3 OKTOBER
Mijn maag zat in de knoop door de zenuwen die door mijn lichaam raasden. Ik had me nog nooit eerder zo nerveus gevoeld voor onze nationale feestdag. Ik stak het op het feit dat ik voor de eerste keer zelf een centrale rol kreeg, maar eigenlijk was er gewoon iets aan vandaag dat me geen goed gevoel bezorgde. Misschien was het mijn oma's gezeur wel, of de klokken die hoog in de vertrekhal van onze auto's hingen. Ik begreep niet waarom iemand nood had aan twee klokken, en meer nog, hoe niemand er gek van werd dat hun secondewijzers niet op hetzelfde moment verder tikten. Mijn ouders leken er geen last van te hebben, maar hoe langer ik hier zat te wachten, hoe luider de klokken leken te worden. Alsof ze duidelijk wilden maken dat ik het vandaag sowieso zou verpesten, zelfs nog voor er ook maar iets van de feestelijkheden gestart waren. Ik rilde, want de hal bood amper bescherming tegen de Breiaanse herfst. Ik trok mijn vest een beetje dichter en kon alleen maar hopen dat ik vandaag geen fouten zou maken.
Khadija besprak nog enkele details met de chauffeur van mijn ouders, en keek dan tevreden toe hoe ze vertrokken in hun elegante, zwarte auto zonder dak. Ik zou zo meteen vertrekken in hetzelfde type auto, maar ik zou hem moeten delen met mijn oma. Ze had me er maar al te graag op gewezen dat ze me zo prima in de gaten kon houden, en ik wist dat ze me geen seconde -tiktik, tiktik, tiktik- uit het oog zou verliezen. Elke beweging zou gekeurd, of eerder afgekeurd worden, en er was geen ontsnappen aan. Khadija begeleidde ons naar de tweede auto en ging zelf naast de chauffeur zitten. Ik wilde vragen hoe het met haar ging, nu Mariama's vertrek zo snel naderde, maar oma's strenge blik hield me tegen.
"Hier gaan we dan."
Onze auto vertrok zonder problemen, en het kalmeerde mijn nerveuze maag een beetje. Het was al veel dat onze auto niet uit elkaar viel bij vertrek, en misschien was er dan toch een kleine kans dat ook de rest van vandaag zonder problemen zou verlopen.
"Rechtop zitten, Victoria. Je ziet eruit alsof je je ruggengraat thuis vergeten bent."
Misschien niet helemaal zonder problemen. Ik deed wat ze van me vroeg, ook al kon ik amper nog rechter zitten dan ik al zat. Ze gaf me een knik die bijna goedkeurend leek. Ik merkte het amper, want ik werd afgeleid door het zware gouden juweel om haar pols. De herinnering aan Mariama met de armband om, schoot plots naar voren, en ik moest alle moeite van de wereld doen om mijn gezicht in de plooi te houden. Hoewel haar juwelen prima bij haar donkergroene jurk, kon ik niet ontkennen dat hij Mariama beter had gestaan. Mijn oma fronste, alsof ze doorkreeg waar ik aan dacht, en ik wendde snel mijn blik af voor ik er een uitbrander voor kreeg. Khadija keek over haar schouder naar ons, haar klembord stevig in haar handen. Onze dag stond minuut per minuut uitgeschreven op haar papieren, zodat ze ons elk moment zo onopvallend mogelijk zou kunnen beschermen. Zij niet alleen natuurlijk. Het voltallige team telde meer dan tweehonderd bodyguards vandaag, en de meesten zou ik nooit opmerken. Khadija was goed in haar job, en het had me nooit verbaasd dat ze het hoofd van ons beveiligingsteam geworden was.
"We zullen zo meteen tussen de mensen rijden. Nadien zullen de koning en koningin hun toespraak houden en dan krijgen jullie bloemenkransen van de goede doelen die jullie dit jaar gekozen hebben."
Ik knikte. Mijn ouders hadden dit jaar allebei een organisatie gekozen die zich inzette voor kansarme kinderen. De verenigingen zouden een heel jaar lang het grootste deel van hun royale fondsen krijgen. Mijn oma had hetzelfde doel gekozen dat ze al jaren koos, eentje dat weeskinderen de mogelijkheid gaf om muziek te spelen en concerten te organiseren. Ik had geen idee waarom het haar zo nauw aan het hart lag, maar ze was er erg gepassioneerd door. Ze stond erop om al hun concerten bij te wonen, en het leek bijna alsof de kinderen haar tweede familie waren. Het was een van de weinige momenten dat ze aan de wereld -en aan ons- toonde dat ze wel degelijk een hart had in het harde omhulsel dat mijn oma vormde.
