Unicode
ရှောင်ချန်း ကတအီအီဖြင့် ညီးနေသည့် ကောင်လေးဘေးတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး ဘာမှမပြောပေ။
သူ ရှင်းမပြနိုင်သည့် တစ်စုံတစ်ခုအား ခံစားနေရသည်။ ဒါက တစ်ခုခုရဲ့ အလယ်တွင် ရောက်နေတာကြောင့် ကြောက်လန့်မှုကြောင့် သူထွက်ပြေးချင်နေပြီး ညဘက်တွင် တစ်စုံတစ်ခုက ထွက်လာပြီး သူ့အား အန္တရာယ်ပြုလာနိုင်တယ်လို့ သူတွေးနေမိသည်။ သို့သော် သူ့နှလုံးသားက ကောင်လေးရဲ့ အညိုရောင် မျက်လုံးတွေကြောင့် နာကျင်နေခဲ့သည်။
ဒါက...
ကောင်လေး ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က နာကျင်နေသလိုမျိုး မဟုတ်ပဲ သူ့ကိုယ်က နာကျင်နေသလိုမျိုးပင်။
အညိုရောင်မျက်လုံးနဲ့ ကောင်လေးက သူ့ခေါင်းကို စောင်းလိုက်ပြီး ရှောင်ချန်း ရဲ့မေးရိုးအား ရှင်းလင်းစွာ မြင်လိုက်ရသည်။ ကလေးရဲ့မျက်နှာက အရမ်းကို လန်းဆန်းနေတာမျိုး မဟုတ်ပဲ အဟာရချို့တဲ့နေတာနဲ့ တူနေသည်။
သူ့အကြည့်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး ကောင်းကင်ကိုသာ ဆက်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
ဒီညက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် မဲမှောင်နေသည်။ အသေးဆုံးကြယ်တောင် မပြောနဲ့ လကိုတောင် မမြင်နိုင်ပေ။ အမှောင်ထဲတွင် ဘာကိုမှ မမြင်နိုင်ပေ။
လေကလဲ သိပ်သည်းနေပြီး အသက်ရှူဖို့တောင် ခက်ခဲနေသည်။
နောက်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းတိုင်းက ကားနဲ့အကြိတ်ခံထားရသလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။ သူ့အရိုးတွေက ကျိုးနေပြီး နာတယ်၊ နာတယ်...
သူ မလှုပ်နိုင်ပေ။
သူသေတော့မှာလား?
ဒါဆို သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အရသာရှိနေသင့်သည်။
သူ့အသိစိတ်တွေ လုံးဝပျောက်ဆုံးမသွားခင် ဝံပုလွေ တစ်ကောင်က သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲသွားပြီးနောက် သူ့ညစာအတွက် ပျော်ရွှင်စွာစားနိုင်ဖို့ တစ်နေရာတွင် ဖွက်ထားခဲ့သည်။ သူ့ကြီးမားသည့် အူအစိတ်အပိုင်း၊ သွေးတွေနဲ့ သူ့လတ်ဆတ်သည့် အသွေးအသားတွေကို ကိုက်စားပြီး သူ့ကလေးတွေနဲ့ မျှဝေစားဖို့ သယ်သွားတာကို သူဝိုးတဝါးမြင်နေရသည်။
သူ့အလောင်းအား ရှည်လျားစွာ စားသောက်ဖို့ ထိုက်တန်သည့် အစားအသောက်အဖြစ် သိမ်းဆည်းထားချင်သည့် မြေခွေးက ရှိနေနိုင်လိမ့်မည်။ ဒါမှမဟုတ် သူ့အကျန်တွေကို တန်းစီပြီး ဆွဲငင်သွားလိုသည့် ပုရွက်စိတ်တွေတောင် ရှိနေနိုင်သည်။
ဘယ်လောက်တောင် ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ သေဆုံးနည်းလဲ?
သို့သော် ဒါက သေချာကို ဖြစ်နိုင်သည်။
ငှက်တွေနဲ့ သားရဲတွေက သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို စားသောက်ဖို့ ကိုက်ခဲနေကြတာတောင် သူ့ဆိုးရွားလှသည့် ကံတရားကို ခံစားနေရပြီး သူ့အလောင်းက ဆိုးရွားသည့် အနံ့အသက်တွေက စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ်လို့သာ တွေးနေမိသည်။ သူက ဘေးဒုက္ခဆိုးလို လူတိုင်းက ယုံကြည်နေကြတယ်လို့သာ သူတွေးနေမိသည်။ တကယ်တော့ သူက ရိုင်းဆိုင်းမှုတွေကို ချန်ရစ်ခဲ့ပြီး နေမင်းနဲ့ လေထုကတော့ သူ့အား ခြောက်သွေ့နေသည့် အလောင်းအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားစေခဲ့သည်။
ကောင်လေးရဲ့ အတွေးတွေက အပြင်ဘက်ကမ္ဘာဆီ ရောက်သွားပုံရကာ သူ့ခေါင်းထဲမှ ရှုပ်ထွေးနေသည့် တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးနေပုံရသည်။
သေချာတာက သိပ်မကြာခင်မှာပဲ မျက်လုံးအစုံက ညအချိန်တွင် တောက်ပနေတုန်းဆိုတာ သူမြင်လိုက်ရသည်။
ထိုမျက်လုံးတွေက အရမ်းကိုတောက်ပနေပြီး နဲနဲတော့ ကျောချမ်းဖွယ်ပင်။
ဒါက ဝံပုလွေပဲ။
ဝံပုလွေအား သွေးနံ့က ဆွဲဆောင်သွားခဲ့သည်။
သူ့ဘေးတွင် ထိုင်နေခဲ့သည့် ကလေးက လန့်သွားပုံပေါ်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေက ချက်ချင်းပင် မျက်ရည်တွေ စီးကျလာခဲ့သည်။
ကလေးရဲ့ ခြေထောက်တွေက တွန့်သွားတာကို သူမြင်လိုက်ပြီးနောက် သူတို့က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြပြီး တစ်ဖက်လူက သူပြေးနိုင်သလောက် ပြေးလိုက်သည်။
ကောင်လေးက ထွက်သွားတာကို ကြည့်လိုက်ပြီး မထိန်းချုပ်နိုင်စွာဖြင့် တွေးလိုက်သည်။
အင်း၊ မှန်တယ်၊ ဘယ်သူက သူနဲ့နေမှာလဲ?
ဝံပုလွေက အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်။ သူ ထွက်မသွားရင် ဝံပုလွေဆီက အစားခံရမလား?
ထိုအတွေးတွေနဲ့ ကောင်လေးက သူ့မျက်လုံးတွေက မျှော်လင့်ချက် ကင်းမဲ့စွာဖြင့် မှိတ်ချလိုက်သည်။
သူ့ဘဝအကြောင်း တွေးတောလိုက်ပြီး သူ ပျော်ခဲ့ရလား?
