6 JUNI
Ik was te laat. Te laat. Ik kwam nooit te laat. Ik was altijd netjes op tijd, of te vroeg, net zoals dat hoorde. Maar nu, in de brede, hoge gangen van het Breiaanse koninklijke paleis, moest ik me haasten. Ik had alle hoop verloren dat ik nog op tijd zou komen, maar dat weerhield me er niet van om toch te wandellopen. Elke seconde telde als ik de schade wilde beperken. Ik zou te laat komen op mijn eigen verjaardagsdiner, en er viel niets meer tegen te beginnen. Ik kon me de afkeurende blik van mijn grootmoeder al zo inbeelden. Het hielp niet dat mijn wangen warm waren door de inspanning. De gangen van het paleis leken plots kilometers lang te zijn, en mijn conditie was allesbehalve geweldig. Ik vervloekte mezelf. Als ik niet zo naar mezelf had staan staren in de spiegel, dan had ik misschien doorgehad hoe laat het al geweest was. Mijn gezicht had me echter verrast met een nieuwe acné-uitbraak, en mijn eeuwige twijfel had me tijd gekost. Verbergen of vrij laten? Het laatste wat ik wilde, was dat alle belangrijke mensen van de Zuiderlanden me vandaag met puistjes zouden zien. Ze verbergen, hielp een beetje, maar zelfs dan was de pijn onmogelijk om te negeren.
"Jij ziet eruit alsof je dringend ergens moet zijn, prinses Victoria."
Ik was zo in gedachten verzonken dat ik Beatrice van Migne niet had opgemerkt. Ik stopte abrupt met wandelen bij het horen van haar zangerige Franse accent. Ze kon het goed verbergen in haar Engels, beter dan ik mijn Duits kon verbergen, en ik vroeg me af hoe ze daar in sloeg. Haar hoofd zat echter niet naar talen, in tegendeel. Ze zat onelegant op de marmeren vloer, met haar benen gekruist. De band van haar zachtroze jurk spande om haar middel, en de zwarte sneakers die ze droeg contrasteerden tegen de witte vloer. Het irriteerde me plots. Ze zag eruit alsof ze een vrije dag had, en niet alsof ze op een formele bijeenkomst verwacht werd. Haar dikke, donkerbruine haren zaten in een warrige vlecht, waaruit het merendeel van haar haren alweer ontsnapt waren. Haar felrode lippenstift was een beetje uitgesmeerd, alsof ze...
"Heb je met een van de paleiswachten zitten zoenen?"
Een van haar mondhoeken ging omhoog en ze knipoogde. Haar hand ging naar de zilveren hanger om haar nek, en ze bewoog hem losjes heen en weer. Haar hele houding ergerde me. Ik snapte niet hoe ze zo nonchalant en rustig kon zijn, en tegelijk zo mooi. Goed bezig, Victoria. Ik verbeterde mezelf, en richtte mijn blik op haar schoenen.
"Dienstmeid, maar tegen niemand zeggen."
Mijn mond viel open in verontwaardiging. Hoe durfde ze? Zich zomaar laten gaan op een moment dat iedereen perfectie van me verlangde. Iemand kussen! Ik wilde protesteren, haar op haar gedrag wijzen, maar Beatrice gaf me de kans niet. Ze kwam vlot overeind en knipoogde opnieuw. Ze draaide zich om, en wandelde op haar dooie gemak richting de grote hal. Waar iedereen al bijna tien minuten op me aan het wachten was. Ik probeerde me te herpakken, maar de paniek maakte zich alweer meester van me. Het duurde daarom tot aan de deuren van de grote hal voor ik besefte dat Beatrice met een meisje gezoend had.
