29 OKTOBER
"Moet je niet werken vandaag?"
Mariama's glimlach vulde mijn hele beeldscherm. De zon scheen in Duitsland, in tegenstelling tot hier thuis in Breienbach, en er stond een licht kader op haar donkere gezicht. Het zag ernaar uit dat ze nog in haar appartement was, ook al was het halverwege de voormiddag. Ze had een donkergrijze koptelefoon op haar hoofd die bekleed was met het DeuTECH-logo. De witte pijl en ster waren goed zichtbaar terwijl ze naar buiten keek, en ik herinnerde me weer wat voor prachtig uitzicht haar appartement had. Het wijde zicht over het groen van de campus in combinatie met de moderne architectuur, deden het uitzicht over de Breiaanse paleistuinen verbleken, en het was bijna genoeg om jaloers op te worden. Mariama keek weer naar mij en schudde glimlachend haar hoofd.
"Ik werk vandaag van thuis uit, dus ik kan zelf regelen wanneer ik pauze neem en hoe lang ik doorwerk. We weten allebei dat ik beter functioneer wanneer de zon ondergaat."
Ik draaide met mijn ogen, maar kon niet voorkomen dat ik toch moest glimlachen. Mariama zag er oprecht gelukkig uit. Het maakte me blij, en deed me beseffen dat ze op de juiste plek beland was. De plek waar ze thuishoorde.
"Hoe gaat het daar? Heb je al leuke mensen leren kennen?"
Ze haalde haar schouders op en glimlachte naar me. Ze had een kop thee in haar handen, en het oranje label was doorweekt. Ze omklemde het alsof het haar leven gaf, en het gaf me het gevoel dat het misschien wel kouder was in Duitsland dan het eruit zag.
"Iedereen is supervriendelijk. Als ik hulp nodig heb, dan staat er meteen een heel team klaar om me te helpen."
Ik glimlachte en wiebelde met mijn wenkbrauwen in een poging om nieuwsgierig over te komen. Het kleine vierkantje op mijn scherm vertelde me echter dat ik daar in faalde, dus ik leunde simpelweg voorover in een poging om mijn eigenwaarde te redden.
"Zit er toevallig iemand tussen die meer dan vriendelijk is?"
Mariama draaide met haar ogen.
"Ik ben hier nog geen maand, Victoria."
Ik lachte en schudde mijn hoofd.
"Als ik het me nog goed kan herinneren, dan had je ook geen maand nodig om voor een welbepaalde Breiaanse hertog te vallen."
Mariama's ogen werden groot. Aha, betrapt. Ik lachte opnieuw, en Mariama schudde zuchtten haar hoofd.
"We weten allebei dat dat niets wordt. Ik ben helemaal hier, en zijn berichten zijn zo... Droog. Alsof hij het lastig vindt om met me te sturen."
Ik haalde mijn schouders op.
"Dat wil helemaal niets zeggen."
Er konden een hele boel redenen zijn waarom hij amper antwoordde op Mariama's berichten. Misschien hield hij gewoon niet van sms'en. Als ik iets kon afleiden uit het feit dat hij Mariama mee uitgevraagd had op de nationale feestdag, dan was het wel dat hij haar beter wilde leren kennen.
"Ik weet het niet, Victoria. Ik denk dat het tijd is om hem uit mijn hoofd te zetten, en me te focussen op andere dingen."
Ik knikte.
"Wel, als dat is wat je wilt, dan ga ik je niet tegenhouden. Het spijt me, ik had er echt nog vertrouwen in dat het iets kon worden."
Mariama knikte peinzend, haar blik op iets naast haar computerscherm gericht.
"Ik ook. Ugh, waarom zijn jongens zo ingewikkeld?"
"Goede vraag. Het is maar goed dat ik me er niet veel van hoef aan te trekken. Meisjes versieren is al moeilijk genoeg op zich."
Ik knipoogde naar haar, maar kreeg niet de reactie die ik verwachtte. Mariama legde haar kin op haar ineengevlochten handen en keek me doordringend aan.
"Juist, meisjes versieren. Of meisje, enkelvoud."
Ik fronste om haar antwoord, en Mariama zag het als haar kans om door te vragen.
"Waar ben jij de afgelopen week mee bezig geweest, Victoria?"
Ik fronste, en haalde mijn schouders op. Niet veel. Ik had een lezing van Sofia bijgewoond, maar voor de rest was mijn agenda vrij leeg geweest. Mariama leek niet overtuigd.
"Mmh. Ik zou zweren dat je op date geweest bent."
Mijn ogen werden groot. Onze uitstap in Saalbrunn. Ik had nog niet eens de kans gehad om haar erover te vertellen, dus hoe was ze erachter gekomen?
