30 NOVEMBER
Ik keek gehaast op mijn horloge terwijl ik zo snel als ik kon de gangen doorwandelde. Ik was te laat naar mijn zin. Louis stond al op me te wachten, en als ik niet voortdeed, dan zou ik nooit op tijd in Migne zijn. Ik was halverwege de grote hal toen ik een al te bekend gezicht spotte. Ik stopte meteen en draaide me fronsend om.
"Mariama? Wat doe jij hier?"
Mariama draaide zich betrapt om en keek snel om zich heen. Wat deed ze in Breienbach? Ik vroeg me af of ik vergeten was dat ik met haar afgesproken had vandaag, of dat Louis mijn agenda dubbel geboekt had, maar met Louis' zorgvuldigheid leek me dat niet echt een optie. Mariama's geschrokken gezicht maakte ook heel erg duidelijk dat dat niet het geval was.
"Victoria? Hiiii—"
Haar stem was hoog en schriel, en haar ogen vlogen zenuwachtig door de hal, zonder ooit op mij te landen. Ze klemde haar handen zenuwachtig voor haar borst, en het deed me vermoeden dat er iets aan de hand was.
"Wat een toeval dat ik jou hier tegenkom."
Ze glimlachte breed, en ik fronste.
"Ik woon hier. Het is een beetje vreemder dat jij hier bent. Hoor je niet in Duitsland te zitten?"
Ze haalde haar schouders op, alsof ik iets doms gezegd had, maar reageerde er niet op. Haar blik schoot weer naar de deuren, maar die waren nog steeds gesloten.
"Oké, je gedraagt je vreemd."
Ze draaide met haar ogen en ging op een van de marmeren treden zitten.
"Helemaal niet."
Ik ging naast haar zitten, me pijnlijk bewust van de minuten die voorbij tikten, en keek haar vragend aan. Ze deed een poging om nonchalant te blijven, maar het lukte haar niet. Ik wilde haar vragen wat er aan de hand was, maar ik kreeg de kans niet. Niemand minder dan Kaito Ikuta verscheen in de deuropening. Hij bedankte de portier met een brede glimlach terwijl ik met grote ogen van hem naar Mariama keek. Het besef viel amper een tel later.
"Nee, dat meen je niet! Jij en—"
Ze sloeg haar hand over mijn mond en schudde dwingend haar hoofd. Kaito kwam zelfzeker naar ons toe gestapt met een boeket van prachtige, rode rozen in zijn handen. Zijn glimlach werd breder zodra zijn blik die van Mariama vond, en ik wist meteen dat ik niet langer welkom was. Mariama kwam overeind, en ik volgde haar voorbeeld. Kaito boog kort en krachtig zijn hoofd naar me, zonder echt aandacht aan me te besteden.
"Goed, ik was onderweg naar een afspraak, dus het wordt maar eens tijd dat ik er vandoor ga."
Mariama knikte dankbaar. Ze was duidelijk opgelucht dat ik vertrok, maar het leek haar zenuwen niet te verminderen. Ze vouwde nerveus haar handen achter haar rug. Mijn glimlach werd nog breder. Ik herinnerde me plots hoe ze me over Kaito had willen vertellen toen ik in Migne was, en ik vervloekte mezelf omdat ik er nooit meer naar gevraagd had. Ik zou duidelijk geen 'beste vriendin van het jaar'-award winnen. Ik wilde haar zeggen dat het me speet, maar Mariama had haar blik op Kaito gericht, en ik wilde het moment niet verpesten. Oh, wat was ik blij voor haar. Ik wilde haar omhelzen, haar succes wensen of misschien zelfs feliciteren, maar ik besefte dat ze geen gedoe wilde. Ik leunde naar haar toe terwijl ik haar omhelsde, en fluisterde in haar oor zodat Kaito ons niet kon horen.
"Morgenochtend samen ontbijten? Ik heb het gevoel dat je me heel erg veel te vertellen hebt."
Ze draaide met haar ogen, maar knikte toch. Ik draaide me om en nam snel afscheid van Kaito, die me een kort knikje terug gaf. Ik moest niet meer achterom kijken om te weten dat ze me alweer vergeten waren, en het maakte me blijer dan ik kon omschrijven. Wat een paar.
