Warning 🌚
ကုဋေ ဝိုင်ခွက်ထဲမှ ဝိုင်ကိုသောက်ရင်း တစ်ခွက်၊နှစ်ခွက်တိတိကုန်သွားသောအခါတွင်
ကုဋေ တစ်ကိုယ်လုံး ပူလာသလိုခံစားလာရသည်။ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးအသွေးအသားထဲမှ တစ်ခုခုကိုလိုချင်တောင်းတနေသလိုခံစားရသည်။
တဖြည်းဖြည်းအသွေးအသားတွေပါဆူပွက်လာသလိုခံစားရပြီး သူထိန်းချုပ်မရတော့။
ဘေးက ဦးညိုလေးကိုကြည့်လိုက်တော့လည်း သားသားကို ဂရုတစိုက်မုန့်ကြွေးနေသည်။
ဦးညိုလေးကို ကြည့်လိုက်တုန်းခဏ ထိုခံစားချက်များအားလုံးကို ထိန်းချုပ်နိုင်သလိုခံစားရပေမယ့် အကြည့်ချင်းစုံခိုက် ပြုံးပြလာသောမျက်ဝန်းပြာလေးများကို မြင်ခိုက် စိတ်အစုံကလွတ်ထွက်သွားတော့မလိုဖြစ်သွားသည်။
ကုဋေ လက်သီးကိုတင်းတင်းစုပ်ထားရင်း သူဆေးမိနေပြီဆိုတာ နားလည်လိုက်သည်။
*ဘယ်သူကသူ့ကိုဆေးခပ်ရဲရတာလဲ...
မင်းမြတ်ကုဋေဟန်ကို ခုလိုအကောက်ကြံယုံနှင့် သူတို့ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်သွားမည်ဆိုရင်
မင်းမြတ်ကုဋေဟန်လုပ်မနေတော့..*
ဝုန်းကနဲ ထရပ်လိုက်မှုနှင့်အတူ ကုဋေ လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ပြီး ကားရှိရာသို့အမြန်သွားလိုက်သည်။
ဦးညို ရုတ်တရက် မျက်နှာကြီးနီနေပြီး တစ်ခုခုကိုကြိတ်မှိတ်ခံစားနေပုံရသော ကိုကိုကြောင့် စိတ်ပူသွားရသည်။
သားကိုချီပြီး အမြန်နောက်မှလိုက်သွားဖို့ပြင်လိုက်သည် ။
ကုဋေထွက်သွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ထိုအခွှင့်အရေးကို စောင့်နေသည့် မေဘရဏီထူးလည်း မိမိအကြံအစည်အောင်မြင်ပြီဟုတွေး၍ ကျေနပ်အားရစွာပြုံးပြီး ထလိုက်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။
ထိုအခိုက်မှာပဲ တစ်ချိန်လုံး မေဘရဏီထူးကို မသင်္ကာသဖြင့် စောင့်ကြည့်နေသော အသက်သည် အချိန်ကိုက်ပဲ ကြမ်းတိုက်ထားသည့် မဲညစ်နေသည့်ရေတွေထည့်ထားသည့် ပုံကိုမကာ အားရပါးရဝင်တိုက်ပစ်လိုက်သည်။
သူဒီအခွှင့်အရေးကိုစောင့်နေတာပင်။
မေဘရဏီထူး လင်းမိုရှိရာဝိုင်းသွားတာရော လင်းမိုထထွက်သွားတာရော ဘယ်သူမှမမြင်ဘူးထင်ပြီး Bossသောက်မည့်ဝိုင်ထဲ ဆေးခပ်လိုက်တာရောအကုန် အသက်မြင်သည်။Bossဆေးမိရင်တောင် မေဘရဏီထူးမျှော်လင့်သလိုမဟုတ်ပဲ သူကလေးနဲ့ပဲဖြစ်စေရမည်ဟု စိတ်ထဲမှ ဆုံးဖြတ်ထားရင်း ထိုရေပုံကို အနားအသင့်ထားကာ စောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။
*ရာရာစစ သူ့ကလေးနေရာကိုများ အရှက်မရှိလုချင်ရတယ်လို့...မှတ်လောက်သားလောက်အောင်ပညာပြလိုက်လို့ ကြောက်ပါပြီ အသက်ရဲ့ဖြစ်သွားမယ် ဘာမှတ်နေ...*
စိတ်ထဲကသာ ထိုသို့ကြုံးဝါးနေပေမယ့် အပြင်မှာတော့ မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ရပ်နေလိုက်သည်။
“နင်...နင်....”
ဘရဏီ ညစ်ပတ်နံစော်နေသော ရေများက တစ်ကိုယ်လုံးရွှဲစိုသွားသဖြင့် အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်အောင်ထိဒေါသထွက်နေမိသည်။
“နင်...သေချာလုပ်တာမလား...ကောင်မ...”
ဟုဆိုကာ ပါးရိုက်ဖို့ရန် လက်အစုံကိုမြှောက်ရွယ်လိုက်သည်။
အသက်လည်း ရိုက်ခံရပြီဟဟုတွေးရင်း ပုံးကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ မျက်လုံးများကိုမှိတ်ထားလိုက်သည်။
သို့သော် ရိုက်ချက်အစား
“Baby...တော်တော့ ...နဲနဲပါးပါးပတ်ဝန်းကျင်လေးကိုသတိထားပါဦး...အကုန်လုံးကြည့်နေတယ်...”
ဦးထင်အောင်ထူး သမီးဖြစ်သူလက်ကိုဖမ်းဆွဲရင်း ကပ်သတိပေးလိုက်သည်။
အကယ်၍ သူ့သမီးဖြစ်သူသာ ရိုက်လိုက်ပါက နောက်တစ်နေ့မနက် သတင်းစာခေါင်းစီးပိုင်းတွင်ပါလာပြီး ကုမ္ပဏီ၏ရှယ်ယာဈေးများ ထိုးကျမည်ဖြစ်သောကြောင့် ကုမ္ပဏီပြဿနာတက်နိုင်သည်။
“ဒယ်ဒီ...သူ ဘရဏီကိုသေချာလုပ်တာ...
ဒယ်ဒီသိလား...ဘရဏီကိုသေချာဝင်တိုက်တာလို့...အဲ့ကောင်မက”
“ဘရဏီ ဒယ်ဒီ့စကားကိုနားထောင်ပါကွာ...လာ ဒယ်ဒီနဲ့အတူအိမ်ပြန်ကြစို့...”
“ဒါပေမယ့်......”
“ဒီတစ်ခေါက်အဆင်မပြေဘူးပဲသတ်မှတ်လိုက်တာပေါ့...”
“ဒါပေမယ့်...ဘရဏီ...”
“လာပါ သမီးရယ်...”
ဦးထင်အောင်ထူး ဘရဏီကို ပုခုံးကနေ ပွေ့၍ ခေါ်သွားလိုက်သည်။
ဘရဏီ စိတ်တိုစွာပဲ ပါသွားရသည်။
အစီအစဉ်မအောင်မြင်ရတဲ့အထဲ ဆေးခပ်တဲ့သူက ဘရဏီဆိုတာသာ
မင်းမြတ်ကုဋေဟန်သိသွားပါက
ကုမ္ပဏီရှေ့ရေးက မလွယ်ပင်။
စီစဉ်စရာရှိတာစီစဉ် လက်စဖြောက်စရာရှိတဲ့ သက်သေအကုန်ဖြောက်ရမည်ဖြစ်သည်။
ကုဋေ အံကြိတ်ပြီး ထိုဒဏ်ကိုခံရင်း ဓာတ်လှေကားမှအထွက် တစ်ဖက်ကဝင်လာသည့် လင်းမိုကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“Boss...ပြန်တော့မလို့လားဗျ...”
လင်းမို မျက်နှာကြီးတွေပါနီရဲပြီး လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားသော Bossကြောင့် ဘယ်သူနဲ့များရန်ဖြစ်လာတာပါလိမ့်ဟုတွေးလိုက်ရသည်။
“Boss...ဘာပြဿနာဖြစ်လို့လဲဗျ...”