"Wat? Hoe..."
Mariama lachte en leunde achterover zodat de zon op haar gezicht viel. Ze schudde haar hoofd, waardoor haar box braids over haar schouders heen vlogen.
"Weet je nog dat ik een Google Alert heb ingesteld voor Beatrice? Ze verscheen gisterenavond plots op die grote Breiaanse roddelsite."
Oh nee. Ik vloekte binnensmonds, en het leverde me een schaterlach van Mariama op.
"Wacht, hier."
Ze leunde voorover naar haar computer, en meteen daarna verscheen de link in een knalroze tekstballon. Ik schudde mijn hoofd.
"Vertel me maar gewoon wat erin staat. Is het erg?"
Mariama haalde haar schouders op.
"Ik zou het niet slecht noemen, maar je staat wel mee op de foto. Of ik hoop toch alleszins dat jij het bent."
Haar grapje vloog over me heen. Ik beet op mijn lip, en kon niet voorkomen dat ik me plots ontzettend stom voelde. We waren zo roekeloos geweest, besefte ik nu, en het was idioot van me om te denken dat niemand ons zou zien.
"Doe het nu maar gewoon open, Victoria. Je bent jezelf binnenstebuiten aan het keren voor iets dat binnen de minuut op te lossen valt. Een foto is niet het einde van de wereld."
Ik draaide met mijn ogen, maar wist dat ze gelijk had. Ik aarzelde even voor ik toch op de link klikte. Ik wilde niet toegeven aan artikels van roddelsites. Ze hadden me de laatste jaren al zo vaak in een slecht daglicht gebracht, dat het me helemaal niets opbracht, buiten dat ik me nog slechter voelde over mezelf. Het was echter moeilijk om te weerstaan, zeker aangezien dit over Beatrice ging. Ik wist dat Mariama nog steeds naar me keek, maar ze was zo vriendelijk om er niets van te zeggen. Ik klikte de link open, en wachtte ongeduldig tot de pagina helemaal geladen was.
Ik slikte. Dit was wat ik verwacht had, maar het effectief lezen, maakte het niet veel beter. Prinses Beatrice gespot met mysterieuze roodharige. De kop werd ondersteund door een onscherpe foto die vanop grote afstand gemaakt was. Toch was het beeld meer dan duidelijk. Beatrice leunde voorover om een figuur in een grijze pull te kussen, en mijn rode haren piepten verraderlijk onder mijn kap uit. We werden goed afgeschermd door de waterval, maar blijkbaar toch niet goed genoeg. Het was onmogelijk om te zien wie ik was, ook al was Beatrice meer dan herkenbaar. Ik was plots blij dat de foto vanop zo'n grote afstand genomen was, want ik had geen idee wat ik zou doen als het duidelijk geweest wat met wie Beatrice stond te kussen. Al probeerde de journalist wel te achterhalen wie ik was. Hij had een lijst gemaakt met mogelijke verdachten, de meeste ervan bekende vrouwen. Sommige van hen waren actrices, andere bekende modellen. De kleindochter van de barones van Ohterbach zat er ook tussen. De meesten hadden niet eens dezelfde haarkleur als ik. Het was pas helemaal onderaan de lijst dat ik mezelf terug zag staren.
Het was een van de betere foto's die van me genomen was. Mijn brede glimlach was helemaal spontaan, en hoewel ik een acné-aanval gehad had, was het allesbehalve overheersend. De foto was vorig jaar gepubliceerd op de website van ons koningshuis, en de bron vermeldde inderdaad het Koninklijke Archief.
"Pas op, Victoria, je jaloezie toont."
Ik keek geschrokken op naar de zelfgenoegzame glimlach van mijn beste vriendin. Ik draaide met mijn ogen, maar wist diep vanbinnen dat ze gelijk had. De tekst die de journalist onder mijn foto toegevoegd had, was niet per se negatief, maar hij was allesbehalve zo goed als bij de andere meisjes. Sommigen van hen werden geprezen als perfecte kandidaat-prinses, en ik kon niet ontkennen dat ze mooi waren. Bloedmooi. Om dan nog maar te zwijgen over hun verwezenlijkingen. Blijkbaar had de kleindochter van de barones, Frederica von Ardenne, het grootste deel van haar tijd gespendeerd aan het redden van bedreigde diersoorten, iets dat met haar diploma dierenarts prima in haar vakgebied lag. Een golf van misselijkheid ging door me heen. Frederica werd opgehemeld als ideale partner -en dus als perfecte toekomstige prinses- voor Beatrice, dankzij haar juiste achtergrond in de adel, en haar hart op de goede plek. Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat ze al enkele jaren openlijk queer was. Ze was alles wat ik niet was, en het gaf me het gevoel dat ik mijn titels op de meest fout mogelijke manier gebruikt had. Want wat had ik eigenlijk al bereikt in mijn leven?
