Unicode
“ငါ့ကိုလွှတ်! ငါ့ကိုလွှတ်ပေး! ကယ်ကြပါဦး!!”
ကျုံပင် ကကောင်လေးအား ဖမ်းလိုက်ပြီး သူက ရုန်းကန်နေပေမဲ့ သူ့လည်ပင်းကို အကိုက်ခံလိုက်ရချိန်တွင် သူ့အားတွေက ဘာမှဖြစ်မလာတော့ပေ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက ထုံကျင်သွားခဲ့သည်။
ကျုံပင် ကစတင်ပြီး ရူးသွပ်လာချိန်တွင် လူတိုင်းက စာကြည့်တိုက်ရဲ့ တံခါးဆီကို ပြေးသွားလိုက်ပြီး လက်နဲ့ကုတ်လိုက်ကြသည်။ သို့သော် တံခါးက သူတို့ဝင်လာတုန်းက ဖွင့်ထားခဲ့တာ သေချာပေမဲ့ အခုတော့ သော့ခတ်ထားကာ ထူးဆန်းသည့် အပင်တွေနဲ့တောင် ပြတင်းပေါက်တွေကို ကာထားခဲ့သည်။ သူတို့က ဘာလိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဆွဲဖယ်လို့ မရနိုင်ပေ။
သူတို့အားလုံးက စာကြည့်တိုက်တွင် ထောက်ချောက်မိနေခဲ့ကြသည်။
“အားး!!”
ကျုံပင် ကသူမခေါင်းကို ခါလိုက်ပြီး ဒီမြင်ကွင်းအား အေးစက်စွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။ အမှောင်ထဲတွင် သူမအနီရောင် မျက်လုံးတွေက တောက်ပနေပုံပေါ်နေသည်။ သူမနှာခေါင်းက ပွလာခဲ့ပြီး တစ်ခုခုက ဆွဲဆောင်လိုက်ပုံပေါ်သည်။ ထို့နောက် သူမက တစ်လှမ်းချင်းဖြင့် ဝမ်တောင် ဆီလျှောက်သွားခဲ့သည်။
ဝမ်တောင် ကတံတွေးတွေကို မြိုချလိုက်ပြီး သူ့ဘေးဘက်ရှိ စာကြည့်တိုက်မှ ထိုင်ခုံအား ကိုင်ထားပြီး ကျုံပင် ရဲ့ခေါင်းအား အကြိမ်ကြိမ် ရိုက်ချလိုက်သည်။
“ဂျွတ်” ထူးဆန်းပြီး ကျယ်လောင်သံကြီး ရှိနေပြီး နောက်ထပ် အရိုးကျိုးသံ ထွက်ပေါ်လာပြီးနောက် ကျုံပင် ကလဲပြိုကျသွားခဲ့သည်။ ကျောင်းသားတွေက စိတ်သက်သာစွာ သက်ပြင်းမချနိုင်ခင်မှာပဲ သူမက ချက်ချင်းပင် ပြန်ထ,လာခဲ့သည်။ အလောင်းကောင်လို သူမက ယို့ယွင်းနေသည့် ပုံစံဖြင့် မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေသည်။ သူမလည်ချောင်းမှ ဂလူးဂလူးအသံက ထွက်နေခဲ့သည်။
ထိုအချိန်တွင် ကျုံပင် ရဲ့ဗိုက်က ရာဘာဘောလုံးလို ကြီးလာခဲ့သည်။ ဒါက ရိုးရှင်းစွာ ဖောင်းလာခဲ့ပြီး ကိုယ်ဝန်ငါးလ ရှိနေသည့် အမျိုးသမီးလို ဖြစ်နေသည်။
ဝမ်တောင် ရဲ့စိတ်က လှုပ်ရှားသွားခဲ့သည်။ သူက ချက်ချင်းပင် သူ့အနားမှ ကောင်မလေးကို ဆွဲလိုက်ပြီး ကျုံပင် ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဆီ တွန်းထုတ်လိုက်သည်။
ကျုံပင် ကရပ်သွားပြီး ကောင်မလေးကို ဖမ်းလိုက်သည်။ သူမက တရှုံ့ရှုံ့လုပ်လိုက်ပြီး သွေးတွေကို စုတ်လိုက်ပေမဲ့ အခုတော့ သူမအရှိန်က သိသိသာသာကို နှေးနေသည်။ သူမ မပြီးခင်မှာပဲ သူမကဗိုက်က ကြောက်စရာ ကောင်းလောက်အောင် ပူဖောင်းလာခဲ့သည်။
ပတ်ဝန်းကျင်က ကြောက်စရာ ကောင်းလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။
“ဘောင်း” ကျယ်လောင်သည့် ဆူညံသံကြီးဖြင့် အရည်တချို့က လူတွေရဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တွေဆီ စင်သွားခဲ့သည်။
ဝမ်တောင် ကအနီးဆုံး ဖြစ်တာကြောင့် လတ်ဆတ်သည့် သွေးတွေက သူ့မျက်လုံးထဲတောင် ဝင်သွားခဲ့သည်။
“အားးးးး!!!”
ကျုံပင် ကဘောလုံးကို အပ်နဲ့ဖောက်လိုက်သလို ပေါက်ကွဲသွားခဲ့သည်။
-
ရှောင်ချန်း ကရုတ်ချင်း ထ,ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူဘယ်လောက်ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားမှန်း မသိပေ!
လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ရင်း သူ့လက်တွေက တုန်သွားခဲ့သည်။ ဒါက သူ့ကိုယ်ပိုင် အခန်းပဲ!
သူ ပြန်ရောက်ခဲ့တာလား?
ရှုရှန်း ကော? အဲ့လူတွေကော?