"U zal een bloemenkrans krijgen van een jongedame die zich de afgelopen weken heel erg ingezet heeft voor het VDF."
HKH Victoria Dementiefonds. Het voelde zo nieuw, zo spannend. Het bestond niet eens zo lang, maar het had al meer vrijwilligers dan ik had durven dromen. Het stond nog niet helemaal overeind, maar ik wist ook dat dat niet lang meer zou duren. De komende jaren zou dit mijn verdienste zijn, en ik zou net zoals mijn oma telkens weer voor hetzelfde doel kiezen. Mijn ouders hadden ook fondsen op hun naam, maar als staatshoofden waren ze verplicht om elke feestdag andere goede doelen te kiezen. Op die manier kon ons niet verweten worden dat het geld enkel naar dingen ging die ons interesseerden. Ik zou dus nog wel enkele jaren hebben om mijn fonds verder te ondersteunen en groter te maken, hoewel mijn bijdrage aanzienlijk kleiner was dan die van mijn ouders.
"Sofia Ribeiro, volgens mij kennen jullie elkaar?"
Ik knikte. Ik was blij dat ik mijn krans zou krijgen van haar, en niet van een compleet vreemde. Sofia was dan misschien nog niet helemaal overtuigd van mijn capaciteiten als koningin, maar ik kon niet ontkennen dat ik ernaar uit keek om haar terug te zien.
"Inderdaad. Dank je."
Khadija draaide zich weer naar voren, en meteen daarna klonk er gejoel.
We bevonden ons plots in het midden van de mensenmassa. Het verbaasde me hoeveel Breianen zich hier verzameld hadden. Het was regenachtig, en koud, maar dat leek hen niet te deren. Ze hingen enthousiast over de dranghekken, en waren met meer dan ik kon tellen. De meesten hadden een brede glimlach op hun gezicht en zwaaiden trots met Breiaanse minivlaggetjes. Sommigen hadden zelfs kleren in uitsluitend oranje en groen aan, en nog anderen hadden de vlaggen op hun gezicht geschilderd.
"Zwaaien, Victoria."
Ik werd wakker geschud door mijn oma's strenge stem, en zwaaide. Ze gunde me een geïrriteerd blik, waarmee ze me klaar en duidelijk liet blijken dat ik te wild was. Ik herpakte me, en reduceerde mijn gezwaai tot het heen en weer bewegen van mijn hand. Polsbewegingen zijn verboden. Ik probeerde te negeren hoe stijf ik zat, maar het pijnlijk samentrekken van mijn schouderspieren maakte dat onmogelijk.
"Victoria! Victoria!"
Her en der klonk mijn naam tussen de veelvoudig geschreeuwde namen van mijn ouders. Het maakte me trots. Ik kende die mensen niet, en zij mij eigenlijk ook niet, maar het leek erop dat sommigen van hen toch naar hier gekomen waren voor mij. Het was niet de eerste keer dat ik hier was, maar het was wel de eerste keer dat ik in mijn eigen auto zat. Als ik mijn oma niet meetelde, natuurlijk. De vorige jaren had ik altijd tussen mijn ouders in geperst gezeten, en dat had me bijna onzichtbaar gemaakt. Ik had het nooit erg gevonden, maar ik moest eerlijk toegeven dat dit veel fijner was.
Een bloem belandde op mijn schoot, een prachtige oranje tulp, en ik nam ze enthousiast in mijn handen. Ik had geen idee wie erop stond om een bloem naar me te katapulteren, maar het voedde mijn trots nog een beetje meer. Mijn naam klonk nog enkele keren, en de glimlach die eerst moeizaam gekomen was, werd nu vlot en gemeend. Misschien was ik toch geliefder dan ik dacht. Ik had nog een lange weg te gaan voor ik mijn ouders kon evenaren, maar dit was allesbehalve een slecht begin.
"We zijn er bijna, mevrouw."
Ik knikte dankbaar naar Khadija, en richtte me nog een laatste keer op het publiek. Mijn arm was al bijna stijf van het zwaaien, maar het kon me niet schelen. Al die mensen waren naar hier gekomen, sommigen zelfs speciaal voor mij. Het minste wat ik voor hen kon doen, was zwaaien en glimlachen alsof mijn leven er vanaf hing.
