လ်ွပ္စစ္ဘဲလ္သံၾကားရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အတန္းအသီးသီးမွေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူလူတန္းႀကီးမ်ားက Assemblyကြင္းျပင္၌ ဟိုတစ္စုဒီတစ္စုလႈပ္လႈပ္ရြရျြဖစ္လာၾကသည္။ခဏအၾကာတြင္ လႈပ္လႈပ္ရြရြလူတန္းႀကီးမ်ားက စတုရန္းပံုစံလူစုလူေဝးႀကီးအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားကာ ဘင္ခရာၾကားသည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း၊ျမန္မာ့ေက်ာင္းသီခ်င္းတို႔ကိုသံၿပိဳင္သီဆိုၾကေလသည္။
သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကိုဆက္တိုက္သီဆိုၿပီးေနာက္ ဘင္ခရာတီးဝိုင္းကေနာက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတြက္အခ်က္ေပးလိုက္ရာ လက္ခုပ္ၿပိဳင္တူတီးလ်က္ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးဆီမွ သီခ်င္းဆိုသံထြက္ေပၚလာသည္။ ဇာတိမာန္သီခ်င္းမွာ ဘင္ခရာသံႏွင့္စည္းဝါးကိုက္ညီစြာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။Assemblyစီလ်ွင္ညိုမီႏွင့္ႏွင္းကတစ္တြဲ ပိုပိုႏွင့္၀တီကတစ္တြဲေရ႔ွေနာက္စီၾကေလသည္။က်န္သံုးေယာက္ကစိတ္ပါလက္ပါ သီခ်င္းလိုက္ဆိုေနၾကေသာ္လည္း ႏွင္းကလူအုပ္ၾကားထဲတြင္ လက္ခုပ္သာတီးေန၍ သီခ်င္းကိုဝါးခ်ေလသည္။
Assemblyစီလ်ွင္ ကိုယ့္အတန္းေရ႔ွတြင္အတန္းပိုင္ဆရာမမ်ားကမတ္တပ္ရပ္ကာ သီခ်င္းစဆိုလ်ွင္ ေက်ာေပးထားရာမွ ေက်ာင္းသားတန္းဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူထားရသည္။သီခ်င္းလိုက္မဆိုပဲ ေယာင္ဝါးလုပ္ေန ေသာႏွင္းကိုသူမထိပ္ဆံုးကေနလွမ္းၾကၫ့္ေနလိုက္ၿပီး Assembly စီၿပီး၍ တန္းျဖဳတ္လိုက္ကာမွ ႏွင္းႏွင့္ညိုမီေဘးသို႔ကပ္လိုက္လာခဲ့သည္။ႏွင္းလည္းထိုကဲ့သို႔ေဘးတြင္တူတူထားကာ သြားေနရျခင္းကိုစိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ခါတိုင္းကဲ့သို႔နားေနခန္း၀ေရာက္ေသာအခါ ညိုမီ ပိုပိုႏွင့္၀တီတို႔ကအေပၚထပ္တက္သြားၿပီး ႏွင္းကသူမအခ်ိန္ျဖစ္၍ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။
အခန္းတြင္း၀င္သြားၿပီး ျခင္းကိုဆြဲယူလာရာ ႏွင္းကအလိုက္သင့္ ႀကိမ္ျခင္းေလးကိုယူလိုက္ၿပီးအခန္းဆီသို႔တက္ၾကေလသည္။အခန္းေပါက္ေရာက္ခါနီးတြင္ ႏွင္းပခံုးကိုဆြဲလိုက္ကာ -
"ခုနက ဘာလို႔ဝါးခ်ေနတာလဲ"
