19 JUNI
Mijn koffer voelde zwaar in mijn handen. Een zenuwachtig gevoel deed mijn maag samenknijpen, en mijn misselijkheid overtuigde me ervan dat het een goed idee geweest was om licht te ontbijten. We stonden op het punt om naar Caelia te vertrekken, om daar over enkele dagen het Zuidbal te vieren. Ik wilde niet gaan, en het zag ernaar uit dat mijn ouders er al even weinig zin in hadden. We zouden normaal gezien gisterenavond al vertrokken zijn, maar mijn vader had plots wel heel erg veel interesse gehad in een wet die gisteren door ons parlement afgekeurd was. Daardoor hadden we ons vertrek kunnen uitstellen, maar het leek toch niet genoeg.
"Heeft u nog iets nodig, uwe hoogheid?"
Ik schudde mijn hoofd en knikte dankbaar terwijl Louis mijn koffer van me overpakte. Zijn korte, zwarte haren zaten zoals gewoonlijk weer perfect in model, en ook op zijn donkergrijze kostuum was geen vuiltje te bespeuren. Louis knikte naar me als antwoord, en vertrok met mijn spullen. Mariama keek op van haar magazine, en keek met grote ogen naar Louis die uit mijn slaapkamer verdween.
"Ben je van plan om de hele week in Caelia te blijven?"
Ik draaide met mijn ogen, en liet me naast haar op mijn bed vallen. Er lag een zachte groene plaid op, en de kleur van mijn trui was bijna hetzelfde.
"Ik begrijp nog altijd niet waarom je niet met ons meegaat."
Mariama duwde zich overeind op haar elleboog.
"Sommigen onder ons moeten hun diploma nog halen. Of dacht je dat ik voor eeuwig hier op het paleis zou blijven wonen?"
Ik haalde mijn schouders op. Mariama zou hier altijd een plek hebben op het paleis. Ik wist dat ze andere plannen had met haar leven, en ik zou niet degene zijn om haar tegen te houden. Hoewel ik het heel erg verleidelijk vond om de functie 'IT-specialist van het paleis' uit te vinden, speciaal voor haar, wist ik ook dat dat niet was wat ze wilde.
"Prima. Zolang je maar niet vergeet dat je hier altijd welkom bent."
Mariama glimlachte haar tanden bloot, en haalde haar schouders op.
"Tot je die kroon op je hoofd hebt. Je zal het zo druk hebben dat je nooit meer aan me denkt."
Ik schudde mijn hoofd in protest, maar Mariama lachte alleen maar. Ze kwam overeind en trok me mee. Ik wilde me het liefst van al nog langer in mijn bed verstoppen, maar ik wist ook dat dat geen optie was.
"Kom op. Tijd om Caelia te tonen dat er niet met Breienbach gesold wordt."
Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Hoewel vandaag allesbehalve geweldig zou worden, was Mariama er toch in geslaagd om me een beetje beter te doen voelen.
***
Het ontvangstcomité in Caelia was uitgebreider dan de laatste keer dat we hier waren. Het was alweer drie jaar geleden sinds ze ons mochten ontvangen voor het Zuidbal, en de Caelianen hadden in die tijd niet stilgezeten. Caelia had haar parlement ontbonden, en alle macht overgedragen aan de huidige koning. Damiano, de kroonprins, was getrouwd en stond op het punt om vader te worden. Het was gek om te zien hoe een van de prinsen waarmee ik opgegroeid was -Damiano was even oud als ik- op het punt stond om kinderen te krijgen. Niet dat ik jaloers was. Ik was tevreden met hoe mijn leven was, en ik wist ook wel dat ik nog alle tijd van de wereld had om te doen wat er van me verwacht werd.
"Dit is hoe een goede ontvangst in elkaar zit."