***
Het adres dat Beatrice me gegeven had, stelde weinig voor. Het was een brede laan met hoge bomen die hun bladeren verloren hadden, en somber de grens tussen de straat en het voetpad markeerden. De gevels hier waren allemaal hetzelfde. Ze waren opgetrokken uit eenvoudige, bruine bakstenen en waren enkele verdiepingen hoog. Beatrice had me geen huisnummer gegeven, alleen de instructie dat ik op haar moest wachten aan het einde van de straat. Ik kon me amper oriënteren in Migne -eigenlijk ook niet in Breienbach- maar ik wist dat deze laan uiteindelijk uitkwam bij het paleis. Ik had geen idee hoe lang ik de laan zou moeten uitlopen om bij het Palais des Reines te belanden, maar de straatnaam was me bekend net omdat het hier ergens moest zijn. Beatrice arriveerde te voet, en de lange, witte mantel die ze droeg deed haar een beetje op een ijsbeer lijken. Ze glimlachte breed zodra ze me zag, en ik kon niet anders dan enthousiast terugzwaaien. Ik had haar niet meer gezien sinds ons uitje naar haar buitenverblijf, en ik had haar gemist. Ik kon mijn glimlach niet in toom houden nu ze hier weer voor me stond.
"Ben je er klaar voor?"
Ik knikte, en liet me door Beatrice meetrekken tot aan de ingang van een nietszeggend gebouw. Het puntige dak ervan had al een beter leven gekend. Ze opende de deur, en ik besefte meteen dat dit geen huis was. De rijk aanwezige beelden, en een groot, stalen kruis vooraan, vertelden me dat we in een kerk waren. De warmte van de kleine, ouderwetse kerk viel over ons als een deken. Binnen was het nog benauwder dan de buitenkant liet uitschijnen, met houten banken en tafels die elkaar bijna raakten in het middenpad. De drie smalle glas-in-loodramen achteraan wierpen amper licht in de kerk, maar dat werd opgevangen door de vele kaarsen die aan de muren hingen.
"Wat is dit?"
"Hier in Migne zijn er veel kerken die niet langer gebruikt worden. We zijn dan wel rooms-katholiek, maar diensten bijwonen gebeurt minder en minder. De kerken zoals deze, die leegstaan, krijgen dan een nieuwe bestemming."
Ik probeerde te achterhalen wat die bestemming precies was, maar het lukte me niet. Beatrice wees naar een tafel in een zijbeuk waar een groepje mensen samen zaten te eten.
"Er worden hier elke avond warme maaltijden voorzien voor mensen die het moeilijk hebben."
Ik keek verbaasd in het rond. Pas nu viel het me op dat er grote potten op de tafel aan het uiteinde stonden. Natuurlijk. Beatrice met haar goede hart. Ik knikte, en ze trok me zonder aarzelen verder de kerk in. Vooraan stond een oude vrouw met lange, witte haren in een van de potten te roeren. Er zaten diepe rimpels in haar gezicht die me deden vermoeden dat ze zelfs nog ouder was dan mijn oma.
"Vie, dit is Nur."
Ik knikte beleefd naar de vrouw, die allesbehalve verbaasd leek te zijn om me hier te zien.
"Gewoon Nur?"
Het oude vrouwtje glimlachte haar tanden bloot, en ontwaarde daarmee enkele gouden exemplaren.
"Zuster Nur mag ook, maar ik denk dat titels er hier niet echt toe doen, uwe hoogheid."
Ze knipoogde naar me, en ik voelde mijn wangen warm worden. Ik keek naar Beatrice, die een stralende glimlach op haar gezicht had. Het was duidelijk dat ze zich hier prima op haar gemak voelde.
"Nur heeft dit hier overeind gestampt. De kerk zou eigenlijk afgebroken worden, maar ze was erg overtuigend."
Nur zwaaide Beatrices compliment weg.
"Zonder Beatrice was het me niet gelukt."
Beatrice draaide met haar ogen, maar ik kon niet voorkomen dat mijn hart een enthousiast sprongetje in mijn borst maakte. Beatrice was zo goed voor de wereld dat het bijna pijn deed. Het leek zo gemakkelijk voor haar, alsof alles wat ze aanraakte iets mooi werd.