"ဘာကိုဝါးရမွာလဲတီခ်ယ္ မုန႔္စားဆင္းခ်ိန္မွမဟုတ္ပဲ"
"ဇာတိမာန္သီခ်င္းဆိုတုန္းက ေအာက္ၾကၫ့္ၿပီးဘာဆိုေနတာလဲေမးတာ"
"ဟိုက္......သြားပါၿပီ တီခ်ယ္ျမင္သြားၿပီေပါ့"
(ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ျပန္ရိုက္၍)
"ဘာလို႔လဲ အဲ့တာေျပာအရင္"
"မဟုတ္ဖူးႏွင္းက.....အလြတ္မရလို႔"
"ငါးတန္းကေနခုခ်ိန္ထိဆိုလာတာအလြတ္မရလို႔ဟုတ္လား"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး တီခ်ယ့္ကိုမလိမ္နဲ႔သမီး"
"ဟုတ္ပါတယ္တီခ်ယ္သမီးမလိမ္ပါဘူး"
(အေခ်ာင္ခိုေနသည္ကိုသိသြားမည္ကိုစိုး၍ အတင္းဘူးခံျငင္းေနေသာႏွင္း)
"ေအးေလ ေကာင္းၿပီ ေန့လည္ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္ၾကရင္ ထမင္းခ်ိဳင့္ယူၿပီးနားေနခန္းလာခဲ့"
"ဘာခိုင္းစရာရိွလို႔လဲ တီခ်ယ္"
"ရွည္လိုက္တာ သြား အခန္းထဲကို"
ႏွင္းကိုနည္းနည္းေဟာက္လႊတ္လိုက္ရာ ႏွင္းလည္းခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ျခင္းေလးစားပြဲေပၚတင္ကာ ကိုယ့္အတန္းကိုယ္ျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္။အရင္ေန့မ်ားအတိုင္းသူမကစာသင္စရာရိွတာသင္ၿပီး ထြက္သြားေသာ္လည္း ႏွင္းမွာေတာ့ေန့လည္ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းလ်ွင္သူ႔ကိုေခၚဆူေတာ့မလားဟုေတြးရင္း မိႈင္ေနေတာ့သည္။
ေန့လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ညိုမီတို႔အုပ္စုကို ဆရာမေခၚထား၍ ေအာက္ထပ္သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာထြက္လာခဲ့သည္။မ်က္ခံုးခပ္လႈပ္လႈပ္ႏွင့္နားေနခန္းသို႔သြားလိုက္ၿပီး သူမကအသင့္ေစာင့္ေနရာ -
"ေဟာ သမီးလာၿပီလား"
"လာ ထိုင္"
မ်က္ႏွာတြင္ေဒါသအရိပ္အေယာင္တို႔သမ္းမေန၍ ႏွင္းအနည္းငယ္စိတ္ေအးရသည္။ထို႔ေနာက္ ႏွင္းသူမႏွင့္အတူေန့လည္စာစားခဲ့ရသည္။ဟိုဟင္းထၫ့္ေကြၽး ဒီဟင္းထၫ့္ေကြၽးလိုက္ႏွင့္ ႏွင္းတစ္ေယာက္အေပ်ာ္လံုးဆို႔ကာ မနည္းစားရသည္။ခ်စ္ရသူထံမွဤကဲ့သို႔အေလးေပးမႈရရန္ခဲယဉ္းလွသည္။သိလာခဲ့သၫ့္တစ္ေလ်ွာက္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ဆူေငါက္ေနခဲ့သည္ကမ်ားသည္။ၿပံဳးေနေသာသူမမ်က္ႏွာေလးကိုၾကၫ့္ေနရ၍ မစားခင္၀ေနသၫ့္ႏွင္းအျဖစ္ကိုသူမသိလ်ွင္ရယ္မ်ားရယ္ေနမလားမသိ......ငယ္သူမို႔ ရူးမိသလား ရူးမိရင္ေတာင္ အခ်စ္ရူးမေလးပဲျဖစ္ခ်င္ပါသည္ ~~~~
