Amara's POV
"Mommy?" Calli snapped her fingers in front of me. Tinanggal ko yung pagkakalumbaba ko sa table. Kami lang ang nandito sa dining table because Alex is preparing breakfast sa kitchen.
"Okay lang po kayo?" She asked.
"Yeah. I'm okay." Sagot ko. Tumango naman siya at pinaglaruan lang yung baso ng tubig sa harap niya.
"Bakit? Mukha ba akong malungkot?" I jokingly asked her.
"Medyo po. Hahaha. Kanina pa po kayo tulala eh."
Do i really look sad? Ewan ko din kasi i really don't feel cheerful today. May mga days talaga na ganito ako. Hindi ko rin maintindihan. Hahaha.
"Cheer up. Breakfast is ready!" Nabalik ako sa reality when i heard Alex's loud voice. Hahaha. He came from the kitchen and sineserve na niya sa amin yung breakfast. Tinulungan din namin siya ni Calli.
Nagpray muna kami before we started eating. At first, tahimik kami pero kung si Alex and Calli ba naman ang kasama mo, siguradong hindi tahimik sa table niyo. Hahahaha.
"Sige. Magpatawa lang kayo." I told them kasi kanina pa sila tawa ng tawa.
"Talagang magpapatawa lang kami. Para tumawa ka din. Come on. Smileeee." Alex said then he formed a smile sa mukha ko.
"Thereeee. I'm smiling. Okay na???" I asked while forcing myself to smile.
"Baby oh. Si mommy ayaw magsmile." Alex said as if talking to the baby in my stomach.
"Hahaha. Eto na po. Ngingiti na." Then i tried to smile. Yung normal smile.
"Yan--" Naputol yung sinasabi niya when we heard the doorbell. Nagprisinta si Vera na siya na daw ang magbubukas kaya hinayaan na namin siya and we continued eating.
"Good morning guys." Lumingon kaming lahat sa pinto and it's Samantha. Everyday na niyang binibisita si Calli ever since nung incident.
Alex and I smiled and greeted her a good morning.
"Good morning po Tita Sam." Calli greeted her and tumayo siya to give her a hug.
"Join us for breakfast po." Yaya ni Calli sa kanya.
"Sure. Thank you. If you don't mind?" Tanong niya sa amin ni Alex and we motioned for her to sit down.
Kinakamusta kasi ni Sam yung lagay ni Calli because of what happened. Pero i don't know bakit kailangang araw araw.
~~~~~~
Nandito lang kami ni Alex sa kitchen and pinagmamasdan ko lang sila Sam and Calli na nagkukwentuhan sa dining table habang nililigpit ni Alex sa lababo yung mga ginamit niya kanina sa pagluluto.
"Hey. Sobrang focused na focused ka kila Calli ah." He said.
"I don't know. I'm being weird." Sagot ko.
"Napapansin ko nga kanina ka pa natutulala. Is there anything wrong?" Tanong niya then tumabi siya sa akin. Humarap ako sa kaniya and i tried to think of something to say.
"Masyado....masyado na bang weird na pakiramdam ko.. inaagaw ni Sam sa atin si Calli?" I said. I'm sorry pero yun ang nararamdaman ko. Yung everyday niyang pagbisita, i appreciate that but i feel like something is not right here.
"Anong ibig sabihin mong 'inaagaw'?" Tanong niya. He seems confused.
"I-i... i don't know. Naguguluhan ako sa mga naiisip ko." Humawak nalang ako sa ulo ko. I feel like i've been overthinking. Especially last night, napanaginipan ko si Isabella. Sa totoo lang, sobrang gulong gulo na ako. Bakit ko siya napanaginipan?
"Huwag mong istress ang sarili mo. Hindi mawawala sa atin si Calli. Anak natin siya remember? Kahit hindi natin siya kadugo, she's still family to us." Alex said.
He's right. Pero simula nung kidnapping incident kay Calli, sobra na akong overprotective sa kaniya. Parang lahat nalang ng lalapit sa kaniya, feeling ko ilalayo siya sa amin. And ayoko siyang mahiwalay sa amin. I don't know how to explain it. I feel like may naibalik sa amin na ayaw ko nang mawala ulit.
