I'm waiting for Luca in our own room. Wala na rin naman akong gagawin doon kaya nagpaalam na akong aalis na. Kanina pa wala si Luca. Ang tagal naman nilang mag-usap. Abot hanggang gabi.
I'm sitting on one of the chairs in the veranda. Kaharap ko ang magandang tanawin ng dagat. It calms me. The sound of the water waves and the view of it. I'm really obsessed with beaches.
Palagi akong dinadala ng lola ni Rylee sa mga dagat at doon ako nagsimulang maadik sa mga ganitong lugar.
Kapag babalikan ko ang mga panahon na kasama ko ang lola ni Rylee ay lagi akong napapaisip na ang layo ko na pala mula sa pinaggalingan ko. She brought me here and I don't know if I was happy or not. Maybe I was but before. Ngayong patay na siya at bumalik sa dati ang buhay ko.
I never missed my parents everytime I'm thinking. I really don't. Sinira niya pa lalo ang sira ko ng buhay. Sinira nila.
Kumuyom ang mga palad ko sa galit at pagkamuhi. Ngayon ko lang ulit ito naramdaman. Ang sobrang galit sa loob ko na halos ibulwak na lahat ng laman loob ko.
Sinubukan kong pakalmahin ang sarili pero hindi iyon naging madali sa'kin. Pilit kong pakalmahin ang sarili at binalik sa normal ang mabilis kong paghinga. Nanginginig na ang mga kamay ko dahil sa galit. I couldn't control myself anymore. Ito ang pinakaayaw ko kaya iniiwasan kong magalit ng husto.
My vision got blurry because of the tears started to pool my eyes. Pinigilan ko ang hikbi kong lumabas dahil ayaw ko nang umiyak. I don't want to cry anymore.
It's been years when I last cried. Pinikit ko ang mga mata ko at huminga ng kalmadong hininga. I did that again and again until I was fully calmed.
Pinunasan ko ang luha kong dumausdos sa pisngi ko kanina. I fixed my hair. Binalik ko ang dating postura para hindi mahalatang umiyak ako.
Tumayo ako at nagdesisyong matulog na lang. I don't want to think again. I'll better sleep. Kahit alam kong hindi rin magandang gawin 'yon lalo na bumalik na naman ang mga iyon sa isip ko.
I still sleep.
I was looking at the woman blankly. She's talking with the person who's taking care of me in this place. I couldn't call this home because it wasn't.
There are a lot of kids and women who wear something that covers their hair and their whole bodies. The woman keeps looking at me and smiles whenever I caught her staring at me.
I didn't smile back. Why is she smiling at me? Do I know her?
I couldn't take my eyes off her. I just stared at her and tried to think what's going on. Is she going to take me like the other kids here before?
"Mesha, come here," the covered with clothe woman said while smiling.
I didn't talk but obliged. I tilted my head to look at them looking at me. The other woman's eyes was twinkling and smiling wildly.
I looked at her without giving much emotion.
"She's so cute," the woman commented.
"She's one of the kids that most couples wanted to adopt," the woman covered with clothe said. She looked at me. "Mesha, from now on, she'll be the one to take care of you. Okay?"
She caressed my hair. I didn't answer. I kept my mouth shut.
After the talk, the woman took me to her place and tries to talk to me but I just listened to her and never talked back. She took me to her big and elegant house.
She took care of me patiently. She never force me to talked. Months after, I was confused to the place she took me in.
She was used to me not talking so did I used to the place she brought me in.
"Do you like this place?" she asked. For the first time in a year, I smiled. I was amazed to the place she brought me.
"It's beautiful," I whispered but she still heard it. She was shocked and shouted after.
"You talked!" she happily shouted.
I didn't mind her and keep looking around. It's a good place. All I can see is water and sand.
Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Wala akong makita kundi purong kadiliman. Bumangon ako at napansing ako na lang ang nasa kama.
Luca's not here. Tumingin ako kung nasaan ang orasan at nakitang alas dos pa lang ng madaling araw.
Biglang bumalik sa isip ko ang napaginipan ko. Mesha. Pinilig ko ang ulo ko para makalimutan ang napanaginipan. Nonsense.
Naghanap ako ng sweat shirt. Malamig sa labas. Naisipan kong tumambay muna sa dalampasigan dahil hindi na ako makakatulog nito.