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ထမင္းခ်ိဳင့္မ်ားသိမ္းဆည္းၿပီး အခန္းထဲတြင္အျခားေသာဆရာမမ်ားရွင္းေနၿပီး ေဒၚမ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္သာရိွရာ သူမကေရသန႔္ဘူးအလြတ္ကိုလက္ကကိုင္ထားကာ -
"မနက္က သီခ်င္းလိုက္မဆိုတာအလြတ္မရလို႔ဆို"
"ဟုတ္"
"အဲ့တာဆိုသင္ေပးမယ္ လိုက္ဆို"
"သက္ေဝ မင္းကလည္းလုပ္လိုက္မျွဖင့္"
"ျမန္မာစာဆရာမျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ကေလးကို ဒါေလးေတာင္သင္ေပးမထားဘူးလား အေျပာမခံႏိုင္ေပါင္"
"ကဲ ႏွင္းလိုက္ဆို"
(ဒါတို႔တိုင္း တို႔ျပည္တို႔ျမန္မာေတြ×××)၂
(ျမင့္ျမတ္တဲ့ဂုဏ္က်က္သေရ က်ဳပ္တို႔ရဲ့ေရႊထီးေရႊနန္းတင့္ဆန္းေပ)၂
အာဇာနည္ဗုဒၶဘာသာအမ်ိဳးသားတိုင္းျပည္
ရာဇ၀င္ေရွးထံုးစဉ္လာထြန္းေတာက္ခဲ့ေပ
ပိုင္ဆိုင္သူဘိုးဘြားဘီဘင္ တို႔အေမြ တို႔ျပည္ တို႔ေျမ×××
ရိုးရာအေျခ မၫွိုးပါသေလ မ်ိဳးသာကီႏြယ္ဆင္းသက္ေပ×××ဒါတို႔ေရႊထီး ဒါတို႔ေျမၾကီး စည္တီးခရိုင္ ကိုယ္ပိုင္ျမန္မာျပည္×××တက္လူေတြ တက္လူေတြ လံု႔လဝီရိယရိွၾကေစ×××အမ်ိဳးဂုဏ္တက္ေအာင္ ရြက္ေဆာင္ေလ တို႔တာ၀န္အမွန္ေပ×××အာဇာနည္ဗုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသားတိုင္းျပည္ ရာဇ၀င္ေရွးထံုးစဉ္လာ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေပ×××ပိုင္ဆိုင္သူဘိုးဘြားဘီဘင္ တို႔အေမြ တို႔ျပည္ တို႔ေျမ×××
(မ်ိဳးရိုးနဲ႔တန္ခိုးရိွခဲ့သေလ ထီးနန္းနဲ႔စံျမန္းလာတာေတြ×××)၂
(ကမ႓ာမိုးေျမေတဇာေတာ္ၿဖိဳးေဝ မဟာမ်ိဳးေတြစိတ္အားတက္ၾကေစ×××)၂
(ေရႊမွန္ကင္းအဆင္း၀င္း၀င္းေတာက္ခဲ့ေပ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သိအပ္ၾကတဲ့အေျခအေန×××)၂
ျမန္မာခ်င္းရိုင္းပင္းေစ ဘုန္းတန္ခိုးတိုးတက္ၾကဖို႔ ေခတ္ေကာင္းေရာက္ေပါ့ေလ
(မ်ိဳးက်က္သေရ တိုးတက္ေစ ေအာင္ေၾကာင္းမဂၤလာအေျခ၊မိုးေအာက္ေျမ တန္ခိုးေတာက္ေစ ေခတ္ေကာင္းေရာက္ၿပီေလ/ေခတ္ေကာင္းေရာက္ေပါ့ေလ)၂
ေအာက္က်မခံဘူးေဟ့အမ်ိဳးသားတို႔ေရ×××
ေအာက္က်မခံဘူးေဟ့ အမ်ိဳးသမီးတို႔ေရ×××
ျမန္မာခ်င္းရိုင္းပင္းေစ အာဇာနည္ေတြ×××ေရႊမွန္ကင္းအခ်င္းတို႔ေရ အာဇာနည္ေတြ×××
တိုင္းျပည္လံုးပဲ နယ္လံုးပဲ ညီၫြတ္ၾကေစ××× မ်ိဳးရိုးက အထက္တန္းစားေတြ×××
