmek bile baştan aşağı kızarmamı sağlıyordu.
Utançtan bir hafta boyunca ders çalışacağım bahanesiyle buluşmamızı iptal etmiştim.
Çok da yalan sayılmazdı, gerçekten ders çalışıyordum. Bu sayede o anları düşünmemin önüne geçebiliyordum.
Ama beynim ders çalışmadığım zamanlarda bana inat sürekli o akşamı başa sarıp izliyordu ve artık delirmek üzereydim.
Oflayıp Ayşe Teyze'nin gelirken yapmamı istediği ıslak kekten bir çatal aldım.
"Eylem kızım, var mı hayatında birileri?"
Hatice Teyze'nin imalı sesini duyduğumda başımı ona çevirdim.
Evde yemek yapmaya üşenip buraya gelmemin bedeli buydu sanırım.
Cevap vermemek için konuyu değiştirmem gerekiyordu.
Ağzımı açıp aklıma ilk gelen dedikoduyu söyleyeceğim sırada telefonumun çalmasıyla hevesle sehpaya bıraktığım kıymetlimi alıp kim olduğuna bakmadan kulağıma koydum.
"Efendim?" dedim hevesli sesimle.
"Nasılsın güzelim?"
Herkes susmuş beni izlediği için Bora'nın sesini çok net duymuşlardı.
Anın verdiği gerginlikle gözlerimi kapatıp yok olmayı diledim.
"Çok iyiyim, ben seni sonra arayacağım." dedikten sonra telefonu kapattım.
Teyzelere daha fazla dedikodu malzemesi vermek istemiyordum.
"Bora oğlumun sesi değil miydi o?"
"Evet, onun sesiydi valla."
"Telefonda da sevgilim diye kayıtlıymış."
"Kız nasıl gördün onu?"
"Benden kaçar mı ayol?"
Bir anda hepsi kahkaha atmaya başladığında irkildim. Kendi aralarında konuşmaktan varlığımı unutmuş gibiydiler.
Sıra bana gelmeden eve gitsem iyi olacaktı.
Sessizce ayaklanıp dış kapıya vardığımda "Nereye kızım?" diyen Ayşe Teyze'nin sesini duymamla yüreğim ağzıma geldi.
Arkamı dönüp "Eve?" dedim masumca gülmeye çalışarak.
"Sana kalan yemekleri bir kaba koyayım, akşam yersin." deyip bir şey söylememi beklemeden mutfağa geçti.
Buna da hayır denmezdi.
Her an başka bir teyze gelecek korkusuyla geçen iki dakika sonunda yemek kabıyla birlikte binadan çıktım.
Derin bir nefes alıp verdim.
Telefonumu cebimden çıkarıp Bora'yı aradım.
"Kusura bakma, suratına kapatmış bulundum." dedim sönük sesimle.
Hafifçe güldü.
"Nedenini söylersen affederim."
"Tamam. Şöyle oldu-"
"Ama yüz yüze."
Korkunun ecele faydası yoktu. Hiçbir problem yokmuş gibi devam ettim.
"Olur, neredesin şimdi?"
"Arkandayım."
Gözlerim irice açılırken hızla arkamı döndüğümde saçlarım dönmemin hızıyla yüzüme çarpmıştı.
Sokağın sonunda kulağına tuttuğu telefonla bana bakan Bora'yı görünce yutkundum.
Utanç duygum kendini tekrar hatırlatıyordu.
Saçımı kulağımın arkasına sıkıştırıp telefonu kapattım.
Bora hızlı adımlarla yanıma gelip belimden ve başımdan tutarak bana sarıldı.
Hızlıca kendimi geri çekip Bora'nın göğsünden ittirdiğimde elini belimden çekmemişti.
"Ne yapıyorsun? Ya biri görürse?"
Muhtemelen zaten görüyorlardı çünkü sokak ortasındaydık.
Kaşlarını çattı.
"Görsünler. Gizlimiz saklımız mı var?"
Bu sefer eğilip dudaklarıma minik bir buse kondurdu.
Yüzünü geri çekmeden "Sadece bir hafta geçmesine rağmen niye bu kadar çok özledim seni?" dedi derin bir sesle.
Fazla yakındı.
Az önce dudaklarıma bastırdığı dudaklarına bakmak istesem de kendimi tuttum.
"Ben de özledim.." dedim sessizce.
Kendisini düzeltip kollarını iki yana açtı.
"O zaman sarıl."