"Alex, can you promise me one thing?" I asked him.
"What is it?"
"Ipromise mo na hindi mo hahayaang mawala sa atin si Calli." I said as i looked straight at his eyes.
"Hindi sa atin si Calli. But i'll try to fulfill that promise." He answered. That's good enough for me.
"Amara, Alex." Sam called us kaya bumalik kami sa dining room.
"Uuwi na rin ako. I just visited Calli para kamustahin siya. Thank you for the breakfast." She said. Si Calli naman ay nag excuse para pumunta sa kwarto niya.
"Sure. No problem." Sagot ko.
"You know what, sobrang lapit talaga ng loob ko sa batang yan. I can't even begin to explain it." Sabi ni Sam. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko o kung ano man lang ang mararamdaman ko sa sinabi niya. Tumingin naman sa akin si Alex and i showed a smile to him and to Sam.
"Yes. Kahit ako, malapit din ang loob ko sa kanya simula pa noon." I said. I don't care about the tension between us three pero gusto ko lang din malaman niya yun.
"Uhmmm. I have to go na. Hahaha. Thank you ulit." Sabi niya. Ngumiti naman ako and lumabas na siya ng dining room.
~~~~~
It's 9 am and kanina pa nakaalis for work si Alex and sa school naman si Calli. Nagchecheck lang kami ni manang Carina ng mga grocery stock namin dito para makapagpabili kay Alex kung may kulang.
"Wala na rin mantika." Sabi ni manang kasi nililista niya sa notebook yung ipapabili.
"Sige po. So far, mantika, ketchup, salt and pepper--" Naputol yung sinasabi ko kasi may nahulog sa notebook ni manang. Nakaipit yata. I helped her pick it up and nakita kong mga pictures ng bata yun. Two picture to be exact.
"Si Calli po ba ito?" Tanong ko while looking at the photos.
"Ay oo. Nag-aayos kasi ako nga mga gamit kagabi tapos naipit ko dito sa notebook yung mga litrato niya." Sabi niya.
"Meron po ba kayong baby pictures ni Calli?" Tanong ko. Nacucute-an kasi talaga ako sa kaniya that's why i wanted to see baby pictures of her.
"Wala eh. Puro mga ganyan na. Mga 3 years old na." She said. I slowly nodded.
"Bakit po?" Sorry. Curious talaga ako.
"Hindi naman kasi sa akin lumaki si Calli. Iniwan siya sa akin nung mga magulang niya nung dalawang taon palang siya. Tapos hindi na siya binalikan." I think i heard that from someone pero hindi ko pa masyado natatanong si manang. Nasan na yung parents ni Calli?
"So anak niyo po yung isa sa mga magulang ni Calli?" Tanong ko.
"Anak ko yung tatay ni Calli. Basta isang araw, kumatok nalang sa bahay ko at sinabing iiwan muna nila yung anak nila sa akin. Babalikan naman daw nila. May kailangan lang daw silang asikasuhin. Iniwan nila si Calli kasama yung mga papeles niya. Hinintay ko sila ng maraming panahon pero hindi na sila bumalik. Hinanap ko pero wala. Kaya ako na ang nagpalaki kay Calli simula noon." Kwento niya.
"Ganon po ba? Bilib po ako sa inyo at napalaki niyo pong mabait na bata si Calli." I told her. She managed to raise Calli as a brave, smart and kind young lady.
"Salamat. Ikaw din, siguradong magiging mabuti kang nanay sa magiging anak niyo ni Alex." Sabi niya. Awwww.
"Pasensya na pero lagi ko kasing nakikita yung litrato ni Isabella sa sala. Kaya napapaisip din ako." Parang gusto niyang magtanong pero ayaw niya.
"Itatanong niyo po ba kung anong nangyari sa kaniya?" Tanong ko.
"Oo sana. Kung ayos lang sayo."
Ngumiti naman ako ng tipid at sinagot siya. "Si Isabella, isa po siya sa mga nadamay sa pagsabog ng building ng kompanya namin ni Alex noon. Siguro, magkasingtanda na po sila ni Calli ngayon."
