Steven POV
"Let's go" aya ni Psychie sa mga bata, iuwi nya na muna sila dahil may pasok pa si khezandra habang si Kurt naman iiwan nya nalang sa mansion.
"Bye daddy" paalam ng dalawang bata saka sila sumunod kay Psychie palabas dito.
Cring.…
Biglang tumunog ang phone ko sa ibabaw ng desk agad ko naman itong kinuha at sinagot ang tawag nang nakita ko na privite investigator ko ang tumatawag.
(Confirmed, she killed your father) sabi ng nasa kabilang linya, naikuyom ko naman ang kamao ko sa napatunayan ko, tama nga ang hinala ko sa taong lumuwal sakin.
"Argg..how dare you mom..how dare you to killed your own husband..how dare you to kill my father" galit kong sigaw at naibato ko ang phone na hawak ko, napaiyak naman ako nang naalala ko si Dad.
"I miss you Dad *sniff" ani ko nang bumalik ang alala ko habang nag-aagaw ng buhay si Dad sa mismong harapan ko. I can't believe na magagawa iyon ni mom sa sarili nyang asawa
'mahal nya ba talaga si dad o baka naman pera lang rin ang habol nya?'
Sa aking pag-iisip hindi ko namalayan na lumalakad na pala ako hanggang sa dinala ako ng paa ko sa rooftop nitong hospital.
Third Person POV
"Argggg..." Galit na sigaw ng lalaki habang nakatingin ito sa mga nagsisitaasan na building.
"Napakawalang kwenta kong anak kung sana maaga kong nalaman ang balak nya, sana hindi iyon nangyari kay Dad…sana buhay pa sya at nakakasama ko pa sya" umiiyak na wika ng lalaki habang nakahawak ito sa kanyang ulo at napasabunot sa buhok nito. Sinisisi nito ang sarili sa pagkamatay ng ama nito.
"You're a useless son..a useless" paulit-ulit nitong sinasabi sa sarili habang tinuturo ang sarili nito at napasabunot sa sarili nito na animo'y nawawala na sa sarili.
"I want to see you Dad..now I'll go with you because I'm tired..I'm really tired" maluhaluhang wika pa nito at lumakad palapit sa pinakadulo ng rooftop.
' thank you sa lahat ng naging parte ng buhay ko…thank you' wika pa nito sa sarili habang lumalakad saka pinikit ang mata nang nakarating na sya sa pinakadulo kung saan makikita nito ang mga sasakyan na nasa ibaba.
"Paalam" huling sabi nito at may isang butil na luha ang pumatak saka unti unti na itong humakbang ngunit….
"What do you think your doing Dain Steven Ford? Are you trying to kill yourself?" Malamig ba wika ng isang babae sa likuran nito na nagpahinto sa kanyang paghakbang. Agad naman syang hinila ng babae palayo sa kanyang kinatatayuan.
"Psychie?" Medyo utal na wika nito na wari 'y hindi nya inaasahan ang pagdating nito.
"Answer my f*cking question Dain Steven Ford" seryosong wika pa ng babae na medyo galit ito base pagtingin nito sa kanya. Napayuko nalang ang lalaki at hindi ito nagsalita nagsituluan lang ang luha nito habang nakayuko ito. Huminga naman ng malalim ang babae saka ito nilapitan at niyakap sya na ikinagulat ng lalaki dahil sa ginawa nito.
"Don't do that again" mahinahong wika nito, napayakap nalang sa kanya ang lalaki at doon na umiyak sa balikat nito.
"I'm tired of being a human..I'm tired" umiiyak na wika nito, hindi na nito maiwasan na hindi mapaiyak habang nasa balikat ng babae.
"That's why you want to kill yourself it because you're tired? because you gave up to your life? Or it because to your past?" Tanong pa ng babae sa kanya at napakalas ito sa yakap saka hinarap ang lalaki, hindi naman sumagot ang lalaki bagkos napatingin lang ito sa babae.