Ik wist niet hoe ik me moest gedragen terwijl de lakei me aankondigde. Mijn naam schalde door de grote hal, die rijkelijk versierd was voor mijn feest. De witte muren hadden een zachte gloed door de honderden kaarsen die de grote hal verlichtten. De donkere marmeren vloer was tot tweemaal toe geboend om ervoor te zorgen dat hij piekfijn in orde was. Er stonde ronde tafels in de zaal, meer dan ik op het eerste gezicht kon tellen. De edellieden die errond zaten, keken afwachtend naar me. Ik voelde me plots heel erg klein. Ik voelde hun blik branden, op zoek naar elke fout in mijn postuur. Ik rechtte mijn rug een beetje. Het plafond leek nog veel verder weg dan voordien, en even leek het alsof ik in een oneindig stukje ruimte stond, in plaats van op mijn eigen verjaardagsfeest.
"Uwe hoogheid?"
Een van de bediendes keek me vragend aan. Zijn hand was naar mijn tafel gericht, en ik besefte dat dit het juiste moment was om weer in beweging te komen. Ik knikte vriendelijk, en deed mijn best om zo waardig mogelijk naar mijn stoel te wandelen. De gesprekken aan de tafels kwamen opnieuw op gang, en het zachte gegrinnik van de jongste Caeliaanse prins ontging me niet. Ik weigerde hem aan te kijken, maar wetende dat hij hier was, maakte mijn dag alleen nog maar slechter. Ik keek voor me, naar mijn tafel, en mijn ogen bleven op mijn oma hangen. Haar blik deed me bijna terug omdraaien. Het leek alsof ze me wilde neerbliksemen met haar ogen, en als mijn ouders me hun trotse glimlach niet gegund hadden, dan was ik zonder twijfel terug vertrokken. Ik liet mijn blik van mijn tafel naar de Mignische tafel glijden, en wenste meteen dat ik dat niet gedaan had.
Het koningspaar was druk in gesprek met elkaar, zonder van me weg te kijken. Ze hadden een ontevreden grijns op hun gezicht, en ik voelde mijn hart in mijn borstkas hameren. Mijn blik schoot naar Beatrice, die simpelweg naar me knipoogde. Opnieuw. Ik kon niet vermijden dat mijn wangen warm werden, en voelde me meteen heel erg stom. Nu ben ik helemaal de grootste nietsnut van de Zuiderlanden. Een zachte hand vond mijn pols, en trok me zachtjes naar beneden. Mariama keek me met een brede glimlach aan, en ik knikte dankbaar.
"Naar wie was je zo aan het staren dat je je eigen stoel voorbijliep?"
Ze leunde een beetje dichter naar me toe, en het gaf me de kans om haar perfect aangebrachte oogschaduw te bewonderen. Het lichtblauw paste perfect bij haar jurk, en contrasteerde tegen haar zwarte huid. Haar grote, grijze ogen kwamen perfect uit in haar make-up, en haar donkere haren zaten in twee grote dotten waarvan enkele losse krullen haar gezicht omlijstten.
"Ik eumh..."
Mariama leunde haar kin dromerig op haar handen. Mijn oma's blik ging van kwaad naar erger zodra ze doorkreeg dat Mariama's ellebogen de tafel raakten, en het zag ernaar uit dat ik me elk moment aan een van haar typische opmerkingen zou kunnen verwachten. Ik probeerde me mentaal voor te bereiden, terwijl Mariama haar blik op de tafel naast de onze richtte.
"Ik wed erom dat het die knappe Hertog van Stauberg is."
Haar blik werd mijmerend, alsof ze niet langer naast me zat. Mijn oma zuchtte, luid en nadrukkelijk, en het was genoeg om Mariama wakker te schudden. Ze rechtte haar schouders en vouwde haar handen in haar schoot, alsof er nooit iets gebeurd was. Oma knikte kort als teken van goedkeuring, en wendde zich tot mijn vader. Ik knikte naar Mariama, niet in staat om toe te geven dat het Beatrice geweest was die me zo van de wijs gebracht had. Mariama zuchtte, en richtte haar blik weer op Kaito Ikuta. Hij was aan het praten met enkele andere gasten, en had een brede glimlach op zijn gezicht.