တကယ်တော့ မဟုတ်ဘူး။
သူမုန်းတယ်။
သူ့ဘဝမှာ ဘာကြောင့် အန္တရာယ်ကောင်လို့ အခေါ်ခံသင့်တာလဲ? ဘာကြောင့်များ ဒီလောက် လူအများကြီးက သူ့ကို သေစေချင်နေရတာလဲ? သူက ရိုးရိုးလေးနဲ့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေရုံပဲ!
ဘာအတားအဆီးမှမရှိပဲ ဝံပုလွေရဲ့ တောက်ပနေသည့် မျက်လုံးတွေက ပိုတောက်ပလာကာ ဝံပုလွေက ကောင်လေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဆီ ခုန်အုပ်လိုက်ကာ တိုက်ရိုက်ပြေးဝင်လာပြီး သူ့အသွေးတွေကို လျှာနဲ့လျှက်လိုက်သည်။
ဒါက ပျော်ရွှင်ဖွယ် ပွဲတော်ကြီးပဲ။
“ထွက်သွား! ထွက်သွား! သူ့ကို မထိနဲ့!!!” နူးညံ့ပြီး သိမ်မွေ့လှသည့် အသံက ရုတ်တရက် ထွက်လာခဲ့သည်။
သူ့ကံကြမ္မာကို လက်ခံထားပြီးသား ကောင်လေးက အသံကို ကြားလိုက်ချိန်တွင် အသံလာရာဆီကြည့်ဖို့ သူ့မျက်လုံးကို ချက်ချင်း ပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။
ကလေးရဲ့ ထူးဆန်းသည့် ခန္ဓာကိုယ် နည်းနည်းတော့ မတည်ငြိမ်ပေ။ သူက တစ်နေရာရာကနေ မီးတုတ်ကို ယူလိုက်ကာ သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားရင် ရှေ့တိုးလိုက်သည်။ သူက ဝံပုလွေဘက်သို့ မီးတုတ်ကို ထိုးလိုက်ပြီး ဆာလောင်နေသည့် ဝံပုလွေအား နောက်ဆုတ်သွားစေဖို့ လုပ်လိုက်သည်။
မီးကိုကြောက်ကြတာက တိရစ္ဆာန်တွေရဲ့ သဘာဝဖြစ်တာကြောင့် ဝံပုလွေက ကောင်လေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ခုန်ချလိုက်သည်။ ညအချိန်တွင် တောက်ပနေသည့် မျက်လုံးတွေနဲ့ သူက သေလုနီးပါးဖြစ်နေသည့် ကောင်လေးအား စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး အဝေးရောက်အောင် သွားလိုက်သည်။
သို့သော် ဝံပုလွေက လက်မလျော့ပေ။ ထိုအစား သူက နည်းနည်း အလှမ်းဝေးလောက်သည့် နေရာမှ အချိန်ခဏလောက် လှည့်ပတ်နေရင်း ကလေး ထွက်သွားမည့်အချိန်ကို စောင့်နေကာ သူ့အသားပွဲကို ပျော်ရွှင်စွာ စားနိုင်ဖို့ စောင့်နေခဲ့သည်။
ဝံပုလွေအတွက်တော့ ဒါက အစားကောင်းကြိုက်သူအတွက် ကောင်းမွန်ပြည့်စုံလှသည့် ဟင်းလျာဖြစ်နေတာကြောင့် ဝံပုလွေက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အလွယ်တကူ လက်လျော့နိုင်မှာလဲ?
ကလေးက မျက်ရည်တွေ ကျဆင်းနေရင်း တုန်နေခဲ့သည်။ သူ့လက်တွင် ကိုင်ထားသည့် မီးတုတ်က တုန်နေခဲ့ပြီး ကြောက်နေတာကြောင့် နောက်စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ထွက်ပြေးသွားတော့မှာနဲ့ တူနေသည်။
ကောင်လေးက သူ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ပုံစံက အတွေးတွေထဲ နစ်မြှုတ်နေသလိုမျိုး ဘာမှမပြောပေ။
အချိန်တွေက ကုန်သွားခဲ့ပြီး ကောင်လေးက ဓားသူရဲကောင်းလိုမျိုး လက်နက်ကိုင်ကာ သူ့အချစ်ဆုံးသူအား ကာကွယ်ပေးနေသလိုမျိုး မီးတုတ်ကိုကိုင်ကာ သူ့ရှေ့တွင်သာ ရပ်နေခဲ့သည်။
သူက ကြောက်နေတာတောင် ရဲရင့်နေသည်။
မီးတုတ်မှ မီးက ကလေးရဲ့မျက်လုံးကိုပါ တောက်ပနေစေသည်။
အညိုရောင်မျက်လုံးနဲ့ ကောင်လေးက ညအချိန်တွင် တောက်ပလွန်းလှသည့် ထိုမျက်လုံးတွေကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်က တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်လာခဲ့သည်။
ဒါက...
သူမြင်နေရသလိုမျိုး...
ကြယ်အပြည့်နဲ့ ကောင်းကင်လိုမျိုး။
သူ့ဘဝတစ်ခုလုံးအတွက် အနားခိုရာကို မြင်လိုက်ရသည်။
သူ့တစ်ကမ္ဘာလုံးကို မြင်လိုက်ရသည်။
-
ရန်ယု နဲ့ လီဂေါင်တန် တို့ရဲ့အာရုံကြောတွေက ပိတ်ချခံလိုက်ရသည်။
ထိုစင်္ကြံက ဝင်္ကပါလိုပင်။ ဘာပြတင်းပေါက်မှ မရှိပဲ၊ မဲမှောင်နေကာ ဘာခြားနားမှုကိုမှ မမြင်နိုင်ပေ။ သူတို့က တစ်နေရာတည်းကို လှည့်ပတ်သွားနေပြီး ထွက်ပေါက်ကို မမြင်ရသလိုမျိုးနဲ့ တူနေသည်။
သူတို့ ထွက်မသွားနိုင်ဘူး။
လီဂေါင်တန် ကစိတ်ဓာတ်ကျစွာဖြင့် သူ့လက်တွေနဲ့ နံရံကို ထိုးလိုက်သည်။
လီဂေါင်တန် ကသူ့လက်တွေနဲ့ နံရံကို ထပ်ထိုးလိုက်ရင်း သူတစ်ခုခုကို တွေ့လိုက်ရသလိုမျိုး သူ့မျက်လုံးတွေက ပြူးကျယ်သွားခဲ့သည်။ သူက နံရံမျက်နှာပြင်မှ အချိုင့်တွေကို သဲလွန်စလိုက်ရင်း အံ့ဩစွာ ပြောလိုက်သည်။ “ဒီအပေါ်မှာ စာလုံးတွေ ရှိနေတာလား?”