ရှောင်ချန်း ကသူ့အပေါ်တွင် ရှိနေသည့် စောင်အား ဖယ်ချလိုက်ပြီး သူ့ဖိနပ်အား စီးဖို့လုပ်လိုက်သည်။
ရုတ်တရက် အစိမ်းရောင် နွယ်ရှင်နှစ်ခုက ရာဘာကြိုးလိုမျိုး သူ့အိပ်ရာအောက်မှ ထွက်လာခဲ့သည်။ တစ်ခုက ရှောင်ချန်း ရဲ့ညာဘက် ဖိနပ်တွင် ချည်နှောင်ထားပြီး တစ်ခုကတော့ သူ့ခြေထောက်တွင် မှန်ကန်သည့် အနေအထားဖြင့် ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒီပူးပေါင်းမှုဖြင့် ဖိနပ်တွေက ရှောင်ချန်း ရဲ့ခြေထောက်တွင် အလွယ်တကူ နေရာကျသွားခဲ့သည်။
ဖိနပ်တွေ ဝတ်ပြီးသည်အထိ ရှောင်ချန်း ကစွံ့အ,နေခဲ့သည်။
နွယ်ရှင်တွေက ဒီအရာနဲ့ ကျေနပ်ခြင်း မရှိသေးပေ။ တစ်နေရာမှ ပုဝါအား ယူထုတ်လိုက်ပြီး ရှောင်ချန်း ရဲ့မျက်နှာအား အသေအချာ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ အပြုအမူတွေက ညင်သာနေပေမဲ့ ရှောင်ချန်း ကနည်းနည်း ယားယံသလို ခံစားနေရပြီး သူ့နားတွေက လောင်ကျွမ်းလာခဲ့သည်။
သူကျုံ့လိုက်ပြီး တောင့်ခံလိုက်သည်။
ချက်ချင်းပင် နွယ်ရှင်တွေက ခြောက်သွေ့သွားခဲ့သည်။ ရှောင်ချန်း ကသနားစရာကောင်းပြီး အကူအညီမဲ့စွာဖြင့် ပြုမူလိုက်ရင်း ဘေးဘက်ကို ရွေ့လျားလိုက်စဉ် နွယ်ရှင်က လျော့သွားခဲ့သည်။ အရွက်တွေက ညွှတ်ကျနေရင်း တက်ကြွမှု ပျောက်ဆုံးသွားတာက သိသာသည်။
ရှောင်ချန်း ကနွယ်ပင်က ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ တွေးလိုက်မိတာကြောင့် အရွက်ကို ထိလိုက်သည်။ အရွက်က သူထိလိုက်သည်နှင့် mimosa pudica လိုမျိုး တိတ်တဆိတ်ဖြင့် ရှောင်ချန်း ရဲ့လက်ချောင်းတွင် ပတ်လိုက်သည်။
ရှောင်ချန်း ကပြုံးလိုက်ပြီး တစ်ခုခုကို တွေးမိသွားရင်း အိပ်ရာမှ ထ,လိုက်ကာ တံခါးဆီ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
နွယ်ရှင်က သူ့အား မတားဆီးပဲ ရှောင်ချန်း ရဲ့လည်ပင်းအား အစားတချို့ ခိုးစားထားသည့် ဟန်းစတားလေးလိုမျိုး ပွတ်သပ်နေခဲ့သည်။ ရှောင်ချန်း ကမတုန့်ပြန်နိုင်ခင် တကယ်ပဲ အနက်ရောင် အရိပ်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ထိုအခြေအနေအား အသုံးချကာ အရိပ်က ရှောင်ချန်း ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွင် နမ်းလိုက်ပြီးနောက် လျင်မြန်စွာ ပျက်ပြယ်သွားကာ တခြားလူက ငြင်းဆန်နိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးတောင် မပေးပဲ ထွက်သွားခဲ့သည်။
ရှောင်ချန်း ကပြောစရာ စကားမဲ့နေရင်း တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။
သူထင်သည့်အတိုင်းပင် သူက ရှုရှန်း ရဲ့ဖန်တီးမှုထဲတွင် ရှိနေတုန်းပင်။
ရင်းနှီးသည့် လမ်းကြောင်းအား စစ်ဆေးနေပြီး သူ့ကိုယ်ပိုင်စိတ်နဲ့ အတည်ပြုလိုက်သည်။ ဒီလမ်းက တကယ့်ကို သူစာသင်ခန်း နေရာဖြစ်သည်။
သူ့အနောက်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်ချိန်တွင် သူအိပ်ခဲ့သည့် အိပ်ခန်းက စာသင်ခန်းအဖြစ်ကို ပြန်ပြောင်းနေခဲ့သည်။ အရာအားလုံးက ပုံမှန်အတိုင်းပင် ဘာခြားနားမှုမှ ရှိမနေပေ။
ထို့နောက် ကောင်းကင်ကတော့ အာရုံတက် အချိန်ရောက်နေကြောင်း ပြနေသည်။
ရှောင်ချန်း ကပထမနှစ် အတန်း ၄ ကလူတွေကို တွေးလိုက်မိချိန်တွင် မျက်မှောင် ကြုတ်လိုက်မိသည်။
“ဂျွတ်၊ ဂျွတ်” အရွက်တွေအား နင်းမိတာကြောင့် ထွက်ပေါ်နေသည့် အသံတွေရှိနေသည်။
ရှောင်ချန်း ကချက်ချင်းပင် လှည့်လိုက်သည်။
ယူနီဖောင်း ဝတ်ထားသည့် ဘယ်အချိန်တည်းက ရောက်နေမှန်း မသိသည့် အနက်ရောင် ဆံပင်နဲ့ ကောင်မလေးကိုသာ သူမြင်လိုက်သည်။ ရှောင်ချန်း ကထိတ်လန့်သွားပြီး ထိုကောင်မလေးက မနေ့က သူစာကြည့်တိုက်ကို သွားချိန်မှာ တခြားသူတွေကြား တွေ့ခဲ့ရသည့် ကောင်မလေးမှန်း အလျင်အမြန် သတိပြုမိသွားခဲ့သည်။ သူမက သူ့အား ကြောက်ရွံ့သည့် အကြည့်ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေတာကို သူမှတ်မိသည်။ ဒါက သူ့အား သူမအပေါ် ထင်မြင်ချက်အား လျော့သွားစေသည်။ “မင်းလား? ငါ့ကို ပြောစရာတခုခု ရှိလို့လား?”
