Chapter (15-5)_ နှစ်ဘဝတိုင်တိုင် စောင့်ခဲ့ရတယ်.....
အိမ်တော်ထိန်းက မှန်တံခါးကို ခေါက်လိုက်သောကြောင့် ကျိုးယွင်ရှန့် သည် သူ့ခေါင်းကို လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။
"မမလေးရွှယ် ...အိမ်ရှေ့ကို ပြန်ရောက်နေပြန်ပြီ၊ သူမက အရမ်းကို နေမကောင်းတဲ့ပုံပေါက်လို့ ကျွန်တော်တို့ သူမကို မထိရဲကြဘူး"
"ရွှယ်ကျင်းရီလား?"
ကျိုးယွင်ရှန့်သည် မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်လိုက်သည်။ အကျဉ်းချခြင်းဒဏ်ကို ခံစားခဲ့ရပြီး သူမ၏ နာမည်သတင်းက လုံးဝ ပျက်သွားပြီးနောက် ရွှယ်ကျင်းရီ ၏ နုနယ်သောနှလုံးသားလေးသည် လုံးဝကွဲကြေကာ သေဆုံးသွားမည်ထင်ခဲ့ပေမယ့် မှားသွားတဲ့ပုံပဲ။
"ကောင်းပြီလေ...သူမက လတိုင်း နှစ်တိုင်း မလာနိုင်ပါဘူး"
ရွှယ်ဇီရွမ်၏ မျက်နှာပေါ်မှ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အပြုံးသည် လွှင့်ပျယ်သွားကာ ပြောလိုက်သည်။
သူသည် တရားရုံးကို တရားစွဲခဲ့ပြီး ရွှယ်ကျုင်းရီနှင့် မောင်နှမ ဆက်ဆံရေးကို ဖျက်သိမ်းခဲ့ပြီး ရွှယ် မိသားစုနှင့် မသက်ဆိုင်တော့ကြောင်းကြေငြာခဲ့သည်။ ရွှယ်လွေ့နှင့် ရွှယ်လီဒန်နီသည် ထောင်ဒဏ် ခုနစ်နှစ်နှင့် ငါးနှစ်စီ ချမှတ်ခံရကာ ရွှယ်ကျင်းရီလည်း ထောင်ဒဏ် ချမှတ်ခံခဲ့ရသည်။ အဓိကပြစ်မှုကျူးလွန်သူ ဖြစ်သည့် ရွှယ်ကျင်းရီက ထောင်ဒဏ် ဆယ့်ငါးနှစ် ချခံရပေမယ့် သူမ၏ ကျန်းမာရေးအခြေအနေကြောင့် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်ဖြင့် လွတ်မြောက်ခွင့်ရရှိခဲ့သည်။
ဒါပေမယ့် သူ့မှာ မိသားစုမရှိ၊ စုဆောင်းငွေမရှိ၊ ဆေးကုသခွင့်က ထောင်ထဲကလောက်မသက်သာဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ ထောင်ထဲမှာ စားစရာရှိ၊ နေစရာရှိပေမယ့် အပြင်မှာ လေဟာပြင်မှာ အိပ်လို့ မလုံခြုံဘူး၊ ပိုက်ဆံလည်း မရှိဘူး၊ နာမည်ဆိုးနဲ့ ကျော်ကြားတဲ့အတွက် အလုပ်မရှာနိုင်ဘေူး။ သူမက လွတ်လာပေမယ့် သူမကို စောင့်ကြပ်တဲ့ ထောင်စောင့်ဆီကို ပုံမှန်သွားလည်ခဲ့တယ်။ ထောင်စောင့်က သူမ တကယ်ဆင်းရဲနေတာတွေ့တော့ လစဉ် ဒေါ်လာ ရာဂဏန်းလောက် ကူညီပေးဖို့ စီစဉ်ပေးခဲ့တယ်။
ကျိုးယွင်ရှန့် သည် တံခါးဆီသို့ လျှောက်သွားကာ သံတံခါးပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသော အရိုးပေါ် အရေတင်လျက် ပါးရိုးများငေါထွက်နေသည့် မိန်းကလေးကိုမြင်လိုက်ရသည်။ သူမက တစ်ချိန်က အဆင့်တန်းမြင့်မားပြီး တန်ခိုးကြီးထွားလှသည့် ရွှယ်မိသားစု၏ မင်းသမီးငယ်ဖြစ်သည်ကို မယုံနိုင်လောက်အောင်ပင်။
"ရှောင်ရီ....နင် ပြန်လာပြီလား! ငါမှားသွားတယ်၊ ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါဟာ! ငါ အဲ့လိုမလုပ်ခင် ငါ့စိတ်တွေ လွတ်သွားခဲ့တယ်။ တကယ်တော့ ငါ နင့်ကို ထိခိုက်အောင် မလုပ်ချင်ပါဘူး၊ ငါ နေ့တိုင်းနောင်တရနေတယ်၊ နေ့တိုင်း နင့်အပေါ် လုပ်မိတာကို ငါ ပြန်တွေးနေမိတယ်။ နောက်ပိုင်း ငါ မှားမှန်း တကယ်သိပါပြီ။ ငါ့အကိုကြီးက ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပြီး ဒီကိုပြန်ခေါ်ပေးအောင် နင်ပြောပေးပါလားဟင်။ နင်က ငါ့အကိုရင်းပါ။ ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပြီး ငါ့ကိုပြန်ခေါ်သွားပေးမယ် မဟုတ်လား။ ငါက နင့်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောမိသားစုဝင်ပါ။ ငါတို့အတူပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ရတာ ပို အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား ရှောင်ရီ.... ငါ့ကို ပြန်လာ ခွင့်ပြုပါ၊ အဲဒါကို အကိုကြီးကို ပြောလိုက်ရအောင်။"
လက်ထဲမှာ တရုတ်စံကားပန်းစည်းကိုကိုင်ထားတဲ့ ဆယ်ကျော်သက်လူငယ်လေးကို မြင်တော့ ရွှယ်ကျင်းရီ က ကျယ်လောင်စွာအော်ဟစ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
ရွှယ်ဇီရွမ် ကို တောင်းပန်တာက အသုံးမဝင်ဘူးဆိုတာ သူမသိတယ်၊ သူမကို ရွှယ်ဇီရွမ် က လုံးဝသနားမှာ မဟုတ်ဘူး၊ သက်တော်စောင့်က သူမကို စွန့်ပစ်လိုက်တဲ့အခါ သူတို့မျက်လုံးတွေထဲမှာ သူမကို ရွံမုန်းစရာကောင်းတဲ့ အမှိုက်တစ်စလို ကြည့်ခဲ့တာကို မြင်နေရတယ်။ ထို့ကြောင့် သူမက ဟွမ်ရီကို သူမအတွက် ဆင်းရဲတွင်းက လွတ်မြောက်စရာ တွယ်ချိတ်တစ်ခုအဖြစ်မြင်ပြီး သူမကို ကယ်တင်ပေးဖို့ မျှော်လင့်ကာ သူမကိုယ်စား ရွှယ်ဇီရွမ်ကို တောင်းပန်ပေးရန် ပြောခဲ့သည်။
သူမသည် ရွှယ်မိသားစုမှထွက်ခွာ သွားသောအခါတွင် သူမသည် အပြင်တွင် နေထိုင်ကျင်လည်ရသည့် ဘဝမည်မျှခက်ခဲသည်ကို သိရှိနားလည်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်၊ ဘဝ၏အခက်အခဲများသည် ဒုတိယအဆင့်သာ ဖြစ်သော်လည်း စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာညှဉ်းပန်းမှုမှာ အဆုံး မရှိပေ။ ယခုအခါ သူမသည် လူသတ်သမားတစ်ဦးဖြစ်ကာ နေရာတိုင်းတွင် မထီမဲ့မြင်ပြုခံရသည်။ နေရာတိုင်းတွင် သူမကို ဝိုင်းပယ်ခံထားရပြီး နေရောင်အောက်တွင် ရိုးသားစွာ မရှင်သန်နိုင်တော့ပေ။
လမ်းပေါ်မှာ ကြွက်တစ်ကောင်ဖြစ်ရခြင်းရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို သူမ နောက်ဆုံးတော့ သိလာခဲ့ပါပြီ။
"မင်းနဲ့ အတူ မနေရဲဘူး။ တစ်နေ့နေ့ ငါ အိပ်ပျော်သွားတဲ့အခါ မင်း ငါ့နှလုံးသားကို ဓားနဲ့ ဖောက်မှာ ကြောက်တယ်"
ကျိုးယွင်ရှန့်သည် ပန်းစည်းကို လှုပ်ခါလိုက်ပြီးပြောလိုက်စဉ် သူ့လေသံက ချိုသာသိမ်မွေ့နေသည်။
ရွှယ်ဇီရွမ် သည် သူ့လက်ဖြင့် ရှောင်ရီကို သိုင်းဖက်လျက်လှည့်ထွက်လာကာ သက်တော်စောင့်များကို လက်ဝှေ့ယမ်းကာ ငိုယိုအော်ဟစ်နေသော ရွှယ်ကျင်းရီကို ဖယ်ရှားစေလိုက်သည်။ သူမကို နေရာပေးချင်သည့် လူကြီးအချို့ ရှိနေသည်။
ဒီမိန်းကလေးက အခုကစပြီး သူတို့၏ဘဝမှ ထာဝရပျောက်ကွယ်သွားလိမ့်မည်။
နောက်နှစ်စက်တင်ဘာလတွင် ရှောင်ရီနှင့် ရွှယ်ဇီရွမ် တို့ နှစ်ဦးသည် နိုင်ငံရပ်ခြားတွင် လက်ထပ်ခွင့်လိုင်စင်ရရှိခဲ့သော်လည်း မင်္ဂလာပွဲ မကျင်းပဘဲ ကမ္ဘာအနှံ့ ခရီးထွက်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့ ခြေမချဖူးသည့်နေရာမရှိလေအောင် သွားလာကြပြီး တရုတ်ပြည်၏ အနောက်မြောက်ဘက်စွန်းရှိ ကျိုးယွင်ရှန့် ၏ မွေးရပ်ဇာတိသို့ ပြန်ခဲ့ကြသည်။
"ဟင်...ကျွန်တော့် မိသားစုရဲ့ သင်္ချိုင်းက ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ"