ရိုးရာအေျခမၫွိုးပါသေလ မ်ိဳးသာကီႏြယ္ ဆင္းသက္ေပ××× ဒါတို႔ေရႊထီး ဒါတို႔ေျမၾကီး စည္တီးခရိုင္ ကိုယ္ပိုင္ျမန္မာျပည္×××တက္လူေတြ တက္လူေတြ လံု႔လဝီရိယရိွၾကေစ×××အမ်ိဳးဂုဏ္တက္ေအာင္ရြက္ေဆာင္ေလ တို႔တာ၀န္မွန္ေပ×××အာဇာနည္ဗုဒၶဘာသာအမ်ိဳးသားတိုင္းျပည္×××ရာဇ၀င္ေရွးထံုးစဉ္လာ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေပ×××ပိုင္ဆိုင္သူ ဘိုးဘြားဘီဘင္ တို႔အေမြ တို႔ျပည္ တို႔ေျမ
လက္ဝါးေပၚကေရသန႔္ဘူးကို စည္းဝါးကိုက္လ်က္ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးႏွင့္ေရ႔ွကတိုင္ေပးသည္ကို ႏွင္းကေနာက္ကလိုက္ဆိုရာ ေဘးကေဒၚမ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္က လက္ခုပ္တီးေပးေလသည္။တစ္ပုဒ္လံုးဆိုၿပီးသြားေသာအခါ -
"ရသြားၿပီလား အခု"
"ဟီး ရသြားၿပီ"
"တကယ္ေတာ့ေလ သမီးတီခ်ယ္ဆူမွာစိုးလို႔ လိမ္တာ"
"သီခ်င္းကိုတမင္လိုက္မဆိုတာ မနက္က"
"ေဟာ ေဟာ ၾကၫ့္ဦး က်ဳပ္ကအဟုတ္ထင္ၿပီးသင္ေပးေနတာ"
"သြား သမီးမေကာင္းဘူး"
ဆူေအာင့္သြားေသာမ်က္ႏွာေပးေလးႏွင့္သူမက ႏွင္းကိုေက်ာေပးထိုင္လိုက္သည္။ႏွင္းလည္းရုတ္တရတ္မို႔ ဘာျဖစ္သြားသည္ကိုနားမလည္၍ ေဘးကေဒၚမ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္ကိုၾကၫ့္ေနရာ ေဒၚမ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္က ေဘးနားကပ္ကာ -
"ကိုယ့္ဇာတ္ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ကသမီးေရ ဆရာမေတာ့သြားၿပီ"
ဟူ၍ၿပံဳးစစျဖင့္ေျပာၾကားလ်က္ လက္ကိုင္အိတ္ေလးဆြဲကာထြက္သြားေတာ့သည္။ေဒၚမ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္ထြက္သြား၍ ႏွင္းႏွင့္သူမသာက်န္ခဲ့ၿပီး အခန္းမွာပိုတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ႏွင္းအႀကံအိုက္ကာသူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သို႔မတ္ရပ္ေလးသြားရပ္ကာ လက္ေလးပိုက္လ်က္ -
"တီခ်ယ့္ကိုလိမ္မိတဲ့အတြက္ ႏွင္းအျပစ္ရိွပါတယ္"
"နားရြက္ဆြဲထိုင္ထလုပ္ရမလား"
"အရိုက္ခံရမလား တီခ်ယ္အျပစ္ေပးသမ်ွခံပါ့မယ္ေနာ္"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ေျပာေနေသာ ကေလးမေလးအား မဲ့ၿပံဳးေလးႏွင့္ေမာ္ၾကၫ့္လိုက္ကာ -
"အျပစ္ရိွမွန္းသိရင္ အျပစ္ေပးရမွာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ ႏွင္း ခံပါ့မယ္"
"အဲ့ဒီေတာ့တီခ်ယ္ေပးမယ့္အျပစ္က....."