ကုဋေ ကိုယ့်ရှေ့မှ ပိတ်ရပ်ရင်း ပြောနေသောလင်းမိုကိုကြည့်ပြီး စိတ်မရှည်တော့
“ငါဆေးမိလာတယ်...ဦးညိုနဲ့ကလေးကို သေချာပြန်ပို့လိုက်....”
“ဗျာ.....”
လင်းမို မျက်လုံးပြူးပြီးအံ့ဩနေတုန်းမှာပဲ Bossက ထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ တစ်ဖက်မှ ဓာတ်လှေကားပွင့်သွားပြီး ကလေးကိုချီလျှက်ထွက်လာသော ပုန်းညက်ဦးညိုကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“အကိုလင်းမို...ကိုကိုကဘာဖြစ်တာလဲဟင်...ကိုကိုနဲ့တွေ့လိုက်သေးလား...ရုတ်တရက်ကြီးထထွက်သွားလို့...စိတ်ပူလို့...”
“အမ်...Boss ဆေးမိထားတယ်ပြောတယ်..”
“ဟမ်...အဲ့ဒါဆို ကိုကိုကခုဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ ဘယ်သွားတာလဲ...”
“အကိုလည်းမသိဘူးလေ...တစ်ယောက်ယောက်များသွားရှာတလားမသိဘူး....”
“ဗျာ...”
လင်းမို စကားကြောင့် ဦးညို လန့်ဖြန့်သွားရသည်။
*ကိုကိုက တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ...ဟင့်အင်း...*
ထိုအရာကြီးကို သူတွေးတောင်မတွေးရဲပေ။
“မဖြစ်သေးပါဘူး...သားကို သေချာကြည့်ထားပေးပါဦး...”
ဦးညိုပြန်စကားပင်မစောင့်တော့ လင်းမိုလက်ထဲ ဧကလေးရောက်သည်နှင့် ပြေးထွက်လာလိုက်သည်။
*ခုချိန်ဆို ကားနားမရောက်နိုင်ကောင်းသေးပါရဲ့...*
လင်းမိုနှင့် ဧကလေးခဗျာ ကြောင်တောင်တောင်လေးကျန်နေခဲ့ရသည်။
ဧကလေးခဗျာ သူ့ပါးပါးထွက်သွားရာဆီ မေးခွန်းများဖြင့်ပြည့်နေသော မျက်ဝန်းပြာလေးများဖြင့် ကြည့်ရင်း
“ဥဥ...”
“ဟမ်...”
“ပါးပါးတ ဘာယို့ တားတိုပစ်တွားတာရဲ...”
“ဟမ်...အော် ....ဟိုဟာလေ...ဒယ်ဒီဆီလိုက်သွားတာ...”
“ဘာယို့တားတို့မထော်တာရဲ...”
“အမ်...”
လင်းမိုဘယ်လိုဖြေရမှန်းပင်မသိတော့။
“ကလေးတွေလိုက်လို့မရလို့ပေါ့..ဧကလေးရဲ့...”
“တားတ ခေးဝုတ်ဖူး ယူရီးယေ...”
“အာ...ပါးပါးနဲ့ ဒယ်ဒီက နောက်ထပ်ကလေးလေးတစ်ယောက်ရဖို့သွားတာ...”
“ဝုတ်ရား...အာ့ချို တားရဲတိချင်ရယ်...”
“အာ မင်းမြတ်ဧကဦးမာန်လေးရေ ငါ့ကိုမဖြေတက်အောင် ချောင်မပိတ်စမ်းနဲ့ကွာ..
လာ ဦးဦးနဲ့တူတူ အပေါ်မှာ စကီလေးတွေသွားငမ်းမယ်...”
“ချကီယေးတေရား...တွားရယ်...”
ထို့နောက် လင်းမိုဦးခဗျာ ထိုအထပ်သို့ကလေးကို ချီရင်း အပေါ်သို့ပြန်တက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ကုဋေ ကားပါကင်အရောက် ဒူးများပင်ခွေယိုင်လဲကျချင်လာရသည်။
ဆေးပမာဏက ဘယ်အတိုင်းအတာထိများလို့ သူဒီလောက်ထိရုပ်ပျက်နေရလဲဆိုတာ ကုဋေ မတွက်နိုင်တော့။
ကားတံခါးကို ဆွဲဖွှင့်လိုက်ရင်း အထဲဝင်ထိုင်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။
ခုန်ပေါ်နေသားတကျထိုင်ပြီးသောအချိန်တွင် ကားတံခါးလောခ့်ချဖို့ရာ ပြင်သည့်အခိုက်မှာပဲ တစ်ဖက်မှ တံခါးပွင့်သွားပြီး ကားပေါ်အရှိန်နှင့်တက်လာသော သူ့ရဲ့အသဲညှာလေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“ကိုယ့်အချစ်...”
ကုဋေ အံဩသွားရသည်။ကိုယ်က သူ့ထိခိုက်မိမှာစိုးလို့ ရှောင်ထွက်လာသည်ကို လိုက်လာသဖြင့် ဆေးရှိန်ပြနေသည့်အရှိန်ရောကြောင့် လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်မိသည်။
“ကိုကို...ဘယ်သွားမလို့လဲဟင်...”
ဦးညိုအလောတကြီးမေးလိုက်သည်။
“ကိုယ် တစ်နေရာသွားစရာရှိလို့ပါ...ကိုယ့်အချစ် လင်းမိုနဲ့ပြန်လိုက်နော်...”
ကုဋေ အသံကိုမမာအောင်ထိန်းပြောထားရသည်။အံကြိတ်ထားရသဖြင့် သွားတွေတောင်ကြိမ်းနေပြီဖြစ်သည်။
“ကိုကိုညာတယ်...ဟင့်...ကိုကိုဆေးမိလာတယ်ဆို...အဲ့ဒါကို ကိုကိုကဘယ်သွားမလို့လဲ...ဦးညိုက ဦးညိုက ကိုကို့အတွက် အဲ့အရာကို အကူအညီမပေးနိုင်တဲ့လူလို့ ကိုကိုထင်တာလား...ဟင်...အဲ့လိုလားလို့ ဟင့်...အဲ့ဒါကြောင့် တစ်ခြားတစ်ယောက်ကိုသွားရှာတာလားလို့...အဟင့်...မကောင်းတဲ့လူကြီး...”
ဦးညို ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ ငိုမိသည်။
ကိုကို့အတွက်သူက ဘယ်လိုဖြစ်တည်မှုမျိုးလဲဆိုတာ သူနားမလည်တော့။
ကိုကိုစိတ်ကျေနပ်သည့်အထိ မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မှာမျိုး သူအရမ်းကြောက်မိသည်။
“ဟာ မဟုတ်တာကွာ...ကိုယ့်အချစ်လေးက ဘာတွေလျှောက်တွေးနေရတာလဲ...ပြီးတော့ ကိုယ်က ဘယ်တခြားတစ်ယောက်ကိုသွားရှာရမှာလဲ...ဘယ်သူကဒီလိုပေါက်ကရစကားတွေပြောလိုက်တာလဲ ကိုယ့်အချစ်ကို...”
“ဟင့် ကိုလင်းမိုက...”
ကုဋေ စိတ်ထဲမှ သကောင့်သားအမောင်လင်းမိုဦးကို အမှုန့်ကြိတ်ပစ်ချင်သွားရသည်။
ဘယ်လိုတွေတောင်စကားကိုပြောလိုက်ရတာလဲ...။
“ပေါက်ကရတွေ...ကိုယ်က ကိုယ့်အချစ်လေးကိုပဲချစ်တာလေ ဘယ်ကနောက်တစ်ယောက်ရှိရမှာလဲ ကိုယ့်အချစ်ရယ်...ကိုယ်သွားတယ်ဆိုတာလဲ ကိုယ့်ဘာသာဖြေရှင်းချင်လို့...ကိုယ်ဦးညိုလေးကို ဒီလိုပုံစံမျိူးနဲ့ ရယူချင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး...ကိုယ့်အချစ်ကို ကိုယ်ကဘယ်လောက်တောင်ချစ်လိုက်ရသလဲ...ခုလို ဆေးမိပြီးထိန်းမနိူင်တဲ့အခြေအနေမျိုးနဲ့ ကိုယ့်အချစ်လေးကို ရယူချင်တဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး...ကိုယ်က ကိုယ်အချစ်ကို အမြတ်တနိုးပဲရယူချင်ခဲ့တာ...”