"Hier, laten we gaan zitten."
Ze leek niet door te hebben dat ik haar zo aan het bewonderen was, en trok me mee naar een bankje in de lege zijbeuk. De kaarsen wierpen een warme gloed op haar gezicht, en ze zag er zo kalm, zo op haar gemak uit, dat ik besefte dat ze hier thuishoorde. Tussen mensen -tussen haar mensen- om hen te horen en hen te helpen. Ik had haar nog nooit zo graag gezien als hier en nu.
Beatrice wees naar de lege plek naast haar op het bankje en keek afwachtend naar me op. Ik ging naast haar zitten en leunde tegen de tafel achter ons. Ik nam haar hand in de mijne.
"Kom je hier vaak?"
Beatrice haalde haar schouders op.
"Niet zo vaak als ik zou willen. Nur laat me meestal met rust als ik hier ben, en ze zorgt ervoor dat niemand me lastigvalt. Op momenten dat ze het werk niet alleen afkan, spring ik in, en op andere momenten gunt ze me wat ik op het paleis niet meer kan vinden. Rust."
Ik knikte. Ik had geen idee waar Nur gebleven was. Ze stond niet meer bij het eten, maar ik zag haar ook niet meteen aan een van de tafels zitten. De mensen achter ons waren aan het lachen om iets, maar stoorden ons niet. Ik apprecieerde het wel, en ik besefte dat deze plek inderdaad een ideale verstopplek was. Het was hier rustig en sereen.
"Zoiets zou ik nooit mogen, zeker niet als ik het op mijn eentje doe. Het paleis heeft ooit een keer op stelten gestaan omdat ik naar Kerstversiering was gaan kijken met Mariama."
Ik wist dat Louis voor de deur op ons stond te wachten. Hij zou ons niet zomaar uit het oog verliezen, niet na ons tripje naar de Drie Bogen. Beatrice knikte, maar reageerde amper. Ik merkte dat er meer aan de hand was, en gaf haar een kneepje in haar handen.
"Gaat het met je?"
Ze haalde haar schouders op en zuchtte zachtjes. Ik kon me amper voorstellen hoe het moest zijn voor haar. Ze stond aan de vooravond van haar kroning, met nog maar enkele maanden te gaan. Er werd nu al druk gespeculeerd over wat voor koningin ze zou zijn, en het artikel over onze kus van weken geleden leek daar telkens weer de bovenhand in te halen.
"Prima."
Ik schudde mijn hoofd. Ik geloofde haar niet, zeker niet nu ze er zo verdrietig uitzag.
"Gaat dit om die foto? Beatrice, het spijt me. Ze hadden die nooit mogen publiceren."
Beatrice zweeg.
"Waarom... Waarom heb je er geen verklaring over gegeven? Aan de pers? Ik weet dat je..."
Ze keek me aan, en er stonden tranen in haar ogen. Ik kreeg meteen spijt dat ik het onderwerp aangehaald had, en wenste dat ik mijn woorden terug kon nemen.
"Geloof me, als het aan mij lag, dan zou ik nu meteen aan de hele wereld verkondigen dat ik je graag zie. Maar ik weet dat het niet zo simpel ligt. Ik weet dat je daar nog niet klaar voor bent, en dat respecteer ik. Anderzijds is er ook nog mijn vader die..."
Ze aarzelde even, en schudde haar hoofd. Het maakte haar boos, kon ik zien, en ik zou willen dat ik het beter kon maken.
"Mijn vader houdt elke beweging die ik maak nauwlettend in het oog. Hij is de reden waarom ik de 'vermoedens' van de fotograaf nooit heb bevestigd. Iedereen mag weten dat ik bi ben, Vie. De manier waarop ze het te weten gekomen zijn, is stupide, en het maakt me zo kwaad, maar het is gebeurd. Ik kan er niets meer tegen beginnen."
Ik wilde iets zeggen om het beter te maken, maar ze gaf me de kans niet. Niet dat ik er de juiste woorden voor zou kunnen vinden.
"Ik weiger het te ontkennen, maar als ik het nu zou bevestigen, zo vlak voor ik eindelijk mijn kroon krijg?"
Ze haalde haar schouders op.
