Unicode
“အား!” ဗိုက်ပူနေသည့် အမျိုးသမီးက သူမခြေထောက်တွေကို ခွဲထားခဲ့သည်။ သူမဆံပင်တွေက ချွေးတွေကြောင့် ရွှဲစိုနေရင်း မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားပြီး ကျောကော့ကာ အော်ဟစ်နေခဲ့သည်။ သူမမျက်နှာက အမူအရာတွေက မချိမဆန့်ဝေဒနာကြောင့် ကြောက်စရာကောင်းနေသည်။
“မြန်မြန်၊ မြန်မြန်လုပ်! ကိုယ်ဝန်ဆောင် အမျိုးသမီးက သွေးအများကြီး ဆုံးရှုံးထားတယ်!!!” သူမဘေးတွင် အစိမ်းရောင် ဆာဂျင်ဝတ်ရုံတွေ ဝတ်ထားကြသည့် ဆရာဝန်တွေက ထိတ်လန့်နေကြရင်း ဆူညံနေကြသည်။
အမျိုးသမီးရဲ့ မျက်လုံးထောင့်မှ မျက်ရည်တွေက အဆက်မပြတ် ကျဆင်းနေပြီး သူမအောက်ပိုင်းမှ နာကျင်မှုတွေက အရိုးကျိုးသွားသလိုမျိုး ခံစားနေရသည်။
သို့သော် ခွဲခန်းစားပွဲဘေးတွင် ခံစားချက်မဲ့စွာ ရပ်နေသည့် အနက်ရောင် ဝတ်ရုံနဲ့ အမျိုးသား တစ်ယောက် ရှိနေတာကိုတော့ ဘယ်သူမှ သတိမပြုမိကြပေ။ သူ့မေးသာ ထုတ်ပြနေပြီး သူ့မျက်နှာ တစ်ခုလုံးက လုံးဝကို ဖုံးအုပ်နေသည်။ သူ့မျက်ဝန်းအစုံက ဦးထုပ်အောက်တွင် ဖုံးကွယ်နေပြီး မယုံကြည်နိုင်ဖွယ် ထူးဆန်းသည့် လေထုအား ပေးစွမ်းနေသည်။ သူ့လည်ပင်း ပတ်လည်တွင် တံစဉ်နဲ့ဆင်တူသည့် တံဆိပ်ပြားနဲ့ ဆွဲကြိုးက ရှိနေသည်။ ဒါက သစ်သားနဲ့ လုပ်ထားသလိုမျိုး သူက လုံးဝကို တည်ငြိမ်နေသည်။
ဘယ်သူကမှ သူ့အား အပြစ်တင်တာမျိုး၊ ထွက်သွားဖို့ စေခိုင်းတာမျိုး၊ သူ့အား စကားပြောတာမျိုးတောင် ရှိမနေပေ။
လူအားလုံးက သူ့ကို မမြင်ရတာနဲ့ တူနေသည်။
....
သူက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး ပတ်လည်တွင် အနက်ရောင် မြူခိုးတွေက သိပ်သည်းလာခဲ့သည်။
“ဒေါက်တာ! ကျွန်မ မလုပ်နိုင်တော့ဘူး! ကလေးလေးကိုသာ ကယ်ပေးပါ! ရှင်တို့ကို ကျွန်မ တောင်းဆိုပါတယ်!! ဒါက သေဆုံးသွားတဲ့ ကျွန်မယောင်္ကျားရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော ကလေးပါပဲ!” အမျိုးသမီးက အမောတကောဖြင့် လေးလံစွာ စကားတွေကို ပြောလိုက်သည်။ သူမအသံက အားနည်းနေပြီး ဒီစကားတွေကို ပြောနိုင်ဖို့အတွက် သူမ အင်အားတွေ အားလုံးကို အသုံးပြုလိုက်ရတာနဲ့ တူနေသည်။
“အခုတော့ မီးဖွားဖို့က မလွယ်ကူတော့ဘူး။ မင်းက ကလေးကို ကယ်ချင်တယ်ဆိုရင် သွေးအများအပြား ဆုံးရှုံးမှုကြောင့် မင်းအသက်သေနိုင်တယ်။ ဒါကို မင်းသိလား?” ဆရာဝန်က အရမ်းကို စိတ်ဓာတ်ကျနေပုံပေါ်ပေမဲ့ အလျင်အမြန် တွေးလိုက်လိုက်ကာ သူ့လက်လှုပ်ရှားမှုတွေက မရပ်ခဲ့ပေ။
“ရှင်တို့ကို ကျွန်မ တောင်းဆိုပါတယ်!! အား!” အမျိုးသမီးရဲ့နှုတ်ခမ်းက ဖြူဖွေးနေပြီး သူမအသံက တိုးလျနေသည်။ မယုံကြည်နိုင်သည့် နာကျင်မှုကို သူမက တောင့်ခံနေတာကိုသာ ပြောနိုင်သည်။
“ကိုယ်ဝန်ဆောင် အမျိုးသမီး၊ အရင်ဆုံး မင်းခံစားချက်တွေကို တည်ငြိမ်အောင် လုပ်သင့်တယ်။ ဆေးရုံက ကလေး၊ လူကြီးကြားမှာ ရွေးချယ်တာမျိုးကို ထည့်မတွက်ဘူး” ဆရာဝန်က ပြောလိုက်သည်။ သူ့နဖူးမှ ချွေးအေးတွေက ဆက်ကျနေခဲ့သည်။
ထူးဆန်းသည့်လူကတော့ ဂရုမစိုက်စွာဖြင့် သူ့ရှေ့မှ ဖရိုဖရဲအခြေအနေအား ကြည့်နေခဲ့သည်။
သို့သော် အမျိုးသမီးရဲ့ ထင်ရှားသည့် ရွေးချယ်ချက်က ဆရာဝန်ရဲ့ အကြံပြုချက်ကို နှလုံးမသွင်းနိုင်ပဲ သူမ အမူအရာက လဲပြိုနေခဲ့သည်။
ဆရာဝန်က သူတို့အလုပ်အား မြန်လိုက်သည်။ အချိန်တွေက စက္ကန့်၊ မိနစ်ကုန်ဆုံးသွားပေမဲ့ အခြေအနေကတော့ မတိုးတက်လာခဲ့ပေ။
မွေးလိုက်! မွေးလိုက်!