ရန်ယု ကထိုစကားကို ကြားလိုက်ချိန်တွင် ချက်ချင်းပင် စမ်းကြည့်လိုက်သည်။
သူမက အနားကို ပိုတိုးသွားလိုက်ပြီး စာလုံးတွေကို အသေအချာ ပုံဖော်လိုက်သည်။ သူမက နံရံပေါ်က ဆွဲချက်တွေကို စမ်းလိုက်ပြီး ခဏအကြာတွင် တွန့်ဆုတ်စွာ ပြောလိုက်သည်။ “အင်္ဂလိပ်လိုပဲ”
လီဂေါင်တန် ကကြားလိုက်ချိန်တွင် စိတ်လှုပ်ရှားသွားခဲ့သည်။ “ဒါဆို မင်း မြန်မြန် ဘာသာပြန်သင့်တယ်”
သို့သော် ရန်ယု ကမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ “ဒီပေါ်က စာလုံးတွေက တစ်ခုခု မှားနေသလို...”
ရန်ယု ကဆုံးအောင် မပြောနိုင်ခင် လီဂေါင်တန် ကသူ့လက်ကို စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ခါယမ်းလိုက်သည်။
စုဂျင်းရှ ကဘေးဘက်တွင်သာ ဂရုမစိုက်စွာ ရပ်နေခဲ့ပေမဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေက ရုတ်ချင်း အရောင်ပြောင်းသွားခဲ့သည်။ သူက နည်းနည်း ပြောင်းလဲသွားပုံပေါ်ပြီး ဩရှသည့် အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “ငါလုပ်လိုက်မယ်”
ရန်ယု ကသူ့အား သံသယဖြင့် အကြိမ်အနည်းငယ် ကြည့်လိုက်သည်။
သူ့ကို ဆန့်ကျင်တာ မဟုတ်ပေမဲ့ သူမက အင်္ဂလိပ်လို ပြောနိုင်တာကြောင့်ပင်။ အင်္ဂလိပ်က သူမအတွက် မိခင်ဘာသာစကားလိုပင်ဖြစ်ကာ ကျွမ်းကျင်သည်။ သို့သော် နံရံပေါ်က စာလုံးတွေက သူမ ဖတ်နိုင်သည့် ပုံမှန်အင်္ဂလိပ် စကားပြောလိုမဟူတ်ပဲ မှားယွင်းနေသေးသည်။ ဒါတွေက အင်္ဂလိပ်မဟုတ်ပေ။ သူမက အနောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး စုဂျင်းရှ အတွက် လမ်းရှင်းပေးလိုက်သည်။
စုဂျင်းရှ ကဘာမှမပြောပဲ သူ့လက်နှစ်ဖက်လုံးကို အိတ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေက နံရံပေါ်ရှိ စာလုံးတွေကိုသာ သေချာစိုက်ကြည့်နေသည်။
အချိန်က ကုန်သွားခဲ့ပြီး ခဏအကြာတွင် ဘယ်သူမှ စကားမပြောတာကြောင့် ခြိမ်းခြောက်နိုင်လောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေသည်။
လီဂေါင်တန် ကရုတ်ချင်း အမူအရာအဖြစ် ဘေးဘက်တွင် ရပ်နေကာ စိုးရိမ်စွာ ပြောလိုက်သည်။ “မင်း နားလည်လား? မလည်ဘူးလား? မင်းလုပ်နိုင်ရင် မြန်မြန် ဘာသာပြန်လိုက်၊ မင်း နားမလည်ဘူးဆိုရင်လဲ ဒီအတိုင်းသာ ပြောလိုက်”
စုဂျင်းရှ ကသူ့မာနကြီးသည့် အသံကြောင့် ဒေါသမထွက်ပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြင့် သူက ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းက ကွေးသွားခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေက အရိပ်အောက်တွင် ဖုန်းကွယ်နေပြီး သူ့အမူအရာအား မြင်တွေ့ဖို့က ခက်ခဲနေစေသည်။ ဒါက မဲမှောင်သည့် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မယုံနိုင်လောက်အောင် ထူးဆန်းနေစေသည်။
ဒီလိုပေါ့။
စုဂျင်းရှ က ရှုချိုင်တောင် မသေဆုံးခင် နောက်ဆုံးစကားလုံးတွေကို မှတ်မိသွားပြီး သူ့စိတ်ထဲတွင် မကောင်းမှုတွေက ဖြစ်တည်လာခဲ့သည်။
လီဂေါင်တန် ကရှေ့တိုးလိုက်ပြီး တစ်ခုခုကို ဆက်ပြောချင်နေခဲ့သည်။
သို့သော် သူ အသံမထွက်နိုင်ခင် သူ့ဗိုက်မှ ထက်ရှသည့် အရာတစ်ခုက တိုးဝင်လာတာကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူက ချက်ချင်းပင် စုဂျင်းရှ အားမယုံကြည်နိုင်သည့် အမူအရာဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက်ကြီး ဘာကြောင့် ဒီလိုလုပ်မှန်း နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေခဲ့သည်။
ချက်ချင်းပင် စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် သွေးနံ့က လေထုထဲ ပျံ့နှံ့လာခဲ့သည်။
စုဂျင်းရှ က ရှုချိုင်တောင် ရဲ့ဓားအား သူ့လက်ထဲ ကိုင်ထားပေမဲ့ ထိုအချိန်တွင် ဓားသွားက လီဂေါင်တန် ရဲ့ဗိုက်အတွင်း လုံးဝနှစ်ဝင်သွားခဲ့သည်။
စုဂျင်းရှ ရဲ့ဂရုမစိုက်သည့် မျက်နှာကတော့ နည်းနည်းလေးတောင် ပြောင်းလဲသွားခြင်းမရှိပေမဲ့ အနီးကပ်ကြည့်ရင် သွေးဆာနေသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ကြောက်လန့်ဖွယ် အမူအရာကို မြင်နေနိုင်သည်။ သူက လီဂေါင်တန် ရဲ့ဗိုက်မှ ဓားကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သွေးတွေက ဓားနဲ့အတူ ပန်းထွက်လာကာ စုဂျင်းရှ ရဲ့အဝတ်တွေကို စင်သွားခဲ့သည်။
စုဂျင်းရှ ကသူ့သွားတွေအား လျှာနဲ့ထိလိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထောင့်က မြင့်တက်လာခဲ့သည်။
သူ့လက်ထဲတွင် များပြားလှသည့် လူအသက်တွေက ရှိနေခဲ့ပြီးဖြစ်ကာ လူတချို့ကြောင့် သူ့အဝတ်တွေက သွေးစိုနေပြီးသား ဖြစ်သည်။
ဟမ့်၊ သူက အရူး ဖြစ်နေပြီးသားပဲ။
အရူးမှာ အကြောင်းပြချက်တွေ မလိုဘူး။
လီဂေါင်တန် ကသူ့ဗိုက်အား လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖိထားပြီး သူ့တခြားလက်က နံရံကို ကိုင်ထားခဲ့သည်။ သူ့ဖွင့်ထားသည့် ပါးစပ်အား မပိတ်နိုင်ခင် သူ့ထောက်ထားမှုက လုံးဝကို လျော့ရဲသွားပြီး ဘေးဘက်ကို လဲကျသွားခဲ့သည်။
ထို့နောက် သူ့မျက်လုံးကို လုံးဝမပိတ်နိုင်ခင် သူ့သေခြင်းရဲ့ အမှန်တရားက ဘာဆိုတာကိုတောင် မသိလိုက်ရပေ။
ရန်ယု ကသူမရှေ့မှ မြင်ကွင်းကြောင့် ထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။
ချက်ချင်းပင် သူမ အတော်လေး ကြောက်လန့်သွားခဲ့သည်။
သူမက တွန့်ဆုတ်ခြင်းမရှိပဲ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ပြီး ဘာမှမပြောပဲ အရူးလို ပြေးထွက်သွားခဲ့သည်။
သူမ ထွက်မပြေးရင် အဲ့အရူးကောင်က သူမကို သေချာပေါက် သတ်လိမ့်မယ်!!!
