6 OKTOBER
"Ik heb gisteren iets gevonden."
Ik fronste naar Mariama, die een opgerold magazine in haar handen had. Ze leunde lui tegen de deurpost en wiebelde enthousiast met haar wenkbrauwen. Louis stond achter haar met een geïrriteerde blik op zijn gezicht. Ze liet zich er niet door tegenhouden en sloot de deur voor zijn neus.
"Moet ik ernaar raden?"
Ze draaide theatraal met haar ogen en liet zich achterover op mijn bed vallen. Ik stuiterde omhoog, en belandde tegen haar. Mariama duwde me opzij en schoof haar magazine over het tijdschrift over gecomponeerde muziek dat ik aan het lezen was. Ze glimlachte speels, en het deed me beseffen dat ze iets van plan was, al had ik geen idee wat.
"Wat is dit?"
Het woord Mignonne prijkte in felblauwe letters op de cover. Het leek me een tijdschrift uit Migne -de Franse koppen bevestigden mijn vermoeden- maar ik kon me niet herinneren dat Mariama buitenlandse tijdschriften las. Had het te maken met haar naderende vertrek? Nog snel de wijde wereld verkennen voor ze naar Duitsland ging? Mijn glimlach verdween van mijn gezicht. Mariama zou over drie dagen al vertrekken. Ik had het proberen te negeren, maar hoe harder ik het van me wegduwde, hoe sneller de dag eraan leek te komen.
"Ik heb een Google Alert ingesteld voor je lieftallige Beatrice van Migne."
Ik draaide met mijn ogen. Mijn zorgen over haar vertrek verdwenen, en werden vervangen door de angst dat ze iets stom gedaan had.
"Mariama, ik ben heus wel in staat om mijn eigen liefdesleven te regelen."
Ze humde, maar ging niet verder in op mijn protest. Ze tikte in plaats daarvan enkele keren op een van de titels die op de cover stond. Haar roze nagels vloekten met het blauw, maar ze leek het niet te merken.
"Beatrice heeft een interview gegeven. Ik vond haar antwoorden de moeite waard."
"We worden zo vaak gevraagd voor interviews."
Beatrice verscheen regelmatig in tijdschriften of kranten, zelfs de Breiaanse. Het verbaasde me dus niet dat er opnieuw een interview van haar gepubliceerd was. Mensen hielden van haar, en Beatrice leek er geen problemen mee te hebben om toe te zeggen voor allerhande publicaties. Mariama zuchtte om mijn desinteresse, en opende het artikel. Ik deed mijn best om onverschillig te lijken, maar kon het toch niet laten om over haar schouder mee te kijken. Ik had Beatrice amper gezien op de nationale feestdag -iets wat ik voornamelijk aan Mariama te danken had- en het leek alweer eeuwen geleden sinds ik haar voor het laatst echt gezien had. Zonder toeschouwers. We hadden het allebei druk, Beatrice nog meer dan mij nu haar kroning in sneltempo naderde.
"Mijn Frans is niet geweldig, dus ik heb het meeste gewoon overgeslagen."
Ik draaide met mijn ogen, ook al kon ze me niet zien. Mijn blik vestigde zich op een breed glimlachende Beatrice. Ze had een van haar typische bloemenjurken aan, en haar haren zaten in een slordige dot op haar hoofd. Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Ze weigerde zichzelf te veranderen voor de pers, en het maakte mijn liefde voor haar alleen nog maar groter.
"De reporter vraagt echter naar haar liefdesleven, dus dat kon ik natuurlijk niet zomaar negeren."
Mijn ogen werden groot, en ik kon me niet bedwingen. Ik strekte mijn hand uit om het magazine terug te nemen, maar Mariama schudde streng haar hoofd en draaide zich op haar rug. Ze hield het tijdschrift in de lucht, en las Beatrices antwoord voor in gebrekkig Frans.
"... pas très intéressant. J'aime ma vie. C'est tout ce que je peux vous..."
Ik fronste. Een tel lang had ik verwacht dat Beatrice over ons zou vertellen, mijn naam zou noemen, maar tot mijn opluchting -en een klein beetje tot mijn spijt- deed ze dat niet. Ik wist ook wel dat ze te vertrouwen was. Ze zou onze relatie niet zomaar in het openbaar gooien zonder het eerst met mij te bespreken. Mariama liet het tijdschrift op haar borst vallen, en omklemde het alsof het iets dierbaars was.
