9 OKTOBER
Hoewel ik mijn uiterste best gedaan had om vandaag uit te stellen, was er toch geen ontkomen meer aan. Mariama zou morgenochtend op een vliegtuig stappen, en daarmee zou er een einde komen aan haar tijd in het paleis. Niet overdrijven, Victoria. Dat ze vertrok, wilde allesbehalve zeggen dat ze voor altijd weg zou blijven, of dat ze me zou vergeten. Ik ademde diep in om mijn nerveusheid weg te werken, en drukte de deurbel in. Louis stond achter me, mijn cadeau in zijn handen, en hij werd geflankeerd door twee brede mannen die ervoor moesten zorgen dat me niets zou overkomen. Ik had hen op het paleis willen laten, zeker omdat Khadija waarschijnlijk bekwamer was dan hen samen, maar Louis had geweigerd. De enige manier waarom hij me naar hier zou brengen, was als ze erbij waren. De deur ging open, en Mariama gunde me haar breedste glimlach. Ze had een van haar favoriete jurken aan, een wit exemplaar uit een dikke stof die haar beschermde tegen de beginnende Breiaanse koude. Haar haren zaten in een afro, en ik besefte dat ze er op haar best uitzag. Ik had uren getwijfeld over mijn outfit, en had uiteindelijk gekozen voor een simpele blauwe trui met een lichtgrijze broek. Allesbehalve op mijn zondags, dus. Shit.
"Victoria! Eindelijk!"
Ik draaide met mijn ogen. We wisten allebei dat ik veel te vroeg was, maar ze trok me toch zonder een moment te twijfelen naar binnen. Ik nam haar cadeau over van Louis, en Mariama salueerde met een grijns naar hem, voor ze de deur dichtgooide. Mijn team zou de hele nacht in hun auto spenderen, maar ik wist ook dat dat meer Louis' fout was dan de mijne. Mariama trok me de smalle gang door, en leek zich geen zorgen te maken om mijn klerenkeuze.
"Mijn nonkel en grootouders zijn er ook al."
Ze duwde me de woonkamer in en gaf me geen kans om me voor te bereiden. Ik had Mariama's familie nog nooit ontmoet, en ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat zij hier ook zouden zijn. Typisch Mariama om dat niet te vermelden. Mariama leek mijn aarzeling te merken, en draaide met haar ogen.
"Zolang je mijn nonkel negeert wanneer hij over politiek begint, komt het helemaal goed."
Ze gaf een kneepje in mijn handen en werd serieuzer.
"Ik ben blij dat je er bent, Victoria."
Ik knikte, want het gevoel was geheel wederzijds. Ik plaatste haar cadeau bij de andere geschenken, en werd onthaald door het gezellige rumoer van Mariama's familieleden. Ze waren aan het discussiëren over iets, en Khadija draaide met haar ogen terwijl ze naar me toe kwam. Ze omhelsde me met een arm terwijl ze een kom met groenten balanceerde in de andere. Ze wees me een lege plek aan de zijkant van de tafel aan, en glimlachte breed naar Mariama, die zichzelf ook in de discussie geworpen had. Ik voelde me meer toeschouwer dan gast, maar de warmte hier in huis zorgde ervoor dat het me niet eens kon schelen.
Khadija's huis werd steeds voller en voller. Er waren nog enkele vrienden van Khadija gearriveerd, sommigen met echtgenoten en kinderen erbij, en ook enkele schoolgenoten van Mariama hadden nog een plekje weten te vinden. Ik was er elke keer van overtuigd geweest dat niemand nog bij aan de tafel zou passen, maar niets was minder waar. Er waren meer dan twintig mensen verzameld in de kleine eetkamer, iedereen druk in gesprek met elkaar en met brede glimlachen op hun gezicht. Khadija had kosten nog moeite gespaard voor het afscheid van haar oudste dochter. Er lag een nieuw, elegant tafelkleed op tafel dat paste bij de felgekleurde servetten die onder het feestelijk servies lagen. Ik had geen idee of het er altijd zo aan toeging op familiefeesten van de Fayes, maar ik kon niet ontkennen dat ik het niet naar mijn zin had. Ik had me nog nooit zo geamuseerd op een feest, ongeacht de blikken die een van Mariama's nichtjes me bleef toewerpen. Ze kon onmogelijk ouder zijn dan tien, maar haar blik vertelde me dat ze zich niet zomaar zou laten doen.
Ik reek over tafel naar het laatste koekje -volgens het heerlijke familierecept van Khadija- dat op de schotel lag. Fatou had jammer genoeg hetzelfde idee, maar ze was sneller dan ik en nog voor ik de kans kreeg om te protesteren, stak ze het koekje al in haar mond. Ik keek met grote ogen naar Mariama's jongste zus, die zelfgenoegzaam verder at. Mariama lachte hardop, en sloeg haar arm om mijn schouder.
"Ik heb haar goed opgeleid, koekjes stelen van prinsessen."