Ik knikte naar mijn oma, maar luisterde amper naar wat ze te zeggen had. Mijn blik was gefocust op de overdadige bloemenkransen aan de donkere paleismuren. Het leek alsof de del Leria's dit jaar aan iedereen duidelijk wilden maken dat ze het welvarendste land van de Zuiderlanden waren. Ik vond het nogal over de top, maar ja, ieder zijn ding. Mijn ouders liepen voor ons, en werden verwelkomd door het koningspaar van Caelia. De koning, die als twee druppels water op Damiano leek met zijn donkere krullen en scherpe gezicht, glimlachte koel naar mijn vader. De koningin lachte helemaal niet. Ze had haar genen duidelijk doorgegeven aan haar jongste zoon, en ik kon me plots niet meer herinneren of ik haar ooit al had zien lachen. Haar zwarte, sluike haren zaten in een ingewikkelde vlecht, en ze hield haar handen stijf voor haar buik. Ik wist dat ze mijn moeder de hand zou moeten schudden, maar ze perste in plaats daarvan haar zachtroze lippen stijf op elkaar en draaide zich om zodat ze mijn ouders naar de tafel met cadeaus kon begeleiden.
Ik wist niet wat ik van de del Leria's moest denken. Ze stonden zo ver weg van alle andere royals, dat het moeilijk was om een beeld van hen te vormen. Ik kreeg amper de kans om erover na te denken, want mijn oma versterkte haar ijzersterke greep op mijn arm en trok me vooruit. Ze had amper tegen me gesproken sinds mijn verjaardag, maar had wel elke kans genomen om haar teleurstelling duidelijk te maken. Haar harde blik, en de opmerkingen terwijl ik haar nog net kon horen, hadden dat meer dan duidelijk gemaakt.
"Hier is de troonopvolger tenminste klaar voor zijn kroon."
Ik beet op mijn lip om mijn woede in te tomen. Ik had amper de kans gekregen om mezelf te bewijzen. Mijn verjaardag was de start geweest van een meer koninklijk belast jaar. Hoewel ik al sinds kleins af aan de kneepjes van het vak leerde, zou dit mijn eerste echte kans zijn om mijn kennis te tonen. Ik zou vanaf nu vergaderingen bijwonen, en meegaan op mijn moeders reizen als de kans zich voordeed. Ik had mijn verjaardag verpest, daar kon niemand omheen, maar dat wilde nog niet zeggen dat ik er niet klaar voor was om koningin te worden. Alsof ik er al niet mijn hele leven voor opgeleid werd.
"Benvenutti, prinses Victoria. Welkom in Caelia."
Damiano stond plots voor ons met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij had een volledig zwarte ruiter-outfit aan, en ik vroeg me plots af of ik iets gemist had. De grip van mijn grootmoeder werd nog sterker om mijn arm, en ik moest een kreun onderdrukken.
"Hallo, prins Damiano. Dank u wel voor uw gulle ontvangst."
Hij knikte vriendelijk. In tegenstelling tot zijn ouders was Damiano wel een open boek. Hij leek altijd te lachen, en liet meestal ook snel blijken wanneer iets hem niet aanstond. Over het algemeen leek hij dezelfde ideeën te hebben over heerschappij als ik, en het stelde me toch een beetje gerust. Damiano zou Caelia wel eens de goede richting kunnen opsturen, en ik hoopte uit de grond van mijn hart dat hij dat ook zou doen. Damiano richtte zich tot mijn oma.
"Benvenutti, regina Camilla. Come sta andando?"
Hoewel ik een beetje Italiaans kende -genoeg om Damiano te begrijpen, en om basiszinnen te spreken- was het allesbehalve voldoende om het antwoord van mijn oma te begrijpen. Prins Damiano leek niet te merken dat ik hen niet begreep, en ging vlot in gesprek met mijn oma. Hij bood haar zelfs zijn arm aan. De grip om mijn arm verlichtte meteen, en mijn oma stapte vrolijk mee met de kroonprins van Caelia. Ik keek hen verdwaasd na.