Teyzelerin camdan bizi izlediğinden emindim ama Bora'nın kalbini kırmak istemiyordum.
Elimdeki yemek kabını kaldırıma bıraktıktan sonra başımı göğsüne yaslayıp kollarımı sırtına sardığımda o da başını saçıma yaslayıp aynı şekilde sarıldı.
Resmen sarmaş dolaştık.
Kokusunu içime çekip gözlerimi kapattım.
"Az önce Ayşe Teyze'nin binasından çıktın, değil mi?"
"Hıhım."
"Gün mü vardı?"
"Hıhım."
"Teyzelere ayıracak vaktin var ama bana yok mu?" dedi somurtarak.
"Hıhım."
Verdiğim cevaptan sonra soruyu algılayan beynimle kendimi geri çekip "Hayır, öyle değil!" dedim panikle.
Oflayıp Bora'nın bir şey söylemesine izin vermeden elini tuttum ve yemek kabını da aldıktan sonra kendi binama girdim.
Merdivenleri çıkarken bile elini bırakmadığım Bora "Teyzeler binaya birlikte girdiğimizi gördüler, bir şey olmaz mı?" dedi imalı sesiyle.
"Olmaz."
Bora'yı üzmek istemiyordum o yüzden artık ne dedikodu çıkarsa çıksın önemsememeye çalışacaktım.
Eve girip kapıyı kapattığımda salona geçip koltuğa oturdum.
Bora da yanıma yerleşip ekledi.
"Dinliyorum."
"Güne yemek için gitmiştim aslında. Teyzelerle vakit geçirmek için değil."
"Peki ya ondan önceki günler? Bir hafta boyunca hiç mi vaktin olmadı cidden? Yoksa başka bir şey mi var?"
Sesi meraklı çıkmıştı.
Bir anda ateş basmıştı. Tahmin bile edemeyişi bana hiç yardımcı olmuyordu.
Kendimin bile zor duyduğu sesimle "O gün olanlar yüzünden..yüzüne bakmaya utandım." dediğimde Bora gür bir kahkaha attı.
"Anlaşıldı senin derdin." dedi keyifle.
Kaşlarımı çatarak ona baktığımda gözlerindeki haylaz pırıltılarla karşılaştım.
"K-komik mi?"
"Yoo."
Sırıtıyordu.
Bana doğru yaklaşan Bora ile kendimi geriye çektim. Benimle dalga geçiyordu.
Elini koltukta iki yana koyup vücudunu iyice bana döndürdü.
'Azdı, kaçın.' diyen iç sesime kızsam da sanırım haklıydı.
O yaklaştıkça ben koltukta geri geri gidiyordum.
"N-ne yapmaya çalışıyorsun? Eğer o düşündüğün şeyi yaparsan en az iki hafta yüzümü göremezsin bak." dedim elimi tehditkar bir şekilde sallayarak.
Yüzünde hiçbir değişiklik olmamıştı. Tehditimi duyduğundan bile emin değildim.
Vücudum koltuğun kenarına çarptığında ayaklanıp kaçacakken salladığım elimi tutup bir anda kendine çeken Bora, çığlık atmama izin vermeden dudaklarımızı hiç de sakin olmayan bir şekilde birleştirdi.
✎﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
Sedaşkım: Kanka
Sedaşkım: Kanka
Sedaşkım: Kanka
Sedaşkım: KANKAAAAAAA
Sedaşkım: BAKSANAAAAAA
Eylem: Ne oldu Seda?
Eylem: Umarım bildirimlerimin içine etmene değecek bir şeydir.
Sedaşkım: ONUR BENİ ÖPTÜ.
Eylem: NEEEEEE
Eylem: NASIL? NEREDE? NE ZAMAN?
Eylem: ÇABUK SÖYLE.
Sedaşkım: Daha yeni oldu, ilk sana söyledimmm
Eylem: Aferin, şimdi detay ver.
Sedaşkım: Şimdi kısa bir özet geçeyimm
Sedaşkım: Onur'un ailesiyle baya iyi anlaşmıştık hatırlıyorsan. Çok kafa insanlar, yerim onları🥺
Sedaşkım: Neyse işte ondan sonraki hafta kaçamak bir şekilde bakışmaya başladık.
Sedaşkım: Nereye gitsem peşimden gelmeler, okul çıkışı bir yerlere gitmeyi teklif etmeler, suratıma bakarak dalıp gitmeler..