ဂွမ်ရှုဟန် ကတွန့်သွားပြီး ရှောင်ချန်း ကိုစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ သူမက သူမလက်ထဲမှ ဓားလေးအား တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ထားခဲ့ပြီး သူမစိတ်ထဲတွင် အတွေးတွေက စီးဆင်းနေခဲ့သည်။
ဇာတ်ကားထဲတွင် ရှောင်ချန်း ကနောက်ဆုံးမှ သေဆုံးခဲ့ပြီး သူမခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အရင်ပိုင်ရှင်ကသာ တစ်ကျောင်းလုံးတွင် တစ်ယောက်တည်းသော ရှင်သန်သူ ဖြစ်ခဲ့သည်။ မူလ ဂွမ်ရှုဟန် ကသိမ်မွေ့သည့် စိတ်သဘောထားရှိကာ တခြားသူတွေက မမြင်နိုင်ခဲ့ပေ။ ဂွမ်ရှုဟန် ကြည့်ခဲ့သည့် ထိတ်လန့်ဖွယ် ဇာတ်ကားရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေတွင် ဒီဇာတ်လိုက်က ဇာတ်လိုက်လိုမျိုး အနည်းဆုံးတော့ မြင်နိုင်ခဲ့သည်။
ဇာတ်လမ်းတစ်လျှောက် သူမက လွတ်မြောက်နိုင်ဖို့ အဓိကအဖွဲ့နဲ့ နေထိုင်ခဲ့သည်။
သို့သော် လက်ရှိတွင် ဂွမ်ရှုဟန် ကကိစ္စအများအပြားအား ဖြတ်ကျော်ပြီးနောက် ဒီဇာတ်ကြောင်းကို သူမ မယုံနိုင်တော့ပေ! အရာအားလုံးက ဇာတ်ကားထဲကနဲ့ ကွာခြားနေတယ်!
မဟုတ်ဘူး၊ ကျောင်ချင်းချင်း! လီနီ တောင်မှ! အတန်း ၄ ရဲ့ကျောင်းသား အနည်းငယ်နဲ့ ရှောင်ချန်း တို့သာ ဒီကမ္ဘာထဲကို ဆွဲသွင်းခံခဲ့ရသည်။
ဂွမ်ရှုဟန် အစစ်ဆီမှ လက်ခံရသည့် မှတ်ဉာဏ်တွေက အရမ်းကိုရိုးရှင်းသည်။ ဒီမိန်းကလေးက ပုံမှန်တိုင်းသာ စာလေ့လာခဲ့ပြီး သူငယ်ချင်းလည်း မရှိပေ။ ဒီလိုပျင်းစရာကောင်းတဲ့ ဘဝက လုံးဝကို အကူအညီ မဖြစ်ဘူး!
သို့သော် ဒီမှတ်ဉာဏ်တွေမှ ဂွမ်ရှုဟန် ရဲ့မူလပိုင်ရှင် ခန္ဓာကိုယ်က ရှုရှန်း ကိုတကယ်ပဲ အကြိမ်အနည်းငယ် ဆက်သွယ်မှု ရှိခဲ့သည်။
သူမတွင် တခြားရွေးချယ်မှု မရှိခဲ့ပေ။ ရှုရှန်း ကသူမကို ချစ်နေတာကို သူမ ယုံကြည်ပြီး သူမလည်း လူတိုင်းကို သတ်ပစ်နိုင်တယ်!
သူမ အသက်ရှင်ချင်တယ်၊ သူမ မသေချင်ဘူး!
မနေ့က သူမဘေးတွင် သေဆုံးသွားကြသည့် ရင်းနှီးသည့် မျက်နှာတွေကို မျက်လုံးပြူးဖြင့်သာ ကြည့်နေခဲ့ရသည်။ ဒါတွေက သူမရှေ့တွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပြီး သူမကိုယ်တိုင်တောင် သေဆုံးခြင်းကနေ ခြိမ်းခြောက်ခံနေရတယ်!
ကျောင်းသားတွေက ယုံကြည်မှုတွေကို မဆုတ်ကိုင်ထားပေမဲ့ သူတို့က သူတို့ဘာသာ ကယ်တင်နိုင်ဖို့အတွက်သာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို အလွယ်တကူ ပစ်ပေးနိုင်ခဲ့တယ်!
ဂွမ်ရှုဟန် ကရယ်စရာကောင်းတာကို ရှာတွေ့ခဲ့သည်။
ဒီမှာ နှစ်ရက်ကုန်ဆုံးပြီးနောက် နေ့ဘက်တွင် လုံခြုံနေတာကို သူမ သိနေခဲ့ပြီး ဘာမွန်းစတားမှလည်း မရှိနိုင်ပေ။ သူမ အသက်ရှည်ကြာစွာ ထောက်ပံ့နေနိုင်ရန် အသက်လုံခြုံရေး လက်နက်အား ရှာဖွေရန် အဓိကအဖွဲ့မှ ခွဲထွက်ဖို့ သူမ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ မမျှော်လင့်ပဲ ရှောင်ချန်း ကိုသူမ သတိပြုမိခဲ့သည်။
ထိတ်လန့်ဖွယ် ဇာတ်လမ်းထဲတွင် များပြားလှသည့် တင်စားစကားလုံးတွေရှိပြီး သူတို့ထဲက တစ်ခုကတော့ - တစ်ယောက်တည်း ရှိနေသ၍ သူတို့က သေနိုင်တယ်!
ရှောင်ချန်း က ရှုရှန်း အားသေဆုံးစေဖို့ အနိုင်ကျင့်ခဲ့တယ်လို့ သူမ သတ်မှတ်သည်။ သို့သော် သူက အသက်ရှင်နေဦးမယ်လို့တော့ သူမ မထင်ခဲ့ပေ!
ဒါက ယုံကြည်ဖို့ ခက်ခဲတဲ့ တစ်စုံတစ်ခုပဲ!