“ဒါပေမယ့်...ခု ကိုကိုအဆင်မပြေဘူးလေ...ဒါကြီးက အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်...ဦးညို ကိုကို့ကို ကူညီချင်တယ်...ဦးညိုကိုယူပါ...ဦးညိုက ကိုကို့အပိုင်ဖြစ်ကြောင်းသက်သေပြပါ...”
ဦးညို ကုဋေမျက်ဝန်းများကိူ တည့်တည့်ကြည့်ရင်းပင် ရှက်ရှက်နှင့် ထိုစကားများကိုပြောလိုက်သည်။
ကိုကိုက သူ့ဘက်ကိုအရမ်းငဲ့ပေးလွန်းလှသည်။
“ဒါပေမယ့်...”
ကုဋေ့ စကားပင်မဆုံးလိုက် ဦးညို အိင်္ကျီကော်လံစကိုဆွဲယူပြီး ကိုကို့နှုတ်ခမ်းများကို ဦးဆောင်နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
တစ်ခဏမျှတော့ ကုဋေ အံ့ဩသွားသောလည်း ထို့နောက်တွင်တော့ ဦးညိုကိုယ်လေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်တွယ်ရင်း အနမ်းများကို သိပ်သည်းစေလိုက်သည်။
စတင်ဦးဆောင်သူက ဦးညိုဖြစ်ပေမယ့်
ကျွမ်းကျင်လှသော ကိုကို့အနမ်းတွေကြားထဲတွင် ဦးညိုကနောက်လိုက်ဖြစ်သွားသည်။
တစ်လွှာချင်းဆီစုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေသော ကိုကို့အနမ်းတွေကြားထဲမှာ ဦးညိုအသက်ရှူ၍ပင်မဝတော့။
အသွေးအသားထဲက အားတွေကိုပါ စုပ်ယူနေသလိုခံစားရသည်။
ကုဋေ နမ်းရင်းပင် ဒီနှုတ်ခမ်းလုံးကိုနမ်းရတာအားမရဖြစ်လာသည်။ခုချိန်အရှိန်မထိန်းနိုင်ပါက သူတို့ကားပေါ်တွင် အရာရာဖြစ်ပျက်သွားလိမ့်မည်။
ထိုသို့ ကုဋေ အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။ဦးညိုရဲ့ပထမဆုံးကို ဒီလိုသက်တောင့်သက်သာမရှိသည့်ကားပေါ်တွင် သူမရယူနိုင်။
သူ့ကောင်ငယ်လေးနာကျင်မှာဆိုးသည်။
အပြီးသတ် တစ်ချက်မျှ စုပ်ယူလိုက်ပြီး ခွှာလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းလုံးလေးကို တစ်ချက်မျှ လက်မလေးနှင့် ပွတ်ဆွဲရင်း ကိုယ်ကိုပြင်ထိုင်ကာ ကားစက်နှိုးပြီး သိပ်မကြာခင်က ဝင်ထားသည့် ကွန်ဒို့ကိုအမြန်မောင်းလိုက်သည်။
ဦးညိုမှာ ကိုကို့နမ်းရှိူက်မှုတွေအကြားအသက်ရှူတွေမှားပြီး ဝင်လေထွက်လေမမှန်ချင်ဖြစ်သွားရသဖြင့် ကားကူရှင်ကိုအသာမှီလျှက် လေကိုရှူနေမိသည်။
အကြမ်းပတမ်း မှောင်နှင်မှုနှင့်အတူ ကွန်ဒို့သို့အချိန်ခဏအတွင်းရောက်လာပြီး ကုဋေ တံဖက်မှ တံခါးကိုဆွဲဖွှင့်ကာ သူ့အသဲညှာလေးကို ပွေ့ချီလိုက်သည်။
ထို့နောက် 5လွှာမြင့်သည့် တိုက်ခန်းသို့ ပွေ့ချီလျှက်ဖြင့် တက်သွားလိုက်သည်။
ဦးညိုမှာလဲ ကိုကိုရင်ဘက်ကအိင်္ကျီစကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း တစ်ဖက်မှ ဂုတ်ကိုသိုင်းဖက်ထားကာ ငြိမ်ငြိမ်သပ်သပ်လေးပါသွားရသည်။
အခန်းထဲအရောက် ကုဋေ ကုတင်ပေါ်အသာအယာချလိုက်ပြီး ဘေးမှ မီးအိမ်ပျပျလေးကို ဖွှင့်လိုက်သည်။
မီးအိမ်ပျပျ ညအလင်းရောင်ဖျဖျလေးအောက်တွင် သူ့အသဲညှာလေးအား မျက်နှာလေးနီရဲစွာဖြင့် ကုဋေတွေ့လိုက်ရသည်။
ဒီကောင်ငယ်လေးကို ချစ်ရလွန်းလွန်း သူဘယ်လိုရယူရပါ့။
ဦးညိုခဗျာ ကိုကိုတင်ပေးထားသည့်အတိုင်းပက်လက်လေးဖြစ်နေရင်း ကိုယ့်ကိုပဲအပေါ်စီးကစိုက်ကြည့်နေသော ကိုကိုကြောင့် ရှက်လာရသည်။
စောနက သူလဲပူထူပြီး ဇောနှင့် ပြောချင်ရာပြောလိုက်ပေမယ့် ခုကျမှ ရှက်လာမိသည်။
ပထမဆုံးဆိုတော့ ခုမကြောက်စိတ်လဲဝင်လာမိသည်။
“ဒီလိုကြီးပဲကြည့်နေတော့မှာလား...”
ကုဋေ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး
“ကိုယ်လိုကောင်က ဒီလို ရယူဖို့ထိ တန်ပါရဲ့လားလို့ စဉ်းစားနေမိတာ...”
“ကိုကိုရယ်...ဦးညို ကိုကို့ကိုချစ်တယ်...အဲ့ဒါကြောင့် ကိုကိုနဲ့အတူ ဦးညိုကို အပြာရောင်အချစ်ညထဲခေါ်ဆောင်သွားပါတော့...ကိုကိုနဲ့သာဆို ဦးညို နက်မှောင်တဲ့ အသူရာချောက်ထဲလဲ ဆင်းရဲပါတယ်...”
