ဒေါ်မြခတ်ကုဋေနွယ် မင်းမြတ်ကုဋေဟန်၏
လျှော်စရာအိင်္ကျီများကို ဝင်ယူရင်း မမေ့မလျော့ အိတ်ထောင်ထဲသို့စမ်းကြည့်လိုက်သည်။
"ဟယ်....လက်ကိုင်ပဝါမရှိတော့ဘူး..."
သူအံဩပြီး တခြားအိတ်ထောင်များထဲပါလိုက်ရှာလိုက်သည်။
"အယ် ...ဒီကောင်လေး လက်ကိုင်ပဝါကိုတစ်ယောက်ယောက်ကိုပေးလိုက်ပြီထင်တယ်..အဟင်း... တစ်သက်လုံးထုတ်လာတဲ့ အကြံအစည်က ခုတော့အောင်မြင်ပြီးလားမသိဘူး....အဟင်း.. ဒယ်ဒီကြီးကို အမြန်ဆုံးပြောရမယ်...ဒီကောင်လေးကောင်မလေးတစ်ယောက်ယောက်ကိုပေးလိုက်တာသေချာပြီ...အဲ့ဒါဆိုရင် အမြန်ဆုံး စုံစမ်းပြီး နီးစပ်အောင်လုပ်ပေးရမယ်...သားကုဋေ လက်ကိုင်ပဝါပေးလိုက်တယ်ဆိုမှတော့ အဲ့ဒီကောင်မလေးက တကယ်ကိုထူးဆန်းလို့ပဲ...အဟင်းဟင်း.. ချွေးမလေးရတော့မယ်....."
ဒေါ်မြခတ် တစ်ယောက် မြူးတူးစွာဖြင့် အိင်္ကျီများကိုယူပြီး ထွက်သွားသည်။
တစ်လောကလုံးမှာ ကုဋေမိန်းမရဖို့အရေးက ဒို့အရေးဖြစ်နေပြီး ဒီရေခဲကျောက်တောင်ကြီးကို အထီးမကျန်စေချင်တာက သူတို့ဆန္ဒဖြစ်သည်။
သူမတို့နှင့်လွဲရင် အပြုံးအရယ်နည်းလှသော သူမတို့ရဲ့တစ်ဦးထဲသောသားလေးကို တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် ပြုံးပျော်စေချင်သည်။1500ချစ်ခြင်း မေတ္တာတရားကိုခံစားကြည့်စေချင်သည်။ဆယ်သက်စားမကုန်တဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေကိုပိုင်ဆိုင်ထားပြီးသားဖြစ်၍ အဆင့်အတန်းတွေဘာတွေကို ဒေါ်မြခတ်မက်မောမနေ။ ကုဋေကိုအမှန်တကယ်ချစ်မြတ်နိုးသူ၊ကုဋေအပြုံးတွေကိုအသက်သွင်းပေးသူ၊ ကန္တရထဲကအိုအေစစ်လေးလို ကုဋေဘဝကိုနွေးထွေးပေးနိုင်မည့်သူဆိုလျှင် အဲ့လူသည် အပျိုတစ်ယောက်မဟုတ်ပဲ အိမ်ထောင်ကွဲအမျိုးသမီးဖြစ်စေဦးတော့ သူမတို့လက်ခံပေးနိုင်လေသည်။
သူမတို့မရှိတော့သည့်အချိန်တွင် သားတစ်ယောက်ထဲ အထီးကျန်နေခဲ့ရမှာကို အရမ်းပဲစိုးရိမ်မိသည်။
............................................................
တစ်ပတ်အတွင်း ဒေါ်သဇင်မြင့်၏ နှလုံးအစားထိုးခွဲစိတ်မှုပြုလုပ်ခဲ့ပြီး ရလာဒ်ကောင်းဖြင့်အောင်မြင်ခဲ့ရာ သဇင်ဦးညိုနှင့်ပုန်းညက်ဦးညိုတို့နှစ်ဦး ထိုအခါမှ အသက်ကိုဝဝရှူမိသည်။
အပူလုံးတစ်ခုကလျော့ကျသွားပြီဖြစ်သည့်အတွက် ကိုယ်ဝန်ဆောင်ကိစ္စတစ်ခုပဲကျန်တော့လေသည်။