သူမက အလောင်းအစား လုပ်လိုက်သည်၊ ရှောင်ချန်း ကသူမအား အိမ်ပြန်နိုင်သည့် သော့ဖြစ်ကြောင်း အလောင်းအစား လုပ်လိုက်သည်။
သူမက စိတ်ထဲတွင် ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်မှုအား စတင်ဖန်တီးလိုက်ပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။ “စီနီယာရှောင်ချန်း၊ ကျွန်မ ရှင်နဲ့သွားလို့ရနိုင်မလား?”
ရှောင်ချန်း ကစိတ်ထဲတွင် အင်တင်တင် ဖြစ်သွားပေမဲ့ သူမအား ငြင်းပစ်လိုက်ရမှာ အရမ်းကို ရှက်ရွံ့မိသည်။ သူ သဘောတူမဲ့အချိန်တွင် ရုတ်တရက် သူ့ပါးစပ်အား တစ်ခုခုက အုပ်လိုက်သည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့နားနားကို တိုးလာခဲ့ပြီး တင်းမာစွာ ပြောလိုက်သည်။ “ခွင့်မပြုဘူး”
ရှောင်ချန်း ကရှက်ရွံ့စွာဖြင့် မျက်နှာရဲသွားခဲ့သည်။ သူက တိတ်ဆိတ်စွာသာ တွေးလိုက်သည်။ Wow, ဒီပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်က တကယ့်ကို ပြင်းထန်တာပဲ!
“တောင်းပန်ပါတယ်၊ ငါတစ်ယောက်တည်းပဲ နေချင်တယ်” ရှောင်ချန်း ကဒီအပြုအမူဖြင့် ဂွမ်ရှုဟန် ရဲ့တောင်းဆိုမှုအား ငြင်းပယ်ဖို့သာ တက်နိုင်ခဲ့သည်။
ဂွမ်ရှုဟန် ကသူမနှုတ်ခမ်းကို စေ့လိုက်ပြီး လက်လျော့ဖို့ကို ဆန္ဒမရှိပေ။ သူမလက်ထဲက ဓားအား ဆုပ်လိုက်ရင်း ဆွဲဆောင်ကာ မေးလိုက်သည်။ “မနေ့က စီနီယာက ဘယ်နေရာကို သွားနေခဲ့တာလဲ? ညတုန်းက စာကြည့်တိုက်မှာ မတော်တဆ ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ကံကောင်းစွာပဲ စီနီယာက လုံခြုံနေတယ်”
ရှောင်ချန်း ကသူမရဲ့ ချိုမြိန်သည့် စကားလုံးတွေတွင် မကျရှုံးပေ။ ရန်ကျဲ သေဆုံးသွားတာကို သူမြင်လိုက်ချိန်တွင် ထိုအုပ်စုရဲ့ တကယ့်စိတ်ထားကို သူနားလည်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် သူက ယဉ်ကျေးစွာဖြင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ “ငါကြောက်လို့ နည်းနည်း စိတ်ရှုပ်သွားတာနဲ့ပဲ ငါ့ဘာသာ ပုန်းနေဖို့ နေရာကို ရှာခဲ့တာ” ရှောင်ချန်း က ဂွမ်ရှုဟန် ရဲ့စကားမှ မေးလိုက်သည်။ “မနေ့က ငါထွက်သွားပြီးတော့ ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ?”
ဂွမ်ရှုဟန် ကတစ်ခုခု သံသယဝင်နေပေမဲ့ သူ့အား အလျင်အမြန် မေးခွန်းမထုတ်ပေ။ ညတုန်းက အခြေအနေအား ပြန်တွေးလိုက်သည့် အချိန်တိုင်း အော်ဂလီဆန်ပေမဲ့ ရိုးသားစွာ ဖြေလိုက်သည်။ “ညတုန်းက မိန်းကလေး တစ်ယောက်က ရုတ်တရက်ကြီး ရူးသွပ်သွားပြီးတော့ လူတွေရဲ့သွေးတွေကို လိုက်စုတ်ခဲ့တယ်။ မိန်းကလေးက အရမ်းစားလွန်းလို့ မပေါက်ကွဲခင် လူအနည်းငယ် သေဆုံးခဲ့တယ်”
ရှေးစာ “တောင်တွေနဲ့ ပင်လယ်တွေရဲ့ ရိုးရှင်းမှု”မှ သိုးခန္ဓာကိုယ်နဲ့ လူမျက်နှာနဲ့အတူ ဘေးအန္တရာယ်ကြီး လေးမျိုးမှ တစ်ခုကို မိတ်ဆက်ခဲ့သည်။ ချိုင်းကြားအောက် မျက်လုံးတွေရှိပြီး လူလက်တွေမှာ ကျားသွားတွေ ရှိသည်။ နှစ်ခုလုံးက ကြီးမားသည့် ခေါင်းနဲ့ပါးစပ်တွေ ရှိသော်လည်း အစားကျူးလွန်းတာကြောင့် သေဆုံးခဲ့ရသည်။
သို့သော် ရှေးခေတ်တရုတ် ပြစ်မှုဥပဒေအားလုံးမှ ပါစီယားနဲ့ ဥရောပလိုမျိုး ဆာလောင်ခြင်းအား အပြစ်ပေးမှုအနေနဲ့ ဘယ်တုန်းကမှ အသုံးမပြုခဲ့ကြပေ။
မူစလင် သင်ကြားခြင်းတွင် ဆာလောင်ခြင်းကြောင့် အပြစ်ပေးမှုတွေ ပိုများသည်။ အကျဉ်းသားက လိမ်ညာသည့် ပြစ်မှုအား ကျူးလွန်တာကြောင့်ပင်။
ရှောင်ချန်း ရဲ့မျက်တောင်က လှုပ်ရှားသွားခဲ့သည်။ သူ့စိတ်ထဲ ရောက်လာခဲ့သည့် ပထမဆုံး အရာကတော့ Taotie (အစားကျူးခြင်း)သာ ဖြစ်သည်။
“မိန်းကလေး? အဲ့မိန်းကလေးက ဆံပင်အခွေနဲ့လား?” တချို့အကြောင်းကြောင့် ရှောင်ချန်း ကသူမလို့ ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။
ဂွမ်ရှုဟန် ကအံ့ဩသွားပြီး သူမမျက်လုံးတွင် မရှင်းလင်းသည့် ခံစားချက်တွေ ရှိနေသည်။ “ဟုတ်တယ်”
15.8.2021 (Sun)
...........................