ဦးညို စကားလေးများကို ကြားခိုက် ကုဋေ့ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံး မျက်ရည်ကြည်လေးများဝေ့ဝဲလာရသည်။
ဒီကောင်ငယ်လေးကို သူတကယ်ကိုချစ်လိုက်ရသည်ပင်။
ထို့နောက် ကုဋေ ဦးညိုကိုယ်လေးကို ဆွဲထူလိုက်ကာ နှဖူးလေးကို နူးနူးညံ့ညံ့လေးနမ်းလိုက်သည်။
ထို့နောက် နှဖူး ညာဘက်ထောင့်စွန်းလေးကိုတစ်ချက် ၊နှဖူးဘယ်ဘက်ထောင့်စွန်းလေးကိုတစ်ချက်၊ မျက်ခုံးနှစ်ခုစုံရာနေရာလေးသို့တစ်ချက် ပိတ်ကျသွားသော မျက်ခွံလေးများကိုတစ်ချက် ထိုမှတစ်ဆင့် နှာတံအဖျားလေးအထိ ပွတ်ဆွဲသွားလိုက်သည်။
ပါးပြင်နုနုကိုတစ်ချက်ဆီ နမ်းရိုက်လိုက်ရင်း
နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးဆီသို့နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ အပေါ်နှုတ်ခမ်းလွှာလေးကို တယုတယစုပ်ယူလိုက်ပြီး လျှာဖျားလေးဖြင့်တိုးဝင်ကာ နမ်းရှိုက်မိသည်။
လက်များကလဲ ခါးမှတစ်ဆင့် ဦးညိုလေး၏ အိင်္ကျီစလေးကို တဖြည်းဖြည်းပင့်မတင်ရင်း အပေါ်ထိဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
ဦးညိုသည်လည်း အလိုက်သင့် ကိုကို့shirtအိင်္ကျီ၏ ကျယ်သီများကို ဖြုတ်နေရာ အကုန်လုံးပြုတ်သွားသည့်အချိန်၌ ကုဋေ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အဝေးသို့ပစ်လိုက်သည် ။
ထို့နောက်တွင်တော့ ဦးညိုကိုယ်လုံးလေးအား အနောက်သို့တဖြည်းဖြည်းချင်းတွန်းလိုက်ပြီး ခေါင်းဦးနှင့်ထိစပ်သွားသည့်အချိန်မှာတော့ ကုဋေ စောနကပြတ်တောက်သွားသည့်အနမ်းများကိုပြန်ဆက်ရင်း ရွှေလည်တိုင်သို့ အနမ်းတွေကိုဖြန့်ကျက်လာသည်။ ရွှေလည်တိုင်တွင် ကျေနပ်အားရသည်အထိ အချစ်အမှတ်အသားများချန်ထားပြီးနောက် ထိုမှတစ်ဆင့် ရင်ညွန့် ရင်ဘက်နှစ်နေရာ မှ ဝမ်းဗိုက်သို့ အနမ်းများကိုဖြန့်ကျက်ရင်း တစ်နေရာအရောက် ကုဋေ၏လှုပ်ရှားမှုများရပ်တန့်သွားရသည်။
ဦးညိုကတော့ ထိုအမူအရာကိုသတိမထားမိပဲ ကိုကို့အနမ်းတွေကြားမိန်းမောနေမိသဖြင့်စိတ်ရောကိုယ်ပါ ဖမ်းဆုပ်၍မရ။
ကုဋေ ထိုချုပ်ရိုးကြောင်းလေးရှိရာနေရာသို့ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ခပ်ဖွဖွ ခပ်စိပ်စိပ်နမ်းရှိုက်ရင်း မျက်ဝန်းထောင့်မှ မျက်ရည်ကြည်လေးတစ်စသည် ထိုချုပ်ရိုးကြောင်းလေးပေါ်သို့ကျရောက်သွားတော့သည်။
ထို့နောက် အောက်ပိုင်းတစ်နေရာမှ လစ်လပ်သွားမှုနှင့်အတူ ပေါင်တံသွယ်သွယ်ကြားမှ ရရှိနေသော ကိုကို့ဝင်သက်ထွက်သက်နွေးနွေးလေးကြောင့် ဦးညိုရင်ဘက်ထဲအေးခနဲဖြစ်သွားရပြီး ပေါင်ကိုဆွဲစိလိုက်သည်။
“ကိုကို ဟင့်အင်း မလုပ်ပါနဲ့...”
ဦးညို ကိုကို့ခေါင်းကို ဆွဲကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
သို့သော် သူ့ကိုကြည့်နေသော စူးရှရှမှုန်ရီရီအချစ်မျက်ဝန်းများကြားတွင် ထိုငြင်းပယ်မှူများဟာ အခိုးအငွေ့လေးလိုပျောက်ကွယ်သွားရသည်။
“အာ့...ဟာ့....”
တယုတယနမ်းရှိုက်ပြုစုနေသည့်ကြားထဲတွင် ဦးညိုစိတ်အစုံဟာလဲ အယိုယိုအဖိတ်ဖိတ်ဖြင့် လွင့်စင်ပြိုကွဲသွားရသည်။
လေဟာနယ်ထဲသို့လစ်လာသွားမှုနှင့်အတူ ဆီးကြိုပွေ့ဖက်ခံလိုက်ရသော ခံစားမှုမျိုးဟာဆိုရင်ဖြင့် ဦးညိုနှုင်းဆ၍ ပင်မပြနိုင်ရာ။
“အာ့...ဟာ့...ကိုကို...”
ထို့နောက်တွင်တော့ တရစ်ရစ်တိုးဝင်လာသော ချစ်ခြင်းသင်္ကေတအရာနှင့်အတူ ဦးညိုကျောလေးသည့်လည်း ကုတင်မှကြွတက်သွားရသည်။
တစ်ချက်တစ်ချက် ထွေးပွေ့တိုးဝင်မှုနှင့်အတူ အပြာရောင်အချစ်ညလေးဟာဖြင့် လှပစွာပုံပေါ်လာသည်။
နာကျင်မှုတွေပြေပျောက်စေရန် အစားထိုး အနမ်းများဖြင့် ချော့ယူနေသည့် ကိုကို့ကျောပြင်ကျယ်ကို ဦးညို အားကိုးတကြီး ဖက်တွယ်ထားမိသည်။
“ဟာ့...ကိုယ် ဦးညိုကိုသိပ်ချစ်တယ်....”
“အင့်...ဟင့်..ဦးညိုလည်း ကိုကို့ကို...သိပ်... သိပ်ချစ်ပါတယ်...”
ထိုသို့ ချစ်ခြင်းတွေဖြင့် ပုံဖော်မိသော အပြာရောင်အချစ်ညလေးဟာဆိုရင်ဖြင့် အောင်မြင်စွာနှင့် ရုပ်လုံးကြွပြီးမြှောက်သွားရသည်။
လူသားနှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်မြတ်နိုးဖွယ် အပြာရောင်အခိုက်အတန်လေးဟာဆိုရင်ဖြင့် အခန်းလေးအတွင်း ထုံသင်းပြန့်နှံ့နေပြီး လေညင်းလေးများကပါဂုဏ်ပြုပေးနေကြသည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ မောပန်းစွာဖြင့် ကုတင်ပေါ် နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်သွားသော အသည်းညှာလေးအား တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း တစ်ယောက်သောသူ၏ မျက်ဝန်းလေးများသည်လည်း ကျေနပ်မှု ၊ပျော်ရွှင့်မှု ၊ချစ်မြတ်နိုးမှူ၊အဆုံးအရှုံးမခံနိူင်မှုတို့၏ အဓိပ္ပာအပြည့်အစုံနှင့် အကြင်နာမျက်ရည်လေးများ ရစ်ဝိုင်းနေမိသည်။
ထိုကိုယ်နွေးနွေးသေးသေးလေးအား ကုဋေအဆူံးအရှုံးမခံနိုင်စွာတိုးဝေ့ဖက်တွယ်ရင်း ပျောက်သွားမည်ကိုစိုးရိမ်နေမိသည်အထိ မြတ်နိုး နေမိသည်။
CHANGE 🍁
ဟိဟိ အတူတူအော်ကြမယ်
အားးးးးးးးးးးးး🌚
ကိုယ့်ကတိအတိုင်းdouble updateပါ
ဒီအခန်းလေးနဲ့ပတ်သတ်ပြီး
ဒါကိုယ့်ရဲ့ပညာအကုန်ပါပဲ
ရှင်လေးတို့ကျေနပ်ဖို့မျှော်လင့်ပါတယ်
ကိုယ်တော့ရေးရင်း J fireရဲ့အကြင်နာည
သီချင်းကိုနားထောင်ပါတယ်
ရှင်လေးတို့လည်းဖတ်ရင်း နားထောင်ဖို့အကြံပေးပါရစေ....