Khadija hielp me het podium op, en begeleidde me naar de stoel die links achter mijn moeders stoel stond. Mijn oma stond rechts achter mijn vader, en het zag ernaar uit dat ze het prima naar haar zin had. Wat een dag. Het weer mocht dan wel niet meezitten -lang leve het Breiaanse klimaat- maar ik had me vandaag niet perfecter kunnen inbeelden. Mijn vader gaf mijn moeder een kneepje in haar hand alvorens naar de microfoon vooraan te stappen. Het was voor ons het teken dat we mochten gaan zitten.
"Beste Breianen, ik wil jullie allereerst bedanken voor jullie komst..."
Mijn vader vloog zoals gewoonlijk door zijn speech. Zijn kaartjes hadden genoeg tekst om vijf minuten te vullen, maar hij deed het in een recordtijd van drie minuten. Het was iets dat ik van hem geërfd had, die haat voor publieke toespraken. Hij leek geen tijd te nemen om te ademen, maar door de manier waarop hij grapjes in zijn speech weefde, slaagde hij er toch keer op keer in om het publiek enthousiast te maken. Ik kon alleen maar hopen dat ik op een dag hetzelfde zou kunnen.
Een paar trompetten kondigden het einde van de speech aan, en ze zetten zonder aarzelen de begintonen van het Breiaanse volkslied in. Ze werden al snel vergezeld door een hele hoop andere instrumenten, en voor ik het goed en wel wist, scandeerden de woorden over het plein. Ik legde mijn hand op mijn hart, zoals het hoorde, en zong de woorden mee terwijl de zon eindelijk door het grijze wolkendek brak.
"Breienbach, Land der Onafhankelijk Bloed. Breienbach, gij Moedig Volk..."
De instrumenten kwamen tot stilstand en eindigden daarmee het lied. De vertegenwoordigers van onze goede doelen waren op het podium verschenen, en er werd geen seconde geaarzeld om verder te gaan met het strakke tijdschema. Mijn ouders schudden de handen van een jongen en meisje, amper tien, die hen net hun kransen gegeven hadden. Het was duidelijk dat de kransen zelfgemaakt waren. Er zaten papieren sterren tussen de donkergroene bladeren en witte en oranje bloemen. De kinderen waren duidelijk onder de indruk van het hele gebeuren, en kregen amper twee zinnen uitgesproken tegen mijn ouders. Ik wist dat het zo meteen mijn beurt was. Mijn oma zou tot laatste moeten wachten nu ze niet langer regerend koningin was. Ze had er al meerdere keren haar ergernis over geuit, maar ik vond het prima zo.
Sofia verscheen in mijn ooghoek. Ze had een elegante, donkerblauwe jurk aan die tot over haar knieën viel. Het leek alsof ze haar kleding afgestemd had op de krans die ze om mijn nek zou hangen. De krans in haar handen was kleiner dan die van mijn ouders, maar daarom niet minder mooi. Ik had geen idee wie ervoor verantwoordelijk was, misschien Sofia zelf wel, maar het was een meesterwerk. Hij was niet pronkerig, en tussen de brede bladeren zaten talloze kleine blauwe bloemen die ik herkende als vergeet-me-nietjes. Hoe toepasselijk. Mijn glimlach werd nog een beetje breder toen ik besefte dat ik de juiste keuze gemaakt had. Zolang ik zelf zou mogen kiezen, zouden mijn royale fondsen naar dementie-onderzoek gaan.
Sofia stond aarzelend voor me. Ze was zelfs op haar hakken nog steeds een kop kleiner dan me, dus ik moest voorover buigen zodat ze de krans op een goede manier over mijn hals kon leggen. Haar ogen schitterden, en ik meende er trots in te herkennen.
"Fijn om je weer te zien, Sofia."
Ze glimlachte uitdagend.
"Ik zou willen zeggen dat het wederzijds was, maar..."
Ze knipoogde, alsof ze niet door het hele land in het oog gehouden werd. Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Ze zette een stap achteruit met een brede glimlach op haar smalle gezicht, en boog kort haar hoofd. Daarmee was haar tijd op het podium voorbij, en was het voor ons alweer tijd om naar het volgende onderdeel van Khadija's schema te gaan.
Khadija's planning had jammer genoeg geen rekening gehouden met vieruurtjes. Mijn maag liet rommelend blijken dat ik honger had, en ik besefte dat het nog minstens een uur zou duren voor we effectief aan het diner zouden kunnen beginnen. Ik had me eindelijk kunnen verlossen van de doodsaaie gesprekken met oude mannen die me garandeerden dat ze Breienbach een nieuwe, moderne toekomst in zouden duwen. Geen ongemakkelijke gesprekken meer, al was mijn geluk van korte duur. Mariama kwam mijn richting uitgebeend, met Khadija aan haar arm, en ik wist dat de combinatie niet veel goeds kon betekenen. Ik keek snel over mijn schouder om te kijken of ik Beatrice kon spotten in de zaal, maar ze was nog nergens te bespeuren.