"Je zou voor minder. Heb je zijn bloemen gezien? Hij heeft je het grootste boeket van ze allemaal gegeven."
Ik knikte opnieuw, maar dit keer gemeend. Ik kon me zijn bloemen nog herinneren, de mengeling van Hortensia's en Camelia's, die ik enkele dagen geleden ontvangen had. Ik had niet geweten wat voor bloemen het waren, maar Kaito was zo vriendelijk geweest om hun betekenis, en namen, op het kaartje te schrijven. Volgens de Japanse cultuur stonden ze voor romantiek, en nog enkele andere dingen. Ik had niet de moeite genomen om het allemaal te lezen, want hoe vriendelijk het ook was, ik had geen behoefte aan een huwelijkskandidaat. Ook niet iemand zo volmaakt als Kaito, met zijn zachte gezicht en uitstekende kledingstijl. Hij was veruit een van de vriendelijkste edelen aan het hof, maar hij was nu eenmaal... Nu ja, een man. Mijn blik schoot weer naar Beatrice, die ondertussen geanimeerd aan het praten was met haar oudere broer. Ik vroeg me af of zij veel huwelijkskandidaten had. Als troonopvolger kwam ook zij er niet onderuit, maar het feit dat ze zomaar een vrouw durfde te kussen, deed me denken dat ze misschien wel meer moed had dan ik.
"Victoria, hoeveel jonge mannen proberen er nu je hart te veroveren?"
Mijn grootmoeders stem klonk licht, maar ik kon er zo uit afleiden wat haar bedoelingen waren.
"Zeven, uwe hoogheid."
Oma knikte tevreden. Haar haren bewogen amper, waarschijnlijk omdat ze er een hele bus haarlak op losgelaten had. De rode kleur ervan was het enige wat we gemeen hadden met elkaar, en eigenlijk zelfs dat niet meer aangezien mijn oma haar haren al jaren liet kleuren. Mijn oma's gezicht vertoonde een hint van blijdschap, en ik kon nu al voorspellen dat dit haar favoriete gespreksonderwerp zou worden op haar toekomstige theevisites.
"En wie heeft de hoogste titel?"
Ik keek kort naar Mariama en klemde mijn hand om een van de zilveren vorken. Ik wenste uit de grond van mijn hart dat het eten zou arriveren, maar mijn redding bleef uit. Mariama gaf me een bemoedigend kneepje in mijn bovenbeen.
"De Hertog van Stauberg, Kaito Ikuta. Hij heeft ook goede relaties met enkele vooraanstaande buitenlandse bedrijven, dus zijn aanbod zou gunstig kunnen zijn voor Breienbach."
Oma's wenkbrauwen schoten de lucht in, en ik besefte meteen mijn fout.
"Je hebt dus al een favoriet?"
Ik schudde verward mijn hoofd. Nee, allesbehalve. Ik had Louis, mijn assistent, de opdracht gegeven om afwijzingsbrieven te verzenden, dus Kaito zou niet veel langer een kandidaat zijn. Laat staan mijn favoriet. Mijn oma's blik werd dwingend, en ik vergat mijn woorden.
"Nee, ik... Wat..."
Haar lippen vertrokken tot een afkeurende streep, en een golf van schaamte overspoelde me.
"Volledige zinnen, Victoria. Je bent beter opgeleid dan dit."
Mijn vader kuchte in een poging om mijn grootmoeder te onderbreken, maar dat hield haar niet tegen. Ze leunde voorover, haar blik gevuld met minachting.
"Hoe ben je van plan om Breienbach te leiden als je nog niet eens in staat bent om fatsoenlijk te spreken?"
Haar woorden spatten over de tafel in een lelijke aanval. Ik had haar beledigingen al zo vaak gehoord dat ze me niet meer zouden moeten raken. Maar het bleek de druppel te zijn. Mijn gezicht deed pijn, ik was te laat gekomen op mijn eigen feest, en ik had het gevoel dat iedereen over me aan het praten was, en niet op een goede manier. Ik faalde er al een hele avond in om het beeld van de perfecte troonopvolger die mijn oma zo graag wilde, hoog te houden. Het was te veel. Ik stond op, klaar om op de vlucht te slaan.
