Chociaż starasz się nie zasnąć, dopóki reszta mężczyzn nie wróci do domu, Jin w końcu zmusza cię do pójścia spać, gdy zaczynasz przytrzymywać otwarte powieki palcem wskazującym i kciukiem.
"Wszystko w porządku," mówisz, nie mrugając, chociaż powietrze wypala twoje oczy do wysuszonych, pomarszczonych rodzynek. "Chcę wiedzieć, że są bezpieczni."
Ogromne sapnięcie irytacji ucieka z idealnych ust Jina. "Jesteś wykończona, T/I i jest późno. Obudzę cię, gdy wrócą. Okej?"
"Ulkay," myślisz, że mamroczesz, nie do końca przytomna. Ciemne zasłony snu zamykają się na tobie, zmuszając twoją głowę do poddania się aksamitnej nocy pokrywającej wnętrze.
Porzucając swoją własną wolę, podnosisz się z kanapy i zataczasz się z powrotem do sypialni. Wracasz do pokoju, z którego korzystałaś ostatnim razem, ledwo dając radę dotrzeć do łóżka, zanim pozwolisz swojemu ciału zwiotczeć.
Taka zmęczona.
To musi być ogólny stres związany z sytuacją, który cię obciąża, czyniąc cię bardziej wyczerpaną niż zwykle. Nie masz pojęcia.
Wzrosłaś tak bardzo w swojej ekspozycji i doświadczeniu ze światem, że być może twoje zdolności umysłowe przerastają twoje własne ciało. Twój umysł kręci się i wiruje z ciągłym napływem nowych informacji, działając nawet wtedy, gdy twoje ciało próbuje odpocząć.
To męczące.
W tym momencie twój umysł także pędzi od myśli do myśli, zatrzymując się w szczególności na jednej.
Wszystko, o czym możesz myśleć, dryfując w słodkie zapomnienie snu to to, jak szczęśliwa będziesz, widząc swoich chłopców ponownie bezpiecznych i w zasięgu ręki.
Swoich chłopców.
Podczas gdy reszta twojego ciała słabnie we śnie, usta wykrzywiają się w uśmiechu.
***
"T/I."
Ktoś potrząsa twoim ramieniem, zmuszając twoją świadomość do powrotu na powierzchnię.
Niewyraźnie otwierasz oko.
Zacienione postacie stoją przed tobą, jak duchy w pokoju bez świateł. Jedynym dostępnym oświetleniem jest blady promień blasku księżyca, prążkowane linie srebra przechodzące przez cienie. Wymrugujesz sen ze swoich oczu, spoglądasz przez ciemność próbując rozpoznać ich rysy.
"Patrz," szepcze słodki głos, który rozpoznajesz jako Jina. "Przyprowadziłem ci niespodziankę."
Odsuwa się na bok, a w światło księżyca wkracza mężczyzna, którego twoje serce potajemnie pragnie najbardziej.
Jungkook daje ci krzywy uśmiech, czarny tusz jego tatuaży kamufluje go w coraz głębszy odcień nocy. "Cześć, księżniczko. Słyszałem, że nie możesz beze mnie spać."
Choć ciężko jest w tej chwili myśleć, ociężałość snu wymyka się jak mydliny po szybie samochodu, jasne światło budzi się w twoim mózgu.
Jungkook jest w domu.
Jungkook jest w domu.
Jungkook jest w domu.
Prawie bez namysłu wyciągasz rękę, żeby go dotknąć.
"Dobranoc," mówi Jin, cicho opuszczając pokój, podczas gdy twoja ręka pozostaje wyciągnięta w kierunku magnetycznego odpowiednika twojej duszy.
Bezwładnie unosisz rękę w powietrzu, a potem pozwalasz, by ciężar ramienia opadł z powrotem na łóżko z głuchym odgłosem.
Jesteś zbyt zmęczona, żeby przytrzymywać ją w górze jeszcze dłużej. Jungkook po prostu będzie musiał podejść tutaj do ciebie.
Czarnowłosy mężczyzna śmieje się nieco, ale brzmi na zmęczonego. Światło księżyca rzuca tylko trochę światła na wgłębienia i zagłębienia jego twarzy, które są jeszcze bardziej rozmyte przez twoje własne wyczerpanie.
"Widać, że ci wygodnie," szepcze.
To mogą być pyłki kurzu unoszące się w powietrzu, migoczące jak maleńkie diamenty w promieniach księżyca, które sprawiają, że ta chwila wydaje się nie z tego świata, lub może to być mgła o północy otaczająca dom, która sprawia, że rzeczywistość wydaje się najsłodszym snem.
