"အာ့ ကျွတ်..ကျွတ်... "
ဦးညို ည11နာရီကျော်မှ ဗိုက်ထဲကနာလာသည်။8လကျော်လာပြီဖြစ်၍ မွေးချိန်လည်း ကပ်နေပြီဖြစ်ရာ သတိထားနေရသည်။
"အာ့ ... "ဗိုက်ထဲက ထိုးနာလာလွန်းလို့ ဦးညိုမျက်ရည်များတောင်ဝဲလာရပြီး ဒူးကိုကွေးထားမိသည်။
ဘေးကုတင်မှာ အိပ်ပျော်နေသည့် မေမေလေးနှင့် မမသဇင်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး
"မမ...မမသဇင် ...အာ့.."
"အင်...ဟင် ..ဦးညို ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်..."
သဇင်ဦးညို ရုတ်တရက်ဆိုတော့ လန့်နိူးသွားရသည်။
"ဗိုက်နာလို့လား...ဟင် ဦးညို..မွေးချင်လို့လား...."
ဦးညို ခေါင်းကိုသာငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
ခုချက်ချင်းပင် ဗိုက်ကြီးက တစ်စစီကွဲထွက်လာမလား အောင့်မေ့ရအောင်အထိကို နာလာသဖြင့် ချွေးသီးများပါပြန်နေပြီး မျက်ရည်များမှာလည်း ထိန်းမရအောင် ကျနေသည်။
သဇင် ဦးညိုခံစားနေရတာကိုကြည့်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ကာ
"မေမေ..မေမေ...ထပါဦး..."
"ဟင်..."ဒေါ်သဇင်မြင့်လည်း သမီးဖြစ်သူ၏ အလန့်တကြားနှိုးမှုကြောင့် လန့်ပြီး ငုတ်တုတ်တောင် ထထိုင်လိုက်မိသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်..သမီးလေး..."
"ဦးညိုလေ...ဗိုက်နာလို့တဲ့..အဟင့် .."သဇင် ငိုသံပါကြီးနှင့်ပြောလိုက်ရာ
"ဟောတော်..အဲ့ဒါဆရာဝန်အမြန်ခေါ်မှပေါ့ မွေးတော့မယ်ထင်တယ်..သွား သွား သဇင် သမီးက ဒေါက်တာNiသွားခေါ်ချည် မေမေဦးညိုလေးနဲ့ပြင်ထားလိုက်မယ်..."
"ဟုတ်မေမေ..."
သဇင် အခန်းအပြင်ကိုအမြန်ထွက်သွားလိုက်ပြီး ဒေါက်တာNiကိုသွားခေါ်လိုက်သည်။
ဒေါ်သဇင်မြင့်လည်း ဦးညိုရှိရာဘက်ကိုသွားလိုက်ပြီး ပုခုံးလေးကိုဆုပ်ကိုင်ကာ
"သားလေး ဦးညို အရမ်းနာနေလားဟင်..."
"ဟုတ်..."
မျက်ရည်များအပြည့်ဖြင့် မော့ကြည့်လာသော ဦးညိုလေးကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်သဇင်မြင့်ရင်ဘက်ထဲကပါ နာလာရသည်။
ဒီကလေးလေးအပေါ် သူမတကယ်ပဲအမှားတွေအများကြီး လုပ်ခဲ့သလောက် ဒီကလေး လေး ကတော့ တစ်ခါမှ သူ့မကိုမနာကျည်းဖူးပေ။
အရင်ကလို သူမနှင့်တွေလျှင် အမြဲကြည့်တက်သည့် မျက်ဝန်းပြာပြာတောက်တောက်လေးတွေက သူမခွဲစိတ်မှုပြီးတဲ့အချိန်မှစ၍ အမြဲ အရောင်မှိုင်းဖြနေကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။အရင်ကလို သွက်လက်တက်ကြွတက်သည့် သူမရဲ့သားငယ်လေး၊ပျော်ပျော်နေတက်သည့်သားငယ်လေး ၊ သူမကိုမျက်ဝန်းတောက်တောက်လေးတွေနှင့်လိုက်ကြည့်တက်သည့် သားငယ်လေးကို သူမဘယ်လို ပြန်ရှာရမလဲ...တကယ်ပင်မသိတော့။