Waar ik geen rekening mee gehouden had, was dat het eten waar ik eerder om gesmeekt had, nu wel gearriveerd was. Ik voelde de dikke massa van de koude soep voor ik besefte wat er gebeurde. De komkommersoep droop over mijn schouder naar beneden, waar het in een natte vlek op mijn broek belandde. Het meisje dat me moest bedienen, keek met paniek in haar ogen naar mijn geruïneerde kleren. Er verschenen tranen in haar ogen die mijn gevoel van wanhoop weerspiegelden. Ik gooide mijn handen in de lucht in frustratie, en verloor het beetje kalmte dat ik nog gehad had. Dit was niet hoe mijn vierentwintigste verjaardag hoorde te gaan. Hoe mensen me mochten zien. Ik onderdrukte een verloren snik, en focuste mijn blik op mijn voeten terwijl ik het op een rennen zette.
"Wel, je bent er zeker in geslaagd om mensen naar je te doen kijken, Victoria."
Beatrice leunde tegen de deurstijl van de opfrisruimte. Ze keek met een voorzichtige glimlach toe hoe ik een hopeloze poging deed om de soep uit mijn kleren te krijgen. De witgroenige brij was koel en nat op mijn huid, en weigerde uit mijn hemd te gaan. Een nieuwe snik volgde, en ik ontweek Beatrices blik.
"Als je naar hier gekomen bent om me uit te lachen, dan stel ik voor dat je meteen weer vertrekt. Ik ben niet—"
Mijn stem was niet zo vast als ik wilde, en ik draaide me van haar weg. Ik nam een nieuwe handdoek, en wreef opnieuw. Een van de spiegels wees me erop dat ik het alleen maar erger aan het maken was. Er sprongen tranen in mijn ogen, en ik kon alleen maar hopen dat Beatrice zou vertrekken.
"Shh, maak je geen zorgen. Ik ben alleen maar gekomen om je te helpen."
Ik veegde bruusk mijn tranen weg en schudde mijn hoofd. Ik had geen hulp nodig. Ik wist waarom ze hier was, en het zinde me niks.
"Als dit je manier is om me ervan te overtuigen om niets van je kus met mijn personeel te zeggen, dan heb je een fout moment gekozen."
Beatrice zette een stap in mijn richting en nam mijn handdoek af. Ik keek twijfelend van mijn lege handen naar de kroonprinses van Migne. Ze leek even te aarzelen, maar zei dan toch wat ze wilde zeggen.
"Ik weet dat ik niet zomaar van je kan vragen om tegen de pers te zwijgen. Ik weet dat mijn gedrag ongepast was en—"
Ik schudde mijn hoofd in ongeloof.
"Je denkt dat ik tegen de pers zou klikken?"
Beatrice haalde haar schouders op, en keek naar de handdoek in haar handen.
"Het zou heel erg makkelijk voor je zijn om hen te vertellen dat ik bi ben. Het zou je misschien besparen van de mediastorm die je soepincident met zich mee zal brengen."
Ik draaide met mijn ogen. Ik wist dat de kranten morgen vol zouden staan met mijn gezicht. Mijn relatie met de pers was allesbehalve goed. Sinds ze me op mijn zestiende gefotografeerd hadden met een van mijn ergste acné-uitbarstingen ooit, had ik hen de rug toegekeerd. De artikels die over me verschenen waren, waren ronduit gruwelijk. Alsof mensen geen puistjes mochten hebben. Ik had sindsdien geweigerd om met hen te praten, en ervoor gezorgd dat ze me enkel konden fotograferen wanneer ik eruit zag zoals ik dat wilde. Ik was een geheim geworden voor hen. Ze wilden de laatste tijd echter meer en meer van me, meer dan ik hen wilde geven. Het was moeilijk geworden om de schijn van perfectie hoog te houden.