မိမိကိုစိုက္ၾကၫ့္ၿပီး ေမးေထာက္စဉ္းစားေနေသာသူမကိုျမင္ေနရသည္မွာ ရင္တလွပ္လွပ္ႏွင့္ မိမိအားႀကိမ္လံုးကိုင္ကာ ထရိုက္ေတာ့မည္လား အေဆာင္ပဲပတ္ေျပးခိုင္းေတာ့မည္လားဟုေတြးရင္းႏွင္းတစ္ေယာက္ ေခါင္းမေဖာ္ရဲေပ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံရေပေတာ့မည္။ေပးသၫ့္အျပစ္ မ်က္စိစံုမိွတ္ခံလိုက္ရံုပင္ ........ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္စဉ္းစားရၾကပ္ေနစဉ္တြင္ -
"ဒီနားလာထိုင္"
(ေပါင္ေပၚထိုင္ရန္ ေျခဟန္လက္ဟန္ျဖင့္ပါေျပာေနေသာသူမ)
"ရွင္"
"ရွင္မေနနဲ႔ လာ "
"ဟုတ္ကဲ့"
ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ေပါင္ေပၚကိုသြားထိုင္လိုက္ရာ ထိုင္လိုက္သၫ့္ခဏတြင္ေနာက္ဖက္မွသူမလက္ဖဝါးအစံုက ႏွင္းပါးႏွစ္ဖက္နားကိုေရာက္လာကာ ေဖာင္းေနေသာႏွင္းပါးဆံုေလးႏွစ္ခုကို အားႏွင့္ခပ္နာနာေလးဆြဲလိုက္ေလသည္။
"အား......နာတယ္ တီခ်ယ္"
"ႏွင္း ေၾကာက္ပါၿပီ လႊတ္ပါေနာ္"
"ခုမွေၾကာက္တာလား"
"လိမ္ေျပာတုန္းကမေၾကာက္ဖူးလား က်ဳပ္ကို"
(နဂိုဆြဲထားေသာအားထက္ နည္းနည္းေလးအားထၫ့္ကာထပ္ဆြဲလိုက္ျပန္သည္)
"အား.....အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး"
"ေနာက္ဆိုမလိမ္ေတာ့ပါဘူး"
"တကယ္ေနာ္"
"လိမ္ရင္ တီခ်ယ့္လက္နဲ႔သမီးကိုအေသရိုက္ပါ သမီးခံပါ့မယ္"
"ၿပီးေရာ"
(ဆြဲထားေသာလက္ကိုလႊတ္လိုက္သည္)
"ေနာက္တစ္ခါလိမ္ရင္ဒီပါးစပ္ပါလိမ္ဆြဲမယ္"
(ႏွင္းႏႈတ္ခမ္းကိုသူမလက္ၫွိုးေလးႏွင့္တို႔ထိကာ)
"ဒီတစ္ခါနဲ႔တင္အီစိမ့္သြားပါၿပီ"
"ကဲ ထေတာ့ က်ဳပ္ေပါင္ေပၚက ရွင့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကေလးတာ"
"နည္းနည္းေလာက္ဆက္ထိုင္ခ်င္ေသးတယ္ ႏွင္းေတာ့"
(ေက်ာေပး၍ ပါးေလးကိုပြတ္ရင္းၿပံဳးေနေသာႏွင္း)
"ေဟာဗ်ာ သူမ်ားေပါင္ေပၚကိုမထိုင္ရပါဘူး သြားေတာ့"
"ထပါၿပီ တီခ်ယ္နာေနမွာစိုးလို႔ ေနာက္ခါႏွင္းေပါင္ေပၚလာထိုင္ တစ္သက္လံုးတက္ထိုင္လည္းႏွင္းကေတာ့မနာဘူး"
"အိုကြယ္.....သမီးကလည္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
ႏွင္းကေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး အေပၚထပ္ကိုတက္သြားခဲ့သည္။က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ေလးဆယ္ေက်ာ္အသည္းႏွလံုးေလးကေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနေတာ့သည္။က်န္တဲ့ေျခတစ္ဖက္လည္း အခ်စ္ႏြံထဲက်သြားေလၿပီ။
ကေလးမေလးထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ ရယ္ေနမိျပန္သည္။စကားတတ္လွေသာကေလးမေလးက သူမကိုၫွို႔ယူထားေလၿပီ။ဤအရာသည္မာယာေက်ာ့ကြင္းဆိုဦးေတာ့ မိေနသၫ့္သားေကာင္မွာမိမိျဖစ္ေနေသာ္လည္း ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးသာအေသခံခ်င္ေတာ့သည္။လူေတြေျပာေနၾကတဲ့ အခ်စ္ရဲ့စြမ္းအားဆိုတာမ်ိဳးလား....