"Hoe romantisch."
Ik keek haar vragend aan. Had ze een ander antwoord gelezen dan dat ik gehoord had? Beatrice was beleefd geweest, en had niets laten blijken over een relatie. Mariama keek me glimlachend aan, en schudde haar hoofd.
"Herinner me er even aan hoe ze je noemt? Vivi? Nee dat was—"
"Vie."
Mariama glimlachte alsof ze net de oplossing voor het universum gevonden had. Ze opende Mignonne opnieuw en liet haar perfect gelakte nagel op de zin terechtkomen. J'aime ma vie.
"Mijn Frans is net zo slecht als jouw Italiaans, maar we weten allebei dat dit niet zomaar een ode aan haar leven is, toch?"
Ik draaide met mijn ogen, maar mijn hart hamerde toch in mijn borst. Wat Mariama zei, was vergezocht, maar ik kon mezelf niet tegenhouden om toch te hopen dat ze gelijk had.
"Ik houd van mijn Vie. Ik denk dat het net uitdagend genoeg is voor haar."
Daar had ze een punt. Beatrice deed niets liever dan de wereld uitdagen. Haar wilde haren, haar ontsnappingsdrang van evenementen. Het artikel vermeldde zelfs dat ze meermaals naar de reporter geknipoogd had tijdens het interview. Als Mariama gelijk had, dan... Ik kwam overeind en zocht naar mijn telefoon. Hij leek ergens verloren te zijn gegaan in de rommelhoop van kleren en dekens op mijn bed, maar Mariama bleek mijn redding te zijn.
"Tijd om te gaan."
Ze gaf me mijn gsm met een knipoog en klauterde uit mijn bed. Ik wilde haar vragen om te blijven, en voelde me plots schuldig dat ik de weinige tijd die we nog samen hadden aan een telefoontje met Beatrice wilde spenderen. Mariama glimlachte echter breed, en huppelde praktisch de kamer uit. Het laatste wat ik van haar zag, was hoe ze naar Louis salueerde vooraleer ze uit zicht verdween.
De beltoon ging amper twee keer over voor Beatrices vrolijke stem door mijn telefoon heen schalde.
"Vie! Wat fijn om je te horen."
Ik glimlachte naar mijn telefoon. Er klonk gerommel op de achtergrond, en ik besefte dat Beatrice met iets bezig was.
"Ik stoor toch niet?"
Beatrice lachte kort, en ik kon me zo voorstellen hoe ze zachtjes met haar hoofd schudde.
"Nee, jij stoort nooit. Ik ben mijn klerenkast aan het opruimen, en de kleren aan het inpakken in dozen zodat ze naar het goede doel kunnen. Ik was het al een tijdje van plan, dus bij deze."
Oh. Ik wist dat Beatrice een groot hart had, maar het verwarmde me om te weten dat ze haar woorden ook effectief omzette in daden. Ik voelde me plots stom omdat ik haar van haar werk hield voor zo'n onnozele reden. Ik beet op mijn lip, en draaide een lok van mijn haren om mijn vinger.
"Elke keer wanneer ik denk dat ik je doorheb, bewijs je me toch ongelijk, Beatrice. Je bent veruit de beste troonopvolger van ons allemaal."
Het was even stil aan de andere kant van de lijn, en ik kreeg het gevoel dat ze met haar ogen draaide. Ik meende echter wat ik zei. Als het een wedstrijd zou zijn, dan zouden Damiano en ik niet eens in haar buurt eindigen.
"Ik heb ook mijn gebreken hoor, Vie."
Dit keer draaide ik met mijn ogen.
"Ik heb nooit gezegd dat je die niet had, Beatrice."
Beatrice lachte kort, maar het hield haar niet tegen om toch een opsomming te maken.
"Ik ben impulsief, heb een grote mond en ik haat meer dingen dan ik op mijn vingers kan tellen."
Ik lachte en schudde mijn hoofd. Dat ze impulsief was, kon ik niet ontkennen. Ik had het echter nog nooit als een gebrek van haar gezien, in tegendeel.
"Ik vind het moeilijk om mezelf in te beelden dat je iets kan haten."