"Dan zal ik nooit koningin worden. Mijn vader zoekt al jaren naar een ideale uitvlucht om het parlement ervan te overtuigen dat ik geen geschikte opvolger ben, en ik ben niet van plan om hem die te geven."
Ze zuchtte, en er sprongen tranen in haar ogen. Ik zwaaide mijn been over de bank en draaide me naar haar toe. Ik legde mijn handen om de hare.
"Oh, Beatrice..."
Ze haalde haar schouders op, maar ik kon zo van haar gezicht aflezen dat ze het niet zomaar van zich kon afschudden.
"Papa... Papa zoekt al sinds Samuels abdicatie naar manieren om Valentin op de troon te krijgen. Zodra ik echter gekroond ben, is het over en uit. Dan zullen ze mijn geaardheid niet langer tegen me kunnen gebruiken."
Ik knikte en drukte een kus op haar handen.
"En je gaat het geweldig doen. Zonder bemoeienissen van je vader of van Valentin."
Er brak een voorzichtige glimlach door op haar gezicht, en ze knipoogde naar me.
"Met jou aan mijn zijde kan er niet veel misgaan."
Mijn hart maakte een sprongetje in mijn borst. Het was iets dat ik me maar al te graag inbeeldde. Beatrice als koningin, en ik naast haar, voor de hele wereld. Maar het bleef altijd alleen maar dat: een fantasie.
"Hoe denk je dat zoiets zou werken?"
Ik probeerde mijn stem licht te houden van de twijfels die door mijn hoofd zweefden, maar het lukte me niet. Beatrice leek het amper te merken, en ze schudde glimlachend haar hoofd.
"Doet het ertoe? We hebben nog twee maanden om het uit te dokteren."
Ik beet op mijn lip. Ik zou willen dat ik het zo makkelijk van me af kon schuiven, maar het lukte me niet. Mijn twijfels waren al maanden aan het vechten om de overhand te krijgen, en het voelde meer en meer alsof ik er in aan het verdrinken was.
"Ik eumh... Eigenlijk..."
Ik zuchtte.
"Eigenlijk wel, Beatrice."
Ze keek geschrokken op, maar zei niets. Haar blik werd een beetje zachter, alsof ze leek te begrijpen waarom ik me zorgen maakte, en ze leunde naar me toe.
"Oké, goed. Laat me even denken."
Ik haalde opgelucht adem, blij dat ze me serieus nam. Ze keek naar onze verstrengelde handen en maakte patronen op de mijne met haar duimen. Ik probeerde uit te vinden wat ze aan het tekenen was, maar het lukte me niet.
"We hebben toestemming nodig van onze parlementen om met iemand te trouwen, dus ook met elkaar. Dat lijkt me het grootste ding om te overwinnen, zeker hier in Migne."
Ik knikte, want ze had gelijk. Ik kon me niet eens inbeelden hoe de mensen van mijn regering zouden stemmen op zo'n voorstel. Zouden ze me mijn toekomst geven, of tegen zijn? Breienbach had geen staatsgeloof. Hier in Migne, waar de rooms-katholieke kerk nog altijd sterk aanwezig was, en dus ook in het parlement, leek het ons eerder tegen dan voor te zitten.
"Als het Breiaans parlement 'ja' zegt, dan kan Migne niet anders dan volgen."
Ik beet op mijn lip. Wat ze insinueerde, ontging me niet, en het deed mijn hoofd tuimelen.
"Dan volgt er het aanzoek zelf natuurlijk. Ik heb geen idee wat daar de regels rond zijn, maar ik meen me te herinneren dat er een ring aanwezig moet zijn."
Ik draaide met mijn ogen, en Beatrice giechelde. Ze legde haar armen om mijn nek en leunde dichterbij.
"En dan moeten we nog allebei met elkaar willen trouwen natuurlijk. Dát lijkt me pas echt belangrijk."
Ik gaf haar geen antwoord meer en duwde mijn lippen op de hare. Ze glimlachte en beantwoordde mijn kus gretig. Diep vanbinnen wist ik dat ik me zorgen zou moeten maken. Maar hier, in Beatrices armen, leek het antwoord net heel erg duidelijk. Een leven met Beatrice was het enige wat ik wilde, en ik zou me door niets of niemand laten tegenhouden.