စုဂျင်းရှ ကမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး သူမနောက်ကို ချက်ချင်း မလိုက်ခဲ့ပေ။ ထိုအစား သူက သူမရဲ့ အဆင်မပြေမှုက ရယ်ရသလိုမျိုး ကျယ်လောင်စွာ အော်ရယ်လိုက်သည်။
ဓားကိုင်ထားသည့် လက်တွေက ရပ်နေခဲ့သည်။ သူက ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး သွေးစွန်းနေသည့်ဓားအား အဝတ်တွေနဲ့ သုတ်လိုက်သည်။ သူက စိတ္တဇသမားလိုမျိုး မျက်လုံးတွေက ပြူးကျယ်နေပြီး အပြင်ကိုတောင် ထွက်တော့မလို ဖြစ်နေသည်။
ကြွက်ကလေးက နာမခံထဲက သေချာပေါက်ကို သတ်ပစ်ရမှာပေါ့!
ဒါဆို... တူတူပုန်းတမ်း ကစားကြတာပေါ့။
ရန်ယု ရဲ့အသက်ရှူသံက ပိုပိုမြန်လာခဲ့ပြီး သူမနှလုံးခုန်သံက ပြေးနှုန်းနဲ့အတူ အခုန်မြန်လာခဲ့သည်။
သူမ မသေချင်သေးဘူး!
ဘာကြောင့် သူမက သေချင်ရမှာလဲ?
ထိုအချိန်တွင် ရုတ်ချင်း အတွေးပေါက်သလိုမျိုး သူမ ဦးနှောက်က အလင်းရသွားခဲ့သည်။
ခဏ၊ အခုလေးတင် မြင်လိုက်ရတဲ့ နံရံပေါ်က အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေက စီဆာစာဝှက်ရေးနည်းပဲ။
(စီဆာစာဝှက်နည်း - စာလုံးတွေကို ပြန်ပြင်ဆင်ထားတဲ့ စကားလုံးတွေအား အစားထိုးသုံးတဲ့နည်းလမ်း။ ၁၁ လုံးကို ပြောင်းလဲပြီး A ကို B လိုမျိုး၊ M ကို N လိုမျိုး၊ Z ကို A လိုမျိုး၊ စသဖြင့်။ ဒီနည်းလမ်းက ရောမခေါင်ဆောင် ဂျူးလီယပ်စီဆာ ကသူ့ကိုယ်ပိုင် ဆက်နွယ်မှုအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည်)
စကားလုံးထဲမှ ဒီသုံးနေရာက စာလုံးတွေကို ပြောင်းလိုက်ရင် အင်္ဂလိပ်စာလုံးအသစ်က နှုတ်ဆက်လာလိမ့်မယ်။
ဒီလိုဆိုရင် ဘာသာပြန်က...
ရန်ယု ရဲ့နှလုံးသားက အခုန်မြန်သွားခဲ့သည်။
ဒါက...
လူတိုင်းကို သတ်နိုင်တာကြောင့် ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားနိုင်လိမ့်မည်။
ဟမ့်၊ ဒီနေရာကနေ အသက်ရှင်လျက် ထွက်သွားချင်တာလား?
မင်းရဲ့သေခြင်း သဘာဝတရားနဲ့ ရူးနှမ်းမှုတွေနဲ့အတူ သတ်ပစ်လိုက်။
ဒါက မင်းအပေါ်ထားတဲ့ င့ါရဲ့ထာဝရ ကျိန်စာပဲ။
ဟမ့်။
-
အိပ်ပျော်နေသည့် ရှောင်ချန်း ရဲ့မျက်လုံးတွေက ရုတ်ချင်း ပွင့်သွားပြီး သူ့လက်ချောင်းတွေက ရင်ဘတ်အား တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်လိုက်သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက ချွေးအေးတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းလိုက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်မှ နာကျင်မှုက သူ့အား မောပန်းစေသည်။
သူမှတ်မိတယ်၊ မှတ်မိတယ်!
သူ တကယ်ကြီး ဒီနေရာကို ရောက်လာပြီ!!
ရှောင်ချန်း ကထ,ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက ဖြည်းဖြည်းချင်း ကြောက်လာသလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။
ရုတ်တရက် သူ့နောက်ဘက်မှ ရင်ဘတ်တစ်ခုက သူ့ပုခုံးတစ်ခုလုံးအား အနောက်ဘက်မှ တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး သူလာထိချိန်တွင် ရှောင်ချန်း ကအနည်းငယ် တုန်သွားခဲ့သည်။
ဒါက ယုမော့ ပဲ။
ရှောင်ချန်း ကဖြူဖျော့နေသည့် မျက်နှာဖြင့် လှည့်လိုက်ပြီး ယုမော့ ရဲ့အညိုရောင် မျက်လုံးတွေနဲ့ စုံသွားခဲ့သည်။ ယုမော့ ရဲ့မျက်လုံးတွေက နူးညံ့နေတုန်းဖြစ်ကာ သူ့အကြည့်ထဲတွင် နက်ရှိုင်းလှသည့် ချစ်ခြင်းတွေ၊ မြတ်နိုးမှုတွေက ပြည့်နှက်နေပြီး ဖုံးကွယ်ထားခြင်း မရှိပေ။
ရှောင်ချန်း ရဲ့ပါးစပ်က ပွင့်သွားပြီး ထိုအညိုရောင် မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
နောက်ဆုံးတော့ သူမှတ်မိသွားပြီ။
သူ့ရှေ့မှ အညိုရောင်မျက်လုံးတွေနဲ့ ထိုလူက ရွာသားတွေ အားလုံးကို ဒီထိတ်လန့်ဖွယ်နေရာဆီ ပစ်သွင်းခဲ့တာပဲ။
ဒီလူတွေကို စပါးအုံးတွေနဲ့ ကိုက်ခံရအောင်၊ ကျီးကန်းတွေရဲ့ အဆိတ်ခံရပြီး အမှောင်ထုနဲ့ ဆာလောင်မှုဖြင့် နှိုပ်စက်ပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ လူတွေက လူတွေကို စားသောက်ကြလိမ့်မည်။
ဂိမ်းတွင် တစ်ယောက်တည်းသာ ရှင်သန်နိုင်မယ်လို့ ဖန်တီးထားတာကြောင့် ထိုအုပ်စုက အတွင်းတွင် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် သတ်ဖြတ်ကြလိမ့်မည်။
#Sorry နော် တင်ပေးဖို့ကို လုံးဝမေ့နေတာ #
8.9.2022 (Thu)
...........................