Beatrice was een eeuwige optimist. Ik had haar nog nooit slecht horen spreken over wie dan ook, en zelfs over Emilio was ze altijd mild geweest. Ik zou eigenlijk nog iets van haar kunnen leren. Er klonk een zucht aan de andere kant van de lijn, en het leek alsof Beatrice zich op iets liet vallen.
"Er zijn wel degelijk dingen die ik haat."
Ik haalde mijn wenkbrauwen op, maar besefte dat ze me niet kon zien. Ze vatte mijn stilte echter op als een signaal om een nieuwe lijst op te sommen, en twijfelde niet om eraan te beginnen.
"Ik haat toast die niet hard genoeg gebakken is."
Ze klonk serieus. Ik fronste en probeerde mijn lach te onderdrukken. Ik had iets ergs verwacht, een van haar diepste geheimen die nooit het daglicht mochten zien, maar Beatrice leek me weer ongelijk te willen bewijzen.
"Hé, ik ben serieus hoor! Ik snap gewoon niet waarom mensen het in hun hoofd halen om hun toast zo kort in hun toaster te laten zitten. Wie wil er nu warm brood eten?"
Dit keer kon ik mezelf niet inhouden. Mijn mondhoeken gingen omhoog terwijl ik mijn hoofd schudde.
"Je hebt mensen die andere mensen haten zonder reden, en dan heb je jou, Beatrice van Migne, die een haat heeft voor warm brood."
Ik miste haar. Ik miste haar zo erg dat het pijn deed, en ik wenste dat ik bij haar kon zijn. Ik overwoog een tel lang om Louis me naar Migne te laten brengen, maar ik wist ook dat het niet het moment was. Beatrice zuchtte.
"Wel, dat type mensen haat ik ook hoor. Het is niet zo moeilijk om anderen te accepteren voor wie ze zijn."
Ze deed het zo simpel klinken. Ik zou willen dat de hele wereld meer zoals Beatrice was.
"Nu ik weet dat je mijn haat voor toast uitlacht, zal ik maar zwijgen over mijn gevoelens voor onweer."
Ze twijfelde even, maar ging toch verder voor ik de kans kreeg om haar tegen te houden.
"Wel, ik ben er eigenlijk doodsbang voor, en daarom haat ik het? Oké, dat klinkt niet zo logisch maar..."
Ze zweeg, en even dacht ik dat ze haar zin nog zou afmaken, maar in plaats daarvan veranderde ze het onderwerp.
"Bon, doet er niet toe. Is dat de reden waarom je me belde trouwens? Om al mijn geheimen te ontdekken?"
Er viel iets met een doffe klap naar beneden, en ik besefte dat ze kleren in een doos liet vallen. Ze zei iets tegen iemand op de achtergrond, en ik voelde me plots heel erg onnozel. Het was gewoon een interview. Ze had er niets mee bedoeld, en misschien had de reporter haar gewoon fout begrepen. Misschien hadden Mariama en ik het wel fout begrepen.
"Vie? Ben je er nog?"
"Ja! Ik eumh... Ik belde je om je te feliciteren met je interview."
"Je hebt mijn interview gelezen? Leveren ze tegenwoordig ook al Mignonnes in het paleis? Ik dacht dat het niet zo bekend was in Breienbach."
Ik aarzelde, en wenste dat ik het interview nooit aangehaald had. Ik had het over alles kunnen hebben met haar. Nu zou het lijken alsof ik haar in de gaten hield, en dat was wel het laatste dat ik wilde.
"Mariama... Mariama volgt je via Google Alert, en vond een van je antwoorden zo interessant dat ze me gedwongen heeft om het te lezen."
Beatrice lachte kort en hartig, en ik sloot beschaamd mijn ogen. Ik was mezelf alleen nog maar dieper in de nesten aan het werken.
"Goed om te weten dat je me zo in het oog houdt."
Er zat geen greintje boosheid in haar stem, in tegendeel. Er kroop iets plagend in.
"Nu ik dat weet, wordt het misschien eens tijd om toe te stemmen voor die lingeriespecial waarvoor ze me al maanden vragen."
Mijn wangen werden warm door haar suggestie, en het hielp niet dat het beeld van een schaars geklede Beatrice zich naar voren werkte in mijn hoofd. Ik probeerde met wil en macht om de gedachte te verdringen, maar dat was moeilijker dan ik hoopte.
"Ik denk niet dat Migne dat overleeft."