ကလေးထွက်လာပြီ!
သို့သော် ခေါင်းဆောင်ဆရာဝန်က အချိန်ကြာကြာ မပျော်လိုက်ရခင်မှာပဲ သူ့လက်တွေက တုန့်သွားပြီး သူ့မျက်နှာက ပျက်ယွင်းသွားခဲ့သည်။
ကလေးက မွေးဖွားလာသည်နှင့် အသက်ရှင်သည့် လက္ခဏာမပြပေ!
သူ့ဘေးမှ ဆရာဝန်က ပြောလိုက်သည်။ “မကောင်းတော့ဘူး၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင် အမျိုးသမီးက အားနည်းနေပြီ!”
လူတိုင်းက ထပ်ပြီးတော့ အလျင်အမြန် လုပ်လိုက်ကြသည်။
အမျိုးသားက လှည့်လိုက်ပြီး ထွက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ သို့သော် တချို့အရာကြောင့် သူ့မျက်လုံးတွေက သေဆုံးပြီးသား ကလေးဆီကို အကြည့်ပြန်ရောက်သွားခဲ့သည်။ သူက တွေးဆလိုက်ပြီး ပုံစံတူဖြင့်သာ အချိန်အတော်ကြာ ရပ်နေခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင် အဝေးကို ကြည့်လိုက်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
ရုတ်တရက် ဆရာဝန်တွေအား ကူပေးနေသည့် ဆေးဝန်ထမ်းကနေ ကလေးက အသက်ရှင်လာပြီး စတင်ပြီး ငိုကြွေးကာ ကန်ကြောင့်တာကို အံ့ဩစရာကောင်းစွာ မြင်လိုက်ရသည်။
-
“Ring! Ring! Ring! Ring!” အိပ်ရာဘေးမှ နာရီနှိုးစက်သံက မြည်လာခဲ့သည်။
ရှောင်ချန်း ကအိပ်ရာမှ ထ,ထိုင်လိုက်ပြီး စိတ်တွေက နောက်ကျိနေသည်။ နှိုးစက်အား လှမ်းပိတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ဆံပင်အား ဖွလိုက်သည်။
သူဘာတွေးနေမှန်း မသိရပဲ သူ့ရှပ်အင်္ကျီ ကော်လာမှ ကြယ်သီးအား ဖြုတ်လိုက်သည်။ သူ့ခေါင်းက အောက်စိုက်သွားပြီး သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ ညှပ်ရိုးတွေအား ကြည့်လိုက်သည်။
အပြာနဲ့ ခရမ်းရောင် အနမ်းအမှတ်တွေက ရှိနေသည်။
ရှောင်ချန်း ကစိတ်ထဲတွင် ညည်းညူလိုက်ပေမဲ့ အပြင်ဘက်တွင်တော့ အသံမြည်ကာ သက်ပြင်းသာချလိုက်သည်။
ဒီလိုမျိုး ထပ်ဖြစ်နေပြန်ပြီ။
ရှောင်ချန်း ကနံရံဘက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုနေရာတွင် မှတ်စုလေး တစ်ခုက ရှိနေသည်။ ထိုထဲမှ စာတွေကို ဖတ်ပြီးချိန်တွင် မထိန်းချုပ်နိုင်ပဲ နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်မိသည်။
ထိုအထဲတွင် စာတစ်ကြောင်းတည်းသာ ရှိနေသည်။ ‘ဒီနေ့ အပြင်မထွက်နဲ့’
ရှောင်ချန်း ကအံကြိတ်လိုက်သည်။
ဒီနေ့ ကလပ်တွင် လုပ်ဆောင်ရမှာရှိပြီး တန်ရှန်းတောင်အား တခြားသူတွေနဲ့ တက်ဖို့စီစဉ်ထားခဲ့သည်။
ဘာ၊ သူ့ကို တကယ်ပဲ အပြင်ထွက်ဖို့ ခွင့်မပြုဘူးလား?