Zawgyi
ေရွာင္ခ်န္း ကတအီအီျဖင့္ ညီးေနသည့္ ေကာင္ေလးေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ဘာမွမေျပာေပ။
သူ ရွင္းမျပႏိုင္သည့္ တစ္စုံတစ္ခုအား ခံစားေနရသည္။ ဒါက တစ္ခုခုရဲ႕ အလယ္တြင္ ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ေၾကာက္လန႔္မႈေၾကာင့္ သူထြက္ေျပးခ်င္ေနၿပီး ညဘက္တြင္ တစ္စုံတစ္ခုက ထြက္လာၿပီး သူ႔အား အႏၲရာယ္ျပဳလာႏိုင္တယ္လို႔ သူေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ႏွလုံးသားက ေကာင္ေလးရဲ႕ အညိဳေရာင္ မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ နာက်င္ေနခဲ့သည္။
ဒါက...
ေကာင္ေလး ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က နာက်င္ေနသလိုမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ သူ႔ကိုယ္က နာက်င္ေနသလိုမ်ိဳးပင္။
အညိဳေရာင္မ်က္လုံးနဲ႔ ေကာင္ေလးက သူ႔ေခါင္းကို ေစာင္းလိုက္ၿပီး ေရွာင္ခ်န္း ရဲ႕ေမး႐ိုးအား ရွင္းလင္းစြာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာက အရမ္းကို လန္းဆန္းေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ေနတာနဲ႔ တူေနသည္။
သူ႔အၾကည့္ကို ႐ုတ္လိုက္ၿပီး ေကာင္းကင္ကိုသာ ဆက္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဒီညက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မဲေမွာင္ေနသည္။ အေသးဆုံးၾကယ္ေတာင္ မေျပာနဲ႔ လကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္ေပ။ အေမွာင္ထဲတြင္ ဘာကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေပ။
ေလကလဲ သိပ္သည္းေနၿပီး အသက္ရႉဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲေနသည္။
ေနာက္ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတိုင္းက ကားနဲ႔အႀကိတ္ခံထားရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔အ႐ိုးေတြက က်ိဳးေနၿပီး နာတယ္၊ နာတယ္...
သူ မလႈပ္ႏိုင္ေပ။
သူေသေတာ့မွာလား?
ဒါဆို သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အရသာရွိေနသင့္သည္။
သူ႔အသိစိတ္ေတြ လုံးဝေပ်ာက္ဆုံးမသြားခင္ ဝံပုေလြ တစ္ေကာင္က သူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲသြားၿပီးေနာက္ သူ႔ညစာအတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာစားႏိုင္ဖို႔ တစ္ေနရာတြင္ ဖြက္ထားခဲ့သည္။ သူ႔ႀကီးမားသည့္ အူအစိတ္အပိုင္း၊ ေသြးေတြနဲ႔ သူ႔လတ္ဆတ္သည့္ အေသြးအသားေတြကို ကိုက္စားၿပီး သူ႔ကေလးေတြနဲ႔ မွ်ေဝစားဖို႔ သယ္သြားတာကို သူဝိုးတဝါးျမင္ေနရသည္။
သူ႔အေလာင္းအား ရွည္လ်ားစြာ စားေသာက္ဖို႔ ထိုက္တန္သည့္ အစားအေသာက္အျဖစ္ သိမ္းဆည္းထားခ်င္သည့္ ေျမေခြးက ရွိေနႏိုင္လိမ့္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အက်န္ေတြကို တန္းစီၿပီး ဆြဲငင္သြားလိုသည့္ ပု႐ြက္စိတ္ေတြေတာင္ ရွိေနႏိုင္သည္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ေသဆုံးနည္းလဲ?
သို႔ေသာ္ ဒါက ေသခ်ာကို ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ငွက္ေတြနဲ႔ သားရဲေတြက သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို စားေသာက္ဖို႔ ကိုက္ခဲေနၾကတာေတာင္ သူ႔ဆိုး႐ြားလွသည့္ ကံတရားကို ခံစားေနရၿပီး သူ႔အေလာင္းက ဆိုး႐ြားသည့္ အနံ႔အသက္ေတြက စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္လို႔သာ ေတြးေနမိသည္။ သူက ေဘးဒုကၡဆိုးလို လူတိုင္းက ယုံၾကည္ေနၾကတယ္လို႔သာ သူေတြးေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ သူက ႐ိုင္းဆိုင္းမႈေတြကို ခ်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ေနမင္းနဲ႔ ေလထုကေတာ့ သူ႔အား ေျခာက္ေသြ႕ေနသည့္ အေလာင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့သည္။
ေကာင္ေလးရဲ႕ အေတြးေတြက အျပင္ဘက္ကမာၻဆီ ေရာက္သြားပုံရကာ သူ႔ေခါင္းထဲမွ ရႈပ္ေထြးေနသည့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေတြးေနပုံရသည္။
ေသခ်ာတာက သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မ်က္လုံးအစုံက ညအခ်ိန္တြင္ ေတာက္ပေနတုန္းဆိုတာ သူျမင္လိုက္ရသည္။
ထိုမ်က္လုံးေတြက အရမ္းကိုေတာက္ပေနၿပီး နဲနဲေတာ့ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ပင္။
ဒါက ဝံပုေလြပဲ။
ဝံပုေလြအား ေသြးနံ႔က ဆြဲေဆာင္သြားခဲ့သည္။
သူ႔ေဘးတြင္ ထိုင္ေနခဲ့သည့္ ကေလးက လန႔္သြားပုံေပၚသည္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာခဲ့သည္။
ကေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက တြန႔္သြားတာကို သူျမင္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔က တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး တစ္ဖက္လူက သူေျပးႏိုင္သေလာက္ ေျပးလိုက္သည္။
ေကာင္ေလးက ထြက္သြားတာကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြာျဖင့္ ေတြးလိုက္သည္။
အင္း၊ မွန္တယ္၊ ဘယ္သူက သူနဲ႔ေနမွာလဲ?
ဝံပုေလြက အရမ္းအႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ သူ ထြက္မသြားရင္ ဝံပုေလြဆီက အစားခံရမလား?
ထိုအေတြးေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးက သူ႔မ်က္လုံးေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ မွိတ္ခ်လိုက္သည္။
သူ႔ဘဝအေၾကာင္း ေတြးေတာလိုက္ၿပီး သူ ေပ်ာ္ခဲ့ရလား?
တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
သူမုန္းတယ္။
သူ႔ဘဝမွာ ဘာေၾကာင့္ အႏၲရာယ္ေကာင္လို႔ အေခၚခံသင့္တာလဲ? ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ လူအမ်ားႀကီးက သူ႔ကို ေသေစခ်င္ေနရတာလဲ? သူက ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ေန႐ုံပဲ!
ဘာအတားအဆီးမွမရွိပဲ ဝံပုေလြရဲ႕ ေတာက္ပေနသည့္ မ်က္လုံးေတြက ပိုေတာက္ပလာကာ ဝံပုေလြက ေကာင္ေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဆီ ခုန္အုပ္လိုက္ကာ တိုက္႐ိုက္ေျပးဝင္လာၿပီး သူ႔အေသြးေတြကို လွ်ာနဲ႔လွ်က္လိုက္သည္။
ဒါက ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ ပြဲေတာ္ႀကီးပဲ။
“ထြက္သြား! ထြက္သြား! သူ႔ကို မထိနဲ႔!!!” ႏူးညံ့ၿပီး သိမ္ေမြ႕လွသည့္ အသံက ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာခဲ့သည္။
သူ႔ကံၾကမၼာကို လက္ခံထားၿပီးသား ေကာင္ေလးက အသံကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ အသံလာရာဆီၾကည့္ဖို႔ သူ႔မ်က္လုံးကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။
ကေလးရဲ႕ ထူးဆန္းသည့္ ခႏၶာကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ မတည္ၿငိမ္ေပ။ သူက တစ္ေနရာရာကေန မီးတုတ္ကို ယူလိုက္ကာ သူ႔လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားရင္ ေရွ႕တိုးလိုက္သည္။ သူက ဝံပုေလြဘက္သို႔ မီးတုတ္ကို ထိုးလိုက္ၿပီး ဆာေလာင္ေနသည့္ ဝံပုေလြအား ေနာက္ဆုတ္သြားေစဖို႔ လုပ္လိုက္သည္။
မီးကိုေၾကာက္ၾကတာက တိရစာၦန္ေတြရဲ႕ သဘာဝျဖစ္တာေၾကာင့္ ဝံပုေလြက ေကာင္ေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ခုန္ခ်လိုက္သည္။ ညအခ်ိန္တြင္ ေတာက္ပေနသည့္ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ သူက ေသလုနီးပါးျဖစ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးအား စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အေဝးေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ဝံပုေလြက လက္မေလ်ာ့ေပ။ ထိုအစား သူက နည္းနည္း အလွမ္းေဝးေလာက္သည့္ ေနရာမွ အခ်ိန္ခဏေလာက္ လွည့္ပတ္ေနရင္း ကေလး ထြက္သြားမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနကာ သူ႔အသားပြဲကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ စားႏိုင္ဖို႔ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။
ဝံပုေလြအတြက္ေတာ့ ဒါက အစားေကာင္းႀကိဳက္သူအတြက္ ေကာင္းမြန္ျပည့္စုံလွသည့္ ဟင္းလ်ာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဝံပုေလြက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အလြယ္တကူ လက္ေလ်ာ့ႏိုင္မွာလဲ?
ကေလးက မ်က္ရည္ေတြ က်ဆင္းေနရင္း တုန္ေနခဲ့သည္။ သူ႔လက္တြင္ ကိုင္ထားသည့္ မီးတုတ္က တုန္ေနခဲ့ၿပီး ေၾကာက္ေနတာေၾကာင့္ ေနာက္စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ထြက္ေျပးသြားေတာ့မွာနဲ႔ တူေနသည္။
ေကာင္ေလးက သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ပုံစံက အေတြးေတြထဲ နစ္ျမႇဳတ္ေနသလိုမ်ိဳး ဘာမွမေျပာေပ။
အခ်ိန္ေတြက ကုန္သြားခဲ့ၿပီး ေကာင္ေလးက ဓားသူရဲေကာင္းလိုမ်ိဳး လက္နက္ကိုင္ကာ သူ႔အခ်စ္ဆုံးသူအား ကာကြယ္ေပးေနသလိုမ်ိဳး မီးတုတ္ကိုကိုင္ကာ သူ႔ေရွ႕တြင္သာ ရပ္ေနခဲ့သည္။
သူက ေၾကာက္ေနတာေတာင္ ရဲရင့္ေနသည္။
မီးတုတ္မွ မီးက ကေလးရဲ႕မ်က္လုံးကိုပါ ေတာက္ပေနေစသည္။
အညိဳေရာင္မ်က္လုံးနဲ႔ ေကာင္ေလးက ညအခ်ိန္တြင္ ေတာက္ပလြန္းလွသည့္ ထိုမ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္လာခဲ့သည္။
ဒါက...
သူျမင္ေနရသလိုမ်ိဳး...
ၾကယ္အျပည့္နဲ႔ ေကာင္းကင္လိုမ်ိဳး။
သူ႔ဘဝတစ္ခုလုံးအတြက္ အနားခိုရာကို ျမင္လိုက္ရသည္။
သူ႔တစ္ကမာၻလုံးကို ျမင္လိုက္ရသည္။
-
ရန္ယု နဲ႔ လီေဂါင္တန္ တို႔ရဲ႕အာ႐ုံေၾကာေတြက ပိတ္ခ်ခံလိုက္ရသည္။
ထိုစႀကႍက ဝကၤပါလိုပင္။ ဘာျပတင္းေပါက္မွ မရွိပဲ၊ မဲေမွာင္ေနကာ ဘာျခားနားမႈကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေပ။ သူတို႔က တစ္ေနရာတည္းကို လွည့္ပတ္သြားေနၿပီး ထြက္ေပါက္ကို မျမင္ရသလိုမ်ိဳးနဲ႔ တူေနသည္။
သူတို႔ ထြက္မသြားႏိုင္ဘူး။
လီေဂါင္တန္ ကစိတ္ဓာတ္က်စြာျဖင့္ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ နံရံကို ထိုးလိုက္သည္။
လီေဂါင္တန္ ကသူ႔လက္ေတြနဲ႔ နံရံကို ထပ္ထိုးလိုက္ရင္း သူတစ္ခုခုကို ေတြ႕လိုက္ရသလိုမ်ိဳး သူ႔မ်က္လုံးေတြက ျပဴးက်ယ္သြားခဲ့သည္။ သူက နံရံမ်က္ႏွာျပင္မွ အခ်ိဳင့္ေတြကို သဲလြန္စလိုက္ရင္း အံ့ဩစြာ ေျပာလိုက္သည္။ “ဒီအေပၚမွာ စာလုံးေတြ ရွိေနတာလား?”