My Universe is Oo Nyo 💫✨
Episode 32
ကုေဋ ဝိုင္ခြက္ထဲမွ ဝိုင္ကိုေသာက္ရင္း တစ္ခြက္၊ႏွစ္ခြက္တိတိကုန္သြားေသာအခါတြင္
ကုေဋ တစ္ကိုယ္လုံး ပူလာသလိုခံစားလာရသည္။ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးအေသြးအသားထဲမွ တစ္ခုခုကိုလိုခ်င္ေတာင္းတေနသလိုခံစားရသည္။
တျဖည္းျဖည္းအေသြးအသားေတြပါဆူပြက္လာသလိုခံစားရၿပီး သူထိန္းခ်ဳပ္မရေတာ့။
ေဘးက ဦးညိဳေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သားသားကို ဂ႐ုတစိုက္မုန္႔ေႂကြးေနသည္။
ဦးညိဳေလးကို ၾကည့္လိုက္တုန္းခဏ ထိုခံစားခ်က္မ်ားအားလုံးကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သလိုခံစားရေပမယ့္ အၾကည့္ခ်င္းစုံခိုက္ ျပဳံးျပလာေသာမ်က္ဝန္းျပာေလးမ်ားကို ျမင္ခိုက္ စိတ္အစုံကလြတ္ထြက္သြားေတာ့မလိုျဖစ္သြားသည္။
ကုေဋ လက္သီးကိုတင္းတင္းစုပ္ထားရင္း သူေဆးမိေနၿပီဆိုတာ နားလည္လိုက္သည္။
*ဘယ္သူကသူ႕ကိုေဆးခပ္ရဲရတာလဲ...
မင္းျမတ္ကုေဋဟန္ကို ခုလိုအေကာက္ၾကံယုံႏွင့္ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္သြားမည္ဆိုရင္
မင္းျမတ္ကုေဋဟန္လုပ္မေနေတာ့..*
ဝုန္းကနဲ ထရပ္လိုက္မႈႏွင့္အတူ ကုေဋ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ကား႐ွိရာသို႔အျမန္သြားလိုက္သည္။
ဦးညိဳ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာႀကီးနီေနၿပီး တစ္ခုခုကိုႀကိတ္မွိတ္ခံစားေနပုံရေသာ ကိုကိုေၾကာင့္ စိတ္ပူသြားရသည္။
သားကိုခ်ီၿပီး အျမန္ေနာက္မွလိုက္သြားဖို႔ျပင္လိုက္သည္ ။
ကုေဋထြက္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုအခႊင့္အေရးကို ေစာင့္ေနသည့္ ေမဘရဏီထူးလည္း မိမိအၾကံအစည္ေအာင္ျမင္ၿပီဟုေတြး၍ ေက်နပ္အားရစြာျပဳံးၿပီး ထလိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
ထိုအခိုက္မွာပဲ တစ္ခ်ိန္လုံး ေမဘရဏီထူးကို မသကၤာသျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ အသက္သည္ အခ်ိန္ကိုက္ပဲ ၾကမ္းတိုက္ထားသည့္ မဲညစ္ေနသည့္ေရေတြထည့္ထားသည့္ ပုံကိုမကာ အားရပါးရဝင္တိုက္ပစ္လိုက္သည္။
သူဒီအခႊင့္အေရးကိုေစာင့္ေနတာပင္။
ေမဘရဏီထူး လင္းမို႐ွိရာဝိုင္းသြားတာေရာ လင္းမိုထထြက္သြားတာေရာ ဘယ္သူမွမျမင္ဘူးထင္ၿပီး Bossေသာက္မည့္ဝိုင္ထဲ ေဆးခပ္လိုက္တာေရာအကုန္ အသက္ျမင္သည္။Bossေဆးမိရင္ေတာင္ ေမဘရဏီထူးေမွ်ာ္လင့္သလိုမဟုတ္ပဲ သူကေလးနဲ႔ပဲျဖစ္ေစရမည္ဟု စိတ္ထဲမွ ဆုံးျဖတ္ထားရင္း ထိုေရပုံကို အနားအသင့္ထားကာ ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
*ရာရာစစ သူ႕ကေလးေနရာကိုမ်ား အ႐ွက္မ႐ွိလုခ်င္ရတယ္လို႔...မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ပညာျပလိုက္လို႔ ေၾကာက္ပါၿပီ အသက္ရဲ႕ျဖစ္သြားမယ္ ဘာမွတ္ေန...*
စိတ္ထဲကသာ ထိုသို႔ၾကဳံးဝါးေနေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ရပ္ေနလိုက္သည္။
“နင္...နင္....”
ဘရဏီ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနေသာ ေရမ်ားက တစ္ကိုယ္လုံး႐ႊဲစိုသြားသျဖင့္ အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ထိေဒါသထြက္ေနမိသည္။
“နင္...ေသခ်ာလုပ္တာမလား...ေကာင္မ...”
ဟုဆိုကာ ပါး႐ိုက္ဖို႔ရန္ လက္အစုံကိုေျမႇာက္႐ြယ္လိုက္သည္။
အသက္လည္း ႐ိုက္ခံရၿပီဟဟုေတြးရင္း ပုံးကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ မ်က္လုံးမ်ားကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ႐ိုက္ခ်က္အစား
“Baby...ေတာ္ေတာ့ ...နဲနဲပါးပါးပတ္ဝန္းက်င္ေလးကိုသတိထားပါဦး...အကုန္လုံးၾကည့္ေနတယ္...”
ဦးထင္ေအာင္ထူး သမီးျဖစ္သူလက္ကိုဖမ္းဆြဲရင္း ကပ္သတိေပးလိုက္သည္။
အကယ္၍ သူ႕သမီးျဖစ္သူသာ ႐ိုက္လိုက္ပါက ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ သတင္းစာေခါင္းစီးပိုင္းတြင္ပါလာၿပီး ကုမၸဏီ၏႐ွယ္ယာေဈးမ်ား ထိုးက်မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုမၸဏီျပႆနာတက္ႏိုင္သည္။
“ဒယ္ဒီ...သူ ဘရဏီကိုေသခ်ာလုပ္တာ...
ဒယ္ဒီသိလား...ဘရဏီကိုေသခ်ာဝင္တိုက္တာလို႔...အဲ့ေကာင္မက”
“ဘရဏီ ဒယ္ဒီ့စကားကိုနားေထာင္ပါကြာ...လာ ဒယ္ဒီနဲ႔အတူအိမ္ျပန္ၾကစို႔...”
“ဒါေပမယ့္......”
“ဒီတစ္ေခါက္အဆင္မေျပဘူးပဲသတ္မွတ္လိုက္တာေပါ့...”
“ဒါေပမယ့္...ဘရဏီ...”
“လာပါ သမီးရယ္...”
ဦးထင္ေအာင္ထူး ဘရဏီကို ပုခုံးကေန ေပြ႕၍ ေခၚသြားလိုက္သည္။
ဘရဏီ စိတ္တိုစြာပဲ ပါသြားရသည္။
အစီအစဥ္မေအာင္ျမင္ရတဲ့အထဲ ေဆးခပ္တဲ့သူက ဘရဏီဆိုတာသာ
မင္းျမတ္ကုေဋဟန္သိသြားပါက
ကုမၸဏီေ႐ွ႕ေရးက မလြယ္ပင္။
စီစဥ္စရာ႐ွိတာစီစဥ္ လက္စေျဖာက္စရာ႐ွိတဲ့ သက္ေသအကုန္ေျဖာက္ရမည္ျဖစ္သည္။
ကုေဋ အံႀကိတ္ၿပီး ထိုဒဏ္ကိုခံရင္း ဓာတ္ေလွကားမွအထြက္ တစ္ဖက္ကဝင္လာသည့္ လင္းမိုကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“Boss...ျပန္ေတာ့မလို႔လားဗ်...”
လင္းမို မ်က္ႏွာႀကီးေတြပါနီရဲၿပီး လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ Bossေၾကာင့္ ဘယ္သူနဲ႔မ်ားရန္ျဖစ္လာတာပါလိမ့္ဟုေတြးလိုက္ရသည္။
“Boss...ဘာျပႆနာျဖစ္လို႔လဲဗ်...”