အေးစက်စွာဖြင့် နှာမှုတ်လိုက်ပြီး နည်းနည်း သုန်မှုန်သွားခဲ့သည်။ အပြင်ထွက်ဖို့ စီစဉ်ထားပြီး သူ့အဝတ်တွေကို လဲလိုက်ကာ ပါးလုတ်ကျင်းလိုက်ပြီး သူ့အသွင်အပြင်အား သေချာအောင် လုပ်လိုက်သည်။
သို့သော် သူတံခါးပိတ်ပြီး ခဏအကြာတွင် တစ်နေရာမှ အမျိုးသားတစ်ယောက်က ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုလူက တစ်ကိုယ်လုံး အနက်ကို ဝတ်ဆင်ထားခဲ့ပြီး လည်ပင်းတွင်လည်း တံစဉ်လိုဆွဲကြိုးက ရှိနေသည်။
သူ့ခေါင်းကို ခါလိုက်ပြီး အကူအညီမဲ့မှုနဲ့ အလိုလိုက်မှု အနည်းငယ်ဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
ဒီကလေးက နားမထောင်ဘူးဆိုတာ သူသိနေခဲ့သည်။
-
ဒီနေ့တွင် နေရောင်က တောက်ပနေပြီး လူတိုင်းအား စိတ်ညစ်ညူးစေဖို့ လုံလောက်သည်။
ရှောင်ချန်း ကမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ ကျောင်းကားပေါ် တက်လိုက်ချိန်တွင် တစ်ခုခု မှားနေသလိုမျိုး သူခံစားလိုက်ရသည်။
အပြင်ဘက်ကမ္ဘာတွင် သူက အရမ်းကို အထိမခံနိုင်ဖြစ်ပြီး အထူးသဖြင့် သေဆုံးမှုအား ကြုံတွေ့ခဲ့တာကြောင့်ပင်။ သူ့တွင် ဆဌမအာရုံရှိပြီး သေဆုံးခြင်းကို ကြိုသိနိုင်သည်။
သူငယ်ငယ်တည်းက သေဆုံးခြင်း ချောက်ကမ်းပါးဆီ ခဏခဏ ရောက်ခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် သူ့စူးစမ်းမှုနဲ့ ဆဌမအာရုံကြောင့်ပဲ ထိုခြိမ်းခြောက်မှုတွေမှ လွတ်မြောက်နိုင်ခဲ့သည်။ အသက် ၁၂ နှစ်အရွယ်တွင် အဲ့လူက ပေါ်လာခဲ့ပြီး ဒီလိုအရာတွေကို ထပ်မကျော်ဖြတ်ချင်တော့ပေ။
ဒီကားရဲ့ လိုင်စင်နံပါတ် ငါးလုံးက 74666 ဖြစ်သည်။
74 ကသံတူစကားက ‘သွားသေလိုက်’ဖြစ်ပြီး 666 ကသားရဲနံပါတ်နဲ့ စမ်းသပ်ချက်အသစ်က နတ်ဆိုးနံပါတ် ဖြစ်သည်။
ဒီအရာတွေက ရှောင်ချန်း အားချက်ချင်းပင် မကောင်းတဲ့စိတ်အား ဖြစ်စေသည်။ ဒီမနက် ထိုလူထားခဲ့သည့် မှတ်စုကို ပြန်တွေးမိသွားရင်း တစ်စက္ကန့်လောက်သာ တွန့်ဆုတ်ပြီးနောက် ဆင်းဖို့ပြင်လိုက်သည်။
သူ့စိတ်ထင့်မှုကို သူယုံကြည်သည်။
သို့သော် သူမရပ်ခင်မှာပဲ သူ့ဘေးတွင် အိပ်နေသည့် လျန်ဂျင်း ကရုတ်ချင်းပင် မျက်လုံးပွင့်လာခဲ့သည်။ သူ့မျက်နှာက ကြောက်ရွံ့မှု၊ ထိတ်လန့်မှုတွေနဲ့ ပြည့်နေသည်။ ရှောင်ချန်း ကမတုန့်ပြန်နိုင်ခင်မှာပဲ တခြားသူရဲ့ အော်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ “ကားရပ်လိုက်၊ ကားရပ်လိုက်! ငါမလိုက်တော့ဘူး!!”
ဒီအချိန်တွင် ဘတ်စ်ကားပေါ်က လူတိုင်းက ငိုက်မျည်းနေကြပြီး ဘယ်သူမှ စကားမပြောကြပေ။ လျန်ဂျင်း ရဲ့ကျယ်လောင်သည့် အသံက လူအနည်းငယ်အား ထိတ်လန့်စွာဖြင့် နိုးထစေသည်။ သူက အနောက်တန်းတွင် ထိုင်နေတည်းက လူတိုင်းက လှည့်လာကြပြီး သူ့အား ဒေါသဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။
သူက အနည်းငယ် တုန်နေပေမဲ့ ဒီအကြောင်းကို အများကြီး ဂရုမစိုက်ပေ။ သူက ရှောင်ချန်း ရဲ့လက်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ရှောင်ချန်း၊ ငါ့ကိုယုံ၊ ငါတို့အမြန် ကားပေါ်ကနေ ဆင်းရမယ်!”
ဂိုက်ကလည်း မျက်ခုံးတွေကို ကြုတ်လိုက်သည်။ သူ့ခုံက ပထမဆုံး အတန်းတွင် ဖြစ်ပေမဲ့ ဆူညံသံအား သူကြားနေတုန်းပင်။ အနောက်ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး တစ်ခုခုဖြင့် ငြင်းခုန်နေကြတာကို မြင်လိုက်သည်။
လျန်ဂျင်း ကအနီးဆုံးရှိ သူငယ်ချင်းအား လှုပ်လိုက်ပြီး စိုးထိတ်မှု မြင့်မားစွာဖြင့် ထ,ငိုတော့မဲ့ပုံ ဖြစ်နေသည်။ “မြန်မြန် သွားရအောင်! မကြာခင် ချော်ကျလိမ့်မယ်!”
ကျယ်လောင်တာကြောင့် လူတိုင်းက သူ့အား နေမကောင်းသည့်လူလို ကြည့်နေကြသည်။ တခြားသူမပြောနဲ့ လျန်ဂျင်း ရဲ့ကောင်မလေး ဝမ်ရှင်း တောင်မှ သူ့အား ရူးနှမ်းနေသည့်လူလိုမျိုး ကြည့်နေခဲ့သည်။
ရှောင်ချန်း ကချက်ချင်း အသိပြန်ဝင်သွားခဲ့သည်။ တစ်ခုခုကို သူနားလည်သွားပြီး အော်လိုက်သည်။ “ကျွန်တော်တို့ ဆင်းမယ်! ငါတို့ဆင်းရအောင်!”
“သူတို့က ရူးနေတာ ဖြစ်ရမယ်! ဒီအရူးတွေက ဘယ်ကနေ လာခဲ့ကြတာလဲ?”
“WTF! ဒီစောက်စကားတွေက ဘာတွေလဲဟ! သေလိုက်! ဒီတစ်နေ့လုံး ငါ့ကောင်းနေတဲ့ ခံစားချက်လေးတော့ သွားပါပြီ!”
“ဒါရိုက်ဘာ! သူတို့က အမြန်ဆင်းခိုင်းလိုက်!! သူတို့က ကျွန်တော်တို့ကို နှောင့်ယှက်နေတယ်!!”