Ik draaide met mijn ogen en schudde mijn hoofd.
"Ik ben blij dat je dan toch eindelijk toegeeft dat het mijn koekje was, Mariama."
Ze lachte opnieuw, en gaf me een kneepje in mijn schouder.
"Peace offer?"
Ze toonde haar open hand, en verraadde daarmee dat ze zelf nog een koekje verstopt had. Ik schudde mijn hoofd, want ik wist wel zeker dat ze haar moeders koekjes nog harder zou missen dan mij.
"Delen dan?"
Dat leek een aannemelijk aanbod. Mariama brak zo goed als mogelijk het koekje in twee, en bood me de helft aan. Ik accepteerde het dankbaar.
"Dat we nog veel koekjes mogen delen in de toekomst."
Ik knikte glimlachend mijn hoofd terwijl ik mijn tanden in de heerlijke laag pindakaas zette. Mariama deed hetzelfde, haar handen onder haar kin in een poging om de vallende kruimels en gehakte pinda's tegen te houden, maar we wisten allebei dat het hopeloos was. Ik kwam er zelf ook niet onderuit, en het rommeltje aan kruimels en pindakaas deed Mariama alleen nog maar breder lachen.
Het leek alsof de uren in seconden veranderd waren. Ik had het gevoel dat ik hier nog maar net was, maar iemand was al begonnen met de afwas terwijl Mariama's tante het dessert afruimde. De nonkel van Mariama, een donkere man met lachrimpels en korte, grijze haren, klampte me aan. Hij was een beetje dronken, maar hij was een van de vriendelijkste mensen die ik ooit al ontmoet had. Hij had me het hele etentje betrokken in de gesprekken die over de tafel heen gevoerd werden, en ik was er hem meer dan dankbaar voor. Hij leunde dichterbij, nog dichter dan voorheen aangezien we al schouder tegen schouder gegeten hadden, en fronste zijn borstelige wenkbrauwen alsof hij pas nu iets ontdekt had.
"Jij wordt binnenkort onze koningin?"
Ik keek met grote ogen naar Mariama, maar die haalde hulpeloos haar schouders op. Ze probeerde een gesprek met haar tante af te weren, maar de vrouw bleef genadeloos doorgaan terwijl ze de dessertbordjes wild heen en weer schudde. Ik knikte naar Mariama's nonkel, en zijn gezicht klaarde op.
"Vertel me eens, meisje, wanneer krijg je de kroon?"
Ik schudde mijn hoofd. Ik had geen idee. Ik zou de kroon krijgen wanneer mijn vader hem beu was, of, zoals het voor mijn vader geweest was, wanneer mijn voorganger stierf. Het zou dus nog wel even duren voor ik de troon zou bestijgen, ook al wilde ik dat liever niet te lang uitstellen.
"Je zal wel uitkijken naar al het geld dat je zal krijgen dan."
Ik fronste. Er zat niets boos in zijn stem, maar ik kon ook niet afleiden wat hij ermee bedoelde. Mariama's waarschuwing zat nog luid en duidelijk in mijn hoofd, en ik wilde vanavond niet verpesten door het over politiek te hebben. Daarnaast, er werd van me verwacht om neutraal te zijn. Welke kant hij ook uit wilde, hij zat bij mij aan het verkeerde adres.
"Ik eumh..."
Ik twijfelde. Hij had een punt natuurlijk. Er werd enorm veel geld in het koningshuis gepompt, veel meer dan nodig was. Maar ik kon hem niet zomaar gelijk geven. Het was een van de vele voorschriften die ik opgelegd gekregen had, al sinds kleins af aan, en ik kon er niet zomaar van afwijken. Hoe vriendelijk hij ook was. De kroon die ik op een dag zou krijgen, was verbonden met eisen en regels. Politieke neutraliteit, geschikte partners en opvolgers... Het was maar een klein deel van de verwachtingen. Het kon zwaar doorwegen, en ik probeerde het soms liever te negeren, ook al was er geen ontkomen aan. Mariama's nonkel leek door te hebben dat ik hem geen antwoord zou geven.
"Ik vind het heel erg onterecht dat—"
Ik had geen idee wat hij me wilde zeggen, want Mariama onderbrak hem vriendelijk. Haar tante had een geïrriteerde blik in haar ogen, en ik besefte dat Mariama bij haar weggelopen was om me te komen redden.
"Baay, dat is voldoende. Victoria wil het over andere dingen hebben."
Mariama legde haar handen op zijn schouders, en de man knikte geschrokken, alsof hij niet beseft had dat het gesprek me ongemakkelijk maakte. Hij stak snel zijn hand uit, en ik accepteerde het. Zijn grip was stevig en gemeend terwijl hij zich uitgebreid excuseerde.
"Ik ben duidelijk niet meer zo goed in staat om de dingen van elkaar te onderscheiden. Jéggalu."
Hij kwam overeind en legde zijn andere hand op onze verstrengelde handen.