ကျိုးယွင်ရှန့်က သူတို့ အိမ်ရဲ့ ချွေးမကို မိဘဘိုးဘွားတွေကို ကန်တော့ရင်း မိတ်ဆက်ပေးရန် ခေါ်လာတဲ့အခါ အံ့အားသင့်သွားတယ်။ တစ်ချိန်က ရိုးရှင်းသော သေးငယ်သော ညစ်ပတ်သည့် င်္သချိုင်းမြေနေရာတွင် ယခုအခါ သေချာ ဆောက်လုပ်ထားသော အမိုးအကာဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော ဘိလပ်မြေအုတ်ဂူများကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒါကို တချက်ကြည့်ရုံနှင့် တမလွန်ဘဝမှ သူ့ဘိုးဘွားများက ကောင်းကောင်းနေရမည်မှာ သေချာသည်။
"ကိုယ် ပြုပြင်ခဲ့တာပါ။ နှစ်တိုင်း ချင်းမင်ပွဲတော်မှာ အဖေနဲ့အမေကို အရိုအသေပေးဖို့ လာလည်ခဲတယ်လေ"
ရွှယ်ဇီရွမ် က အမွှေးတိုင်များနှင့် ပုူဇော်ပသမည့် လက်ဆောင်များကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် တင်ထားရင်း ဖြေလိုက်သည်။
ကျိုးယွင်ရှန့်က ရင်သပ်ရှုမော ပင့်သက်မချခင် အတော်ကြာအောင် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နေပြီး ပြောခဲ့သည်။
"အကိုကြီးမှာ ကြင်နာတတ်တဲ့ နှလုံးသားရှိတယ်။ ကျွန်တော့် မိဘတွေက အကိုကြီးကို သူတို့ သားဖြစ်သူကို ပြန်ပေးဆွဲပြီး ဟွမ်မိသားစုကို မျိုးသုဉ်းအောင်လုပ်ဖို့ အိပ်မက်ပေးခဲ့သေးတာလား။"
"ငါ့ရဲ့ ရွှယ် မိသားစုလည်း ပျောက်ကွယ်သွားပြီ မဟုတ်လား?"
ရွှယ်ဇီရွမ် နူးညံ့စွာပြုံးလိုက်သည်။
"အင်း၊ ဒါဆိုကျေပြီ။"
ကျိုးယွင်ရှန့်သည် ပခုံးတွန့်ပြကာ အဝါရောင်စာရွက်ကို မီးပုံထဲသို့ ပစ်ချကာ ဖယောင်းတိုင်၊ အမွှေးတိုင်များကို မီးညှိကာ ဝိုင်ခွက်အနည်းငယ်ကို မြေပြင်ပေါ်တွင် လောင်းချလျက် အခြားနှစ်များကဲ့သို့ သူ လုပ်ခဲ့သမျှကို သူ့မိဘဘိုးဘွားများထံ တိုင်တည်ပြောကြားခဲ့သည်။
သူ့အိမ်ဟောင်းထဲက မြေမီးဖိုငယ်သည် ယခင်အတိုင်း ပျက်စီးနေဆဲဖြစ်သည်၊ ရွှယ်ဇီရွမ်သည် ဤနေရာတွင် အုတ်နှင့်ကြွေပြားတစ်ချပ်ကိုပင် အပြောင်းလဲ မခံခဲ့ပဲ နဂိုအတိုင်း ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။
ကျိုးယွင်ရှန့်က ပြတင်းပေါက်မှာ ထားထားတဲ့ ပန်းကန်သေးသေးလေးကို ကိုင်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ဖွင့်ကာ သက်ပြင်းချကာ ပြောခဲ့သည်။
"အဲဒီတုန်းက ဒီမှာထိုင်ပြီး ရွှံ့နဲ့ဆော့ရတာ ကျွန်တော် သဘောကျခဲ့တယ်၊ ကစားနေရင်း ခြံဝင်းအဝင်ဝကို ငေးကြည့်ရင်း ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့ဖို့ မိဘတွေ အိမ်ပြန်လာမယ်လို့ မျှော်နေခဲ့တယ်။ "
ရွှယ်ဇီရွမ် က သူ့ပါးကို မြတ်နိုးစွာနမ်းလိုက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။
"မင်းနဲ့အတူ ကိုယ်လည်း ရွှံ့တွေ လိုက်ကစားပေးမယ်လေ...ဘယ်လိုလဲ..."
ကျိုးယွင်ရှန့်သည် မြင့်မြတ်သည့် အထက်တန်းလွှာလူငယ်လေးက မြေပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ရွှံ့တွေပေပွနေမည့် မြင်ကွင်းကို တွေးကာ ရယ်မောလိုက်သည်။
"ထားလိုက်ပါတော့.... ကျွန်တော်က ကလေးတုန်းကလုပ်ခဲ့တာကို ပြောပြတာပါ။ ညစာ သွားစားရအောင်၊ ဂေါ်ဖီထုပ်ပြုတ် ခေါက်ဆွဲကို စားချင်တယ်" ."