ဂိုက်နဲ့ ဧည့်လမ်းညွှန်မှ သူတို့ ၆ ယောက်အား ကန်ထုတ်လိုက်ရင်း သူတို့က တိတ်ဆိတ်နေသည့် တောင်ပေါ်လမ်းအား လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ဝမ်ရှင်း ကဒေါသကြောင့် ရယ်လိုက်သည်။ “လျန်ဂျင်း၊ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ? ဘာဖြစ်လို့လဲ?”
ပန်းပွင့် အဝတ်ဝတ်ထားသည့် ရန်မိုင်လီ က ဝမ်ရှင်း ရဲ့သူငယ်ချင်းကောင်း ဖြစ်သည်။ သူမက လျန်ဂျင်း အားစိတ်ဂနာမငြိမ်သည့် လူလိုမျိုး ခိုးကြည့်နေခဲ့သည်။
လျန်ဂျင်း တွင်ပါးစပ်ပေါင်း ၁၀၀ ရှိမယ်ဆိုရင်တောင် ပြန်မချေပနိုင်ပေ။ သူက စိုးထိတ်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “မင်းတို့တွေ၊ ငါ့ကိုယုံ၊ ငါမြင်လိုက်တယ်။ အချိန်ခဏလေးမှာပဲ ငါတို့ကားက တောင်ထိပ်ကိုသွားရင်းနဲ့ ကျောက်တုံးကို တိုက်မိပြီး တစ်ဝက်လောက် ပျက်ဆီးသွားလိမ့်မယ်။ လူတချို့က တစ်ခါတည်း သေသွားကြပြီး တခြားလူတွေက တောင်စောင်းကနေ ပြုတ်ကျသွားကြလိမ့်မယ်”
အရိုးသားဆုံးဖြစ်သည့် ယွမ်ဇောင် ကထပ်ပြီး ရပ်မနေနိုင်တော့ပေ။ သူက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး လျန်ဂျင်း အားစကားလုံး အနည်းငယ်နဲ့ ဆူပူလိုက်သည်။ သို့သော် သူပြောလို့ မပြီးခင်မှာပဲ တစ်အုပ်စုလုံး ထိုနေရာတွင် အေးခဲသွားကြသည်။
ကြီးမားသည့် ကျောက်တုံးကြီးက တောင်ပေါ်ကနေ ကျလာခဲ့သည်။ လမ်းက အပေါ်သွားသည့် လမ်းဖြစ်ပြီး ဘာအပင်မှ မရှိတာကြောင့် သူတို့က သိပ်ဝေးဝေး မရောက်သေးသည့် ကားကို သေချာစွာ မြင်နိုင်သေးသည်။
သူတို့က ထိတ်လန့်သွားကြသည်။ လျန်ဂျင်း ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း ကျောက်တုံးကြီး အလျင်အမြန်ပင် ကျလာခဲ့ပြီး ကားပေါ်ကို တိုက်ရိုက်ဖြစ်နေရင်း သူတို့ သိထားခဲ့သလို ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ကားခေါင်မိုးက တိုက်ရိုက်ပင် ပျက်ယွင်းသွားခဲ့ပြီး ကားက တစ်ပတ်၊ နှစ်ပတ်လောက် လည်သွားခဲ့သည်။ တစ်ဝက်ကျော်ကျော်လောက်က တောင်စောင်းတွင် ချိတ်နေခဲ့သည်။
သူတို့စိုးရိမ်စိတ်အား ချေဖျက်ဖို့ အသက်ရှင်သူအား ကယ်ထုတ်ဖို့ မသွားနိုင်ခင်မှာပဲ ထောင့်စွန်းတွင် တင်နေသည့်ကားက မထိန်းချုပ်နိုင်ပဲ စောင်းသွားခဲ့သည်။ တောင်စောင်းပေါ် တက်နေသည့် လူတွေတောင်မှ အောက်ကို ပြုတ်ကြသွားခဲ့ကြသည်။
“ဘမ်း!” ကျယ်လောင်သည့် အသံကြီးက ထွက်လာခဲ့သည်။
ဒီမြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်သည့် လူအားလုံးက ကြောက်လန့်သွားကြသည်။ ကြောက်လန့်စွာ အေးခဲနေပြီး ခဏအကြာတွင် သူတို့ရဲ့မေးခွန်း အကြည့်တွေက မထိန်းချုပ်နိုင်စွာဖြင့် လျန်ဂျင်း ထံကို စုပြုံသွားခဲ့ကြသည်။
လီဟိုက်ပေါင် ကပိုပြီးတော့ သိသာနေသည်။ သူက လျန်ဂျင်း အားကြည့်လိုက်ပြီး မေးလိုက်သည်။ “ဘယ်လို၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး မင်းသိနေတာလဲ?”
တစ်ပြိုင်နက်တည်းပင် လူတိုင်းက သူ့အား ပထမဆုံး အကြိမ်တွေ့ဆုံသလိုမျိုး လျန်ဂျင်း အားတင်းမာစွာ စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့မျက်လုံးတွေက ကြောက်ရွံ့မှုနဲ့ ထိတ်လန့်နေမှုတွေ ပါဝင်နေသည်။
ရှောင်ချန်း ကသာ တည်ငြိမ်နေခဲ့သည်။ ကားဆီအား အမူအရာမဲ့စွာဖြင့် ကြည့်နေခဲ့သည်။
သူ မြင်လိုက်တယ်!