"Pasensya na." She said.
"Okay lang po." Pareho kaming natahimik tapos bigla siyang nagsalita.
"Ah sige, ako na bahala dito sa kusina. Magpahinga ka na muna." Sabi ni manang.
"Sigurado po kayo?" Tanong ko at tumango siya kaya lumakad na ako palabas ng kusina at pumunta na ako sa kwarto.
~~~~
Dahil bored ako, kanina pa ako naglilinis dito sa kwarto. Mula CR hanggang sa ilalim ng higaan, nilinis ko na. Nandito na ako sa study room and inaayos ko lang yung mga papers na inaaral ni Alex kagabi.
I opened the cabinet sa taas and a photo album fell. Lagi nalang may nahuhulog na photo album dito.
Umupo muna ako sa sahig and i opened the album. Puro pictures namin ni Alex with Isabella. I was smiling sa first few pictures pero unti unting namumuo na yung luha sa mata ko. Hindi pa rin pala ako nakakamove on and i don't think i'll be able to move on. Last night, when i dreamt of her i thought, paano kung hindi ako nagpapigil kay Alex? Paano kung wala dun si Isabella sa office nung nangyari yun?
I closed the album and i hugged it very tight. Sobrang bigat talaga ng pakiramdam ko and gusto ko lang iiyak lahat.
*knock*
I wiped all my tears and tumayo na ako para ayusin yung mga folders na nasa table. Bumukas naman ng dahan dahan yung pinto and it was Calli. Nakauwi na pala siya. Hindi ko na napansin yung oras dahil kanina pa ako busy sa paglilinis.
"Kumain na po kayo ng lunch?" Tanong niya.
"Uhmm. Hindi pa. Sige mauna ka na sa baba. Susunod nalang ako." I said to her. But Calli being Calli, hindi siya umalis and nagstay muna siya dito.
"Tulungan ko na po kayo." She said and she helped me put back the envelopes and folders. Tinitignan ko lang siya then napansin niya yun.
"Bakit po ganyan kayo makatingin sa akin?" Tanong niya na parang naaawkwardan.
"Nothing." I said with a smile.
"Pwede ka ba munang umupo sandali?" She nodded then umupo siya sa tapat ko.
"May gusto po ba kayong sabihin?"
Oo, gusto kong sabihin na may space sa akin na ikaw lang ang nagpuno. Gusto kong sabihin na kahit hindi kita kaano ano, ang gaan gaan ng loob ko sayo. Na ikaw lang nagpapasaya sa akin bago pa bumalik sa buhay ko si Alex. Pero hindi ko naiintindihan kung bakit. Kahit ako mismo sa sarili ko, naguguluhan din.
"Gusto ko lang sabihin na....." Nakatingin siya as if inaabangan yung susunod kong sasabihin.
"Kumain na tayo kasi nagugutom na rin ako." I said. Baka mailang siya kung sasabihin ko yung mga gusto kong sabihin. Bigla naman siyang humawak sa dibdib niya at natawa.
"Akala ko naman po kung ano. Sige po, taralets." She gently pulled me palabas ng study room and natawa nalang ako.
Someone's POV
They're smart but not too much. There are things na hindi pa rin nila marealize. Hahahaha.
"What are we gonna do?" Tanong niya sakin. Siya na ang kasama ko simula pa noon and siya din ang tutulong sa akin para magsucceed.
"Step 2 of course." Sagot ko habang pinaglalaruan ang glass of wine sa mesa.
"So tapos na yung pagpapadala mo ng notes? Thank goodness. Alam mo bang hirap na hirap sila sa paglalagay nun." Reklamo niya.
"Huwag ka ng magreklamo. Makikinabang ka rin naman sa ginagawa natin eh. As i've said before, success doesn't happen overnight. I've waited long enough. And it's time for me to continue kung anong nasimulan ko noon."
"Cheers to that!" Tinaas niya yung wine glass niya and we did a toast. Cheers, indeed.
~~~~~~
A/N: Sensya na for the short update. Ehemmmm preparing for the next chapter. Hahahaha.
Thanks for reading!