Zawgyi
“ငါ့ကိုလႊတ္! ငါ့ကိုလႊတ္ေပး! ကယ္ၾကပါဦး!!”
က်ံဳပင္ ကေကာင္ေလးအား ဖမ္းလိုက္ၿပီး သူက ႐ုန္းကန္ေနေပမဲ့ သူ႕လည္ပင္းကို အကိုက္ခံလိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ႕အားေတြက ဘာမွျဖစ္မလာေတာ့ေပ။ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးက ထုံက်င္သြားခဲ့သည္။
က်ံဳပင္ ကစတင္ၿပီး ႐ူးသြပ္လာခ်ိန္တြင္ လူတိုင္းက စာၾကည့္တိုက္ရဲ႕ တံခါးဆီကို ေျပးသြားလိုက္ၿပီး လက္နဲ႔ကုတ္လိုက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တံခါးက သူတို႔ဝင္လာတုန္းက ဖြင့္ထားခဲ့တာ ေသခ်ာေပမဲ့ အခုေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားကာ ထူးဆန္းသည့္ အပင္ေတြနဲ႔ေတာင္ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ကာထားခဲ့သည္။ သူတို႔က ဘာလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲဖယ္လို႔ မရႏိုင္ေပ။
သူတို႔အားလုံးက စာၾကည့္တိုက္တြင္ ေထာက္ေခ်ာက္မိေနခဲ့ၾကသည္။
“အားး!!”
က်ံဳပင္ ကသူမေခါင္းကို ခါလိုက္ၿပီး ဒီျမင္ကြင္းအား ေအးစက္စြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ သူမအနီေရာင္ မ်က္လုံးေတြက ေတာက္ပေနပုံေပၚေနသည္။ သူမႏွာေခါင္းက ပြလာခဲ့ၿပီး တစ္ခုခုက ဆြဲေဆာင္လိုက္ပုံေပၚသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမက တစ္လွမ္းခ်င္းျဖင့္ ဝမ္ေတာင္ ဆီေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။
ဝမ္ေတာင္ ကတံေတြးေတြကို ၿမိဳခ်လိုက္ၿပီး သူ႕ေဘးဘက္႐ွိ စာၾကည့္တိုက္မွ ထိုင္ခုံအား ကိုင္ထားၿပီး က်ံဳပင္ ရဲ႕ေခါင္းအား အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။
“ဂြၽတ္” ထူးဆန္းၿပီး က်ယ္ေလာင္သံႀကီး ႐ွိေနၿပီး ေနာက္ထပ္ အ႐ိုးက်ိဳးသံ ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ က်ံဳပင္ ကလဲၿပိဳက်သြားခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားေတြက စိတ္သက္သာစြာ သက္ျပင္းမခ်ႏိုင္ခင္မွာပဲ သူမက ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ထ,လာခဲ့သည္။ အေလာင္းေကာင္လို သူမက ယို႔ယြင္းေနသည့္ ပုံစံျဖင့္ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမလည္ေခ်ာင္းမွ ဂလူးဂလူးအသံက ထြက္ေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ံဳပင္ ရဲ႕ဗိုက္က ရာဘာေဘာလုံးလို ႀကီးလာခဲ့သည္။ ဒါက ႐ိုး႐ွင္းစြာ ေဖာင္းလာခဲ့ၿပီး ကိုယ္ဝန္ငါးလ ႐ွိေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးလို ျဖစ္ေနသည္။
ဝမ္ေတာင္ ရဲ႕စိတ္က လႈပ္႐ွားသြားခဲ့သည္။ သူက ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕အနားမွ ေကာင္မေလးကို ဆြဲလိုက္ၿပီး က်ံဳပင္ ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဆီ တြန္းထုတ္လိုက္သည္။
က်ံဳပင္ ကရပ္သြားၿပီး ေကာင္မေလးကို ဖမ္းလိုက္သည္။ သူမက တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕လုပ္လိုက္ၿပီး ေသြးေတြကို စုတ္လိုက္ေပမဲ့ အခုေတာ့ သူမအ႐ွိန္က သိသိသာသာကို ေႏွးေနသည္။ သူမ မၿပီးခင္မွာပဲ သူမကဗိုက္က ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပူေဖာင္းလာခဲ့သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္က ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။
“ေဘာင္း” က်ယ္ေလာင္သည့္ ဆူညံသံႀကီးျဖင့္ အရည္တခ်ိဳ႕က လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ေတြဆီ စင္သြားခဲ့သည္။
ဝမ္ေတာင္ ကအနီးဆုံး ျဖစ္တာေၾကာင့္ လတ္ဆတ္သည့္ ေသြးေတြက သူ႕မ်က္လုံးထဲေတာင္ ဝင္သြားခဲ့သည္။
“အားးးးး!!!”
က်ံဳပင္ ကေဘာလုံးကို အပ္နဲ႔ေဖာက္လိုက္သလို ေပါက္ကြဲသြားခဲ့သည္။
-
ေ႐ွာင္ခ်န္း က႐ုတ္ခ်င္း ထ,ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႕ရင္ဘတ္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိေပ!
လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ရင္း သူ႕လက္ေတြက တုန္သြားခဲ့သည္။ ဒါက သူ႕ကိုယ္ပိုင္ အခန္းပဲ!
သူ ျပန္ေရာက္ခဲ့တာလား?
႐ႈ႐ွန္း ေကာ? အဲ့လူေတြေကာ?