"Ik zou hen nooit vrijwillig contacteren. Ik heb al jaren geen interviews meer gedaan. Als er al iemand bang moet zijn voor die aasgieren, dan ben ik het wel. Ze doen tegenwoordig hun uiterste best om al mijn geheimen te ontdekken."
Ik veegde bruusk wat soep weg, maar maakte de vlek alleen nog maar erger. Beatrice kreeg door waarmee ik bezig was, en draaide me voorzichtig om zodat ze voor me stond. Ze keek naar me op met een uitdagende blik in haar ogen.
"Wat voor geheimen heeft de kroonprinses van Breienbach dan zoal?"
Ze focuste zich op mijn trui en depte voorzichtig over de vlek. Ik kon plots aan niets anders meer denken dan haar handen op mijn schouder.
"Ik euhm..."
Ze keek op van haar werk, en er zat iets speels in haar ogen. Waarom was het plots zo moeilijk om na te denken? Ik slikte en liet mijn blik over Beatrices gezicht glijden. Ze had de mooiste wimpers die ik ooit al gezien had. Haar zongebruinde huid was bezaaid met sproeten, en in haar wangen zaten kuiltjes door haar brede glimlach. Ik besefte plots wat ik aan het doen was, en schraapte geschrokken mijn keel. Beatrice liet het niet aan haar hart komen, en depte zachtjes verder. Haar handen zakten van mijn schouders naar beneden, tot ze...
"Ik ben lesbisch!"
Ik schrok van mezelf, en van Beatrices handen. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en zette een snelle stap naar achteren. Zomaar ineens hing mijn diepst verborgen geheim in de lucht. De wereld was niet gestopt met draaien, en het paleis stond nog overeind. Het leek alsof de woorden hardop zeggen toch niet de desastreuze gevolgen hadden die ik verwacht had. Ik ademde diep uit, en vlocht nerveus mijn vingers in elkaar. Ik was niet langer in staat om Beatrice aan te kijken. Mijn hart klopte bijna uit mijn borst, en ik vervloekte mezelf omdat ik het haar zomaar verteld had. Ik hing onder de soep, mijn haren waren een rommeltje, en mijn ogen waren ongetwijfeld rood van het huilen. Dit was niet hoe ik het iemand had willen vertellen. Ik beet op mijn lip en schudde mijn hoofd. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde me gaan verstoppen in mijn bed, maar Beatrice leek niet akkoord te zijn met mijn plannen. Ze nam voorzichtig mijn hand in de hare. Het gebaar deed mijn hart versnellen, maar op een hele andere manier. Ze lachte hartig.
"Heb je zo nog van die geheimen, Victoria d'Emeralde?"
Ik schudde mijn hoofd, verbaasd om haar vraag. Ik had helemaal niets meer te verbergen nu ik hier zo stond. Beatrices ogen gleden onderzoekend over mijn gezicht, en ik vroeg me af of ze me aantrekkelijk vond. Ik schudde de gedachte weg, wanhopig op zoek naar iets anders om over na te denken. Waar ben je mee bezig, Victoria? Ik richtte mijn blik op mijn blouse, die waarschijnlijk niet meer te redden viel. Beatrice lachte opnieuw, en het deed me opkijken. Ze stond dichterbij dan voordien, en ik werd omringd door haar fruitige geur. Een reeks onzuivere gedachten drongen mijn hoofd binnen. Ik besefte daardoor te laat dat ik naar haar gezicht aan het staren was. Mijn ogen gleden over elk detail, van de zachte blos op haar wangen, tot haar stralende, heldergroene ogen. Mijn ogen schoten willekeurig naar beneden, tot ze op haar felrode lippen belandden. Ik beet op mijn lip, en wendde mijn blik af, hopende dat Beatrice me niet bezig gezien had.
"Mon Dieu, als je zo naar me blijft kijken..."