ကုေဋ ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွ ပိတ္ရပ္ရင္း ေျပာေနေသာလင္းမိုကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မ႐ွည္ေတာ့
“ငါေဆးမိလာတယ္...ဦးညိဳနဲ႔ကေလးကို ေသခ်ာျပန္ပို႔လိုက္....”
“ဗ်ာ.....”
လင္းမို မ်က္လုံးျပဴးၿပီးအံ့ဩေနတုန္းမွာပဲ Bossက ထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ဖက္မွ ဓာတ္ေလွကားပြင့္သြားၿပီး ကေလးကိုခ်ီလွ်က္ထြက္လာေသာ ပုန္းညက္ဦးညိဳကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“အကိုလင္းမို...ကိုကိုကဘာျဖစ္တာလဲဟင္...ကိုကိုနဲ႔ေတြ႕လိုက္ေသးလား...႐ုတ္တရက္ႀကီးထထြက္သြားလို႔...စိတ္ပူလို႔...”
“အမ္...Boss ေဆးမိထားတယ္ေျပာတယ္..”
“ဟမ္...အဲ့ဒါဆို ကိုကိုကခုဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ ဘယ္သြားတာလဲ...”
“အကိုလည္းမသိဘူးေလ...တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားသြား႐ွာတလားမသိဘူး....”
“ဗ်ာ...”
လင္းမို စကားေၾကာင့္ ဦးညိဳ လန္႔ျဖန္႔သြားရသည္။
*ကိုကိုက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ...ဟင့္အင္း...*
ထိုအရာႀကီးကို သူေတြးေတာင္မေတြးရဲေပ။
“မျဖစ္ေသးပါဘူး...သားကို ေသခ်ာၾကည့္ထားေပးပါဦး...”
ဦးညိဳျပန္စကားပင္မေစာင့္ေတာ့ လင္းမိုလက္ထဲ ဧကေလးေရာက္သည္ႏွင့္ ေျပးထြက္လာလိုက္သည္။
*ခုခ်ိန္ဆို ကားနားမေရာက္ႏိုင္ေကာင္းေသးပါရဲ႕...*
လင္းမိုႏွင့္ ဧကေလးခဗ်ာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးက်န္ေနခဲ့ရသည္။
ဧကေလးခဗ်ာ သူ႕ပါးပါးထြက္သြားရာဆီ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းျပာေလးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း
“ဥဥ...”
“ဟမ္...”
“ပါးပါးတ ဘာယို႔ တားတိုပစ္တြားတာရဲ...”
“ဟမ္...ေအာ္ ....ဟိုဟာေလ...ဒယ္ဒီဆီလိုက္သြားတာ...”
“ဘာယို႔တားတို႔မေထာ္တာရဲ...”
“အမ္...”
လင္းမိုဘယ္လိုေျဖရမွန္းပင္မသိေတာ့။
“ကေလးေတြလိုက္လို႔မရလို႔ေပါ့..ဧကေလးရဲ႕...”
“တားတ ေခးဝုတ္ဖူး ယူရီးေယ...”
“အာ...ပါးပါးနဲ႔ ဒယ္ဒီက ေနာက္ထပ္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဖို႔သြားတာ...”
“ဝုတ္ရား...အာ့ခ်ိဳ တားရဲတိခ်င္ရယ္...”
“အာ မင္းျမတ္ဧကဦးမာန္ေလးေရ ငါ့ကိုမေျဖတက္ေအာင္ ေခ်ာင္မပိတ္စမ္းနဲ႔ကြာ..
လာ ဦးဦးနဲ႔တူတူ အေပၚမွာ စကီေလးေတြသြားငမ္းမယ္...”
“ခ်ကီေယးေတရား...တြားရယ္...”
ထို႔ေနာက္ လင္းမိုဦးခဗ်ာ ထိုအထပ္သို႔ကေလးကို ခ်ီရင္း အေပၚသို႔ျပန္တက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ကုေဋ ကားပါကင္အေရာက္ ဒူးမ်ားပင္ေခြယိုင္လဲက်ခ်င္လာရသည္။
ေဆးပမာဏက ဘယ္အတိုင္းအတာထိမ်ားလို႔ သူဒီေလာက္ထိ႐ုပ္ပ်က္ေနရလဲဆိုတာ ကုေဋ မတြက္ႏိုင္ေတာ့။
ကားတံခါးကို ဆြဲဖႊင့္လိုက္ရင္း အထဲဝင္ထိုင္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
ခုန္ေပၚေနသားတက်ထိုင္ၿပီးေသာအခ်ိန္တြင္ ကားတံခါးေလာခ့္ခ်ဖို႔ရာ ျပင္သည့္အခိုက္မွာပဲ တစ္ဖက္မွ တံခါးပြင့္သြားၿပီး ကားေပၚအ႐ွိန္ႏွင့္တက္လာေသာ သူ႕ရဲ႕အသဲညႇာေလးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ကိုယ့္အခ်စ္...”
ကုေဋ အံဩသြားရသည္။ကိုယ္က သူ႕ထိခိုက္မိမွာစိုးလို႔ ေ႐ွာင္ထြက္လာသည္ကို လိုက္လာသျဖင့္ ေဆး႐ွိန္ျပေနသည့္အ႐ွိန္ေရာေၾကာင့္ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္မိသည္။
“ကိုကို...ဘယ္သြားမလို႔လဲဟင္...”
ဦးညိဳအေလာတႀကီးေမးလိုက္သည္။
“ကိုယ္ တစ္ေနရာသြားစရာ႐ွိလို႔ပါ...ကိုယ့္အခ်စ္ လင္းမိုနဲ႔ျပန္လိုက္ေနာ္...”
ကုေဋ အသံကိုမမာေအာင္ထိန္းေျပာထားရသည္။အံႀကိတ္ထားရသျဖင့္ သြားေတြေတာင္ႀကိမ္းေနၿပီျဖစ္သည္။
“ကိုကိုညာတယ္...ဟင့္...ကိုကိုေဆးမိလာတယ္ဆို...အဲ့ဒါကို ကိုကိုကဘယ္သြားမလို႔လဲ...ဦးညိဳက ဦးညိဳက ကိုကို႔အတြက္ အဲ့အရာကို အကူအညီမေပးႏိုင္တဲ့လူလို႔ ကိုကိုထင္တာလား...ဟင္...အဲ့လိုလားလို႔ ဟင့္...အဲ့ဒါေၾကာင့္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကိုသြား႐ွာတာလားလို႔...အဟင့္...မေကာင္းတဲ့လူႀကီး...”
ဦးညိဳ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ ငိုမိသည္။
ကိုကို႔အတြက္သူက ဘယ္လိုျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးလဲဆိုတာ သူနားမလည္ေတာ့။
ကိုကိုစိတ္ေက်နပ္သည့္အထိ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မွာမ်ိဳး သူအရမ္းေၾကာက္မိသည္။
“ဟာ မဟုတ္တာကြာ...ကိုယ့္အခ်စ္ေလးက ဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနရတာလဲ...ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္တျခားတစ္ေယာက္ကိုသြား႐ွာရမွာလဲ...ဘယ္သူကဒီလိုေပါက္ကရစကားေတြေျပာလိုက္တာလဲ ကိုယ့္အခ်စ္ကို...”
“ဟင့္ ကိုလင္းမိုက...”
ကုေဋ စိတ္ထဲမွ သေကာင့္သားအေမာင္လင္းမိုဦးကို အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္ခ်င္သြားရသည္။
ဘယ္လိုေတြေတာင္စကားကိုေျပာလိုက္ရတာလဲ...။
“ေပါက္ကရေတြ...ကိုယ္က ကိုယ့္အခ်စ္ေလးကိုပဲခ်စ္တာေလ ဘယ္ကေနာက္တစ္ေယာက္႐ွိရမွာလဲ ကိုယ့္အခ်စ္ရယ္...ကိုယ္သြားတယ္ဆိုတာလဲ ကိုယ့္ဘာသာေျဖ႐ွင္းခ်င္လို႔...ကိုယ္ဦးညိဳေလးကို ဒီလိုပုံစံမ်ိဴးနဲ႔ ရယူခ်င္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး...ကိုယ့္အခ်စ္ကို ကိုယ္ကဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္လိုက္ရသလဲ...ခုလို ေဆးမိၿပီးထိန္းမႏိူင္တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္အခ်စ္ေလးကို ရယူခ်င္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး...ကိုယ္က ကိုယ္အခ်စ္ကို အျမတ္တႏိုးပဲရယူခ်င္ခဲ့တာ...”