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကသူ႕အေပၚတြင္ ႐ွိေနသည့္ ေစာင္အား ဖယ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႕ဖိနပ္အား စီးဖို႔လုပ္လိုက္သည္။
႐ုတ္တရက္ အစိမ္းေရာင္ ႏြယ္႐ွင္ႏွစ္ခုက ရာဘာႀကိဳးလိုမ်ိဳး သူ႕အိပ္ရာေအာက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ တစ္ခုက ေ႐ွာင္ခ်န္း ရဲ႕ညာဘက္ ဖိနပ္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီး တစ္ခုကေတာ့ သူ႕ေျခေထာက္တြင္ မွန္ကန္သည့္ အေနအထားျဖင့္ ဝတ္ေပးလိုက္သည္။ ဒီပူးေပါင္းမႈျဖင့္ ဖိနပ္ေတြက ေ႐ွာင္ခ်န္း ရဲ႕ေျခေထာက္တြင္ အလြယ္တကူ ေနရာက်သြားခဲ့သည္။
ဖိနပ္ေတြ ဝတ္ၿပီးသည္အထိ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကစြံ႕အ,ေနခဲ့သည္။
ႏြယ္႐ွင္ေတြက ဒီအရာနဲ႔ ေက်နပ္ျခင္း မ႐ွိေသးေပ။ တစ္ေနရာမွ ပုဝါအား ယူထုတ္လိုက္ၿပီး ေ႐ွာင္ခ်န္း ရဲ႕မ်က္ႏွာအား အေသအခ်ာ သုတ္ေပးလိုက္သည္။ အျပဳအမူေတြက ညင္သာေနေပမဲ့ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကနည္းနည္း ယားယံသလို ခံစားေနရၿပီး သူ႕နားေတြက ေလာင္ကြၽမ္းလာခဲ့သည္။
သူက်ံဳ႕လိုက္ၿပီး ေတာင့္ခံလိုက္သည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ ႏြယ္႐ွင္ေတြက ေျခာက္ေသြ႕သြားခဲ့သည္။ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကသနားစရာေကာင္းၿပီး အကူအညီမဲ့စြာျဖင့္ ျပဳမူလိုက္ရင္း ေဘးဘက္ကို ေ႐ြ႕လ်ားလိုက္စဥ္ ႏြယ္႐ွင္က ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္။ အ႐ြက္ေတြက ၫႊတ္က်ေနရင္း တက္ႂကြမႈ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာက သိသာသည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကႏြယ္ပင္က ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတာေၾကာင့္ အ႐ြက္ကို ထိလိုက္သည္။ အ႐ြက္က သူထိလိုက္သည္ႏွင့္ mimosa pudica လိုမ်ိဳး တိတ္တဆိတ္ျဖင့္ ေ႐ွာင္ခ်န္း ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းတြင္ ပတ္လိုက္သည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကျပဳံးလိုက္ၿပီး တစ္ခုခုကို ေတြးမိသြားရင္း အိပ္ရာမွ ထ,လိုက္ကာ တံခါးဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
ႏြယ္႐ွင္က သူ႕အား မတားဆီးပဲ ေ႐ွာင္ခ်န္း ရဲ႕လည္ပင္းအား အစားတခ်ိဳ႕ ခိုးစားထားသည့္ ဟန္းစတားေလးလိုမ်ိဳး ပြတ္သပ္ေနခဲ့သည္။ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကမတုန္႔ျပန္ႏိုင္ခင္ တကယ္ပဲ အနက္ေရာင္ အရိပ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ထိုအေျခအေနအား အသုံးခ်ကာ အရိပ္က ေ႐ွာင္ခ်န္း ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းတြင္ နမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ လ်င္ျမန္စြာ ပ်က္ျပယ္သြားကာ တျခားလူက ျငင္းဆန္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္ မေပးပဲ ထြက္သြားခဲ့သည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကေျပာစရာ စကားမဲ့ေနရင္း တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
သူထင္သည့္အတိုင္းပင္ သူက ႐ႈ႐ွန္း ရဲ႕ဖန္တီးမႈထဲတြင္ ႐ွိေနတုန္းပင္။
ရင္းႏွီးသည့္ လမ္းေၾကာင္းအား စစ္ေဆးေနၿပီး သူ႕ကိုယ္ပိုင္စိတ္နဲ႔ အတည္ျပဳလိုက္သည္။ ဒီလမ္းက တကယ့္ကို သူစာသင္ခန္း ေနရာျဖစ္သည္။
သူ႕အေနာက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူအိပ္ခဲ့သည့္ အိပ္ခန္းက စာသင္ခန္းအျဖစ္ကို ျပန္ေျပာင္းေနခဲ့သည္။ အရာအားလုံးက ပုံမွန္အတိုင္းပင္ ဘာျခားနားမႈမွ ႐ွိမေနေပ။
ထို႔ေနာက္ ေကာင္းကင္ကေတာ့ အာ႐ုံတက္ အခ်ိန္ေရာက္ေနေၾကာင္း ျပေနသည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကပထမႏွစ္ အတန္း ၄ ကလူေတြကို ေတြးလိုက္မိခ်ိန္တြင္ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။
“ဂြၽတ္၊ ဂြၽတ္” အ႐ြက္ေတြအား နင္းမိတာေၾကာင့္ ထြက္ေပၚေနသည့္ အသံေတြ႐ွိေနသည္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကခ်က္ခ်င္းပင္ လွည့္လိုက္သည္။
ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားသည့္ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ေရာက္ေနမွန္း မသိသည့္ အနက္ေရာင္ ဆံပင္နဲ႔ ေကာင္မေလးကိုသာ သူျမင္လိုက္သည္။ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကထိတ္လန္႔သြားၿပီး ထိုေကာင္မေလးက မေန႔က သူစာၾကည့္တိုက္ကို သြားခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြၾကား ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ေကာင္မေလးမွန္း အလ်င္အျမန္ သတိျပဳမိသြားခဲ့သည္။ သူမက သူ႕အား ေၾကာက္႐ြံ႕သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနတာကို သူမွတ္မိသည္။ ဒါက သူ႕အား သူမအေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္အား ေလ်ာ့သြားေစသည္။ “မင္းလား? ငါ့ကို ေျပာစရာတခုခု ႐ွိလို႔လား?”