မၾကာခင္ ေဆာင္းႏွင္းမ်ားတဖြဲဖြဲက်ေနေသာ Decemberသို႔ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ႏွင္းတို႔ေဘာ္ဒါမွ Tripအတိုေလးထြက္ရေလသည္။ႏွင္းကသူမကိုလိုက္ေစခ်င္သည္။သူမကအင္တင္တင္လုပ္ေန၍ မသြားခင္ ႏွစ္လေလာက္ႀကိဳ၍ စည္းရံုးေနသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးမတတ္သာ၍ သူမလိုက္လာခဲ့သည္။သြားၾကသၫ့္ခရီးမွာ ဘုရားတစ္ဆူျဖစ္ရာ ေရာက္လ်ွင္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက အမွတ္တရဓာတ္ပံုရိုက္ၾက ဘုရားပတ္ဖူးၾကႏွင့္ သူ႔အစုႏွင့္သူရိွေနၾကသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ ညိုမီႏွင့္ႏွင္းမွာႏွစ္ေယာက္တည္းအႀကံထုတ္ေနၾကေလသည္။အေၾကာင္းမွာ ညိုမီ၏ တီခ်ယ္ငံုအတြက္ပထမဆံုးရည္းစားစကားေျပာရမည္ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ႏွစ္ေယာက္သားပူးကပ္ေနကာ တြတ္ထိုးေနၾကေလသည္။ေက်ာင္းသားအားလံုးကိုတီခ်ယ္ငံုႏွင့္ေဒၚသက္ေဝသာတာ၀န္ယူရသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ႏွင္းကညိုမီကိုတစ္ေနရာေခၚထုတ္သြားၿပီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ အႀကံေပးေနေလသည္။
"နင္ေျပာတာ ဒီေန့ေနာ္ ညိုမီ"
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ စဉ္းစားထားလား"
"ေအး စဉ္းစားေတာ့ထားတယ္ အဆင္ေျပပါ့မလား"
"အဲ့တာကိုေခါင္းထဲမစဉ္းစားနဲ႔ ေနာက္ကေခ်ာင္းၾကၫ့္ၿပီး နင္မဟန္ေတာ့ရင္ငါ၀င္ပါေပးမယ္"
"ေလာေလာဆယ္တီခ်ယ္ငံုကိုငါ့နည္းငါ့ဟန္နဲ႔ ဒီဘုရားအကြယ္ကိုေခၚလာခဲ့မယ္"
"က်န္တာနင္ဆက္လႈပ္ရွား"
"ေအးပါ ငါေၾကာက္လိုက္တာ"
"ဘာမွမျဖစ္ဖူးမေၾကာက္နဲ႔"
ႏွင္းကဘုရားအကြယ္ကထြက္လာကာ တီခ်ယ္ငံုႏွင့္သူမထိုင္ေနေသာ ထေနာင္းပင္ရိပ္ေအာက္သို႔သြားကာ -
"တီခ်ယ္ငံုသမီးေျပာစရာရိွလို႔"
"ခဏလိုက္ခဲ့ပါလား"
"ဒီမွာေျပာလည္းရတာပဲႏွင္းရယ္"
"မဟုတ္ဖူး ညိုမီအေၾကာင္း တီခ်ယ္သိထားသင့္တယ္လို႔ထင္လို႔"