အနက်ရောင် ဝတ်ရုံနဲ့လူက ကားဘေးမှာ မလှုပ်ရှားပဲ ရပ်နေပြီး သူ့ဘေးမှာ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ အရာအားလုံးကို စောင့်ကြည့်နေခဲ့သည်။ အားလုံး အခြေချသွားချိန်တော့ သူက တည်ငြိမ်စွာနဲ့ လှည့်လာပြီး ရှောင်ချန်း ကိုကြည့်ခဲ့သည်။ သို့သော် ရှောင်ချန်း ကတစ်ဖက်လူရဲ့ ကာထားသည့် မျက်နှာအား စိတ်ဝင်စားမှု မရှိပေ။
သို့သော် သူ့နှလုံးသားထဲတွင် အဖြေတစ်ခုက ရှိနေခဲ့သည်။
အချိန်အတော်ကြာ ထိုလူက နည်းပါးသည့် လေထုကြားတွင် ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ထပ်ပြီးတော့ တူညီတဲ့ နည်းလမ်းနဲ့ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
29.8.2021 (Sun)
.............................
Zawgyi
“အား!” ဗိုက္ပူေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးက သူမေျခေထာက္ေတြကို ခြဲထားခဲ့သည္။ သူမဆံပင္ေတြက ေခြၽးေတြေၾကာင့္ ႐ႊဲစိုေနရင္း မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားၿပီး ေက်ာေကာ့ကာ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့သည္။ သူမမ်က္ႏွာက အမူအရာေတြက မခ်ိမဆန္႔ေဝဒနာေၾကာင့္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည္။
“ျမန္ျမန္၊ ျမန္ျမန္လုပ္! ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက ေသြးအမ်ားႀကီး ဆုံး႐ႈံးထားတယ္!!!” သူမေဘးတြင္ အစိမ္းေရာင္ ဆာဂ်င္ဝတ္႐ုံေတြ ဝတ္ထားၾကသည့္ ဆရာဝန္ေတြက ထိတ္လန္႔ေနၾကရင္း ဆူညံေနၾကသည္။
အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္လုံးေထာင့္မွ မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္ က်ဆင္းေနၿပီး သူမေအာက္ပိုင္းမွ နာက်င္မႈေတြက အ႐ိုးက်ိဳးသြားသလိုမ်ိဳး ခံစားေနရသည္။
သို႔ေသာ္ ခြဲခန္းစားပြဲေဘးတြင္ ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ရပ္ေနသည့္ အနက္ေရာင္ ဝတ္႐ုံနဲ႔ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္ ႐ွိေနတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သတိမျပဳမိၾကေပ။ သူ႕ေမးသာ ထုတ္ျပေနၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံးက လုံးဝကို ဖုံးအုပ္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ဝန္းအစုံက ဦးထုပ္ေအာက္တြင္ ဖုံးကြယ္ေနၿပီး မယုံၾကည္ႏိုင္ဖြယ္ ထူးဆန္းသည့္ ေလထုအား ေပးစြမ္းေနသည္။ သူ႕လည္ပင္း ပတ္လည္တြင္ တံစဥ္နဲ႔ဆင္တူသည့္ တံဆိပ္ျပားနဲ႔ ဆြဲႀကိဳးက ႐ွိေနသည္။ ဒါက သစ္သားနဲ႔ လုပ္ထားသလိုမ်ိဳး သူက လုံးဝကို တည္ၿငိမ္ေနသည္။
ဘယ္သူကမွ သူ႕အား အျပစ္တင္တာမ်ိဳး၊ ထြက္သြားဖို႔ ေစခိုင္းတာမ်ိဳး၊ သူ႕အား စကားေျပာတာမ်ိဳးေတာင္ ႐ွိမေနေပ။
လူအားလုံးက သူ႕ကို မျမင္ရတာနဲ႔ တူေနသည္။
....
သူက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ပတ္လည္တြင္ အနက္ေရာင္ ျမဴခိုးေတြက သိပ္သည္းလာခဲ့သည္။
“ေဒါက္တာ! ကြၽန္မ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး! ကေလးေလးကိုသာ ကယ္ေပးပါ! ႐ွင္တို႔ကို ကြၽန္မ ေတာင္းဆိုပါတယ္!! ဒါက ေသဆုံးသြားတဲ့ ကြၽန္မေယာက်ၤားရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ကေလးပါပဲ!” အမ်ိဳးသမီးက အေမာတေကာျဖင့္ ေလးလံစြာ စကားေတြကို ေျပာလိုက္သည္။ သူမအသံက အားနည္းေနၿပီး ဒီစကားေတြကို ေျပာႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူမ အင္အားေတြ အားလုံးကို အသုံးျပဳလိုက္ရတာနဲ႔ တူေနသည္။
“အခုေတာ့ မီးဖြားဖို႔က မလြယ္ကူေတာ့ဘူး။ မင္းက ကေလးကို ကယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေသြးအမ်ားအျပား ဆုံး႐ႈံးမႈေၾကာင့္ မင္းအသက္ေသႏိုင္တယ္။ ဒါကို မင္းသိလား?” ဆရာဝန္က အရမ္းကို စိတ္ဓာတ္က်ေနပုံေပၚေပမဲ့ အလ်င္အျမန္ ေတြးလိုက္လိုက္ကာ သူ႕လက္လႈပ္႐ွားမႈေတြက မရပ္ခဲ့ေပ။
“႐ွင္တို႔ကို ကြၽန္မ ေတာင္းဆိုပါတယ္!! အား!” အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းက ျဖဴေဖြးေနၿပီး သူမအသံက တိုးလ်ေနသည္။ မယုံၾကည္ႏိုင္သည့္ နာက်င္မႈကို သူမက ေတာင့္ခံေနတာကိုသာ ေျပာႏိုင္သည္။
“ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး၊ အရင္ဆုံး မင္းခံစားခ်က္ေတြကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္သင့္တယ္။ ေဆး႐ုံက ကေလး၊ လူႀကီးၾကားမွာ ေ႐ြးခ်ယ္တာမ်ိဳးကို ထည့္မတြက္ဘူး” ဆရာဝန္က ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕နဖူးမွ ေခြၽးေအးေတြက ဆက္က်ေနခဲ့သည္။
ထူးဆန္းသည့္လူကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္စြာျဖင့္ သူ႕ေ႐ွ႕မွ ဖ႐ိုဖရဲအေျခအေနအား ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ထင္႐ွားသည့္ ေ႐ြးခ်ယ္ခ်က္က ဆရာဝန္ရဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္ကို ႏွလုံးမသြင္းႏိုင္ပဲ သူမ အမူအရာက လဲၿပိဳေနခဲ့သည္။
ဆရာဝန္က သူတို႔အလုပ္အား ျမန္လိုက္သည္။ အခ်ိန္ေတြက စကၠန္႔၊ မိနစ္ကုန္ဆုံးသြားေပမဲ့ အေျခအေနကေတာ့ မတိုးတက္လာခဲ့ေပ။
ေမြးလိုက္! ေမြးလိုက္!
