14 JULI
"Ik heb geen zin in vandaag."
Beatrices lach klonk aan de andere kant van de lijn. Ik hield mijn telefoon tussen mijn wang en schouder geklemd, en probeerde wanhopig om een geschikte outfit te vinden voor het staatsbezoek van de Caeliaanse prinsen. Alles leek plotseling ongepast of onprofessioneel, en ik vroeg me af of mijn kleren me altijd al zo slecht gestaan hadden.
"Ze zullen hooguit enkele uren in Breienbach zijn. Daarnaast, ik ben er zeker van dat je oma hen wel bezig kan houden."
Wel, als mijn oma hier zou zijn, waarschijnlijk wel. Ze had echter heel toevallig een afspraak weten te maken in Caelia, alsof ze niet wist dat de handelsakkoorden vandaag hernieuwd zouden worden. Het had natuurlijk te maken met het feit dat de verantwoordelijkheid voor die onderhandelingen dit jaar op mijn schouders viel, en zoals gewoonlijk was ze daar niet tevreden mee.
"Damiano valt best mee als je hem een kans geeft. Geef Emilio een denkpuzzel boven zijn niveau, en hoop dat hij er iemand anders mee lastigvalt."
Ik fronste bij het horen van zijn naam. Ik had Emilio al niet meer gesproken sinds ik hem alleen had achtergelaten op de dansvloer. Hij had internationaal gezichtsverlies geleden, en het leek me sterk dat hij dat zomaar zou laten passeren.
"Wat als hij opnieuw over huwelijken begint?"
Beatrice lachte opnieuw, en ik vroeg me af wat ze aan het doen was. Het Palais des Reines was amper enkele uren rijden van ons paleis, maar het leek alsof de afstond alleen maar groter werd omdat ik Beatrice mistte. Ik keek geschrokken op in de spiegel, en schudde mijn hoofd, alsof ze mijn gedachten zou kunnen horen. Waar ben je mee bezig, Victoria? Ik probeerde de gedachte snel van me af te schudden, en focuste me op de donkere stoffen broek die ik voor mijn middel geslagen had.
"Het komt allemaal wel in orde, Vie."
Haar woorden gaven me moed, maar ik was nog niet helemaal overtuigd. Ze leek het te merken.
"Neem het gewoon zoals het komt. Wie weet valt het allemaal wel mee, en maak je je nergens zorgen om. Ik ben er zeker van dat je het geweldig gaat doen."
Ik mompelde een bedankje door mijn glimlach heen, en besloot dat ik mijn groene broek zou dragen. Groen, de kleur van de hoop zoals mijn oma me al meerdere keren verteld had, en bovendien ook nog eens de nationale kleur van Breienbach. Ik knikte naar mezelf, en wist dat het een goede keuze was. Beatrice zuchtte zachtjes aan de andere kant van de lijn, en ik besefte dat ik helemaal niets meer gezegd had.
"Ik moet gaan, Vie. Ik moet nog naar mensen gaan zwaaien vandaag."
Ik draaide met mijn ogen. Het was de nationale feestdag van Migne, dus het was wel meer dan dat. Ik had geen idee hoe het kwam dat Beatrice zo makkelijk door haar koninklijke taken leek te kunnen dansen, zeker niet wanneer ik er soms alle moeite van de wereld mee had.
"Ik ben er zeker van dat ze blij zullen zijn om je te zien. Wie zou dat niet zijn?"
Ik besefte te laat dat ik dat laatste ook hardop gezegd had, en Beatrices lach verklapte dat ze me gehoord had. Ik voelde mijn wangen warm worden. Hemel, Victoria.
"Is dat je manier om duidelijk te maken dat je me graag nog eens zou willen zien?"
Mijn wangen werden nog warmer, en de spiegel voor me vertelde dat ze dezelfde tint rood bereikten als mijn haren. Ik schudde mijn hoofd, en probeerde een antwoord te verzinnen, maar ik kon alleen maar stamelen. Beatrice grinnikte, en ik sloot mijn ogen in een poging om mezelf van nog meer vernederingen te redden.
"Ik kan ook niet wachten om jou terug te zien, mocht je dat willen."
Er zat iets speels in haar stem, maar ik kon horen dat ze het meende. Mijn hart sloeg een tel over, en klopte dan als een razende in mijn borstkas om de gemiste slag in te halen. Was dat een uitnodiging voor een date? Ik schudde snel mijn hoofd, want nee, waarom zou Beatrice van Migne me op date vragen? Ze zei het waarschijnlijk gewoon om vriendelijk te zijn, en mijn hoofd -of hart, ik kon me niet meer concentreren- zocht er meer achter dan het was. Ik probeerde mezelf te herpakken, maar dat was moeilijker dan ik wilde. Ik ging vluchtig met mijn handen door mijn haren, die ondertussen verdacht hard leken op een vogelnest, en ademde diep in.
