#លោកប៉ាចិញ្ចឹម🥀
១៦/១៧
«ចង់ធ្វើអី?ចង់សម្លាប់ខ្ញុំមែនទេ? បានតើសម្លាប់មក ខ្ញុំក៏មិនចង់រស់នៅមើលមុខលោកដង្ខៅឯងដែរ»
«វាកាន់តែវែងឆ្ងាយហើយណាស់ ឯងចង់ហៅយើងបែបនោះណាស់មែនទេ? បានតើយើងនិងឲ្យឯងធ្វើជាអ្នកបម្រើ ធ្វើការជំនួសគ្រប់គ្នានៅក្នុងផ្ទះនេះឯងបម្រើគ្រប់យ៉ាង »
និយាយហើយ នាយក៏លែងនាងរួចក្រោកចុះពីលើគ្រែទៅរើសខោមកស្លៀករួចក៏ឡើងទៅបន្ទប់ របស់ខ្លួននៅខាងលើបាត់ទៅ។
~ព្រឹកឡើង~
រាងតូចច្រឡឹងនាងគេងសញ្ចឹងគិត អស់មួយយប់នាងគេងមិនលក់ឡើយព្រឡតែរូបភាព អាក្រក់នោះវានៅដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាល កាន់តែធ្មេញ នាងកាន់តេឃើញៗច្បាស់នៅមុខបុរស ដែរមាននាមជាលោកដង្ខៅម្ចាស់នៃជីវិត របស់នាង។
«អ្ហឹកៗ!!!ខ្ញុំស្អប់ឯងណាស់លីសា ឯងកខ្វក់ស្មោកគ្រោក ឯងមិនគួរកើតជាមនុស្សទេ ឯងជាក្មេងដែរគេរើសមកចិញ្ចឹម ឯងគិតថាខ្លួនឯងជាព្រះនាងមែនទេ នាងភ្លើ ឯងវាសមនិងពាក្យនេះណាស់ នាងល្ងីល្ងើ»
នាងឈរនៅមុខកញ្ចក់ក្នុងបន្ទប់ទឹក សម្លឹងមើលរាងកាយអាក្រាតរបស់ខ្លួន ស្ទើរតែទប់លំនឹងមិនជាប់ព្រោះតែនាងឈឺផ្សាក្រហាយ នៅត្រង់ចំណុចនោះ នាងជេដាលត្មិះខ្លួនឯង ដៃខ្ញាំបិចសក់ខ្លួនឯង ទាំងស្អប់ខ្ពើមរាងកាយមួយនេះខ្លាំងណាស់។
«ឯងកើត មកជាមនុស្សធ្វើអី? ឯងមិនស្លាប់ទៅឯងរស់ ក៏គ្មានអ្នកណាត្រូវការឯងដែរហឹុកៗ យើងស្អប់ឯងណាស់ យើងស្អប់»
ផាច់ៗ!!!
នាងនិយាយ ទាំងលើកដៃមកទះតបមុខខ្លួនឯងផាច់ៗ នាងលែងដឹងឈឺហើយ ព្រោះពេលនេះទ្រូងខាងឆ្វេងរបស់នាងវាឈឺចាប់ពឺតផ្សាជាងនេះរាប់រយពាន់ដង។
នាងនិយាយនាងយំ សម្លេងទាំងនោះក៏បានជ្រៀតចូលក្នុងត្រចៀករបស់អ្នកម្ខាងទៀត ដែរបានឈរស្ដាប់នាងទាំង គ្មានអារម្មណ៍អីគួរឲ្យអាណិតឡើយផ្ទុយ ស្រឡះនាយបែរជាឈរញញឹមចុងមាត់រួចដើរមកអង្អែលស្នាមសំណល់ឈាមដែរប្រលាក់ជាន់កម្រាលពូកពណ៌ សនោះទាំងនឹកឃើញរូបភាពគ្រប់យ៉ាង ដែរនាយបានសាងកាលពីយប់មិញដូចគ្នា កាន់តែគិតនាយកាន់តែញញឹម។
«យើងចិញ្ចឹមឯង យើងក៏មានសិទ្ធលើឯងគ្រប់យ៉ាង» បោះប្រយោគនិយាយ តែម្នាក់ឯង ដោយក្រអឺត ពើងទ្រូង ភ្នែកសម្លឹងមកទ្វាបន្ទប់ទឹកទាំងរឹងថ្កុល ដោយមិនខ្វល់ស្ដាប់សម្លេងឈឺចាប់របស់រាងតូចច្រឡឹង ដែរកំពុងតែស្រែកយំផ្អើលខ្ទរខ្ទារបន្ទប់ទឹកឡើយ។
~~~
បន្ទាប់ពីយំឆ្អែតចិត្តនាងក៏ឈរសម្លឹងមើលស្នាមជាំគ្រប់កន្លែង ដែរដង្ខៅបានបោះត្រាឲ្យនាងកាលពីយប់មិញនោះ រួចដើរទៅទាញដកសាប៊ូចាក់លើខ្លួន បន្ទាប់នាងទាញស្បៃ ទុកៗមកដុសសង្កត់ខ្លាំងៗលើខ្លួន ព្រោះចិត្តមួយកំពុងតែថា ម្សិលមិញនេះនាងបានណាត់អ្នកជំងឺច្រើនណាស់ទើបនាងប្រញាប់ងូតទឹក និងអាលបានទៅពេទ្យ កំឡុងពេលដែរខ្លួនកំពុងតែយ៉ាប់យឺន តែនាងនៅតែគិតអ្នកដដៃសំខាន់ជាងខ្លួនជានិច្ច។
ងូតទឹក ស្អាតខ្លិនក្រអូបហើយតែស្នាមជាំនៅមិនទាន់រលុបទេ នាងដើរចេញពីក្រោមដំណក់ទឹកផ្កាឈូករួចដើរ មកទាញកន្សែងជូតសម្ងួតខ្លួនទើបបន្តដើរ ទាំងប៉ាក់ខ្ញើចៗ មកបើកទូរខោរអាវ ដៃឈោងទាញអាវខ្មៅដៃវែង កខ្ពស់មកពាក់ ព្រោះថាអាវនោះអាចបិតបាំងស្នាមនៅលើខ្លួនរបស់នាងបាន។
ខ្វាក!!!