"ငါ ဒါကို လုပ်ပေးနိုင်ပါတယ်။" ရွှယ်ဇီရွမ် သည် သူ့အင်္ကျီလက်ကို ပင့်ကာ ညစာပြင်ဆင်လိုက်သည်။
တယောက်က မီးမွှေး။ တယောက်က ခေါက်ဆွဲလုပ်နေသည်။ နောက်တော့ ရေနွေးအိုးတည်လိုက်ပြီး ခေါက်ဆွဲကို ထည့်ပြုတ်လိုက်သည်။ ရိုးရိုးသားသား ပြောရရင် ခေါက်ဆွဲပြုတ်က အဆင်မပြေပေမယ့် နှစ်ယောက်သား ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် စားသောက်ပြီး ကောင်းကင်ကြီးမည်းမှောင်လာသည့်အချိန် အိပ်ယာထဲ ဝင်ကာ ပြင်းထန်သည့် လေ့ကျင့်ခန်းကို လုပ်ရ် လှဲချလိုက်သည်။
ရွှယ်ဇီရွမ် သည် အကြိမ်အနည်းငယ်နောက် အလျင်စလိုဖြင် ဆယ်ကျော်သက်လေး၏ ပိန်ပါးသေးသွယ်သော ခါးလေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ကိုယ်ထဲကို အလျင်စလို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လိုက်သည်။
ရွှယ်ဇီရွမ်၏ လက်တစ်ဖက်က ရှောင်ရီ၏မေးရိုးကိုဆုပ်ကိုင်ကာ အကြည့်ချင်းဆုံစေပြီး နက်ရှိုင်းစွာမေးလိုက်သည်။
"ကိုယ့်ကို ပြောပါ၊ မင်း ကိုယ့်ကို ထားမသွားပါနဲ့တော့ကွာ...နော် ."
"အိုးးးးးးးးး မြန်လွန်းတယ်!"
ကျိုးယွင်ရှန့်က ရွှယ်ဇီရွမ် ပြောသည်ကို ဘာမှ မကြားရပေ။
ရွှယ်ဇီရွမ် က မုန်ယိုနေသည့် သားရဲတစ်ကောင်လိုဖြစ်နေပြီး၊ သူ၏ အထိခိုက်မခံဆုံးနေရာကို အပြင်းအထန် ဆောင့်ထိုးကာ အချစ်ရေယာဉ်ကြောတွင် သူ့ကို ဆွဲနစ်လိုက်တော့သည်။
"ကိုယ့်ကို ပြောပါကွာ... မင်း ကိုယ့်ကို ဘယ်တော့မှ ထားမသွားဘူးဆိုတာ ပြောပါ။ မဟုတ်ရင် ကိုယ်မင်းကို သတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကိုယ်လည်း လိုက်သေလိုက်မယ်။"
ရွှယ်ဇီရွမ် ၏ မျက်လုံးများ နီရဲနေပြီး ရှောင်ရှီ ထပ်ပျောက်သွားမည်ကို စိုးရိမ်ကြောက်လန့်နေကာ သူ့စိတ်တွေ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဖြစ်နေသည်။ သူသည် ဆယ်ကျော်သက်ကောင်လေးကို ထပ်ခါတလဲလဲ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ရင်း ထိုစကားကိုသာ မေးနေခဲ့သည်။ သူ၏ ဒေါသတကြီးနှင့် စိုးရိမ်နေသည့်အမူအရာက စကားအဖြစ် ပြောရုံသက်သက် မဟုတ်ကြောင်း ပြသနေသည်။
ကျိုးယွင်းရှန့် ရဲ့ လက်ဆယ်ချောင်းလုံးက ရွှယ်ဇီရွမ် ရဲ့ သန်မာတဲ့ နောက်ကျောကြွက်သားတွေကို ကုတ်ခြစ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် အကိုကြီးကို ဘယ်တော့မှ ထားမသွားဘူး....ဟုတ်ပြီလား...အကိုကြီး... ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်ပါ။ ကျွန်တော့် ခါးကျိုးတော့မယ်..."
ကျိုးယွင်ရှန့်က ထိုစကားကို ခက်ခက်ခဲခဲ ပြောလိုက်တယ်။ သူ့ခါးကို လိမ်ပြီး အရူးထနေတဲ့ သူ့ရဲ့ခင်ပွန်းသည်လက်က လွတ်အောင် ရှောင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။
"ကောင်းပြီ။"
ရွှယ်ဇီရွမ် က ရှောင်ရီ၏ ညည်းသံလေးကြောင့် အပြင်းအထန်ထိုးသွင်းနေရာမှ အမှန်တကယ်ရပ်တန့်လိုက်သော်လည်း တစ်စက္ကန့်မျှသာခံသည်။ သူ့ရိုးတံကို အမြစ်အထိ ဆွဲထုတ်လိုက်ရာ အရှိန်နှေးသွားသော်လည်း တဖန်ပြန်ပြီး အရှိန်နှင့် တိုးဝင်လာခဲ့ရာ အထဲကို နက်ရှိုင်းစွာ ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။
ကျိုးယွင်ရှန့် က သူ့ကိုယ်ပေါ်က သားရဲကြီးကို ဖယ်ရှားဖို့ ကြိုးစားရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က ရွှယ်ဇီရွမ် က နက်ရှိုင်းစွာ ညည်းညူရင်း သူ့ကိုယ်ထဲကို မျိုးမြတ်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်ကို ခံစားခဲ့ရသည်။ သို့သော် ရွှယ်ဇီရွမ် သည် သူ့အား တွန်းလှဲကာ သူ့ကို ပက်လက် လှန်လိုက်ပြန်သည်။ သူသည် ဆယ်ကျော်သက်ကောင်လေး၏ ချောမွေ့သောကျောရိုးကို လက်ဝါးကြီးတဖက်နှင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူ့ပခုံးပေါ်၌ ဇီးပန်းပွင့်နီနီများကဲ့သို့အရာများထင်အောင် နမ်းရှိုက်ကာ တံဆိပ်ခတ်နေသည်။
ပွင့်နေသည့် ပြတင်းပေါက်မှ တဆင့် အပြင်ဘက်တွင် လရောင်က ခရမ်းရောင်နှင့် အဖြူရောင် ပန်းပွင့်များပေါ် ဖြာကျလို့နေသည်ကို မြင်ရနိုင်သည်။
FOD Extra 1
ပြီးပါပြီ
စိတ်ရှည်စွာ ဖတ်ရှုပေးခဲ့သူ အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်လျက်....