ကေလးထြက္လာၿပီ!
သို႔ေသာ္ ေခါင္းေဆာင္ဆရာဝန္က အခ်ိန္ၾကာၾကာ မေပ်ာ္လိုက္ရခင္မွာပဲ သူ႕လက္ေတြက တုန္႔သြားၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာက ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့သည္။
ကေလးက ေမြးဖြားလာသည္ႏွင့္ အသက္႐ွင္သည့္ လကၡဏာမျပေပ!
သူ႕ေဘးမွ ဆရာဝန္က ေျပာလိုက္သည္။ “မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက အားနည္းေနၿပီ!”
လူတိုင္းက ထပ္ၿပီးေတာ့ အလ်င္အျမန္ လုပ္လိုက္ၾကသည္။
အမ်ိဳးသားက လွည့္လိုက္ၿပီး ထြက္သြားဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕အရာေၾကာင့္ သူ႕မ်က္လုံးေတြက ေသဆုံးၿပီးသား ကေလးဆီကို အၾကည့္ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ သူက ေတြးဆလိုက္ၿပီး ပုံစံတူျဖင့္သာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ရပ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အေဝးကို ၾကည့္လိုက္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
႐ုတ္တရက္ ဆရာဝန္ေတြအား ကူေပးေနသည့္ ေဆးဝန္ထမ္းကေန ကေလးက အသက္႐ွင္လာၿပီး စတင္ၿပီး ငိုေႂကြးကာ ကန္ေၾကာင့္တာကို အံ့ဩစရာေကာင္းစြာ ျမင္လိုက္ရသည္။
-
“Ring! Ring! Ring! Ring!” အိပ္ရာေဘးမွ နာရီႏိႈးစက္သံက ျမည္လာခဲ့သည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကအိပ္ရာမွ ထ,ထိုင္လိုက္ၿပီး စိတ္ေတြက ေနာက္က်ိေနသည္။ ႏိႈးစက္အား လွမ္းပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႕ဆံပင္အား ဖြလိုက္သည္။
သူဘာေတြးေနမွန္း မသိရပဲ သူ႕႐ွပ္အက်ႌ ေကာ္လာမွ ၾကယ္သီးအား ျဖဳတ္လိုက္သည္။ သူ႕ေခါင္းက ေအာက္စိုက္သြားၿပီး သူ႕ရင္ဘတ္နဲ႔ ညႇပ္႐ိုးေတြအား ၾကည့္လိုက္သည္။
အျပာနဲ႔ ခရမ္းေရာင္ အနမ္းအမွတ္ေတြက ႐ွိေနသည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကစိတ္ထဲတြင္ ညည္းညဴလိုက္ေပမဲ့ အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ အသံျမည္ကာ သက္ျပင္းသာခ်လိုက္သည္။
ဒီလိုမ်ိဳး ထပ္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကနံရံဘက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေနရာတြင္ မွတ္စုေလး တစ္ခုက ႐ွိေနသည္။ ထိုထဲမွ စာေတြကို ဖတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပဲ ႏႈတ္ခမ္းဆူလိုက္မိသည္။
ထိုအထဲတြင္ စာတစ္ေၾကာင္းတည္းသာ ႐ွိေနသည္။ ‘ဒီေန႔ အျပင္မထြက္နဲ႔’
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကအံႀကိတ္လိုက္သည္။
ဒီေန႔ ကလပ္တြင္ လုပ္ေဆာင္ရမွာ႐ွိၿပီး တန္႐ွန္းေတာင္အား တျခားသူေတြနဲ႔ တက္ဖို႔စီစဥ္ထားခဲ့သည္။
ဘာ၊ သူ႕ကို တကယ္ပဲ အျပင္ထြက္ဖို႔ ခြင့္မျပဳဘူးလား?