Lumabas na ako at naglakad papuntang elevator. Hinintay kong makababa ito at lumabas na rin kaagad.
Wala ng mga tao sa labas. Ang security guard lang ang nagbabantay sa entrance at exit ng hotel. Pahulog-hulog pa ang ulo dahil na rin siguro sa antok.
Hindi niya ako napansing lumabas at hindi na rin ako nag-abala pang magpaalam sa kanya.
I was just walking and I know I was enjoying this. Wala na masyadong mga ilaw at hindi na rin makita ang ibang parte ng lugar na ito.
Wala akong makitang ibang tao. Ako lang ang naglalakad mag-isa. But I didn't mind. Mas gusto ko ang ganito. Ang walang tao sa paligid at ako lang mag-isa.
If I don't deserve anything even death, sana naman ang mapag-isa lang ay pwede sa'kin. Nang magsawa akong naglalakad-lakad ay umupo ako sa tabi ng dagat. Malayo na ako sa hotel kung saan kami nananatili.
Sa katititig sa dagat ay naakit akong lumangoy. I stood up and remove my clothes. Ang underwear ko na lang ang itinira ko.
Hindi gano'n kadiliman ang banda ko pero hindi naman ako malulunod kung sakali rito. Nang matanggal ko na ang lahat ng damit ko ay lumusong na ako sa tubig.
I busied myself swimming. I don't know how long I've been swimming. Basta nakita ko na lang na papataas na ang araw. Doon lang ako tumigil.
Ilang minuto lang akong nagpatuyo. Sinuot ko na rin ang mga damit ko pagkatapos. Maliligo ako mamaya sa kwarto namin sa hotel.
May mga tao na ring lumalabas pero hindi gano'n karami. Naglakad na ako pabalik sa hotel. Mabagal akong naglalakad at dinarama ang bawat hakbang ko dahil sa buhangin. Pinong-pino at ang sarap sa paa.
Malapit na ako sa hotel building nang makita ang ilang kumpol ng kalalakihan sa harap ng entrance. As if they are all talking to the security guard?
I shrugged and continued walking while humming. Doon lang ako tumigil nang malamang si Luca at ilang mga pinsan niya pala ang kaharap ng security guard.
It seems that Luca was frustrated and irritated. He's arguing with the security guard for a reason I don't know. Pinipigilan siya ng kanyang dalawang pinsan dahil konti na lang ay baka susuntukin na ni Luca ang guard.
Buti na lang at wala masyadong tao. Lumapit ako sa kanila.
"Are you doing your job well?" tagis bagang na sambit ni Luca. "Paanong wala kang nakitang babaeng lumabas?"
He's probably referring to me.
"Pasensya na po, Sir pero hindi ko po talaga nakita ang babaeng tinutukoy niyo."
Magalang na sumagot ang guard. May konting takot sa mga mata niya pero kampante namang hindi siya masasaktan ni Luca dahil nandiyan ang mga pinsan niya.
Kinuwelyuhan siya ni Luca pero mabilis siyang inilayo ng dalawa niyang pinsan. "You!"
Galit na galit ang boses nito. Kuyom ang mga kamao at tagis ang bagang. Umaapoy ang mga mata niya sa galit. Na kahit tubig ay hindi ito kayang patayin.
"Luca..." salita ko dahil baka ano pang gawin niya sa guard. Mabilis siyang lumingon sa banda ko at huminahon ang itsura. Naging malamlam ang mga mata niya at naging kalmado.
Tinanggal niya ang pagkakakapit sa kanya ng mga pinsan at mabilis na naglakad sa'kin.
"Denise, where have you been?" takot niyang tanong. Kitang-kita ang takot sa mga mata niyang nakatingin sa'kin. Nilagay niya ang palad niya sa gilid ng leeg ko at hinila ako para yakapin.
Ang isang kamay niya ay nakapalibot sa baywang ko. Nakapatong ang baba niya sa ulo ko at ramdam ko ang malalim niyang mga hininga.
"Tangina. Ginising pa talaga ako ng maaga. Hindi naman pala nilayasan," inis na reklamo ni Hezekiah. Gulo-gulo pa ang buhok at halatang hindi maganda ang naging tulog.
Gano'n din kay Lyte pero wala akong makitang kahit na anong reklamo sa mukha niya. Kung titignan ko ay parang si Lyte ang mas matino sa kanilang dalawa. Thou mukha silang babaero pareho.