"ဟင္ ညိုမီေလးဘာျဖစ္လို႔လဲ"
(မ်က္လံုးေလးျပဴးျပာသြားေသာေဒၚဖူးငံု)
"လာပါ တီခ်ယ္"
"ေအးပါသမီးရယ္ တီခ်ယ္လာၿပီ"
"ကိုယ္ခဏလိုက္သြားမယ္ေနာ္ သက္ေဝ"
"ရပါတယ္သြားေလ"
"ကိုယ္ကေလးေတြကိုေစာင့္ေနလိုက္မယ္"
ႏွင္းလည္းတီခ်ယ္ငံုကိုသရုပ္ေဆာင္ပီျပင္စြာျဖင့္ဘုရားအကြယ္တြင္ေစာင့္ေနေသာညိုမီဆီေခၚလာေလသည္။ႏွင္းတို႔ေရာက္လာေသာအခါ ညိုမီက တီခ်ယ္ငံုလက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္စဉ္တြင္ ႏွင္းကအျခားဘုရားတစ္ခုအကြယ္ကိုေျပးသြားေတာ့သည္။အေဝးမွသူငယ္ခ်င္းအေျခအေနကိုလွမ္းေခ်ာင္းၾကၫ့္ေနသည္။
ညိုမီက ဘုရားအကြယ္တြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္တီခ်ယ္ငံုပုခံုးကိုကိုင္ထားၿပီး -
"တီခ်ယ္.....ညိုမီ တီခ်ယ့္ကိုခ်စ္ေနတာၾကာပါၿပီ"
"ဟာ....သမီး လက္လႊတ္ၿပီးေျပာ"
"မလႊတ္ဖူး တီခ်ယ္သမီးကိုျပန္ခ်စ္ပါေနာ္"
"မိန္းကေလးခ်င္းမို႔တီခ်ယ္လက္မခံႏိုင္ရင္လည္း သမီးကေတာ့ဆက္ခ်စ္ေနမွာပါ"
"တီခ်ယ္ခ်စ္လာမယ့္အခ်ိန္ထိေပါ့"
"တီခ်ယ္ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး"
"ညိုမီကိုခ်စ္လားတီခ်ယ္"
"မေျဖခ်င္ဘူးကြယ္"
"မရပါဘူး ညိုမီကိုအေျဖတစ္ခုေတာ့ေပးပါ ခ်စ္တယ္ မုန္းတယ္တစ္ခုပဲေျပာပါ"
"မုန္းတယ္လို႔ပါးစပ္ကမေျပာခ်င္ရင္လည္းရပါတယ္"
"ညိုမီပါးကိုတစ္ခ်က္ပဲရိုက္လိုက္ပါ ညိုမီအရိုက္ခံခ်င္လို႔ပါ"
"ဒါကခ်စ္သူ႔လက္ေဆာင္ပါဆိုၿပီး ညိုမီအၿမဲအမွတ္ရေနခ်င္လို႔ပါ"
ညိုမီက ေျပာစရာရိွတာအကုန္ေျပာၿပီးလ်ွင္တီခ်ယ္ငံုအေျဖကိုေစာင့္ေနေလသည္။ညိုမီ၏မ၀င့္မရဲခ်စ္ေရးဆိုပံုေလးမွာ တီခ်ယ္ငံုရင္ထဲသို႔တစ္ခုခုခံစားသြားရေစပံုပင္။တီခ်ယ္ငံုက ညိုမီကိုမ်က္ေမွာင္ေလးကုတ္ၾကၫ့္ကာ လက္ျဖင့္ပါးကိုရြယ္လိုက္ရာ ညိုမီကရိုက္ေတာ့မည္အထင္ႏွင့္မ်က္လံုးမိွတ္ၿပီး အံႀကိတ္ထားေလသည္။သို႔ေသာ္အေျခအေနမွာေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကာ ရြယ္ေနေသာလက္ကညိုမီမ်က္ႏွာေလးကိုအသာယာကိုင္ကာ -