"Soms denk ik dat je grootmoeder liever terug hiernaartoe gekomen was na de dood van je opa. Wie kan het haar ook kwalijk nemen? Breienbach is nu eenmaal het grote Caelia niet."
Prins Emilio, de jongste del Leria, leunde nonchalant tegen een van de dikke, marmeren kolommen. Zijn zwarte haren zaten in warrige krullen, en zijn smalle, bleke gezicht leek volledig ingenomen te worden door zijn brede grijns. Mijn bloed kookte. Ik wilde een opmerking maken, maar hij gaf me de kans niet.
"Ik zal de komende dagen je chaperon zijn."
Ik kruiste opstandig mijn armen en fronste.
"Volgens wie?"
Hij haalde zijn schouders op en stak zijn handen in zijn broekzakken. Hij had een variant van Damiano's outfit aan, en ik besefte dat we echt iets gemist hadden door zo laat te komen.
"We zouden niet willen dat je nog eens soep morst, is het niet?"
Ik balde mijn handen tot vuisten, maar probeerde mezelf te kalmeren. Hij is het niet waard. Zoals hij daar stond, leek hij nog jonger dan hij al was, maar ik wist ook dat hij allesbehalve onschuldig was. Ik draaide met mijn ogen, en maakte aanstalten om me bij de rest van mijn familie te voegen. Emilio gaf me echter de kans niet, en haakte zijn arm in de mijne.
"Het leek ons daarom verstandiger om ervoor te zorgen dat je onder toezicht stond."
Ik gunde hem mijn kwaadste blik, maar hij negeerde het. Ik wilde mezelf verdedigen, maar wist ook dat hij niet naar me zou luisteren. Toegegeven, ik morste de hele tijd met mijn eten, maar dat wilde niet zeggen dat ik niet voor mezelf kon zorgen. Ik wilde hem bijna zeggen dat ik drie jaar ouder was dan hem, en dat als er al iemand een babysit nodig had, hij het wel was. Mijn oma's blik vond de mijne echter, alsof ze aanvoelde dat ik op het punt stond om iets dom te doen. Ze schudde amper zichtbaar haar hoofd. Niemand had het gezien, maar de pure minachting die van het gebaar straalde, maakten mijn wangen warm van schaamte. Emilio leek mijn zwijgen op te vatten als toestemming, en trok me dwingend mee in de richting van de tuinen.
"Jullie zijn nog net op tijd gearriveerd om deel te nemen aan een partijtje paardenpolo. Ik laat de stalknechten meteen een paard in orde brengen voor je."
Ugh, polo. Het was de nationale sport -en trots- van Caelia, maar dat wilde niet zeggen dat ik er grote fan van was. Integendeel. Ik haatte paarden. Het leek alsof de dieren het altijd op me gemunt hadden. Ik kon me de laatste keer niet meer herinneren dat ik erin geslaagd was om langer dan vijf minuten op een paard te blijven zitten. Emilio liet zich niet tegenhouden door mijn protesten, en trok me mee naar de stallen.
Hij liet me alleen achter bij het grootste paard dat ik ooit al gezien had. Het keek me met zijn grote donkere ogen aan, en schudde enkele keren met zijn hoofd. Het was genoeg om me een stap achteruit te doen zetten. Alsof het niet erg genoeg was dat we het Zuidbal in Caelia moesten vieren dit jaar. De relatie tussen onze landen was allesbehalve goed, en ik wist ook dat de hele wereld op ons zou letten vandaag. Ik zou dus niet onder het spelletje paardenpolo uitkomen. En dat na het fiasco van mijn verjaardag. Ik kreunde. De pers zou zich in de zevende hemel wanen. Elk spoor van zwakheid... Ik focuste me weer op mijn paard in een poging om mezelf te kalmeren, maar het maakte het alleen nog maar erger. Het beest had een zwarte, glanzende huid en wiebelde nerveus heen en weer. Klaar om aan te vallen. Ik was plots blij dat Emilio naar zijn eigen paard vertrokken was, want ik had geen idee hoe ik mijn kalmte had kunnen bewaren als hij op mijn vingers had staan kijken.