"Parang hindi ka naman naging ganyan noon, a. Mas malala ka pa kaysa sa kanya. Gago," imik ni Lyte. That made Hezekiah glare at him. Lyte didn't care and just laughed.
"Kanina pa kita hinahanap. Saan ka ba galing?" Bumalik ang atensyon ko kay Luca nang magsalita siya. Hinayaan ko na ang dalawang mag-asaran at hindi na pinakinggan pa ang asaran nila.
"Diyan lang. Nagising ako tapos hindi na ako makatulog kaya naglakad-lakad lang ako sa dalampasigan." I looked him straight in the eyes.
Pumunta sa batok ko ang kamay niyang nasa gilid lang ng leeg ko kanina. He played my hair there. While his other hand was already caressing my waist.
"Aalis na kami, Luca," paalam ni Hezekiah. Tinanguan sila ni Luca at pinanood namin silang pumasok na sa loob.
"May inasikaso lang ako saglit. Dumiretso agad ako sa room natin pero nadatnan kong wala ka," may kung ano sa mga mata niya. Magulo na rin ang buhok gaya ng mga pinsan niya pero may pagod na bumalatay sa mga mata niya.
Nangungusap niya akong tinitigan. "Natulog ka ba?" tanong ko.
Umiling siya bilang sagot. Hinawakan ko siya sa noo at leeg. Baka bumalik na naman ang lagnat niya sa itsura niya ngayon.
Medyo maayos na rin ang pakiramdam niya. Hindi gaya noong isang araw na ang init talaga niya.
He keeps playing with my hair. Tumango ako ng marahan. I'm curious about his talk with Rylee.
"Let's get inside. Nanlalagkit na ako," ani ko. Nagsalubong ang kilay niya sa sinabi ko.
"Lumangoy ka?" Tumango ako bilang tugon. Pinakatitigan niya ako at nag-iisip ng kung ano. I can't read his expression so I don't know if he's mad or not.
"Wala rin namang nakakita. Madilim pa noong lumangoy ako. At isa pa, ako lang ang tao kanina," dagdag ko nang makitang may nagtatalong emosyon sa mukha niya.
"Huwag mo na ulit iyon gagawin. Mag-isa ka lang. Paano kung may nangyaring masama sa'yo?" He sighed frustrated.
May mangyaring masama sa'kin? Paano ba. Iyong may papatay sa akin o manggagahasa sa'kin? O baka 'yong maaksidente ako. I just shrugged. I'm used to it. Sanay na akong may mangyaring masama.
"Okay," tipid kong sagot.
Nakahiga kaming dalawa ni Luca sa kama. I was caressing his hair while he's sleeping. Katatapos ko lang naligo at naabutang pipikit-pikit na si Luca. Hinihintay daw niya akong matapos dahil kapag natulog siya ay hindi na niya ulit ako makikita pa.
He's sleeping peacefully while hugging me tightly. Mas angat ako sa kama kaysa sa kanya. Nakasubsob ang mukha niya sa kabilang gilid ng leeg ko.
May oras pa naman siya matulog. Sinamahan ko siyang humiga dahil ayaw niyang matulog hanggat hindi ko siya sinasamahan.
I looked at the wall clock at my right side. It's already seven. I keep caressing Luca's hair.
Kung sana ganito na lang palagi, hindi ko na gugustuhin pang lumayo. Mananatili ako sa tabi niya at hinding-hindi aalis. Pero komplikado ang lahat.
I have things to deal with and he has too. We have our own. Nagulo lang ang akin dahil sa kanya. Alam kong gano'n din siya.
Isa rin ang ayaw ng kanyang ina ay napapabayaan na raw ni Luca ang kompanya nila dahil sa akin. Mabuti na lang daw at nandiyan ang pinsan niyang kagaya rin niyang businessman.
For the second time, I'm planning to stay away from Luca for good. Konting tulak na lang ay malalaman na ng lahat kung ano at sino ako. Knowing Rylee, hindi iyon titigil hanggat hindi nakukuha ang gusto.
She's Luca's long time girlfriend. Noong teenager pa lang kami sila na. Hindi ko matandaan kung anong taon pero ang alam ko lang ay noong fifteen ako. Rylee is two years older than me.
Kahit ayaw ko mang bumalik sa dati ay wala akong magagawa kundi gawin ang dapat.
...