"Dat... Dat zou ik fijn vinden, Beatrice."
Ik plantte tevreden mijn hand in mijn zij, meer dan gelukkig omdat mijn stem zo kalm klonk. Het voelde echter alsof ik net een marathon gelopen had. Beatrice humde goedkeurend.
"Prima. Dat wordt dan geregeld."
Ik wilde haar vragen wat ze daar mee bedoelde, maar nog voor ik de kans kreeg, klonk de pieptoon die aangaf dat ze het gesprek beëindigd had. Ik overwoog een tel lang om haar terug te bellen en haar ernaar te vragen, maar ik hield mezelf tegen. Ik werd over minder dan een half uur beneden verwacht, en ik wist niet eens zeker of ik Beatrices plan wel wilde weten. Dingen nemen zoals ze komen. Ik knikte om mezelf aan te moedigen en balde een vuist naar mezelf.
"Je kan dit, Victoria."
Ik schoot in de lach door mijn spiegelbeeld, maar voelde me een stuk kalmer dan voordien. De del Leria's verwelkomen, was wel het laatste wat ik wilde, maar ik zou me niet laten kennen.
Damiano maakte een beleefde buiging en drukte een kus op mijn hand. Ik knikte naar hem en toverde mijn breedste glimlach op mijn gezicht. Ik zou hen niet laten zien dat ik hier eigenlijk liever niet was. Zwakte tonen was vandaag geen optie. Niet wanneer Caelia in de buurt was, en al helemaal niet wanneer er zoveel op het spel stond. Emilio stond iets achter Damiano, en ik knikte in erkenning. Hij zou de gesprekken niet mogen bijwonen, dus waarom hij er per se op gestaan had om toch naar Breienbach te komen, was me een raadsel. Ik gebaarde naar de openstaande deuren van de vergaderzaal en liet Damiano voorgaan. Zijn vertegenwoordigers volgden hem naar binnen, en ik deed hetzelfde. De witte, ovalen tafel was leeg op een kan water en halfvolle glazen na. Ik ging op de stoel zitten die Louis me aanwees, en Damiano nam de stoel tegenover me. Louis had me er vanochtend al aan herinnerd dat ik niet aan het hoofd van de tafel zou zitten, hoewel ik de leidende partij was vandaag. Caelia beledigen stond niet hoog op mijn verlanglijst, zeker niet na wat er op het Zuidbal gebeurd was. Mijn Minister van Economie, een vrouw die niet veel ouder was dan mijn vader, ging links van me zitten. Ze had een donkergroen maatpak aan, en ik vroeg me af of ze hetzelfde idee als mij had gehad. Mijn Minister van Buitenlandse Zaken, een grijze man die het nooit kon laten om zich overduidelijk aanwezig te maken, ging aan mijn andere kant zitten en keek verwachtingsvol naar me. Er zat iets minachtend in zijn ogen, die verscholen gingen achter het dikke montuur van zijn bril. Ik liet me er niet door van de wijs brengen en legde mijn samengevouwen handen op de tafel terwijl ik me tot Damiano richtte. Hij glimlachte vriendelijk naar me, en het stelde me gerust. De band tussen Caelia en Breienbach was verre van goed, maar Damiano had al meerdere keren bewezen dat hij de slechtste nog niet was. Zijn redelijkheid zou ervoor kunnen zorgen dat de toekomst van onze landen er binnenkort misschien wel helemaal anders uit zou zien.
"We zijn hier voor de jaarlijkse hernieuwing van onze handelsakkoorden."
Damiano knikte. Ik keek naar het stapeltje papieren voor me, de handelsdocumenten die ik de afgelopen weken bestudeerd had, en haalde diep adem. Het was al enkele jaren traditie dat Damiano en mijn vader de handelsakkoorden doornamen, maar vandaag was het de eerste keer dat ik de gesprekken zou leiden. Ik had niet echt uitgekeken naar dit moment. Hoewel het een grote kans was om mezelf te bewijzen, was het ook een heel erg gevoelige kwestie. Mijn Minister van Economie had hele hoge eisen dit jaar, en ik kon haar geen ongelijk geven. Maar ik moest in haar naam spreken, en ik had nog geen maand geleden een Caeliaanse prins belachelijk gemaakt voor de hele Zuiderlanden. Ik slikte, en ordende de papieren opnieuw, ook al lagen ze al op een perfect stapeltje. Geen fouten maken, Victoria.