ဂြမ္႐ႈဟန္ ကတြန္႔သြားၿပီး ေ႐ွာင္ခ်န္း ကိုစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူမက သူမလက္ထဲမွ ဓားေလးအား တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ထားခဲ့ၿပီး သူမစိတ္ထဲတြင္ အေတြးေတြက စီးဆင္းေနခဲ့သည္။
ဇာတ္ကားထဲတြင္ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကေနာက္ဆုံးမွ ေသဆုံးခဲ့ၿပီး သူမခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အရင္ပိုင္႐ွင္ကသာ တစ္ေက်ာင္းလုံးတြင္ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ႐ွင္သန္သူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မူလ ဂြမ္႐ႈဟန္ ကသိမ္ေမြ႕သည့္ စိတ္သေဘာထား႐ွိကာ တျခားသူေတြက မျမင္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ဂြမ္႐ႈဟန္ ၾကည့္ခဲ့သည့္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ဇာတ္ကားရဲ႕ လက္႐ွိအေျခအေနတြင္ ဒီဇာတ္လိုက္က ဇာတ္လိုက္လိုမ်ိဳး အနည္းဆုံးေတာ့ ျမင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဇာတ္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ အဓိကအဖြဲ႕နဲ႔ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ လက္႐ွိတြင္ ဂြမ္႐ႈဟန္ ကကိစၥအမ်ားအျပားအား ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ဒီဇာတ္ေၾကာင္းကို သူမ မယုံႏိုင္ေတာ့ေပ! အရာအားလုံးက ဇာတ္ကားထဲကနဲ႔ ကြာျခားေနတယ္!
မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္ခ်င္းခ်င္း! လီနီ ေတာင္မွ! အတန္း ၄ ရဲ႕ေက်ာင္းသား အနည္းငယ္နဲ႔ ေ႐ွာင္ခ်န္း တို႔သာ ဒီကမ႓ာထဲကို ဆြဲသြင္းခံခဲ့ရသည္။
ဂြမ္႐ႈဟန္ အစစ္ဆီမွ လက္ခံရသည့္ မွတ္ဉာဏ္ေတြက အရမ္းကို႐ိုး႐ွင္းသည္။ ဒီမိန္းကေလးက ပုံမွန္တိုင္းသာ စာေလ့လာခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္းလည္း မ႐ွိေပ။ ဒီလိုပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ ဘဝက လုံးဝကို အကူအညီ မျဖစ္ဘူး!
သို႔ေသာ္ ဒီမွတ္ဉာဏ္ေတြမွ ဂြမ္႐ႈဟန္ ရဲ႕မူလပိုင္႐ွင္ ခႏၶာကိုယ္က ႐ႈ႐ွန္း ကိုတကယ္ပဲ အႀကိမ္အနည္းငယ္ ဆက္သြယ္မႈ ႐ွိခဲ့သည္။
သူမတြင္ တျခားေ႐ြးခ်ယ္မႈ မ႐ွိခဲ့ေပ။ ႐ႈ႐ွန္း ကသူမကို ခ်စ္ေနတာကို သူမ ယုံၾကည္ၿပီး သူမလည္း လူတိုင္းကို သတ္ပစ္ႏိုင္တယ္!
သူမ အသက္႐ွင္ခ်င္တယ္၊ သူမ မေသခ်င္ဘူး!
မေန႔က သူမေဘးတြင္ ေသဆုံးသြားၾကသည့္ ရင္းႏွီးသည့္ မ်က္ႏွာေတြကို မ်က္လုံးျပဴးျဖင့္သာ ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ ဒါေတြက သူမေ႐ွ႕တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေသဆုံးျခင္းကေန ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရတယ္!
ေက်ာင္းသားေတြက ယုံၾကည္မႈေတြကို မဆုတ္ကိုင္ထားေပမဲ့ သူတို႔က သူတို႔ဘာသာ ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္သာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို အလြယ္တကူ ပစ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္!
ဂြမ္႐ႈဟန္ ကရယ္စရာေကာင္းတာကို ႐ွာေတြ႕ခဲ့သည္။
ဒီမွာ ႏွစ္ရက္ကုန္ဆုံးၿပီးေနာက္ ေန႔ဘက္တြင္ လုံျခဳံေနတာကို သူမ သိေနခဲ့ၿပီး ဘာမြန္းစတားမွလည္း မ႐ွိႏိုင္ေပ။ သူမ အသက္႐ွည္ၾကာစြာ ေထာက္ပံ့ေနႏိုင္ရန္ အသက္လုံျခဳံေရး လက္နက္အား ႐ွာေဖြရန္ အဓိကအဖြဲ႕မွ ခြဲထြက္ဖို႔ သူမ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကိုသူမ သတိျပဳမိခဲ့သည္။
ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ မ်ားျပားလွသည့္ တင္စားစကားလုံးေတြ႐ွိၿပီး သူတို႔ထဲက တစ္ခုကေတာ့ - တစ္ေယာက္တည္း ႐ွိေနသ၍ သူတို႔က ေသႏိုင္တယ္!
ေ႐ွာင္ခ်န္း က ႐ႈ႐ွန္း အားေသဆုံးေစဖို႔ အႏိုင္က်င့္ခဲ့တယ္လို႔ သူမ သတ္မွတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက အသက္႐ွင္ေနဦးမယ္လို႔ေတာ့ သူမ မထင္ခဲ့ေပ!
ဒါက ယုံၾကည္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ တစ္စုံတစ္ခုပဲ!
သူမက အေလာင္းအစား လုပ္လိုက္သည္၊ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကသူမအား အိမ္ျပန္ႏိုင္သည့္ ေသာ့ျဖစ္ေၾကာင္း အေလာင္းအစား လုပ္လိုက္သည္။
သူမက စိတ္ထဲတြင္ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈအား စတင္ဖန္တီးလိုက္ၿပီးေနာက္ ေျပာလိုက္သည္။ “စီနီယာေ႐ွာင္ခ်န္း၊ ကြၽန္မ ႐ွင္နဲ႔သြားလို႔ရႏိုင္မလား?”