Sedaşkım: Özellikle utandığı zaman elini ensesine atması, çok tatlı🥺🥺
Sedaşkım: Sataşmayı bıraktık ama bu temelli bir bırakış değil tabii ki.
Eylem: ÖPÜŞMEYE NE ZAMAN GELECEĞİZ ÇATLADIM DA BURADA
Sedaşkım: ÇATLA, KUDUR.
Sedaşkım: Sen bana söyledin mi hiç o gün olanları?
Eylem: Utancımdan evi sırtlayıp götürecekken bir de sana mı anlatacaktım Seda?
Sedaşkım: Bana ne?
Sedaşkım: Naneleri yerken bana mı sordun?
Eylem: Sus.
Eylem: Hem şu an konu ben miyim?
Eylem: ANLAT ARTIK BE KADIN!
Sedaşkım: Beni parka çağırıp duygularını itiraf etti.
Sedaşkım: Çok tatlıydı var ya, o utangaç suratı hâlâ gözümün önünde.
Eylem: Tatlışlar siziiii
Sedaşkım: Öyleyizdir hayatım.
Sedaşkım: Neyse ben Onur bebeğime döneyim, hâlâ parktayız ve şimdi beni sallamasını isteyeceğim
Sedaşkım: Öptümmm
Eylem: Ben de öptüm, iyi eğlenceler :)
Seda adına çok mutlu olmuştum. Sonunda shipim gerçek olmuştu.
Kendi kendime sırıtıp yediğim kapları makinaya yerleştirdikten sonra yatağıma geçtim.
Biraz sosyal medyada oyalanmaya karar verdiğimde gelen bildirim sesiyle kalbim yerinden çıkacak gibi oldu.
O günden beri tamı tamına iki hafta geçmişti çünkü o şeyi yapmıştık, hep dalıp gitmelerim sonucu ağzımdan cımbızla laf alarak öğrenen Seda'dan bir dünya trip yemiştim.
Anlayacağınız o günü unutmam mümkün değildi.
Bora da bu iki hafta içinde Akın'ın Bora'nın okuduğu üniversiteye yakın bir ev satın almasıyla taşınmıştı.
Yüz yüze olmasak da her gün beni utandıracak şeyler söyleyip duruyordu.
Edepsiz çocuk.
borayildiz: Cezamızın 14. günü..
eylemaltunbas: Cezanın*
borayildiz: Özleyen tek kişi ben miyim?
eylemaltunbas: Hayır.
borayildiz: O zaman cezamız :")
eylemaltunbas: Ne yapayım?
eylemaltunbas: Bu kadar kuduruk olman benim suçum değil.
borayildiz: Aslında tam olarak senin suçun.
eylemaltunbas: Ne yapmışım ben ya?
borayildiz: Kalbimi fazlasıyla hızlı çarptırdığın için oldu bütün bunlar.
borayildiz: Sorumluluk al.
eylemaltunbas: JFNDHBDHDNNSHDB
eylemaltunbas: Gören de hamilesin sanacak Bora.
borayildiz: Daha kötüsü.
eylemaltunbas: Daha kötüsü neymiş anlat bakalım.
eylemaltunbas: Belki cezamızı sonlandırırım :)
borayildiz: Üç çocuğumla ortada kalmışım gibi bir his. Dördüncüsü de karnımda.
eylemaltunbas: Cezamız uzadı.
borayildiz: ŞAKA YAPTIM
borayildiz: Valla şakaydı ya
borayildiz: Eylemmmm
Sırıtarak bildirim panelinden gelen mesajlara baktım.
Telefonumu yastığımın yanına bırakıp gözümü kapattığımda uzun bir süre gülümsemekten uyuyamadım.
✎﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏﹏
Bölümü bitireyim derken canım çıktı🙂
Aradan iki hafta geçmesine rağmen dedikoduları duyan ama hiçbir şey söylemeyen Nurşen Teyze..
Dedikoduları işe gidip gelmekten henüz duymayan Aslı Teyze :")
Bu arada Akın için de yakın zamanda bir karakter gelecek, yorumlarda seçtiğim beş kişi dışında ismini kullanmamı isteyen kişiler kendini belli etsinnn
Son olarak 10 Ocak'ta sınavlarım başlıyor, diyeceklerim bu kadar..
Bu yüzden yeni bölüm ne zaman gelir bilmiyorummm
En kısa sürede görüşürüz inşallah canlarım❤