"Hoewel Caelia en Breienbach momenteel een goede verstandhouding hebben, is het duidelijk dat onze handelsakkoorden dateren vanuit een tijd waarin dat niet zo was."
Damiano knikte, en zijn gezicht werd serieus. Hij leek te voelen waar ik op doelde, maar zei niets. Zijn vertegenwoordigers wisselden een nerveuze blik uit, maar ook zij hielden hun mond.
"Breienbach wil graag dat de uitvoertaksen naar Caelia verlicht worden."
Afschaffen was een correcter woord, maar kleine stapjes waren momenteel al genoeg. Vandaag een hand, morgen een arm. De invoertaksen op Breiaans goed die Caelia al sinds de Vijfjarige Oorlog hanteerde, waren ouderwets. Het was nadelig voor Breiaanse handelaars, die goedkoper naar Europa konden uitvoeren dan naar onze buurlanden. Breienbach had lang genoeg geleden onder de taksen. Damiano vouwde zijn handen onder zijn kin, en schraapte zijn keel.
"Je weet dat die er zijn om een reden."
Ik knikte, en hield mijn gezicht in een neutraal masker. Het was vreemd om over dit soort zaken te discussiëren met iemand waarmee ik opgegroeid was. Ik heb hem van de slungelige tiener met twijfelachtige haarkeuzes zien opgroeien tot de man die hier nu voor me zat. Tot de man die op een dag koning zou worden. Ik wrong mijn handen een beetje samen om me weer op de onderhandelingen te focussen.
"De taksen kwamen er om Breienbach te straffen. Er zijn ondertussen zestig jaren voorbij gegaan. Ik denk dat het tijd wordt dat we de kans krijgen om ons terug te verenigen."
Damiano's gezicht werd bedenkelijk, maar ik kon er nog geen overtuiging van aflezen. Mijn hart zakte een beetje in mijn borst.
"Caelia heeft heel erg geleden door de Vijfjarige Oorlog."
Daar was geen ontkennen aan. Maar dat was voor Breienbach niet anders. De oorlog was in de eerste plaats gestart omdat Caelia de opdracht gegeven had voor de moord op enkele Breiaanse hooggeleerden. Niet dat ze dat ooit toegegeven hadden. Het had geresulteerd in vijf lange jaren oorlog, die eindigden met de dood van de toenmalige Caeliaanse koning. Damiano's overgrootvader.
"Ik wil niet zeggen dat Caelia niet geleden heeft. Maar ik denk wel dat we kunnen besluiten dat Breienbach lang genoeg geboet heeft."
Damiano's grootvader, koning Valentino II, had Breienbach gedwongen tot het Verdrag van de Verenigde Zuidstaat. Het was de enige reden waarom Breienbach nog bestond vandaag, aangezien we geen kans meer maakten om te winnen. Als een oorlog al ooit gewonnen kan worden. De wapenstilstand die volgde uit het Verdrag, was meteen ook het enige voordeel voor Breienbach. We verloren een derde van ons oppervlak aan Caelia, en er werd besloten dat de toekomstige Breiaanse koning Caeliaans bloed moest hebben. Het huwelijk tussen mijn grootouders was niet meer dan een gevolg van een Caeliaanse wet, en ik had geen idee wat mijn oma daar werkelijk over dacht. Al kon ik me er wel iets bij voorstellen.
"Breienbach is ervan overtuigd dat we een voordelige toekomst tegemoet kunnen gaan, hand in hand met Caelia."
"Op voorwaarde dat we de invoertaksen laten vallen."
Ik knikte, en zag in mijn ooghoeken mijn Minister van Economie hetzelfde doen. Ik was plots blij dat ik haar aan mijn zijde had, want hoewel ze niet mocht spreken voor Damiano en ik klaar waren, deed het me toch minder alleen voelen in mijn betoog. Ik kon Damiano amper inschatten, en ik wist niet of hij de afvoer zelfs maar wilde overwegen.
"Je begrijpt natuurlijk dat als wij de invoertaksen laten vallen, dat het invoerbeleid van Migne dan ook geen zin meer heeft?"
Migne had invoertaksen op zowel Caeliaanse en Breiaanse goederen, als gevolg van hun neutraliteit in het conflict. Als Caelia de taks voor onze handelaars zou afschaffen, dan kwam Migne natuurlijk in de problemen, tenzij het hele systeem herzien zou worden. Een systeem van zestig jaar oud. Misschien werd het maar eens tijd dat er verandering in kwam. Damiano knikte, maar leek niet overtuigd te zijn.