De reporter leek hetzelfde te denken. De enige daadwerkelijke prinses in de lijst paste volgens hem op geen enkele manier bij iemand zo goedlachs als Beatrice. Het was duidelijk dat hij me er enkel bijgezet had omdat ik roodharig was, en uit Breienbach kwam, maar dat hij me niet serieus overwoog als een potentiële kandidaat voor Beatrice. Hij benadrukte maar al te graag dat onze titels maakten dat het nooit zou gebeuren. Mijn twijfel kwamen razendsnel omhoog. Het overviel me, en ik schrok ervan. Wat hij schreef, waren dingen die ik ook al overwogen had, maar dat iemand anders er ook zo over dacht, maakte me bang.
"Denk je dat hij gelijk heeft?"
Mariama draaide met haar ogen.
"Ach, die man probeert gewoon drama te maken. We weten allebei dat Beatrice en jij in de sterren geschreven staan, en een onnozel artikel op een roddelsite gaat daar niets aan veranderen."
Ik knikte, maar was niet helemaal overtuigd. Hij mocht dan wel een roddeljournalist zijn, maar dat nam niet weg dat hij een onderdaan van me was. Als hij al dacht dat onze relatie niet werkte, hoeveel anderen zouden dan wel niet hetzelfde denken? Mijn hartslag steeg. Ik voelde me plotseling zo dwaas. Zo stom. Mijn dapperheid lag opeens ver achter me, en ik besefte nog maar eens dat dit geen sprookje was. Mensen zouden meningen hebben, en misschien waren ze wel niet eens zo mis. Niemand leek er iets om te geven dat Beatrice met een vrouw gespot was -en ergens diep vanbinnen luchtte me dat heel erg op-, maar het leek hen wel onmogelijk dat ik die vrouw was. Omdat ik een titel droeg die ik al sinds mijn geboorte gekregen had. Er was geen enkele manier waarop dit kon werken als we allebei koningin zouden worden. Ik wreef over mijn voorhoofd om mijn gedachten te kalmeren, en Mariama zuchtte.
"Ik had moeten weten dat je je zou opjagen. Ik had het je niet mogen zeggen."
Ik haalde mijn schouders op, want ik was eigenlijk net heel blij dat ze me dit getoond had. Het deed me beseffen dat er meer was aan mijn relatie met Beatrice dan onze veilige, geheime bubbel. We zouden die op een dag moeten doorprikken, of we dat nu wilden of niet, en blijkbaar kwam die dag er sneller aan dan ik verwacht had.
"Jullie zijn perfect samen, Victoria. Ik heb je nog nooit zo vaak zien lachen, of zo vrij gezien. De mening van die man doet er niet toe, hij heeft geen idee waarover hij het heeft. Als jullie gelukkig zijn, let dan alsjeblieft niet op wat anderen zeggen. Er zullen altijd mensen zijn die denken dat jullie niet bij elkaar horen."
Ik knikte, maar de woorden drongen maar half tot me door. Ik besefte nu pas voor het eerst hoeveel verder dit ging dan gewoon doen waar ik zin in had. We waren twee kroonprinsessen. We waren gebonden aan de regels van onze landen, en we zouden goedkeuring moeten hebben van onze parlementen om met elkaar te mogen trouwen. Zouden ze het toestaan? Trouwen met een vrouw? En wat als die vrouw ook nog eens een toekomstige monarch was? Ik schudde verslagen mijn hoofd, en zuchtte. Het was heel moeilijk om niet het gevoel te krijgen dat dit het einde van de wereld was, ook al wist ik diep vanbinnen dat ik misschien wel aan het overdrijven was.
"Sorry, maar ik moet gaan."
"Victoria—"
Ik hoorde niet wat ze nog wilde zeggen, want ik had het gesprek al afgeduwd. Ik voelde me er schuldig over, maar mijn hoofd zat zo overvol met gedachten dat ik er amper stil bij stond. Ik liet me op mijn bed vallen en sloot mijn ogen. Ik zou willen zeggen dat ik spijt had van alles wat er tussen Beatrice en mij gebeurd was, maar er was geen haar op mijn hoofd dat erover dacht om het niet opnieuw te doen als ik de kans zou krijgen. Waarom twijfelde ik dan? Alles ging goed tussen ons. Als het van mij afhing, zou er nooit iets tussen Beatrice en mij in komen. Maar met twee koninkrijken boven onze hoofden, wist ik plots niet meer zo zeker of dat wel iets was waarop ik kon hopen.