******-**********
Chapter (15-5)_ နွစ္ဘဝတုိင္တုိင္ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္.....
အိမ္ေတာ္ထိန္းက မွန္တံခါးကို ေခါက္လိုက္ေသာေႀကာင့္ က်ိဳးယြင္ရွန္႕ သည္ သူ႔ေခါင္းကို လွည့္ကာ ႀကည့္လိုက္သည္။
"မမေလးရႊယ္ ...အိမ္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္ေနျပန္ၿပီ၊ သူမက အရမ္းကို ေနမေကာင္းတဲ့ပံုေပါက္လို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူမကို မထိရဲႀကဘူး"
"ရႊယ္က်င္းရီလား?"
က်ိဳးယြင္ရွန္႕သည္ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္လိုက္သည္။ အက်ဥ္းခ်ျခင္းဒဏ္ကို ခံစားခဲ့ရၿပီး သူမ၏ နာမည္သတင္းက လံုးဝ ပ်က္သြားၿပီးေနာက္ ရႊယ္က်င္းရီ ၏ ႏုနယ္ေသာႏွလုံးသားေလးသည္ လံုးဝကြဲေႀကကာ ေသဆံုးသြားမည္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ မွားသြားတဲ့ပံုပဲ။
"ေကာင္းၿပီေလ...သူမက လတိုင္း ႏွစ္တိုင္း မလာနိုင္ပါဘူး"
ရႊယ္ဇီရြမ္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ အၿပဳံးသည္ လႊင့္ပ်ယ္သြားကာ ေျပာလိုက္သည္။
သူသည္ တရား႐ုံးကို တရားစြဲခဲ့ၿပီး ရႊယ္က်ုင္္းရီနွင့္ ေမာင္ႏွမ ဆက္ဆံေရးကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ၿပီး ရႊယ္ မိသားစုႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေတာ့ေၾကာင္းေႀကျငာခဲ့သည္။ ရႊယ္ေလြ႕နွင့္ ရႊယ္လီဒန္နီသည္ ေထာင္ဒဏ္ ခုနစ္ႏွစ္နွင့္ ငါးႏွစ္စီ ခ်မွတ္ခံရကာ ရႊယ္က်င္းရီလည္း ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ခံခဲ့ရသည္။ အဓိကျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ ျဖစ္သည့္ ရႊယ္က်င္းရီက ေထာင္ဒဏ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ခ်ခံရေပမယ့္ သူမ၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရရွိခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ မိသားစုမရွိ၊ စုေဆာင္းေငြမရွိ၊ ေဆးကုသခြင့္က ေထာင္ထဲကေလာက္မသက္သာဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ စားစရာရွိ၊ ေနစရာရွိေပမယ့္ အျပင္မွာ ေလဟာျပင္မွာ အိပ္လို႔ မလုံၿခဳံဘူး၊ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူး၊ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ႀကားတဲ့အတြက္ အလုပ္မရွာႏိုင္ေဘူး။ သူမက လြတ္လာေပမယ့္ သူမကို ေစာင့္ႀကပ္တဲ့ ေထာင္ေစာင့္ဆီကို ပံုမွန္သြားလည္ခဲ့တယ္။ ေထာင္ေစာင့္က သူမ တကယ္ဆင္းရဲေနတာေတြ႕ေတာ့ လစဥ္ ေဒၚလာ ရာဂဏန္းေလာက္ ကူညီေပးဖို႔ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕ သည္ တံခါးဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ သံတံခါးေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ အရိုးေပၚ အေရတင္လ်က္ ပါးရိုးမ်ားေငါထြက္ေနသည့္ မိန္းကေလးကိုျမင္လိုက္ရသည္။ သူမက တစ္ခ်ိန္က အဆင့္တန္းျမင့္မားၿပီး တန္ခိုးႀကီးထြားလွသည့္ ရႊယ္မိသားစု၏ မင္းသမီးငယ္ျဖစ္သည္ကို မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္။
"ေရွာင္ရီ....နင္ ျပန္လာၿပီလား! ငါမွားသြားတယ္၊ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါဟာ! ငါ အဲ့လိုမလုပ္ခင္ ငါ့စိတ္ေတြ လြတ္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါ နင့္ကို ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ငါ ေန႔တိုင္းေနာင္တရေနတယ္၊ ေန႔တိုင္း နင့္အေပၚ လုပ္မိတာကို ငါ ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ငါ မွားမွန္း တကယ္သိပါျပီ။ ငါ့အကိုႀကီးက ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ျပီး ဒီကိုျပန္ေခၚေပးေအာင္ နင္ေျပာေပးပါလားဟင္။ နင္က ငါ့အကိုရင္းပါ။ ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ျပီး ငါ့ကိုျပန္ေခၚသြားေပးမယ္ မဟုတ္လား။ ငါက နင့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာမိသားစုဝင္ပါ။ ငါတို႔အတူေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနထိုင္ရတာ ပို အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား ေရွာင္ရီ.... ငါ့ကို ျပန္လာ ခြင့္ျပဳပါ၊ အဲဒါကို အကိုႀကီးကို ေျပာလိုက္ရေအာင္။"
လက္ထဲမွာ တ႐ုတ္စံကားပန္းစည္းကိုကိုင္ထားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေလးကို ျမင္ေတာ့ ရႊယ္က်င္းရီ က က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