“ဒါေပမယ့္...ခု ကိုကိုအဆင္မေျပဘူးေလ...ဒါႀကီးက အရမ္းအႏၲရာယ္မ်ားတယ္...ဦးညိဳ ကိုကို႔ကို ကူညီခ်င္တယ္...ဦးညိဳကိုယူပါ...ဦးညိဳက ကိုကို႔အပိုင္ျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသျပပါ...”
ဦးညိဳ ကုေဋမ်က္ဝန္းမ်ားကိူ တည့္တည့္ၾကည့္ရင္းပင္ ႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ ထိုစကားမ်ားကိုေျပာလိုက္သည္။
ကိုကိုက သူ႕ဘက္ကိုအရမ္းငဲ့ေပးလြန္းလွသည္။
“ဒါေပမယ့္...”
ကုေဋ႕ စကားပင္မဆုံးလိုက္ ဦးညိဳ အိက်ႌေကာ္လံစကိုဆြဲယူၿပီး ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ဦးေဆာင္နမ္း႐ိႈက္လိုက္သည္။
တစ္ခဏမွ်ေတာ့ ကုေဋ အံ့ဩသြားေသာလည္း ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဦးညိဳကိုယ္ေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္တြယ္ရင္း အနမ္းမ်ားကို သိပ္သည္းေစလိုက္သည္။
စတင္ဦးေဆာင္သူက ဦးညိဳျဖစ္ေပမယ့္
ကြၽမ္းက်င္လွေသာ ကိုကို႔အနမ္းေတြၾကားထဲတြင္ ဦးညိဳကေနာက္လိုက္ျဖစ္သြားသည္။
တစ္လႊာခ်င္းဆီစုပ္ယူနမ္း႐ိႈက္ေနေသာ ကိုကို႔အနမ္းေတြၾကားထဲမွာ ဦးညိဳအသက္႐ွဴ၍ပင္မဝေတာ့။
အေသြးအသားထဲက အားေတြကိုပါ စုပ္ယူေနသလိုခံစားရသည္။
ကုေဋ နမ္းရင္းပင္ ဒီႏႈတ္ခမ္းလုံးကိုနမ္းရတာအားမရျဖစ္လာသည္။ခုခ်ိန္အ႐ွိန္မထိန္းႏိုင္ပါက သူတို႔ကားေပၚတြင္ အရာရာျဖစ္ပ်က္သြားလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ ကုေဋ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ဦးညိဳရဲ႕ပထမဆုံးကို ဒီလိုသက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိသည့္ကားေပၚတြင္ သူမရယူႏိုင္။
သူ႕ေကာင္ငယ္ေလးနာက်င္မွာဆိုးသည္။
အၿပီးသတ္ တစ္ခ်က္မွ် စုပ္ယူလိုက္ၿပီး ခႊာလိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းလုံးေလးကို တစ္ခ်က္မွ် လက္မေလးႏွင့္ ပြတ္ဆြဲရင္း ကိုယ္ကိုျပင္ထိုင္ကာ ကားစက္ႏိႈးၿပီး သိပ္မၾကာခင္က ဝင္ထားသည့္ ကြန္ဒို႔ကိုအျမန္ေမာင္းလိုက္သည္။
ဦးညိဳမွာ ကိုကို႔နမ္း႐ွိဴက္မႈေတြအၾကားအသက္႐ွဴေတြမွားၿပီး ဝင္ေလထြက္ေလမမွန္ခ်င္ျဖစ္သြားရသျဖင့္ ကားကူ႐ွင္ကိုအသာမွီလွ်က္ ေလကို႐ွဴေနမိသည္။
အၾကမ္းပတမ္း ေမွာင္ႏွင္မႈႏွင့္အတူ ကြန္ဒို႔သို႔အခ်ိန္ခဏအတြင္းေရာက္လာၿပီး ကုေဋ တံဖက္မွ တံခါးကိုဆြဲဖႊင့္ကာ သူ႕အသဲညႇာေလးကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ 5လႊာျမင့္သည့္ တိုက္ခန္းသို႔ ေပြ႕ခ်ီလွ်က္ျဖင့္ တက္သြားလိုက္သည္။
ဦးညိဳမွာလဲ ကိုကိုရင္ဘက္ကအိက်ႌစကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း တစ္ဖက္မွ ဂုတ္ကိုသိုင္းဖက္ထားကာ ၿငိမ္ၿငိမ္သပ္သပ္ေလးပါသြားရသည္။
အခန္းထဲအေရာက္ ကုေဋ ကုတင္ေပၚအသာအယာခ်လိုက္ၿပီး ေဘးမွ မီးအိမ္ပ်ပ်ေလးကို ဖႊင့္လိုက္သည္။
မီးအိမ္ပ်ပ် ညအလင္းေရာင္ဖ်ဖ်ေလးေအာက္တြင္ သူ႕အသဲညႇာေလးအား မ်က္ႏွာေလးနီရဲစြာျဖင့္ ကုေဋေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဒီေကာင္ငယ္ေလးကို ခ်စ္ရလြန္းလြန္း သူဘယ္လိုရယူရပါ့။
ဦးညိဳခဗ်ာ ကိုကိုတင္ေပးထားသည့္အတိုင္းပက္လက္ေလးျဖစ္ေနရင္း ကိုယ့္ကိုပဲအေပၚစီးကစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ကိုကိုေၾကာင့္ ႐ွက္လာရသည္။
ေစာနက သူလဲပူထူၿပီး ေဇာႏွင့္ ေျပာခ်င္ရာေျပာလိုက္ေပမယ့္ ခုက်မွ ႐ွက္လာမိသည္။
ပထမဆုံးဆိုေတာ့ ခုမေၾကာက္စိတ္လဲဝင္လာမိသည္။
“ဒီလိုႀကီးပဲၾကည့္ေနေတာ့မွာလား...”
ကုေဋ တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္ၿပီး
“ကိုယ္လိုေကာင္က ဒီလို ရယူဖို႔ထိ တန္ပါရဲ႕လားလို႔ စဥ္းစားေနမိတာ...”
“ကိုကိုရယ္...ဦးညိဳ ကိုကို႔ကိုခ်စ္တယ္...အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုကိုနဲ႔အတူ ဦးညိဳကို အျပာေရာင္အခ်စ္ညထဲေခၚေဆာင္သြားပါေတာ့...ကိုကိုနဲ႔သာဆို ဦးညိဳ နက္ေမွာင္တဲ့ အသူရာေခ်ာက္ထဲလဲ ဆင္းရဲပါတယ္...”