ရန္ယု ကထိုစကားကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
သူမက အနားကို ပိုတိုးသြားလိုက္ၿပီး စာလုံးေတြကို အေသအခ်ာ ပုံေဖာ္လိုက္သည္။ သူမက နံရံေပၚက ဆြဲခ်က္ေတြကို စမ္းလိုက္ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ တြန႔္ဆုတ္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ “အဂၤလိပ္လိုပဲ”
လီေဂါင္တန္ ကၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားခဲ့သည္။ “ဒါဆို မင္း ျမန္ျမန္ ဘာသာျပန္သင့္တယ္”
သို႔ေသာ္ ရန္ယု ကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။ “ဒီေပၚက စာလုံးေတြက တစ္ခုခု မွားေနသလို...”
ရန္ယု ကဆုံးေအာင္ မေျပာႏိုင္ခင္ လီေဂါင္တန္ ကသူ႔လက္ကို စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ခါယမ္းလိုက္သည္။
စုဂ်င္းရွ ကေဘးဘက္တြင္သာ ဂ႐ုမစိုက္စြာ ရပ္ေနခဲ့ေပမဲ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ႐ုတ္ခ်င္း အေရာင္ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ သူက နည္းနည္း ေျပာင္းလဲသြားပုံေပၚၿပီး ဩရွသည့္ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ “ငါလုပ္လိုက္မယ္”
ရန္ယု ကသူ႔အား သံသယျဖင့္ အႀကိမ္အနည္းငယ္ ၾကည့္လိုက္သည္။
သူ႔ကို ဆန႔္က်င္တာ မဟုတ္ေပမဲ့ သူမက အဂၤလိပ္လို ေျပာႏိုင္တာေၾကာင့္ပင္။ အဂၤလိပ္က သူမအတြက္ မိခင္ဘာသာစကားလိုပင္ျဖစ္ကာ ကြၽမ္းက်င္သည္။ သို႔ေသာ္ နံရံေပၚက စာလုံးေတြက သူမ ဖတ္ႏိုင္သည့္ ပုံမွန္အဂၤလိပ္ စကားေျပာလိုမဟူတ္ပဲ မွားယြင္းေနေသးသည္။ ဒါေတြက အဂၤလိပ္မဟုတ္ေပ။ သူမက အေနာက္ဆုတ္လိုက္ၿပီး စုဂ်င္းရွ အတြက္ လမ္းရွင္းေပးလိုက္သည္။
စုဂ်င္းရွ ကဘာမွမေျပာပဲ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကို အိတ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက နံရံေပၚရွိ စာလုံးေတြကိုသာ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
အခ်ိန္က ကုန္သြားခဲ့ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ဘယ္သူမွ စကားမေျပာတာေၾကာင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
လီေဂါင္တန္ က႐ုတ္ခ်င္း အမူအရာအျဖစ္ ေဘးဘက္တြင္ ရပ္ေနကာ စိုးရိမ္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ “မင္း နားလည္လား? မလည္ဘူးလား? မင္းလုပ္ႏိုင္ရင္ ျမန္ျမန္ ဘာသာျပန္လိုက္၊ မင္း နားမလည္ဘူးဆိုရင္လဲ ဒီအတိုင္းသာ ေျပာလိုက္”
စုဂ်င္းရွ ကသူ႔မာနႀကီးသည့္ အသံေၾကာင့္ ေဒါသမထြက္ေပ။ ဆန႔္က်င္ဘက္ျဖင့္ သူက ေခါင္းငုံ႔လိုက္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ေကြးသြားခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အရိပ္ေအာက္တြင္ ဖုန္းကြယ္ေနၿပီး သူ႔အမူအရာအား ျမင္ေတြ႕ဖို႔က ခက္ခဲေနေစသည္။ ဒါက မဲေမွာင္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္းေနေစသည္။
ဒီလိုေပါ့။
စုဂ်င္းရွ က ရႈခ်ိဳင္ေတာင္ မေသဆုံးခင္ ေနာက္ဆုံးစကားလုံးေတြကို မွတ္မိသြားၿပီး သူ႔စိတ္ထဲတြင္ မေကာင္းမႈေတြက ျဖစ္တည္လာခဲ့သည္။
လီေဂါင္တန္ ကေရွ႕တိုးလိုက္ၿပီး တစ္ခုခုကို ဆက္ေျပာခ်င္ေနခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူ အသံမထြက္ႏိုင္ခင္ သူ႔ဗိုက္မွ ထက္ရွသည့္ အရာတစ္ခုက တိုးဝင္လာတာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူက ခ်က္ခ်င္းပင္ စုဂ်င္းရွ အားမယုံၾကည္ႏိုင္သည့္ အမူအရာျဖင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္မွန္း နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေသြးနံ႔က ေလထုထဲ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာခဲ့သည္။
စုဂ်င္းရွ က ရႈခ်ိဳင္ေတာင္ ရဲ႕ဓားအား သူ႔လက္ထဲ ကိုင္ထားေပမဲ့ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဓားသြားက လီေဂါင္တန္ ရဲ႕ဗိုက္အတြင္း လုံးဝႏွစ္ဝင္သြားခဲ့သည္။
စုဂ်င္းရွ ရဲ႕ဂ႐ုမစိုက္သည့္ မ်က္ႏွာကေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာင္ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမရွိေပမဲ့ အနီးကပ္ၾကည့္ရင္ ေသြးဆာေနသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္လန႔္ဖြယ္ အမူအရာကို ျမင္ေနႏိုင္သည္။ သူက လီေဂါင္တန္ ရဲ႕ဗိုက္မွ ဓားကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေသြးေတြက ဓားနဲ႔အတူ ပန္းထြက္လာကာ စုဂ်င္းရွ ရဲ႕အဝတ္ေတြကို စင္သြားခဲ့သည္။
စုဂ်င္းရွ ကသူ႔သြားေတြအား လွ်ာနဲ႔ထိလိုက္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္ေထာင့္က ျမင့္တက္လာခဲ့သည္။
သူ႔လက္ထဲတြင္ မ်ားျပားလွသည့္ လူအသက္ေတြက ရွိေနခဲ့ၿပီးျဖစ္ကာ လူတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ သူ႔အဝတ္ေတြက ေသြးစိုေနၿပီးသား ျဖစ္သည္။
ဟမ့္၊ သူက အ႐ူး ျဖစ္ေနၿပီးသားပဲ။
အ႐ူးမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မလိုဘူး။
လီေဂါင္တန္ ကသူ႔ဗိုက္အား လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိထားၿပီး သူ႔တျခားလက္က နံရံကို ကိုင္ထားခဲ့သည္။ သူ႔ဖြင့္ထားသည့္ ပါးစပ္အား မပိတ္ႏိုင္ခင္ သူ႔ေထာက္ထားမႈက လုံးဝကို ေလ်ာ့ရဲသြားၿပီး ေဘးဘက္ကို လဲက်သြားခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္လုံးကို လုံးဝမပိတ္ႏိုင္ခင္ သူ႔ေသျခင္းရဲ႕ အမွန္တရားက ဘာဆိုတာကိုေတာင္ မသိလိုက္ရေပ။
ရန္ယု ကသူမေရွ႕မွ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ထိတ္လန႔္သြားခဲ့သည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမ အေတာ္ေလး ေၾကာက္လန႔္သြားခဲ့သည္။
သူမက တြန႔္ဆုတ္ျခင္းမရွိပဲ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္ၿပီး ဘာမွမေျပာပဲ အ႐ူးလို ေျပးထြက္သြားခဲ့သည္။
သူမ ထြက္မေျပးရင္ အဲ့အ႐ူးေကာင္က သူမကို ေသခ်ာေပါက္ သတ္လိမ့္မယ္!!!