ရႊယ္ဇီရြမ္ ကို ေတာင္းပန္တာက အသုံးမဝင္ဘူးဆိုတာ သူမသိတယ္၊ သူမကို ရႊယ္ဇီရြမ္ က လုံးဝသနားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သက္ေတာ္ေစာင့္က သူမကို စြန႔္ပစ္လိုက္တဲ့အခါ သူတို႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာ သူမကို ႐ြံမုန္းစရာေကာင္းတဲ့ အမႈိက္တစ္စလို ႀကည့္ခဲ့တာကို ျမင္ေနရတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမက ဟြမ္ရီကို သူမအတြက္ ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ေျမာက္စရာ တြယ္ခ်ိတ္တစ္ခုအျဖစ္ျမင္ျပီး သူမကို ကယ္တင္ေပးဖုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ကာ သူမကို္ယ္စား ရႊယ္ဇီရြမ္ကို ေတာင္းပန္ေပးရန္ ေျပာခဲ့သည္။
သူမသည္ ရႊယ္မိသားစုမွထြက္ခြာ သြားေသာအခါတြင္ သူမသည္ အျပင္တြင္ ေနထိုင္က်င္လည္ရသည့္ ဘဝမည္မွ်ခက္ခဲသည္ကို သိရွိနားလည္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္၊ ဘဝ၏အခက္အခဲမ်ားသည္ ဒုတိယအဆင့္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာညႇဥ္းပန္းမႈမွာ အဆုံး မရွိေပ။ ယခုအခါ သူမသည္ လူသတ္သမားတစ္ဦးျဖစ္ကာ ေနရာတိုင္းတြင္ မထီမဲ့ျမင္ျပဳခံရသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ သူမကို ဝိုင္းပယ္ခံထားရၿပီး ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ႐ိုးသားစြာ မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
လမ္းေပၚမွာ ႂကြက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို သူမ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သိလာခဲ့ပါၿပီ။
"မင္းနဲ႔ အတူ မေနရဲဘူး။ တစ္ေန႔ေန႔ ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ မင္း ငါ့ႏွလုံးသားကို ဓားနဲ႔ ေဖာက္မွာ ေၾကာက္တယ္"
က်ိဳးယြင္ရွန္႕သည္ ပန္းစည္းကို လႈပ္ခါလိုက္ၿပီးေျပာလိုက္စဥ္ သူ႔ေလသံက ခ်ိဳသာသိမ္ေမြ႕ေနသည္။
ရႊယ္ဇီရြမ္ သည္ သူ႔လက္ျဖင့္ ေရွာင္ရီကို သိုင္းဖက္လ်က္လွည့္ထြက္လာကာ သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ားကို လက္ေဝွ႔ယမ္းကာ ငိုယိုေအာ္ဟစ္ေနေသာ ရႊယ္က်င္းရီကို ဖယ္ရွားေစလိုက္သည္။ သူမကို ေနရာေပးခ်င္သည့္ လူႀကီးအခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။
ဒီမိန္းကေလးက အခုကစျပီး သူတို႔၏ဘဝမွ ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မည္။
ေနာက္ႏွစ္စက္တင္ဘာလတြင္ ေရွာင္ရီနွင့္ ရႊယ္ဇီရြမ္ တို႕ နွွစ္ဦးသည္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ လက္ထပ္ခြင့္လိုင္စင္ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း မဂၤလာပြဲ မက်င္းပဘဲ ကမာၻအႏွံ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕ ေျခမခ်ဖူးသည့္ေနရာမရွိေလေအာင္ သြားလာႀကျပီး တရုတ္ျပည္၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္စြန္းရွိ က်ိဳးယြင္ရွန္႕ ၏ ေမြးရပ္ဇာတိသို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
"ဟင္...ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုရဲ႕ သခ်ႋဳင္းက ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ"
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က သူတို႕ အိမ္ရဲ႕ ေခြၽးမကို မိဘဘိုးဘြားေတြကို ကန္ေတာ့ရင္း မိတ္ဆက္ေပးရန္ ေခၚလာတဲ့အခါ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ႐ိုးရွင္းေသာ ေသးငယ္ေသာ ညစ္ပတ္သည့္ သၤခ်ိဳင္းေျမေနရာတြင္ ယခုအခါ ေသခ်ာ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အမိုးအကာျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဘိလပ္ေျမအုတ္ဂူမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒါကို တခ်က္ႀကည့္ရံုနွင့္ တမလြန္ဘဝမွ သူ႕ဘိုးဘြားမ်ားက ေကာင္းေကာင္းေနရမည္မွာ ေသခ်ာသည္။
"ကိုယ္ ျပဳျပင္ခဲ့တာပါ။ ႏွစ္တိုင္း ခ်င္းမင္ပြဲေတာ္မွာ အေဖနဲ႔အေမကို အ႐ိုအေသေပးဖို႔ လာလည္ခဲတယ္ေလ"
ရႊယ္ဇီရြမ္ က အေမႊးတိုင္မ်ားႏွင့္ ပုူေဇာ္ပသမည့္ လက္ေဆာင္မ်ားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ တင္ထားရင္း ေျဖလိုက္သည္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က ရင္သပ္ရႈေမာ ပင့္သက္မခ်ခင္ အေတာ္ႀကာေအာင္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေျပာခဲ့သည္။
"အကိုႀကီးမွာ ႀကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ မိဘေတြက အကိုႀကီးကို သူတို႕ သားျဖစ္သူကို ျပန္ေပးဆြဲၿပီး ဟြမ္မိသားစုကို မ်ိဳးသုဥ္းေအာင္လုပ္ဖို႔ အိပ္မက္ေပးခဲ့ေသးတာလား။"
"ငါ့ရဲ႕ ရႊယ္ မိသားစုလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ မဟုတ္လား?"