Jungkook w srebrze i czerni pokoju wygląda elficko i nieziemsko, jego czarne sarnie oczy przeszywają refleksy księżycowego światła. Czerń jego włosów lśni pasmami błękitu, fioletu i szarości, a stonowane szarości, biel i złoto jego cery są jak obraz namalowany w odcieniach czystego piękna.
Jego skóra jest pokryta luminescencją do samego końca, ostra biel jego obojczyka kontrastuje z głęboką czernią, która sprawia, że jego szczęka wygląda ostrzej niż ostrze.
Delikatność jego oczu i ust jest rażąco przeciwna do wystających krawędzi reszty jego ciała.
Jest cały mieniący się pięknem i stonowanym srebrem, podnoszącą na duchu formą wyciętą w świetle księżyca i aksamitnej czerni.
"Jak możesz być prawdziwy?" pytasz, może na głos, a może w myślach. Trudno powiedzieć, z mózgiem przetwarzającym potrójne HD w zwolnionym tempie.
Za dużo szczegółów i niewystarczająco siły, by rozpoznać je wszystkie takimi, jakimi są.
Czy właśnie tak czuje się osoba na haju?
Jeśli tak, musisz to robić częściej. Jungkook jest wcieleniem piękna, a ty jesteś błogosławionym widzem jego blasku.
Żywy bóg nocy unosi się przy twoim łóżku, po czym opada, by usiąść obok ciebie.
"Schlebiasz mi," mówi. "To najmilsze, co o mnie dotychczas powiedziałaś."
Jego skóra jest opalizująca.
Chcesz jej dotknąć.
"Jesteś tak nieprzytomna, że nawet nie zdajesz sobie sprawy, że tu jestem, prawda?" szepcze Jungkook.
Świeci od wewnątrz, stworzony z materii pokrytych srebrem chmur i niebios rzuconych przez noc. Mrugasz, a kiedy twoje oczy znów się otwierają, jest stworzony z gwiazd.
"Idź spać, T/I," gwiazdy szepczą do ciebie, ale nie chcesz zamykać oczu, gdy są tutaj, a ich migoczące oczy na ciebie świecą.
Dwa miękkie ciężary uderzają o podłogę, po czym nogi Jungkooka unoszą się na materacu, zanurzając materiał pod ciężarem jego ciała. Kładzie rękę pod głową, gdy kładzie się na boku, twarz chwały o perłowym połysku pochylona ku tobie.
"Księżniczko," mówi, a jego jedna pełna wdzięku dłoń jest wyciągnięta w twoim kierunku. Jego palce rozciągają się, sięgając – szukając – aż prześlizgują się po miękkim kącie twojej szczęki. "Musimy spać. Nie jesteś zrozumiała, a ja ledwo utrzymuje swój stan."
"Księżyc nie śpi," mówisz ociężałym umysłowo, niewyraźnym językiem. "Głupi księżyc."
Jego uśmiech jest delikatny i migoczący, jak wpatrywanie się w konstelację złapaną w sieć zorzy polarnej.
Czujesz jego ciepło w swoich kościach.
"Jesteś jak pięciolatka, gdy jesteś zmęczona. Muszę to nagrać." Jungkook wierci się, wyciągając coś z kieszeni. Wskazuje tym na ciebie, a to rzuca światło. "Czym jestem, T/I? Powiedz mi jeszcze raz?"
"Jesteś gwiazdą, Jungkook," bełkoczesz. Twoje powieki stają się coraz cięższe i cięższe, ściągane w dół przez opieszałość w mózgu. "Jesteś moją gwiazdą. Jesteś moim księżycem."
"Tak cholernie urocza," możesz usłyszeć, jak mówi, ale tak naprawdę tego nie rejestrujesz. Świat wraca do tej ciemnej nieświadomości, z której się obudziłaś. Głos Jungkooka już ledwo dociera do twoich uszu.
Ostatnią rzeczą, którą słyszysz, jest, "Dobranoc, księżniczko," oraz uczucie czegoś miękkiego i ciepłego na głowie zanim ponownie wracasz do snu.
'ulkay' - nie tłumaczyłam tego, chodzi o 'okay' tylko takie jakby wymamrotanie tego. Tzn czasem jak ktoś jest śpiący, nie do końca ogarnia co się dzieje to mamrocze jakieś słowa i przez to właśnie nie do końca wychodzi to tak jak powinno i to co ma się na myśli
ekspozycja - postawienie się w sytuacji powodującej niepokój
mydliny - woda z rozpuszczonym mydłem lub jakimś środkiem piorącym
opalizujący - zjawisko mienienia się barwami tęczy
'nie jesteś zrozumiała' - zrozumiała w takim sensie, że niedająca się zrozumieć (w tym przypadku przez tą nieświadomość spowodowaną sennością)
opieszałość - powolne wykonywanie pewnych czynności