စုဂ်င္းရွ ကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီး သူမေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္း မလိုက္ခဲ့ေပ။ ထိုအစား သူက သူမရဲ႕ အဆင္မေျပမႈက ရယ္ရသလိုမ်ိဳး က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ရယ္လိုက္သည္။
ဓားကိုင္ထားသည့္ လက္ေတြက ရပ္ေနခဲ့သည္။ သူက ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေသြးစြန္းေနသည့္ဓားအား အဝတ္ေတြနဲ႔ သုတ္လိုက္သည္။ သူက စိတၱဇသမားလိုမ်ိဳး မ်က္လုံးေတြက ျပဴးက်ယ္ေနၿပီး အျပင္ကိုေတာင္ ထြက္ေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည္။
ႂကြက္ကေလးက နာမခံထဲက ေသခ်ာေပါက္ကို သတ္ပစ္ရမွာေပါ့!
ဒါဆို... တူတူပုန္းတမ္း ကစားၾကတာေပါ့။
ရန္ယု ရဲ႕အသက္ရႉသံက ပိုပိုျမန္လာခဲ့ၿပီး သူမႏွလုံးခုန္သံက ေျပးႏႈန္းနဲ႔အတူ အခုန္ျမန္လာခဲ့သည္။
သူမ မေသခ်င္ေသးဘူး!
ဘာေၾကာင့္ သူမက ေသခ်င္ရမွာလဲ?
ထိုအခ်ိန္တြင္ ႐ုတ္ခ်င္း အေတြးေပါက္သလိုမ်ိဳး သူမ ဦးေႏွာက္က အလင္းရသြားခဲ့သည္။
ခဏ၊ အခုေလးတင္ ျမင္လိုက္ရတဲ့ နံရံေပၚက အဂၤလိပ္စာလုံးေတြက စီဆာစာဝွက္ေရးနည္းပဲ။
(စီဆာစာဝွက္နည္း - စာလုံးေတြကို ျပန္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ စကားလုံးေတြအား အစားထိုးသုံးတဲ့နည္းလမ္း။ ၁၁ လုံးကို ေျပာင္းလဲၿပီး A ကို B လိုမ်ိဳး၊ M ကို N လိုမ်ိဳး၊ Z ကို A လိုမ်ိဳး၊ စသျဖင့္။ ဒီနည္းလမ္းက ေရာမေခါင္ေဆာင္ ဂ်ဴးလီယပ္စီဆာ ကသူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဆက္ႏြယ္မႈအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့သည္)
စကားလုံးထဲမွ ဒီသုံးေနရာက စာလုံးေတြကို ေျပာင္းလိုက္ရင္ အဂၤလိပ္စာလုံးအသစ္က ႏႈတ္ဆက္လာလိမ့္မယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ ဘာသာျပန္က...
ရန္ယု ရဲ႕ႏွလုံးသားက အခုန္ျမန္သြားခဲ့သည္။
ဒါက...
လူတိုင္းကို သတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဒီေနရာကေန ထြက္သြားႏိုင္လိမ့္မည္။
ဟမ့္၊ ဒီေနရာကေန အသက္ရွင္လ်က္ ထြက္သြားခ်င္တာလား?
မင္းရဲ႕ေသျခင္း သဘာဝတရားနဲ႔ ႐ူးႏွမ္းမႈေတြနဲ႔အတူ သတ္ပစ္လိုက္။
ဒါက မင္းအေပၚထားတဲ့ င့ါရဲ႕ထာဝရ က်ိန္စာပဲ။
ဟမ့္။
-
အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ေရွာင္ခ်န္း ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ႐ုတ္ခ်င္း ပြင့္သြားၿပီး သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ရင္ဘတ္အား တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္လိုက္သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးက ေခြၽးေအးေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းလိုက္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္မွ နာက်င္မႈက သူ႔အား ေမာပန္းေစသည္။
သူမွတ္မိတယ္၊ မွတ္မိတယ္!
သူ တကယ္ႀကီး ဒီေနရာကို ေရာက္လာၿပီ!!
ေရွာင္ခ်န္း ကထ,ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္လုံးေတြက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေၾကာက္လာသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။
႐ုတ္တရက္ သူ႔ေနာက္ဘက္မွ ရင္ဘတ္တစ္ခုက သူ႔ပုခုံးတစ္ခုလုံးအား အေနာက္ဘက္မွ တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး သူလာထိခ်ိန္တြင္ ေရွာင္ခ်န္း ကအနည္းငယ္ တုန္သြားခဲ့သည္။
ဒါက ယုေမာ့ ပဲ။
ေရွာင္ခ်န္း ကျဖဴေဖ်ာ့ေနသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ လွည့္လိုက္ၿပီး ယုေမာ့ ရဲ႕အညိဳေရာင္ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ စုံသြားခဲ့သည္။ ယုေမာ့ ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ႏူးညံ့ေနတုန္းျဖစ္ကာ သူ႔အၾကည့္ထဲတြင္ နက္ရႈိင္းလွသည့္ ခ်စ္ျခင္းေတြ၊ ျမတ္ႏိုးမႈေတြက ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး ဖုံးကြယ္ထားျခင္း မရွိေပ။
ေရွာင္ခ်န္း ရဲ႕ပါးစပ္က ပြင့္သြားၿပီး ထိုအညိဳေရာင္ မ်က္လုံးေတြကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမွတ္မိသြားၿပီ။
သူ႔ေရွ႕မွ အညိဳေရာင္မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ထိုလူက ႐ြာသားေတြ အားလုံးကို ဒီထိတ္လန႔္ဖြယ္ေနရာဆီ ပစ္သြင္းခဲ့တာပဲ။
ဒီလူေတြကို စပါးအုံးေတြနဲ႔ ကိုက္ခံရေအာင္၊ က်ီးကန္းေတြရဲ႕ အဆိတ္ခံရၿပီး အေမွာင္ထုနဲ႔ ဆာေလာင္မႈျဖင့္ ႏႈိပ္စက္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လူေတြက လူေတြကို စားေသာက္ၾကလိမ့္မည္။
ဂိမ္းတြင္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွင္သန္ႏိုင္မယ္လို႔ ဖန္တီးထားတာေၾကာင့္ ထိုအုပ္စုက အတြင္းတြင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သတ္ျဖတ္ၾကလိမ့္မည္။
#Sorry ေနာ္ တင္ေပးဖို႔ကို လုံးဝေမ့ေနတာ #
8.9.2022 (Thu)
...........................