ရႊယ္ဇီရြမ္ ႏူးညံ့စြာၿပဳံးလိုက္သည္။
"အင္း၊ ဒါဆိုေက်ျပီ။"
က်ိဳးယြင္ရွန္႕သည္ ပခုံးတြန႔္ျပကာ အဝါေရာင္စာ႐ြက္ကို မီးပံုထဲသို႔ ပစ္ခ်ကာ ဖေယာင္းတုိင္၊ အေမႊးတုိင္မ်ားကို မီးညႇိကာ ဝိုင္ခြက္အနည္းငယ္ကို ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေလာင္းခ်လ်က္ အျခားနွစ္မ်ားကဲ့သို႕ သူ လုပ္ခဲ့သမွ်ကို သူ႔မိဘဘိုးဘြားမ်ားထံ တိုင္တည္ေျပာႀကားခဲ့သည္။
သူ႕အိမ္ေဟာင္းထဲက ေျမမီးဖိုငယ္သည္ ယခင္အတိုင္း ပ်က္စီးေနဆဲျဖစ္သည္၊ ရႊယ္ဇီရြမ္သည္ ဤေနရာတြင္ အုတ္ႏွင့္ေႂကြျပားတစ္ခ်ပ္ကိုပင္ အေျပာင္းလဲ မခံခဲ့ပဲ နဂိုအတုိင္း ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က ျပတင္းေပါက္မွာ ထားထားတဲ့ ပန္းကန္ေသးေသးေလးကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္ဖြင့္ကာ သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာခဲ့သည္။
"အဲဒီတုန္းက ဒီမွာထိုင္ၿပီး ႐ႊံ႕နဲ႔ေဆာ့ရတာ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်ခဲ့တယ္၊ ကစားေနရင္း ၿခံဝင္းအဝင္ဝကို ေငးၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ မိဘေတြ အိမ္ျပန္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ "
ရႊယ္ဇီရြမ္ က သူ႔ပါးကို ျမတ္နိုးစြာနမ္းလိုက္ၿပီး ေျပာခဲ့သည္။
"မင္းနဲ႕အတူ ကိုယ္လည္း ရႊံ႕ေတြ လိုက္ကစားေပးမယ္ေလ...ဘယ္လိုလဲ..."
က်ိဳးယြင္ရွန္႕သည္ ျမင့္ျမတ္သည့္ အထက္တန္းလႊာလူငယ္ေလးက ေျမျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ကာ ရႊံ႕ေတြေပပြေနမည့္ ျမင္ကြင္းကို ေတြးကာ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
"ထားလိုက္ပါေတာ့.... ကြ်န္ေတာ္က ကေလးတုန္းကလုပ္ခဲ့တာကို ေျပာျပတာပါ။ ညစာ သြားစားရေအာင္၊ ေဂၚဖီထုပ္ျပဳတ္ ေခါက္ဆြဲကို စားခ်င္တယ္" ."
"ငါ ဒါကို လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။" ရႊယ္ဇီရြမ္ သည္ သူ႕အက်ၤီလက္ကို ပင့္ကာ ညစာျပင္ဆင္လိုက္သည္။
တေယာက္က မီးေမြႊး။ တေယာက္က ေခါက္ဆြဲလုပ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေရေႏြးအိုးတည္လိုက္ျပီး ေခါက္ဆြဲကို ထည့္ျပဳတ္လိုက္သည္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာရရင္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္က အဆင္မေျပေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ စားေသာက္ၿပီး ေကာင္းကင္ႀကီးမည္းေမွာင္လာသည့္အခ်ိန္ အိပ္ယာထဲ ဝင္ကာ ျပင္းထန္သည့္ ေလ့က်င့္ခန္းကို လုပ္ရ္ လွဲခ်လိုက္သည္။
ရႊယ္ဇီရြမ္ သည္ အႀကိမ္အနည္းငယ္ေနာက္ အလ်င္စလိုျဖင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး၏ ပိန္ပါးေသးသြယ္ေသာ ခါးေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ကိုယ္ထဲကို အလ်င္စလို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လိုက္သည္။
ရႊယ္ဇီရြမ္၏ လက္တစ္ဖက္က ေရွာင္ရီ၏ေမး႐ိုးကိုဆုပ္ကိုင္ကာ အႀကည့္ခ်င္းဆံုေစျပီး နက္ရိႈင္းစြာေမးလို္က္သည္။
"ကိုယ့္ကို ေျပာပါ၊ မင္း ကိုယ့္ကို ထားမသြားပါနဲ႔ေတာ့ကြာ...ေနာ္ ."