"Jij ziet er vrolijk uit!"
Mijn hart versnelde bij het horen van Beatrices lichte stem. Ik draaide me weg van het paard en kreeg zicht op de Mignische prinses die helemaal klaar leek te zijn voor het spelletje polo. Ze had een lichte ruitersbroek aan, en een elegante, lichtblauwe vest. Het wapenschild van de van Mignes -een engel en hart in een blauwwitte ruit- prijkte op haar borst. Ik voelde me plots heel erg misplaatst met mijn geklede broek en trui.
"Ik denk niet dat ik ga deelnemen."
Beatrices mondhoeken zakten een beetje naar beneden. Ze plantte haar cap op haar hoofd zonder hem vast te klikken en zette een stap vooruit met haar handen in haar zij.
"Waarom niet? Het is de perfecte gelegenheid om Emilio te laten verliezen!"
Ze verlegde haar aandacht naar mijn paard en aaide het. Het dier reageerde meteen, en schudde wild met zijn hoofd. Ik stak mijn handen in de lucht als teken van overgave en zette een stap weg van de twee.
"Zie je dat? Ik ben er zeker van dat het me haat."
Beatrice schudde glimlachend haar hoofd.
"Ik denk dat de paarden een beetje stress hebben door al de onbekende mensen. Is het niet?"
Dat laatste was niet langer voor mij bedoeld. Beatrice toverde een wortel tevoorschijn uit de zak van haar jasje en gaf het aan het paard, dat de lekkernij maar al te graag accepteerde.
"Ik denk eigenlijk dat jullie best hard op elkaar lijken."
Ik kruiste verontwaardigd mijn armen, maar Beatrice lachte alleen maar.
"Alsof jij je ook niet graag verstopt wanneer mensen naar je kijken."
Ik wilde protesteren, maar ik wist ook wel dat ze gelijk had. Als het me te moeilijk werd, dan ging ik ervan door, of dan negeerde ik alles om me heen tot de dingen voor me opgelost werden. Het was niet iets waar ik trots op was, zeker aangezien het me nog vaak in de weg zou zitten eens ik koningin werd, maar ik kon het ook niet verhelpen. Beatrice schudde glimlachend haar hoofd, en ik kon niet voorkomen dat mijn ogen naar haar lippen getrokken werden. Ik vroeg me plots af of ze nog vaak aan me gedacht had, maar duwde dat snel weg. Beatrice leek het niet te merken, en nam mijn handen in de hare.
"Kom op, ik zal je op het paard helpen."
Ik probeerde de warmte van haar handen te negeren terwijl ze me tot naast het paard begeleidde. Het dier schuifelde verward met zijn poot, en het was bijna voldoende om me weer achteruit te doen deinzen. Beatrice knikte met een brede glimlach naar de stijgbeugel.
"Eerst je linkervoet."
Ik knikte, maar was nog altijd niet overtuigd. Mijn paard had een blik in zijn ogen die ik nog het beste kon omschrijven als pure razernij. Het laatste wat ik wilde, was dat het die woede op mij zou richten.
"Je kan het."
Beatrices stem was kalm en geduldig. Ik knikte dankbaar en ademde diep uit vooraleer ik mijn voet in de beugel plaatste. Het paard reageerde amper op mijn nabijheid. So far so good. Beatrice wees twee plekken op het zadel aan.
"Je moet je hier aan optrekken."
Ik knikte, ook al was het geen nieuwe info. Ik had al vaker op paarden gezeten. Misschien nooit voor een lange tijd, maar ik wist wel hoe ik moest opstijgen. Beatrice legde haar handen op mijn heupen, en plots was dat het enige waar ik nog aan kon denken. Mijn gedachten gingen terug naar mijn verjaardag, naar onze kus, en mijn hart maakte een enthousiast sprongetje in mijn borstkas. Ik maande mezelf aan om kalm te blijven. Dit was niet het moment. Voor zover ik kon afleiden, was Beatrice onze kus al meer dan vergeten. Het was mijn plek niet om de herinnering terug naar boven te halen. Al helemaal niet omdat ik niet wist wat ze ervan vond.
