Asosyal Komşu | Yarı Texting

32

borayildiz: Özledim..

Önümdeki gün tabağını silip süpürürken gelen mesaja bildirim çubuğundan baktım.

Tek başıma olsaydım dudak büküp 'ben de' diyebilirdim ama şu an kurtarıcım Ayşe Teyze'nin yaptığı gündeydim ve ortamda koyu bir dedikodu dönüyordu.

Yemeğim bittikten sonra cevap vermeye karar verip telefonumu sehpanın kenarına bıraktım.

İç çekip kalan son sarmamı ağzıma attım.

O akşam öpüşmekten ileri gitmemiştik ama engel olmasaydım Bora'nın daha fazlasını isteyeceğini biliyordum. Bunu düşünmek bile baştan aşağı kızarmamı sağlıyordu.

Utançtan bir hafta boyunca ders çalışacağım bahanesiyle buluşmamızı iptal etmiştim.

Çok da yalan sayılmazdı, gerçekten ders çalışıyordum. Bu sayede o anları düşünmemin önüne geçebiliyordum.

Ama beynim ders çalışmadığım zamanlarda bana inat sürekli o akşamı başa sarıp izliyordu ve artık delirmek üzereydim.

Oflayıp Ayşe Teyze'nin gelirken yapmamı istediği ıslak kekten bir çatal aldım.

"Eylem kızım, var mı hayatında birileri?"

Hatice Teyze'nin imalı sesini duyduğumda başımı ona çevirdim.

Evde yemek yapmaya üşenip buraya gelmemin bedeli buydu sanırım.

Cevap vermemek için konuyu değiştirmem gerekiyordu.

Ağzımı açıp aklıma ilk gelen dedikoduyu söyleyeceğim sırada telefonumun çalmasıyla hevesle sehpaya bıraktığım kıymetlimi alıp kim olduğuna bakmadan kulağıma koydum.

"Efendim?" dedim hevesli sesimle.

"Nasılsın güzelim?"

Herkes susmuş beni izlediği için Bora'nın sesini çok net duymuşlardı.

Anın verdiği gerginlikle gözlerimi kapatıp yok olmayı diledim.

"Çok iyiyim, ben seni sonra arayacağım." dedikten sonra telefonu kapattım.

Teyzelere daha fazla dedikodu malzemesi vermek istemiyordum.

"Bora oğlumun sesi değil miydi o?"

"Evet, onun sesiydi valla."

"Telefonda da sevgilim diye kayıtlıymış."

"Kız nasıl gördün onu?"

"Benden kaçar mı ayol?"

Bir anda hepsi kahkaha atmaya başladığında irkildim. Kendi aralarında konuşmaktan varlığımı unutmuş gibiydiler.

Sıra bana gelmeden eve gitsem iyi olacaktı.

Sessizce ayaklanıp dış kapıya vardığımda "Nereye kızım?" diyen Ayşe Teyze'nin sesini duymamla yüreğim ağzıma geldi.

Arkamı dönüp "Eve?" dedim masumca gülmeye çalışarak.

"Sana kalan yemekleri bir kaba koyayım, akşam yersin." deyip bir şey söylememi beklemeden mutfağa geçti.

Buna da hayır denmezdi.

Her an başka bir teyze gelecek korkusuyla geçen iki dakika sonunda yemek kabıyla birlikte binadan çıktım.

Derin bir nefes alıp verdim.

Telefonumu cebimden çıkarıp Bora'yı aradım.

"Kusura bakma, suratına kapatmış bulundum." dedim sönük sesimle.