Ze aarzelde even, en schudde dan resoluut haar hoofd.
"Ik wil je zoenen."
Ik had geen idee of het een vraag was. Of ze een antwoord verwachtte. Ik knikte toch, en voor ik het goed en wel besefte, lagen haar lippen tegen de mijne. Zacht en warm, dwingend, maar toch teder. Ik kon me niet meer herinneren waarom ik me ooit zo verdrietig gevoeld had. Het enige wat er nog toe deed, was de manier waarop Beatrices lippen tegen de mijne bewogen, terwijl ze tergend langzaam haar duim over mijn wang liet glijden. Het was te veel, en toch niet genoeg. Ik liet mijn handen om haar middel glijden, zodat ik haar dichter tegen me aan kon trekken. Het leverde me een goedkeurend geluid op van Beatrice, en ik kon alleen maar glimlachen. Glimlachen door de vlinders in mijn buik, en het hemelse gevoel van onze kus.
Een zacht, maar dwingend klopje op de deur zorgde ervoor dat we ons abrupt losmaakten van elkaar. Beatrice zette snel enkele stappen achteruit en ging vluchtig met haar handen over haar vlecht. Ze focuste haar blik op een onzichtbaar pluisje op haar jurk, alsof dat haar blos zou kunnen verbergen. Ik haalde beverig adem en opende de deur op een kier. Mijn moeders gezicht verscheen in beeld, en haar zachte ogen deden de gevoelens van eerder weer razendsnel naar boven komen. Het was bijna voldoende om de tranen opnieuw te doen vloeien, maar ik herpakte me. Ik opende de deur.
"Oh, Victoria. Ik maakte me zorgen. Je bleef wel heel erg lang weg, dus..."
Ze maakte haar zin niet af, afgeleid door Beatrice. Ik kreeg meteen het gevoel dat ze van onze gezichten kon aflezen wat er net gebeurd was, en voelde mijn wangen branden. Wat had ons bezield? Ik voelde me plots heel erg dwaas om zomaar met Beatrice te zoenen. Iedereen had hier kunnen binnenvallen. Ons kunnen zien. Ik slikte de rijzende paniek weg, en richtte me weer naar mijn moeder.
"Wat waren jullie aan het doen?"
Ik duwde mijn haren achter mijn oren, maar ze waren te kort om er te blijven. Ik probeerde zo nonchalant mogelijk mijn schouders op te halen. Het lukte me amper, en ik wist wel zeker dat mijn moeder me doorhad.
"We waren onze jurken voor het Zuidbal aan het bespreken."
Mijn hart maakte een vreemd sprongetje door de leugen. Mijn moeders ogen vernauwden even, alsof ze klaarstond om me op mijn leugen te wijzen. Ze knikte uiteindelijk simpelweg. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht, en mijn paniek maakte plaats voor opluchting.
"Dat is slim. Het zou zonde zijn als jullie jurken te hard op elkaar lijken."
Beatrice maakte een beamend geluid achter me. Mijn moeder glimlachte goedkeurend, en draaide zich alweer om. Het was duidelijk dat daarmee het gesprek afgelopen was, en daardoor ook alles wat zich hier net afgespeeld had. Mijn hart klopte als een razende in mijn borst, en mijn gevoel van opluchting werd vermengd met een zweem van teleurstelling. Ik was niet bereid om het moment hier achter te laten. Ik draaide me om naar Beatrice, die hetzelfde leek te denken. Ze toverde een wit visitekaartje tevoorschijn, en duwde het in mijn hand. Ze knipoogde terwijl ze me losliet, en volgde dan mijn moeder. Vlak voor ze de deur uit was, keek ze over haar schouder naar me.
"Voor als je het nog eens over jurken en tiara's wil hebben."
Ik schudde glimlachend mijn hoofd, maar kon niet voorkomen dat mijn hart een vrolijk sprongetje maakte.
Dit was het dan voor het eerste deel 😉 Happy pride 🌈 en hopelijk tot snel!
xoxo J.