"We zullen erover nadenken. We zullen deze vergadering over een week verderzetten."
Hij stond op en bood zijn hand aan over de tafel. Ik kwam onhandig overeind -mijn stoel haperde achter het tapijt- en schudde hem de hand. Hij glimlachte kort en wierp een snelle blik op zijn vertegenwoordigers. De twee hadden een onleesbaar gezicht, en ik voelde mijn hart in mijn schoenen zinken. Mijn Minister van Economie liet zich niet kennen, en schraapte kort haar keel terwijl ze haar hand uitstak naar de Caelianen.
"Bedankt om naar ons te luisteren. We zien jullie volgende week terug."
De man knikte kort, en wachtte dan tot Damiano vertrok om hem te kunnen volgen. Ik haalde opgelucht adem toen de deur achter hen gesloten werd. Er zijn geen rampen gebeurd. Er was nog niets verloren. De Minister van Economie leek hetzelfde te denken, want ze keek me aan met een vriendelijke glimlach op haar gezicht.
"Goed gedaan, uwe hoogheid. Dit is zeker geen slecht begin."
Ik knikte dankbaar terwijl een gevoel van opluchting me overviel. Ik nam kort afscheid van hen, en verliet dan ook de vergaderzaal.
Het voelde alsof ik gewonnen had, ook al was er nog helemaal niets goedgekeurd. Ik had de vergadering echter niet verpest, en het had veel erger kunnen gaan -Damiano die ronduit weigerde of zelfs niet verder wilde luisteren- dus ik besloot dat het een succes was. Ik overwoog even om Beatrice te bellen, om haar te vertellen dat het me gelukt was, maar ik hield mezelf tegen. Ze had het druk, en we hadden elkaar daarstraks nog maar gehoord. Ik ging in de grijze, zachte sofa van ons privésalon zitten en bedankte het dienstmeisje dat me thee overhandigde. Mijn familie zou me zo dadelijk vergezellen, en ik kon niet wachten om hen het goede nieuws te vertellen.
"Uwe hoogheid, ik..."
Louis duwde de deur open met een verontschuldiging op zijn gezicht, maar hij kreeg de kans niet om ze uit te spreken. Emilio passeerde hem zonder hem een blik waardig te gunnen.
"Victoria! Wat toevallig."
Ik fronste. Er was niets toevallig aan zijn aanwezigheid hier, en de enige vraag die in me opkwam, was waarom hij nog hier was. Ik ging ervan uit dat de del Leria's al terug naar Caelia vertrokken waren, maar hier was de jongste prins in levende lijve om mijn ongelijk te bewijzen. Hij nam ook een kopje thee aan van het dienstmeisje, maar negeerde haar vraag of hij suiker of melk wilde en plofte naast me in de zetel. Ik zuchtte geïrriteerd, maar hij negeerde het.
"Wat kan ik voor je betekenen, Emilio?"
Hij zette zijn thee neer op de tafel, zonder onderlegger, en ik kromp inwendig in elkaar. Als mijn oma dit zag, dan zou ze er nooit meer over ophouden. Emilio leek zich van geen kwaad bewust, en schoof nog een beetje dichter.
"Ik heb eens nagedacht over je voorstel."
Ik probeerde me te bedenken over wat hij het had, maar hij ging ongestoord verder terwijl hij zijn arm om mijn schouder sloeg.
"Ik ben slim genoeg om te weten dat vrouwen nagejaagd willen worden."
Ik verslikte me in mijn thee en zette mijn kopje bruusk neer. Hij heeft echt geen verstand van de wereld. Mijn dienstmeisje keek me bezorgd aan terwijl ze snel de gemorste thee weg depte, en onze kopjes op onderleggers plaatste. Ik hoestte, en voelde mijn wangen warm worden. Goed bezig, Victoria. Emilio plaatste zijn hand op mijn rug om me te helpen, maar het voelde heel erg ongewenst. Ik kwam overeind en haalde diep adem, mijn luchtwegen eindelijk verlost van de thee. Emilio leek opgelucht te zijn dat ik niet meer aan het stikken was, en leunde achterover in de zetel.
"Ik had inderdaad moeten inzien dat ik je achterna had moeten komen op het Zuidbal."
Ik wendde mijn blik af, naar een schilderij van mijn ouders. Ze leken op ons neer te kijken, en ik wenste plots met mijn hele hart dat ze uit het doek zouden stappen om me te komen redden.