"အိုးးးးးးးးး ျမန္လြန္းတယ္!"
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က ရႊယ္ဇီရြမ္ ေျပာသည္ကို ဘာမွ မၾကားရေပ။
ရႊယ္ဇီရြမ္ က မုန္ယိုေနသည့္ သားရဲတစ္ေကာင္လိုျဖစ္ေနျပီး၊ သူ၏ အထိခိုက္မခံဆုံးေနရာကို အျပင္းအထန္ ေဆာင့္ထိုးကာ အခ်စ္ေရယာဥ္ေႀကာတြင္ သူ႕ကို ဆြဲနစ္လိုက္ေတာ့သည္။
"ကိုယ့္ကို ေျပာပါကြာ... မင္း ကိုယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ထားမသြားဘူးဆိုတာ ေျပာပါ။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္မင္းကို သတ္ပစ္လိုက္ျပီး ကိုယ္လည္း လိုက္ေသလိုက္မယ္။"
ရႊယ္ဇီရြမ္ ၏ မ်က္လုံးမ်ား နီရဲေနၿပီး ေရွာင္ရွီ ထပ္ေပ်ာက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ေႀကာက္လန္႕ေနကာ သူ႕စိတ္ေတြ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးကို ထပ္ခါတလဲလဲ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ရင္း ထိုစကားကိုသာ ေမးေနခဲ့သည္။ သူ၏ ေဒါသတႀကီးနွင့္ စိုး၇ိမ္ေနသည့္အမူအရာက စကားအျဖစ္ ေျပာ႐ုံသက္သက္ မဟုတ္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။
က်ိဳးယြင္းရွန္႕ ရဲ႕ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းလံုးက ရႊယ္ဇီရြမ္ ရဲ႕ သန္မာတဲ့ ေနာက္ေက်ာႂကြက္သားေတြကို ကုတ္ျခစ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ကြ်န္ေတာ္ အကိုႀကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ ထားမသြားဘူး....ဟုတ္ျပီလား...အကိုႀကီး... ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ ခါးက်ိဳးေတာ့မယ္..."
က်ိဳးယြင္ရွန္႕က ထိုစကားကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ခါးကို လိမ္ၿပီး အ႐ူးထေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ခင္ပြန္းသည္လက္က လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလို္က္တယ္။
"ေကာင္းၿပီ။"
ရႊယ္ဇီရြမ္ က ေ၇ွာင္ရီ၏ ညည္းသံေလးေႀကာင့္ အျပင္းအထန္ထိုးသြင္းေနရာမွ အမွန္တကယ္ရပ္တန႔္လိုက္ေသာ္လည္း တစ္စကၠန႔္မွ်သာခံသည္။ သူ႕ရိုးတံကို အျမစ္အထိ ဆြဲထုတ္လိုက္ရာ အရွိန္ေႏွးသြားေသာ္လည္း တဖန္ျပန္ျပီး အရွိန္ႏွင့္ တိုးဝင္လာခဲ့ရာ အထဲကို နက္ရႈိင္းစြာ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။
က်ိဳးယြင္ရွန္႕ က သူ႔ကိုယ္ေပၚက သားရဲႀကီးကို ဖယ္ရွားဖုိ႕ ႀကိဳးစားရင္း သူ႕ကိုယ္ေပၚက ရႊယ္ဇီရြမ္ က နက္ရိႈင္းစြာ ညည္းညဴရင္း သူ႕ကိုယ္ထဲကို မ်ိဳးျမတ္ရည္မ်ား ပန္းထုတ္လိုက္သည္ကို ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ရႊယ္ဇီရြမ္ သည္ သူ႔အား တြန္းလွဲကာ သူ႔ကို ပက္လက္ လွန္လိုက္ျပန္သည္။ သူသည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလး၏ ေခ်ာေမြ႕ေသာေက်ာ႐ိုးကို လက္ဝါးႀကီးတဖက္နွင့္ ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူ႔ပခုံးေပၚ၌ ဇီးပန္းပြင့္နီနီမ်ားကဲ့သို႕အရာမ်ားထင္ေအာင္ နမ္းရိႈက္ကာ တံဆိပ္ခတ္ေနသည္။
ပြင့္ေနသည့္ ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ အျပင္ဘက္တြင္ လေရာင္က ခရမ္းေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ပန္းပြင့္မ်ားေပၚ ျဖာက်လို႕ေနသည္ကို ျမင္ရနုိင္သည္။
FOD Extra 1
ျပီးပါျပီ
စိတ္ရွည္စြာ ဖတ္ရႈေပးခဲ့သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လ်က္....
******-**********