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကစိတ္ထဲတြင္ အင္တင္တင္ ျဖစ္သြားေပမဲ့ သူမအား ျငင္းပစ္လိုက္ရမွာ အရမ္းကို ႐ွက္႐ြံ႕မိသည္။ သူ သေဘာတူမဲ့အခ်ိန္တြင္ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ပါးစပ္အား တစ္ခုခုက အုပ္လိုက္သည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႕နားနားကို တိုးလာခဲ့ၿပီး တင္းမာစြာ ေျပာလိုက္သည္။ “ခြင့္မျပဳဘူး”
ေ႐ွာင္ခ်န္း က႐ွက္႐ြံ႕စြာျဖင့္ မ်က္ႏွာရဲသြားခဲ့သည္။ သူက တိတ္ဆိတ္စြာသာ ေတြးလိုက္သည္။ Wow, ဒီပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္က တကယ့္ကို ျပင္းထန္တာပဲ!
“ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနခ်င္တယ္” ေ႐ွာင္ခ်န္း ကဒီအျပဳအမူျဖင့္ ဂြမ္႐ႈဟန္ ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈအား ျငင္းပယ္ဖို႔သာ တက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဂြမ္႐ႈဟန္ ကသူမႏႈတ္ခမ္းကို ေစ့လိုက္ၿပီး လက္ေလ်ာ့ဖို႔ကို ဆႏၵမ႐ွိေပ။ သူမလက္ထဲက ဓားအား ဆုပ္လိုက္ရင္း ဆြဲေဆာင္ကာ ေမးလိုက္သည္။ “မေန႔က စီနီယာက ဘယ္ေနရာကို သြားေနခဲ့တာလဲ? ညတုန္းက စာၾကည့္တိုက္မွာ မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ကံေကာင္းစြာပဲ စီနီယာက လုံျခဳံေနတယ္”
ေ႐ွာင္ခ်န္း ကသူမရဲ႕ ခ်ိဳၿမိန္သည့္ စကားလုံးေတြတြင္ မက်႐ႈံးေပ။ ရန္က်ဲ ေသဆုံးသြားတာကို သူျမင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ထိုအုပ္စုရဲ႕ တကယ့္စိတ္ထားကို သူနားလည္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူက ယဥ္ေက်းစြာျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “ငါေၾကာက္လို႔ နည္းနည္း စိတ္႐ႈပ္သြားတာနဲ႔ပဲ ငါ့ဘာသာ ပုန္းေနဖို႔ ေနရာကို ႐ွာခဲ့တာ” ေ႐ွာင္ခ်န္း က ဂြမ္႐ႈဟန္ ရဲ႕စကားမွ ေမးလိုက္သည္။ “မေန႔က ငါထြက္သြားၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ?”
ဂြမ္႐ႈဟန္ ကတစ္ခုခု သံသယဝင္ေနေပမဲ့ သူ႕အား အလ်င္အျမန္ ေမးခြန္းမထုတ္ေပ။ ညတုန္းက အေျခအေနအား ျပန္ေတြးလိုက္သည့္ အခ်ိန္တိုင္း ေအာ္ဂလီဆန္ေပမဲ့ ႐ိုးသားစြာ ေျဖလိုက္သည္။ “ညတုန္းက မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး ႐ူးသြပ္သြားၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ေသြးေတြကို လိုက္စုတ္ခဲ့တယ္။ မိန္းကေလးက အရမ္းစားလြန္းလို႔ မေပါက္ကြဲခင္ လူအနည္းငယ္ ေသဆုံးခဲ့တယ္”
ေ႐ွးစာ “ေတာင္ေတြနဲ႔ ပင္လယ္ေတြရဲ႕ ႐ိုး႐ွင္းမႈ”မွ သိုးခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လူမ်က္ႏွာနဲ႔အတူ ေဘးအႏၲရာယ္ႀကီး ေလးမ်ိဳးမွ တစ္ခုကို မိတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ခ်ိဳင္းၾကားေအာက္ မ်က္လုံးေတြ႐ွိၿပီး လူလက္ေတြမွာ က်ားသြားေတြ ႐ွိသည္။ ႏွစ္ခုလုံးက ႀကီးမားသည့္ ေခါင္းနဲ႔ပါးစပ္ေတြ ႐ွိေသာ္လည္း အစားက်ဴးလြန္းတာေၾကာင့္ ေသဆုံးခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ ေ႐ွးေခတ္တ႐ုတ္ ျပစ္မႈဥပေဒအားလုံးမွ ပါစီယားနဲ႔ ဥေရာပလိုမ်ိဳး ဆာေလာင္ျခင္းအား အျပစ္ေပးမႈအေနနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ အသုံးမျပဳခဲ့ၾကေပ။
မူစလင္ သင္ၾကားျခင္းတြင္ ဆာေလာင္ျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ေပးမႈေတြ ပိုမ်ားသည္။ အက်ဥ္းသားက လိမ္ညာသည့္ ျပစ္မႈအား က်ဴးလြန္တာေၾကာင့္ပင္။
ေ႐ွာင္ခ်န္း ရဲ႕မ်က္ေတာင္က လႈပ္႐ွားသြားခဲ့သည္။ သူ႕စိတ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့သည့္ ပထမဆုံး အရာကေတာ့ Taotie (အစားက်ဴးျခင္း)သာ ျဖစ္သည္။
“မိန္းကေလး? အဲ့မိန္းကေလးက ဆံပင္အေခြနဲ႔လား?” တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေ႐ွာင္ခ်န္း ကသူမလို႔ ခန္႔မွန္းမိလိုက္သည္။
ဂြမ္႐ႈဟန္ ကအံ့ဩသြားၿပီး သူမမ်က္လုံးတြင္ မ႐ွင္းလင္းသည့္ ခံစားခ်က္ေတြ ႐ွိေနသည္။ “ဟုတ္တယ္”
15.8.2021 (Sun)
...........................