"မ်က္လံုးဖြင့္ပါဦးညိုမီေလးရယ္"
ညိုမီမ်က္လံုးကိုေျဖးေျဖးခ်င္းဖြင့္ၾကၫ့္လိုက္ရာ သူမမ်က္လံုးတို႔ကညိုမီကိုၾကၫ့္ေနသျဖင့္ အၾကၫ့္ခ်င္းဆံုရင္ထပ္ခုန္ရကာ မ်က္ေတာင္ေလးေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္ -
"တီခ်ယ္အေျဖက မုန္းတယ္တဲ့လားဟင္"
"တီခ်ယ့္မ်က္လံုးေတြကို ၾကၫ့္လိုက္"
"အေျဖရိွတယ္"
"ညိုမီမွမသိတာ တီခ်ယ္ညိုမီကိုသနားလို႔မုန္းတယ္လို႔ေျပာမထြက္လည္းရပါတယ္"
"ညိုမီဒီေန့ေျပာခဲ့တာေတြကိုမၾကားခဲ့သလိုပဲမွတ္လိုက္ပါ"
"ညိုမီသြားေတာ့မယ္ တီခ်ယ္"
"အို....မဟုတ္ဖူးေလ"
(ညိုမီလက္ေလးကိုဆြဲရင္း)
"ဒါဆို.... ဒါဆို သမီးကိုခ်စ္တယ္ေပါ့ေနာ္"
(ညိုမီက အလန႔္တၾကားေမးေနေလသည္)
"ခ်စ္ပါတယ္ကြယ္"
(ရွက္ေန၍ ေခါင္းေလးငံု႔ကာေျဖေနစဉ္)
"ခ်စ္တယ္ဆို ညိုမီမ်က္လံုးေတြကိုေသခ်ာၾကၫ့္ေျပာပါ တီခ်ယ္ငံု"
"ဟင့္အင္း ေတာ္ၿပီ"
"ေခါင္းေမာ့ပါဦးခ်စ္သူရယ္"
(ေဒၚဖူးငံုေမးေလးကို ညိုမီကိုအသာေလးမတင္လိုက္ၿပီး)
"ညိုမီေလးရယ္ တီခ်ယ္ရွက္ေနလို႔ပါ"
"ေနာက္တစ္ခါမေျပာခ်င္ဘူး"
"ဒါဆိုလည္း တီခ်ယ္ငံုသေဘာပါ"
"ခ်စ္သူျဖစ္သြားတဲ့အထိမ္းအမွတ္နဲ႔လက္ေလးေတာ့နမ္းခြင့္ေပးပါ တီခ်ယ္"
"ဘုရားေပၚမွာေနာ္ မကဲရဘူး"
ေျပာရင္းဆိုရင္းညိုမီက တီခ်ယ္ငံုလက္ကိုကိုင္ကာ တယုတယနမ္းျပလိုက္ရာ အပ်ိဳႀကီးရင္ထဲဆူနာမီျဖစ္သြားသၫ့္ဟန္ျဖင့္ အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ -
"ခ်စ္တယ္ပဲေျပာရေသး သိပ္အခြင့္အေရးယူတာပဲ လူဆိုးမေလး"
ဟုဆူပုတ္ပုတ္ေလးေျပာလိုက္ရာ ညိုမီက ေဒၚဖူးငံုလက္ေလးကို သူ႔ပါးေလးနားကပ္ကာ
ၾကင္နာေသာမ်က္၀န္းတို႔ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္မွာ -
"ညိုမီဘ၀ ညိုမီအသည္းႏွလံုးက ဒီေန့ကစလို႔တီခ်ယ္ငံုအတြက္ျဖစ္သြားပါၿပီ"
......... Episode - 17ဆက္ရန္..........
May Tharaphu ✍️✍️