"Goed, ik ga je omhoog duwen."
Ik knikte. Ik greep mezelf vast aan het zadel, en trok me met alle kracht die ik had omhoog. Beatrices hand gleed naar mijn bil om me te ondersteunen. Al mijn aandacht ging naar de aanraking. Ik was het paard al lang weer vergeten, en was me enkel nog bewust van hoe warm haar hand voelde. Ik trok mezelf overeind in een poging om haar van me af te schudden, en om mezelf van al mijn gedachten te verlossen, maar onderschatte hoe ver ik al was. Voor ik het goed en wel besefte, voelde ik mijn evenwicht over het paard slaan. Ik probeerde me nog vast te houden aan het zadel, maar het was al te laat. Ik tuimelde voorover, en belandde plat op mijn rug in een berg stro.
"Oh! Gaat het met je?"
Een kreun ontsnapte onbewust aan mijn lippen. Ik vervloekte mezelf omdat ik zo'n domme dingen bleef doen in Beatrices buurt. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat Beatrice daarmee zou verdwijnen, maar haar zachte stem klonk boven mijn hoofd.
"Het ziet ernaar uit dat we vandaag zonder je zullen spelen."
Ik zuchtte en opende mijn ogen. Beatrices cap hing schuin op haar hoofd omdat ze voorover leunde, maar ze deed geen moeite om hem terug recht te duwen. Haar vlechten bengelden losjes in de lucht.
"Ik zei toch dat mijn paard me wilde vermoorden?"
Ze draaide met haar ogen, maar lachte toch. Het heldere, melodieuze geluid vulde de stal, en ik voelde me trots omdat ik haar had doen lachen. Beatrice stak haar hand uit. Ik ademde nog een keer diep uit om mijn ongenoegen te laten blijken over de hele situatie, maar accepteerde dan toch haar uitgestoken hand. Ze trok me overeind en keek over mijn schouder naar mijn paard, dat rustig stond te eten. Alsof ik er niet net afgedonderd was. Ze richtte haar blik weer op mij en wiebelde speels met haar wenkbrauwen.
"Ik krijg zo de indruk dat je graag overdrijft."
Ik schudde mijn hoofd in protest, maar het zorgde er alleen maar voor dat ze opnieuw in lachen uitbarstte. Haar gegiechel deed een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Ik probeerde hem te verbergen door het stro van mijn broek te vegen. Ik hoopte mijn waardigheid terug te vinden tussen de verdroogde grassprieten, maar kwam tot de conclusie dat het me niet zou lukken. Beatrice leek er niets uit te maken en glimlachte naar me.
"Ik zou graag nog willen blijven, maar ik moet gaan. De wedstrijd begint en ik wil bewijzen wat ik waard ben."
Ze maakte aanstalten om te vertrekken, en voor ik de kans kreeg om erover na te denken, hoorde ik mezelf weer iets doms zeggen.
"Ik zal naar je komen kijken."
Ik schudde mijn hoofd en probeerde iets te verzinnen om het minder erg te laten klinken. Beatrice knipoogde alleen maar, en draaide zich om.
"Ik zou niet anders willen."
Ik opende mijn mond om een geschikt antwoord te vinden, maar ik wist plots niet meer hoe ik zinnen moest vormen. Beatrice leek geen antwoord te verwachten, en wandelde zelfzeker de gang uit. Ik staarde haar na, en rechtte mijn rug in een poging om onverschillig over te komen. Diep vanbinnen wist ik dat we alleen waren in de stallen, maar ik wilde toch niet dat iemand het idee kreeg dat ik onhandig werd in Beatrice van Mignes buurt.