"Victoria! Kan je—"
Khadija onderbrak haar dochter met een strenge blik, en Mariama zuchtte diep terwijl ze met haar ogen draaide.
"Uwe hoogheid. Kan u mijn moeder even uitleggen dat u me uitgenodigd hebt omdat ik zo'n fantastische vriendin ben, en omdat u niet zonder me kan?"
Ze legde heel erg veel nadruk op 'u' en het zorgde ervoor dat ik in de lach schoot. Khadija leek echter niet zo gelukkig te zijn met het hele voorval, dus ik herpakte me snel. Mariama keek me met smekende ogen aan. Ze vroeg me om tegen haar moeder te liegen. Ik had haar helemaal niet uitgenodigd, ook al kon ik zo raden wie dat wel gedaan had.
"Uwe hoogheid, wat Mariama wil zeggen is dat u heel erg vriendelijk bent voor de uitnodiging, maar dat het niet nodig is om haar te blijven vragen. Ze weet goed genoeg dat ze niet thuishoort op dit soort evenementen."
Mariama protesteerde, wat haar opnieuw een kwade blik van haar moeder opleverde. In de verte zwaaide er iemand naar me, en ik was plots op slag vergeten waarover het gesprek ging. Beatrice was gearriveerd. Ze had een dieprode jurk aan met een halslijn die haar borsten accentueerde. Haar haren zaten in een elegante vlecht die over haar schouder hing. Ze glimlachte naar me, en ik voelde mijn mondhoeken omhoog gaan.
"En waarom zou ik hier niet thuishoren? Ik durf erom te wedden dat ik meer zal bereiken in mijn leven dan die dikke baron uit—"
"Mariama!"
Khadija schudde haar hoofd en zuchtte diep. Het wekte mijn aandacht, hoewel ik het niet kon laten om over haar schouder naar Beatrice te kijken. Wat zag ze er goed uit. Beatrice hield haar blik strak op mij gericht, ook al was ze ondertussen in gesprek met mijn ouders. Ze knipoogde, en het was genoeg om een blos op mijn wangen te toveren.
"Khadija..."
Ik rukte mijn blik los van Beatrice, en glimlachte breed naar de twee voor me.
"Hoewel ik blij ben dat je zo bezorgd bent om me, kan ik je garanderen dat ik vanavond niet had willen vieren zonder Mariama."
Ik trok mijn beste vriendin naast me en gaf haar een kneepje in haar arm om duidelijk te maken dat ze bij me in schuld stond voor de leugen.
"Ik weet zeker dat ze ook niets liever wil dan de rest van de avond aan mijn zijde door te brengen."
Mariama gunde me een waarschuwende blik, maar Khadija leek niets door te hebben. Ze glimlachte opgelucht en knikte.
"Prima. Ik zal haar in het oog houden om er zeker van te zijn dat ze je niet lastigvalt."
Ik knikte, maar hoorde amper wat ze zei. Mijn blik was weer op Beatrice gericht, die ondertussen het gezelschap van een ouder koppel gevonden had. Ze draaide onopvallend met haar ogen naar me, en het was genoeg om me te doen glimlachen. Mariama gaf me een kneepje in mijn arm, en zwaaide haar moeder verveeld weg.
"Geloof me, yaay, als er al iemand in het oog gehouden moet worden, dan is het Victoria wel."
Haar blik was nu ook op Beatrice gericht, en ik voelde mijn wangen nog warmer worden. Mariama trok me weg bij Khadija, en haar protesten gingen verloren tussen de levendige gesprekken van de gasten. Mariama trok me naar de andere kant van de zaal, weg van Beatrice, en het zinde me niets. Ik wierp een verontschuldigende blik naar Beatrice, en ze haalde haar schouders op in medeleven.
"We zouden niet willen dat je je taken niet goed kan doen, is het niet?"
Ik draaide met mijn ogen naar Mariama, en ze gaf me een brede glimlach als antwoord. Ik zou haar willen vervloeken, maar tegelijkertijd was ik haar ook dankbaar dat ze me niet liet afwijken van mijn job. Zeker wanneer het alternatief heel erg verleidelijk was.