"It's about to your past, am I right?" Tanong pa ng babae, napatango naman ito sa kanya nang nasa malayo ang tingin nito.
"Unless you make peace with your past, you can never pave your future… so leave things that trouble you behind and focus on the future" dagdag pang sabi ng babae, napatingin naman ang lalaki sa kanya.
"Do you know how much the life is important?" Tanong pa ng babae sa kanya, hindi naman sumagot ang lalaki bagkos napatingin lang ito sa babae.
" The life is like a gold, we need to protect and take care of it because it's important. Many of us wants to kill their self it because they gave up their life but some of them wants to live longer even their body cannot longer function. Do you know that our life is not permanent? It because we just borrowed our life into our Almighty God so that we need to take care of it. We're lucky because they gave us to live longer in this world unlike to the other people they life longer in just an hour." Huminto muna ito at napatingin sa ibaba ng building kung saan may accidents na nangyari mga ilang minuto pa lamang ang lumipas, kitang kita nila ang isang taong duguan at nakahilata ito sa gilid ng kalsada habang may batang umiiyak sa gilid nito na wari'y anak nito. Marami ring mga tao ang nagsilapitan sa kanila hanggang sa dumating na ang ambulance at sinakay na sa ambulance ang taong nahagip ng three wheels habang naglalakad ito sa street.
"Just like them the big challenges comes in their life cauze life is sucks, because of many challenges comes in our everyday life but my father said 'Bigger the challenge, Stronger the drive.It is a proven fact that when you are faced with a bigger challenge, your drive to do it and do it better becomes stronger too.' I always remember that phrase when I'm about to give up in my life" mahabang wika ng babae at binalik nito ang tingin sa lalaki habang ang lalaki naman ay nakatingin lang sa ambulance na papaalis at may luhang dumadaloy sa pisngi nito.
"Crying is how our body speaks when our mouth can’t explain the pain we feel, if you're ready to tell it then I'm here to listen and don't give up no matter what happen always remember we're here for you and your friends" wika ng babae saka ito ngumiti sa kanya.
Cring.…
Biglang tumunog ang phone ng babae kaya't agad nya itong kinuha sa bulsa ng pants nito saka sinagot ang tawag.
(Where are you Psychie? We're here in Tan hospital) sabi ng nasa kabilang linya.
"Nagpapahangin lang kami sa rooftop, wait bababa na rin kami" tugon naman ng babae sa kabilang linya.
(Ano bang...ang inggay mo Exiel) banggayan pa ng nasa kabilang linya
(We're waiting)
"Ok" huling sabi ng babae saka pinatay ang tawag.
"Let's go nasa baba na ang mga kaibigan mo" aya ng babae at tumalikod na ito ngunit ang lalaki nanatili sa kinatatayuan nito.
"Let's go Boss"aya ulit nito
"But wait ayusin mo muna pala ang mukha mo dahil nagmumukha kang parang batang lansangan" biro pa nito saka napatawa ng mahina na ikinainis ng lalaki.
"Yeah Psychie Rain Dela Fuerte I'm not a batang lansangan, you'll regret what did you called to me" inis na sigaw ng lalaki sa kanya.
"Hahaha" tinawanan lang sya nito
"Come here" tawag pa nito sa kanya dahil medyo malayo na sya, agad namang lumapit ang lalaki sa kanya at ganon nalang ang pagkagulat nya sa ginawa ng babae.
"Yan hindi ka na mukhang batang lansangan" nakangiting wika ng babae matapos nitong punasan ng towel ang mukha ng lalaki habang ang lalaki naman nakatingin lang ito sa mukha ng babae hindi nito namalayan na napangiti na pala ito sa kanya.
"Thank you for everything" pasalamat nito saka niyakap ang babae, napangiti nalang ang babae sa kanya at niyakap sya nito pabalik.
….
YOU ARE READING
Eleventh hour
Random"You can fool others but you will not fool me." That was her telling someone who hurt her. She's Psychie Rain Dela Fuerte, a mysterious woman who lives simply in life together with her siblings. No one can fool her because she's perfect, little did...