ေအးစက္စြာျဖင့္ ႏွာမႈတ္လိုက္ၿပီး နည္းနည္း သုန္မႈန္သြားခဲ့သည္။ အျပင္ထြက္ဖို႔ စီစဥ္ထားၿပီး သူ႕အဝတ္ေတြကို လဲလိုက္ကာ ပါးလုတ္က်င္းလိုက္ၿပီး သူ႕အသြင္အျပင္အား ေသခ်ာေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ သူတံခါးပိတ္ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ တစ္ေနရာမွ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုလူက တစ္ကိုယ္လုံး အနက္ကို ဝတ္ဆင္ထားခဲ့ၿပီး လည္ပင္းတြင္လည္း တံစဥ္လိုဆြဲႀကိဳးက ႐ွိေနသည္။
သူ႕ေခါင္းကို ခါလိုက္ၿပီး အကူအညီမဲ့မႈနဲ႔ အလိုလိုက္မႈ အနည္းငယ္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
ဒီကေလးက နားမေထာင္ဘူးဆိုတာ သူသိေနခဲ့သည္။
-
ဒီေန႔တြင္ ေနေရာင္က ေတာက္ပေနၿပီး လူတိုင္းအား စိတ္ညစ္ညဴးေစဖို႔ လုံေလာက္သည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းကားေပၚ တက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ တစ္ခုခု မွားေနသလိုမ်ိဳး သူခံစားလိုက္ရသည္။
အျပင္ဘက္ကမ႓ာတြင္ သူက အရမ္းကို အထိမခံႏိုင္ျဖစ္ၿပီး အထူးသျဖင့္ ေသဆုံးမႈအား ၾကဳံေတြ႕ခဲ့တာေၾကာင့္ပင္။ သူ႕တြင္ ဆဌမအာ႐ုံ႐ွိၿပီး ေသဆုံးျခင္းကို ႀကိဳသိႏိုင္သည္။
သူငယ္ငယ္တည္းက ေသဆုံးျခင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆီ ခဏခဏ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕စူးစမ္းမႈနဲ႔ ဆဌမအာ႐ုံေၾကာင့္ပဲ ထိုၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ အဲ့လူက ေပၚလာခဲ့ၿပီး ဒီလိုအရာေတြကို ထပ္မေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္ေတာ့ေပ။
ဒီကားရဲ႕ လိုင္စင္နံပါတ္ ငါးလုံးက 74666 ျဖစ္သည္။
74 ကသံတူစကားက ‘သြားေသလိုက္’ျဖစ္ၿပီး 666 ကသားရဲနံပါတ္နဲ႔ စမ္းသပ္ခ်က္အသစ္က နတ္ဆိုးနံပါတ္ ျဖစ္သည္။
ဒီအရာေတြက ေ႐ွာင္ခ်န္း အားခ်က္ခ်င္းပင္ မေကာင္းတဲ့စိတ္အား ျဖစ္ေစသည္။ ဒီမနက္ ထိုလူထားခဲ့သည့္ မွတ္စုကို ျပန္ေတြးမိသြားရင္း တစ္စကၠန္႔ေလာက္သာ တြန္႔ဆုတ္ၿပီးေနာက္ ဆင္းဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
သူ႕စိတ္ထင့္မႈကို သူယုံၾကည္သည္။
သို႔ေသာ္ သူမရပ္ခင္မွာပဲ သူ႕ေဘးတြင္ အိပ္ေနသည့္ လ်န္ဂ်င္း က႐ုတ္ခ်င္းပင္ မ်က္လုံးပြင့္လာခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ၊ ထိတ္လန္႔မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသည္။ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကမတုန္႔ျပန္ႏိုင္ခင္မွာပဲ တျခားသူရဲ႕ ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “ကားရပ္လိုက္၊ ကားရပ္လိုက္! ငါမလိုက္ေတာ့ဘူး!!”
ဒီအခ်ိန္တြင္ ဘတ္စ္ကားေပၚက လူတိုင္းက ငိုက္မ်ည္းေနၾကၿပီး ဘယ္သူမွ စကားမေျပာၾကေပ။ လ်န္ဂ်င္း ရဲ႕က်ယ္ေလာင္သည့္ အသံက လူအနည္းငယ္အား ထိတ္လန္႔စြာျဖင့္ ႏိုးထေစသည္။ သူက အေနာက္တန္းတြင္ ထိုင္ေနတည္းက လူတိုင္းက လွည့္လာၾကၿပီး သူ႕အား ေဒါသျဖင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
သူက အနည္းငယ္ တုန္ေနေပမဲ့ ဒီအေၾကာင္းကို အမ်ားႀကီး ဂ႐ုမစိုက္ေပ။ သူက ေ႐ွာင္ခ်န္း ရဲ႕လက္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ “ေ႐ွာင္ခ်န္း၊ ငါ့ကိုယုံ၊ ငါတို႔အျမန္ ကားေပၚကေန ဆင္းရမယ္!”
ဂိုက္ကလည္း မ်က္ခုံးေတြကို ၾကဳတ္လိုက္သည္။ သူ႕ခုံက ပထမဆုံး အတန္းတြင္ ျဖစ္ေပမဲ့ ဆူညံသံအား သူၾကားေနတုန္းပင္။ အေနာက္ဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး တစ္ခုခုျဖင့္ ျငင္းခုန္ေနၾကတာကို ျမင္လိုက္သည္။
လ်န္ဂ်င္း ကအနီးဆုံး႐ွိ သူငယ္ခ်င္းအား လႈပ္လိုက္ၿပီး စိုးထိတ္မႈ ျမင့္မားစြာျဖင့္ ထ,ငိုေတာ့မဲ့ပုံ ျဖစ္ေနသည္။ “ျမန္ျမန္ သြားရေအာင္! မၾကာခင္ ေခ်ာ္က်လိမ့္မယ္!”
က်ယ္ေလာင္တာေၾကာင့္ လူတိုင္းက သူ႕အား ေနမေကာင္းသည့္လူလို ၾကည့္ေနၾကသည္။ တျခားသူမေျပာနဲ႔ လ်န္ဂ်င္း ရဲ႕ေကာင္မေလး ဝမ္႐ွင္း ေတာင္မွ သူ႕အား ႐ူးႏွမ္းေနသည့္လူလိုမ်ိဳး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကခ်က္ခ်င္း အသိျပန္ဝင္သြားခဲ့သည္။ တစ္ခုခုကို သူနားလည္သြားၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆင္းမယ္! ငါတို႔ဆင္းရေအာင္!”
“သူတို႔က ႐ူးေနတာ ျဖစ္ရမယ္! ဒီအ႐ူးေတြက ဘယ္ကေန လာခဲ့ၾကတာလဲ?”
“WTF! ဒီေစာက္စကားေတြက ဘာေတြလဲဟ! ေသလိုက္! ဒီတစ္ေန႔လုံး ငါ့ေကာင္းေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတာ့ သြားပါၿပီ!”
“ဒါ႐ိုက္ဘာ! သူတို႔က အျမန္ဆင္းခိုင္းလိုက္!! သူတို႔က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေႏွာင့္ယွက္ေနတယ္!!”