ဦးညိဳ စကားေလးမ်ားကို ၾကားခိုက္ ကုေဋ႕ဘဝတြင္ ပထမဦးဆုံး မ်က္ရည္ၾကည္ေလးမ်ားေဝ့ဝဲလာရသည္။
ဒီေကာင္ငယ္ေလးကို သူတကယ္ကိုခ်စ္လိုက္ရသည္ပင္။
ထို႔ေနာက္ ကုေဋ ဦးညိဳကိုယ္ေလးကို ဆြဲထူလိုက္ကာ ႏွဖူးေလးကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးနမ္းလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ႏွဖူး ညာဘက္ေထာင့္စြန္းေလးကိုတစ္ခ်က္ ၊ႏွဖူးဘယ္ဘက္ေထာင့္စြန္းေလးကိုတစ္ခ်က္၊ မ်က္ခုံးႏွစ္ခုစုံရာေနရာေလးသို႔တစ္ခ်က္ ပိတ္က်သြားေသာ မ်က္ခြံေလးမ်ားကိုတစ္ခ်က္ ထိုမွတစ္ဆင့္ ႏွာတံအဖ်ားေလးအထိ ပြတ္ဆြဲသြားလိုက္သည္။
ပါးျပင္ႏုႏုကိုတစ္ခ်က္ဆီ နမ္း႐ိုက္လိုက္ရင္း
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးဆီသို႔နမ္း႐ိႈက္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အေပၚႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးကို တယုတယစုပ္ယူလိုက္ၿပီး လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္တိုးဝင္ကာ နမ္း႐ိႈက္မိသည္။
လက္မ်ားကလဲ ခါးမွတစ္ဆင့္ ဦးညိဳေလး၏ အိက်ႌစေလးကို တျဖည္းျဖည္းပင့္မတင္ရင္း အေပၚထိဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။
ဦးညိဳသည္လည္း အလိုက္သင့္ ကိုကို႔shirtအိက်ႌ၏ က်ယ္သီမ်ားကို ျဖဳတ္ေနရာ အကုန္လုံးျပဳတ္သြားသည့္အခ်ိန္၌ ကုေဋ ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး အေဝးသို႔ပစ္လိုက္သည္ ။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဦးညိဳကိုယ္လုံးေလးအား အေနာက္သို႔တျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြန္းလိုက္ၿပီး ေခါင္းဦးႏွင့္ထိစပ္သြားသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကုေဋ ေစာနကျပတ္ေတာက္သြားသည့္အနမ္းမ်ားကိုျပန္ဆက္ရင္း ေ႐ႊလည္တိုင္သို႔ အနမ္းေတြကိုျဖန္႔က်က္လာသည္။ ေ႐ႊလည္တိုင္တြင္ ေက်နပ္အားရသည္အထိ အခ်စ္အမွတ္အသားမ်ားခ်န္ထားၿပီးေနာက္ ထိုမွတစ္ဆင့္ ရင္ၫြန္႔ ရင္ဘက္ႏွစ္ေနရာ မွ ဝမ္းဗိုက္သို႔ အနမ္းမ်ားကိုျဖန္႔က်က္ရင္း တစ္ေနရာအေရာက္ ကုေဋ၏လႈပ္႐ွားမႈမ်ားရပ္တန္႔သြားရသည္။
ဦးညိဳကေတာ့ ထိုအမူအရာကိုသတိမထားမိပဲ ကိုကို႔အနမ္းေတြၾကားမိန္းေမာေနမိသျဖင့္စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ဖမ္းဆုပ္၍မရ။
ကုေဋ ထိုခ်ဳပ္႐ိုးေၾကာင္းေလး႐ွိရာေနရာသို႔ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ ခပ္စိပ္စိပ္နမ္း႐ိႈက္ရင္း မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ မ်က္ရည္ၾကည္ေလးတစ္စသည္ ထိုခ်ဳပ္႐ိုးေၾကာင္းေလးေပၚသို႔က်ေရာက္သြားေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ေအာက္ပိုင္းတစ္ေနရာမွ လစ္လပ္သြားမႈႏွင့္အတူ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ၾကားမွ ရ႐ွိေနေသာ ကိုကို႔ဝင္သက္ထြက္သက္ေႏြးေႏြးေလးေၾကာင့္ ဦးညိဳရင္ဘက္ထဲေအးခနဲျဖစ္သြားရၿပီး ေပါင္ကိုဆြဲစိလိုက္သည္။
“ကိုကို ဟင့္အင္း မလုပ္ပါနဲ႔...”
ဦးညိဳ ကိုကို႔ေခါင္းကို ဆြဲကိုင္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ႕ကိုၾကည့္ေနေသာ စူး႐ွ႐ွမႈန္ရီရီအခ်စ္မ်က္ဝန္းမ်ားၾကားတြင္ ထိုျငင္းပယ္မႉမ်ားဟာ အခိုးအေငြ႕ေလးလိုေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။
“အာ့...ဟာ့....”
တယုတယနမ္း႐ိႈက္ျပဳစုေနသည့္ၾကားထဲတြင္ ဦးညိဳစိတ္အစုံဟာလဲ အယိုယိုအဖိတ္ဖိတ္ျဖင့္ လြင့္စင္ၿပိဳကြဲသြားရသည္။
ေလဟာနယ္ထဲသို႔လစ္လာသြားမႈႏွင့္အတူ ဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္ခံလိုက္ရေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးဟာဆိုရင္ျဖင့္ ဦးညိဳႏႈင္းဆ၍ ပင္မျပႏိုင္ရာ။
“အာ့...ဟာ့...ကိုကို...”
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တရစ္ရစ္တိုးဝင္လာေသာ ခ်စ္ျခင္းသေကၤတအရာႏွင့္အတူ ဦးညိဳေက်ာေလးသည့္လည္း ကုတင္မွႂကြတက္သြားရသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေထြးေပြ႕တိုးဝင္မႈႏွင့္အတူ အျပာေရာင္အခ်စ္ညေလးဟာျဖင့္ လွပစြာပုံေပၚလာသည္။
နာက်င္မႈေတြေျပေပ်ာက္ေစရန္ အစားထိုး အနမ္းမ်ားျဖင့္ ေခ်ာ့ယူေနသည့္ ကိုကို႔ေက်ာျပင္က်ယ္ကို ဦးညိဳ အားကိုးတႀကီး ဖက္တြယ္ထားမိသည္။
“ဟာ့...ကိုယ္ ဦးညိဳကိုသိပ္ခ်စ္တယ္....”
“အင့္...ဟင့္..ဦးညိဳလည္း ကိုကို႔ကို...သိပ္... သိပ္ခ်စ္ပါတယ္...”
ထိုသို႔ ခ်စ္ျခင္းေတြျဖင့္ ပုံေဖာ္မိေသာ အျပာေရာင္အခ်စ္ညေလးဟာဆိုရင္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာႏွင့္ ႐ုပ္လုံးႂကြၿပီးေျမႇာက္သြားရသည္။
လူသားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ အျပာေရာင္အခိုက္အတန္ေလးဟာဆိုရင္ျဖင့္ အခန္းေလးအတြင္း ထုံသင္းျပန္႔ႏွံ႔ေနၿပီး ေလညင္းေလးမ်ားကပါဂုဏ္ျပဳေပးေနၾကသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေမာပန္းစြာျဖင့္ ကုတင္ေပၚ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ အသည္းညႇာေလးအား တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္ေသာသူ၏ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားသည္လည္း ေက်နပ္မႈ ၊ေပ်ာ္႐ႊင့္မႈ ၊ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႉ၊အဆုံးအ႐ႈံးမခံႏိူင္မႈတို႔၏ အဓိပၸာအျပည့္အစုံႏွင့္ အၾကင္နာမ်က္ရည္ေလးမ်ား ရစ္ဝိုင္းေနမိသည္။
ထိုကိုယ္ေႏြးေႏြးေသးေသးေလးအား ကုေဋအဆူံးအ႐ႈံးမခံႏိုင္စြာတိုးေဝ့ဖက္တြယ္ရင္း ေပ်ာက္သြားမည္ကိုစိုးရိမ္ေနမိသည္အထိ ျမတ္ႏိုး ေနမိသည္။
CHANGE 🍁
ဟိဟိ အတူတူေအာ္ၾကမယ္
အားးးးးးးးးးးးး🌚
ကိုယ့္ကတိအတိုင္းdouble updateပါ
ဒီအခန္းေလးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး
ဒါကိုယ့္ရဲ႕ပညာအကုန္ပါပဲ
႐ွင္ေလးတို႔ေက်နပ္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္
ကိုယ္ေတာ့ေရးရင္း J fireရဲ႕အၾကင္နာည
သီခ်င္းကိုနားေထာင္ပါတယ္
႐ွင္ေလးတို႔လည္းဖတ္ရင္း နားေထာင္ဖို႔အၾကံေပးပါရေစ....