«អឹ!..»
នាងបើកទ្វាបន្ទប់ទឹកខ្វាកក៏ឃើញរាងចំណាស់កំពុងតែអង្គុយញញឹមចុងមាត់យ៉ាងឈ្លើយ សម្លឹងមកនាង លីសា ឃើញនាយហើយនាងក៏ថយក្រោយដៃទាញទ្វាបន្ទប់ បំណងនឹងចូលទៅសម្ងំខាងក្នុងនោះវិញ តែ
«ចង់ទៅណា?»
«ទៅកន្លែងដែរគ្មានលោកដង្ហៅ»
«ប្រហើន!»
«អឹក!ចង់ធ្វើអីទៀត បំផ្លាញខ្ញុំប៉ុន្នេះហើយមិនឆ្អែតទៀតមែនទេ?»
«មែនយើងមិនទាន់ឆ្អែត»
សម្ដីគំរោះគំរើយបាន តបមកកាន់នាងទាំងដំណើរក្រោកបោះជំហ៊ានដើរ មកចាប់ច្របាច់កដៃរបស់ ជាប់ណែនស្ទើរតែបាក់ឆ្អឹងជាកងទៅហើយ។
«ម្ដេចក៏ហៅយើងបែបនេះ ?»
«ហេតុអីក៏ប្រព្រឹត្តមិនគាប់បីដាក់ខ្ញុំបែបនេះ?»
«យើងសួរឯងមិនមែនឲ្យឯងមក សួរយើងវិញនោះទេ»
នាយចាប់រុញនាងឲ្យអឹបខ្នងនិងចិញ្ចាំង ដោយប្រើក្រសែភ្នែកខឹងសម្បាយ៉ាងខ្លាំងមកកាន់នាង ដែរកំពុងតែភិតភ័យស្ទើរាកនោម ឯនេះនាងភ័យខ្លាចនាយធ្វើរឿងឆ្កួតៗដូចកាលពីយប់មិញទៀត។
«ខ្ញុំគ្មានអីត្រូវឆ្លើយតបទៅកាន់លោកម្ចាស់វិញទេ 'អឹ'ឈឺលែងទៅ»
«ឯងចង់ស្លាប់មែនទេ?»
«សម្លាប់មក ខ្ញុំត្រៀមខ្លួនរួចហើយ»
«ឈើរីឯងបញ្ជួសយើងមែនទេ?»
«~»ស្ងាត់នាងមិនសម្ដីទៅកាន់នាយទៀតឡើយ រាងតូចច្រឡឹង បែរមុខទៅម្ខាងដោយសម្រក់ទឹកភ្នែកយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ នាងមិនចង់សម្លឹងឬក៏ឃើញមុខបុរស ដែរមានឈ្មោះថា ជាឪពុកចិញ្ចឹមម្នាក់នេះឡើយ ។
«កុំមក ទួញសោកមាយាដាក់យើងឲ្យសោះ យើងនេះវាជ្រេញ »
វឹប!!!!
នាងរុញរាងខ្ពស់ស្រឡះ ឲ្យចេញរួចក៏ដើរមកមាត់ទ្វារក្នុងចិត្តកំពុងតែចង់ ចេញទៅមន្ទីរពេទ្យព្រោះនាងមានណាត់ជាមួយអ្នកជំងឺច្រើនណាស់ តែដំណើរនាងបែបនេះ តើចេញទៅណាបានទៅ។
ព្រូស!!
«អុ៎!ឈឺ»
កាតតូចច្រឡឹង របស់នាងក្រមុំរូបស្រស់ត្រូវបានរាមាំចាប់បោះមកលើគ្រែមួយទំហឹងធ្វើឲ្យ កាន់តែឈឺទ្វេ។
«ឈឺឲ្យចាំ ចាំថាយើងស្អប់អ្នកដែរមកបញ្ជួស»
និាយហើយ នាយក៏បញ្ជារដៃឲ្យលើកមកទម្លាក់ ចាប់កដៃទាំងពីររបស់នាងលើកបោះសង្កត់ទៅខាងលើផុតក្បាល រាងតូចច្រឡឹងក៏បានត្រឹមតែបម្រះខ្វៃៗក្រោមដៃ កម្លោះចាស់។
«អឹុម!សឺតនៅតែក្រអូប»
«ចង់ធ្វើអីទៀត ខ្ញុំនៅឈឺណាស់»
«ឯងជាអ្នកឈឺមិនមែនយើង ឈឺទេបែបនេះយើងចង់ធ្វើអីក៏បាន»
ខ្វោក!
«ហឹុកៗ!អត់ទេលោកប៉ា កុំអីៗ»
«ខ្លាចអីស្នាមឈាមមិនទាន់រលុបផង អ៊ុប»
រងចាំភាគបន្ត