ဂိုက္နဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္မွ သူတို႔ ၆ ေယာက္အား ကန္ထုတ္လိုက္ရင္း သူတို႔က တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာင္ေပၚလမ္းအား လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဝမ္႐ွင္း ကေဒါသေၾကာင့္ ရယ္လိုက္သည္။ “လ်န္ဂ်င္း၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”
ပန္းပြင့္ အဝတ္ဝတ္ထားသည့္ ရန္မိုင္လီ က ဝမ္႐ွင္း ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ျဖစ္သည္။ သူမက လ်န္ဂ်င္း အားစိတ္ဂနာမၿငိမ္သည့္ လူလိုမ်ိဳး ခိုးၾကည့္ေနခဲ့သည္။
လ်န္ဂ်င္း တြင္ပါးစပ္ေပါင္း ၁၀၀ ႐ွိမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ျပန္မေခ်ပႏိုင္ေပ။ သူက စိုးထိတ္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ “မင္းတို႔ေတြ၊ ငါ့ကိုယုံ၊ ငါျမင္လိုက္တယ္။ အခ်ိန္ခဏေလးမွာပဲ ငါတို႔ကားက ေတာင္ထိပ္ကိုသြားရင္းနဲ႔ ေက်ာက္တုံးကို တိုက္မိၿပီး တစ္ဝက္ေလာက္ ပ်က္ဆီးသြားလိမ့္မယ္။ လူတခ်ိဳ႕က တစ္ခါတည္း ေသသြားၾကၿပီး တျခားလူေတြက ေတာင္ေစာင္းကေန ျပဳတ္က်သြားၾကလိမ့္မယ္”
အ႐ိုးသားဆုံးျဖစ္သည့္ ယြမ္ေဇာင္ ကထပ္ၿပီး ရပ္မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီး လ်န္ဂ်င္း အားစကားလုံး အနည္းငယ္နဲ႔ ဆူပူလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေျပာလို႔ မၿပီးခင္မွာပဲ တစ္အုပ္စုလုံး ထိုေနရာတြင္ ေအးခဲသြားၾကသည္။
ႀကီးမားသည့္ ေက်ာက္တုံးႀကီးက ေတာင္ေပၚကေန က်လာခဲ့သည္။ လမ္းက အေပၚသြားသည့္ လမ္းျဖစ္ၿပီး ဘာအပင္မွ မ႐ွိတာေၾကာင့္ သူတို႔က သိပ္ေဝးေဝး မေရာက္ေသးသည့္ ကားကို ေသခ်ာစြာ ျမင္ႏိုင္ေသးသည္။
သူတို႔က ထိတ္လန္႔သြားၾကသည္။ လ်န္ဂ်င္း ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ေက်ာက္တုံးႀကီး အလ်င္အျမန္ပင္ က်လာခဲ့ၿပီး ကားေပၚကို တိုက္႐ိုက္ျဖစ္ေနရင္း သူတို႔ သိထားခဲ့သလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကားေခါင္မိုးက တိုက္႐ိုက္ပင္ ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ၿပီး ကားက တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ လည္သြားခဲ့သည္။ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေတာင္ေစာင္းတြင္ ခ်ိတ္ေနခဲ့သည္။
သူတို႔စိုးရိမ္စိတ္အား ေခ်ဖ်က္ဖို႔ အသက္႐ွင္သူအား ကယ္ထုတ္ဖို႔ မသြားႏိုင္ခင္မွာပဲ ေထာင့္စြန္းတြင္ တင္ေနသည့္ကားက မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပဲ ေစာင္းသြားခဲ့သည္။ ေတာင္ေစာင္းေပၚ တက္ေနသည့္ လူေတြေတာင္မွ ေအာက္ကို ျပဳတ္ၾကသြားခဲ့ၾကသည္။
“ဘမ္း!” က်ယ္ေလာင္သည့္ အသံႀကီးက ထြက္လာခဲ့သည္။
ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္သည့္ လူအားလုံးက ေၾကာက္လန္႔သြားၾကသည္။ ေၾကာက္လန္႔စြာ ေအးခဲေနၿပီး ခဏအၾကာတြင္ သူတို႔ရဲ႕ေမးခြန္း အၾကည့္ေတြက မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြာျဖင့္ လ်န္ဂ်င္း ထံကို စုျပဳံသြားခဲ့ၾကသည္။
လီဟိုက္ေပါင္ ကပိုၿပီးေတာ့ သိသာေနသည္။ သူက လ်န္ဂ်င္း အားၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။ “ဘယ္လို၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မင္းသိေနတာလဲ?”
တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းပင္ လူတိုင္းက သူ႕အား ပထမဆုံး အႀကိမ္ေတြ႕ဆုံသလိုမ်ိဳး လ်န္ဂ်င္း အားတင္းမာစြာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို႔မ်က္လုံးေတြက ေၾကာက္႐ြံ႕မႈနဲ႔ ထိတ္လန္႔ေနမႈေတြ ပါဝင္ေနသည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကသာ တည္ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။ ကားဆီအား အမူအရာမဲ့စြာျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
သူ ျမင္လိုက္တယ္!
အနက္ေရာင္ ဝတ္႐ုံနဲ႔လူက ကားေဘးမွာ မလႈပ္႐ွားပဲ ရပ္ေနၿပီး သူ႕ေဘးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာအားလုံးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ အားလုံး အေျခခ်သြားခ်ိန္ေတာ့ သူက တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ လွည့္လာၿပီး ေ႐ွာင္ခ်န္း ကိုၾကည့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကတစ္ဖက္လူရဲ႕ ကာထားသည့္ မ်က္ႏွာအား စိတ္ဝင္စားမႈ မ႐ွိေပ။
သို႔ေသာ္ သူ႕ႏွလုံးသားထဲတြင္ အေျဖတစ္ခုက ႐ွိေနခဲ့သည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထိုလူက နည္းပါးသည့္ ေလထုၾကားတြင္ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ထပ္ၿပီးေတာ့ တူညီတဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
29.8.2021 (Sun)
.............................