"Goed, die zaken zijn in het verleden, natuurlijk. Mijn broer heeft me er heel erg vriendelijk op gewezen dat er maar één manier is waarop een huwelijk voor ons in de maak is, en dat is wanneer ik me officieel kandidaat stel."
Ik knikte, maar hoorde amper wat hij zei. Ik kon me niet voorstellen dat Damiano het hem met veel kalmte verteld had. Dat hoopte ik alleszins toch.
"Dus ik wil me bij deze kandidaat stellen als huwelijkskandidaat."
Ik knikte kort als bevestiging, maar reageerde verder niet. De anderen, zoals Kaito, hadden de moeite genomen om me bloemen te sturen. Ik had hen afgewezen omdat mijn hoofd niet naar trouwen stond, maar ze hadden zich allemaal van hun beste kant getoond. Emilio daarentegen bood me helemaal niets, en ging er vanuit dat ik stond te springen bij zijn aanbod. Na de dingen die hij tegen me gezegd had op het Zuidbal, was hij wel de laatste met wie ik zou willen trouwen. En toch... Twijfel sijpelde binnen. Hij had groot aanzien, zowel hier als in het buitenland, en een hogere titel dan prins was niet mogelijk. Tenzij ik met een koningin zou trouwen. Ik duwde de gedachte snel weg, en richtte mijn blik op het raam. De zomerse namiddagzon verwarmde mijn gezicht, en ik sloot mijn ogen. Emilio leek te snappen dat hij geen antwoord meer zou krijgen, en schraapte kort zijn keel.
"Tot ziens, prinses Victoria."
Ik glimlachte breed zonder hem aan te kijken. Ik keek pas weg van het raam op het moment dat zijn voetstappen niet meer hoorbaar waren.
"Uw ouders zullen iets later zijn, maar ze zijn onderweg, uwe hoogheid."
Ik knikte dankbaar naar Louis, die opnieuw in de deuropening verschenen was.
"Kan je me iets vertellen?"
Hij knikte zwijgend terwijl hij het salon binnenkwam, en sloot de deur.
"Waarom denk je dat Emilio zo geobsedeerd is met me? Er zijn toch zeker nog wel andere geschikte alternatieven voor hem?"
Alternatieven die hem niet voor schut zetten op een van de belangrijkste evenementen van het jaar. Louis vouwde zijn handen achter zijn rug, en zette een stap dichterbij zodat hij naast me in het zonlicht kon komen staan.
"Als ik zo... Onbeleefd mag zijn?"
Ik knikte. Louis zou na al die jaren beter moeten weten dan zich afvragen of hij op zijn tong moest bijten in mijn buurt, maar hij bleef echter altijd de beleefdheid zelve. Zelfs op momenten dat ik dat niet altijd verdiende.
"Uw titel, uwe hoogheid."
Natuurlijk. Net zoals zijn titel de hoogst mogelijke was voor mij, was de mijne dat ook voor hem. Maar er waren nog prinsessen natuurlijk, en hoewel ik Emilio aan niemand toevertrouwde, had ik ook geen idee waarom net ik zijn interesse gewekt had. Louis leek door te hebben waaraan ik dacht, en haalde kort zijn schouders op.
"Hoewel prinses Beatrice ook een uiterst geschikte partner zou zijn, zou prins Emilio nog steeds geen koning kunnen worden van Migne als hij met haar trouwt."
Juist. De partners van de koninginnen in Migne werden altijd prins-gemaal, en hetzelfde gold in Caelia. Emilio zou sowieso geen koning worden in zijn thuisland zolang zijn broer in leven was. Nu er een kleine opvolger onderweg was -het viel natuurlijk nog af te wachten of het een jongen was-, werden zijn kansen in Caelia alleen nog maar kleiner. Hier in Breienbach zou hij koning kunnen worden, op een belangrijke voorwaarde.
"Hij wil met me trouwen zodat hij eindelijk een kroon kan bemachtigen."
Louis knikte en zette een stap achteruit. Ik ging weer op mijn plek in de sofa zitten, mijn thee ondertussen koud, en bedankte hem. Hij liet me alleen achter in het salon, en ik draaide met mijn ogen naar de gesloten deur.
"Wat jammer voor hem dat hij geen vrouw is."
Een giechel ontsnapte uit mijn keel. Mijn maag trok nerveus samen, ook al wist ik dat ik helemaal alleen was. Ik ben lesbisch. Zo moeilijk was het niet, om de woorden hardop te zeggen. Toch voelde het alsof mijn hele wereld in elkaar zou storten wanneer ik dat wel zou doen.