"Het was me een groot genoegen om je te leren kennen, Victoria."
Ik knikte dankbaar en wilde zeggen dat het geheel wederzijds was, maar hij richtte zich alweer op Mariama.
"Mijn kleine Mariama, je bent al zo groot nu. Ik wil je al het succes van de wereld toewensen, maar ik weet ook dat je dat niet nodig hebt."
Hij omhelsde Mariama, die ondertussen tranen in haar ogen had.
"Denk nog een keertje aan ons terwijl je Duitsland verkent, ja?"
Mariama knikte tegen zijn schouder. Ze stond op haar tenen om het hoogteverschil te overbruggen.
"Yônu jàam."
"Ba beneen yoon."
Mariama zei het met een glimlach, maar haar ogen glansden door de tranen. Ik voelde me een indringer. Ik had geen idee wat ze tegen elkaar zeiden, maar ik wist dat het niet voor mijn oren bedoeld was. Ik wendde mijn ogen af, naar de uitgepakte cadeaus op de geschenktafel, en vroeg me plots af of vanavond wel genoeg geweest was. Morgenochtend zou dit simpelweg een herinnering zijn, het laatste moment voor alles anders werd. Ik kon alleen maar hopen dat Mariama er met een goed gevoel op terug kon kijken.
Mariama glunderde terwijl ze zich op haar bed liet vallen. Het voelde vreemd om te beseffen dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hier zou slapen. Ik had hier meer nachten door gebracht dan ik op twee handen kon tellen, en ik had er alleen maar goede herinneringen aan. Mariama zou morgenavond in een bed in Duitsland slapen, en dat was het dan. Ze had me honderduit verteld over de campus van DeuTECH, met haar hypermoderne wolkenkrabbers en vele groen, en ik was oprecht blij voor haar. Ze zou goed terechtkomen. Nu we hier lagen, en haar vertrek tastbaar werd, voelde het echter heel erg bitterzoet. Mijn tranen welden op, en het zag ernaar uit dat Mariama zich ook niet langer kon bedwingen. Ik staarde naar het plafond, dat knalroze geverfd was, en schudde mijn hoofd in ongeloof.
"Ik weet niet hoe ik het ga overleven zonder jou."
Mariama draaide zich op haar zij, en omarmde me.
"Je gaat het helemaal prima doen."
Ik draaide met mijn ogen en legde mijn handen op Mariama's arm. Ze zuchtte tegen mijn schouder.
"Beloof je me dat je belt als je iets nodig hebt? Ik ben dan misschien wel in Duitsland, maar..."
Ik knikte. Een nieuwe snik borrelde in me op, maar hij was niet langer gevuld met verdriet. Ik was hoopvol. Hoopvol dat onze vriendschap dit zou overleven, zelfs als er zoveel afstand tussen ons in zat.
"Ik meen het. Als je een cadeau moet uitzoeken, bel me dan alsjeblieft. Louis kan veel, Victoria, maar cadeaus kiezen is echt niet zijn sterkste kant."
Ik lachte door mijn tranen heen, en ook Mariama's mondhoeken schoten de hoogte in.
"Wat dacht je zelfs? Dat ik het niet zou merken?"
Ze lachte en schudde haar hoofd. Ik bedekte mijn ogen met mijn hand om me de schaamte te besparen, maar Mariama was onverbiddelijk en trok ze weg zodat ze me met valse teleurstelling kon aankijken. Ik haalde mijn schouders op.
"Ik had echt gehoopt dat Louis dit keer iets goeds zou vinden. Hij heeft me weten te overtuigen dat een wegenkaart van Duitsland iets heel praktisch is om te hebben. Je zou verloren kunnen lopen!"
Mariama draaide met haar ogen.
"Ik ga bij een technologiebedrijf werken. De telefoon die ik krijg, is uitgerust met de laatste snufjes, dus ik denk niet dat hij me niet zal kunnen vertellen waar ik naartoe moet wandelen."
Ik kreunde door mijn blunder, maar Mariama leek er het grappige wel van in te zien.
"Toch bedankt. Ik weet zeker dat ik nu altijd aan je zal denken wanneer ik een route moet opzoeken."
Ik glimlachte, en schudde mijn hoofd.
"Goed zo. Dan denk je er misschien ook aan om regelmatig de route richting het paleis van Saalbrunn op te zoeken."
Mariama knikte, en haar gezicht werd zacht. Haar ogen glommen van de tranen, en ze knipperde enkele keren verwoed om ze tegen te houden.
"Natuurlijk. Zo makkelijk ben je niet van me verlost, hoor. Wie moet je anders redden van al je gestuntel?"
Ik lachte, en Mariama volgde mijn voorbeeld. Haar Breiaanse hoofdstuk mocht dan wel ten einde komen, maar ik was ervan overtuigd dat ze minstens even belangrijke verhalen zou schrijven in Duitsland. Of welke plek dan ook. Als Mariama haar zinnen ergens op zette, dan lag de hele wereld aan haar voeten.