Mijn stem klonk hees, en het zorgde ervoor dat mijn wangen nog warmer werden. Wat moest ze nu wel niet van me denken? Ik schraapte mijn keel in een poging om me te herpakken, maar Beatrices zachte lach maakte duidelijk dat ze me doorhad.
"Maakt niet uit. Het enige wat er toe doet, is dat jij het overleeft."
Ik draaide met mijn ogen.
"Lekker dramatisch."
Er klonk een giechel langs haar kant. Ik ging op de rand van mijn bed zitten, en wenste nog maar eens dat ze hier bij me was. Ik wilde haar zo ontzettend graag opnieuw zien. Het leek plots jaren geleden dat ik in haar armen gelegen had in Villa Antonio, en elke seconde die passeerde, was er een te veel. Beatrice zweeg even, ik wilde doodgraag weten wat er in haar omging.
"Ze heeft gelijk, weet je? Het was niet mijn bedoeling dat je er zo achter zou komen, maar Mariama had gelijk."
Ik knipperde verward met mijn ogen. Het duurde een tel lang voor ik doorkreeg wat ze bedoelde. Het interview.
"Je t'aime, ma Vie."
Ik sloot mijn ogen bij het horen van haar woorden. De vlinders in mijn buik namen het van me over, en ik vergat alles om me heen. Ik grijnsde breed naar mijn telefoon, sprakeloos, en niet bereid om het moment aan me voorbij te laten gaan.
"Ben je er nog?"
"Mmmh."
Beatrice lachte, en ik kon me zo voorstellen hoe ze haar lange haren uit haar gezicht schudde. Ik wenste dat ik het voor haar kon doen, mijn vingers over haar zachte gezicht kon laten glijden, mijn lippen op de hare kon duwen. Ik had nog nooit zo graag bij haar willen zijn als nu.
"Vind je het te vroeg? Want vergeet dan gewoon dit hele gesprek en—"
"Nee!"
Mijn enthousiasme klonk door in mijn stem en leverde me een nieuwe giechel op van Beatrice. Ik draaide met mijn ogen om mezelf, en ademde zachtjes uit.
"Het klinkt als muziek in mijn oren, Beatrice."
En wat voor muziek. Hans Zimmers symfonieën vielen in het niets bij haar woorden. Ik had niet verwacht dat het me zo zou overvallen, maar met mijn razende hart in mijn borst, wist ik dat ik me vergist had.
"Goed zo. Ik ben namelijk van plan om je het nog heel vaak te zeggen. Zo vaak zelfs dat als we oud en grijs en verrimpeld zijn, je met je ogen zal draaien en zal zeggen dat ik in herhaling val."
Ik sloot mijn ogen bij het beeld van ons als oudjes. Arm in arm, hobbelend door de paleistuin. Beatrice met een bloemenkleed en sneakers die ze zelf niet langer zou kunnen binden. We waren al onze tanden al kwijt, maar ik wist wel zeker dat Beatrices glimlach me zelfs dan nog zou verwarmen. Zeg het me zo vaak als je wil. Honderd keer, of duizend keer, ik was ervan overtuigd dat ik de woorden nooit beu zou worden.
"Ik kijk er al naar uit om je bejaarde variant te ontmoeten."
En dat meende ik. Het maakte me doodsbang. Ik had geen idee hoe we daar zouden raken, of het ons zelfs zou lukken. Maar ik wilde geloven dat het niet onmogelijk was. Mijn hart kneep pijnlijk samen in verlangen. Migne leek plots aan de andere kant van de wereld te liggen.
"Ik ook, Vie. Meer dan je je kan inbeelden."
Er klonk gestommel aan de andere kant van de lijn, en Beatrice zuchtte diep.
"Ik moet gaan, het spijt me."
Mijn glimlach gleed van mijn gezicht. Ons gesprek leek amper enkele seconden geduurd te hebben, maar mijn telefoon wees me er vriendelijk op dat er al bijna een half uur gepasseerd was.
"Tot snel dan maar?"
Ik knikte, ook al kon ze me niet zien. Ze nam snel afscheid en nog voor ik de kans kreeg om iets terug te zeggen, klonk de pieptoon al. Het duurde een volle minuut voor me om te beseffen dat ik nooit gezegd had dat ik ook van haar hield.
Wow, we zitten ineens al in de helft! Wat gaat het snel 😅