မုန္းခြင့္မ႐ွိတဲ့ေမာင္ (မုန်းခွင့်မရှိတဲ့မောင် )

၂၅။ အကို က ေမာင့္ ကိုမယံုပါဘူး။ 🦋

လူတိုင္မွာကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြကိုယ္စီ႐ွိတက္ၾကေလသည္။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔လည္း အျမဲတူတူတစ္ဘဝကိုေလ်ွာက္လမ္းခ်င္ၾကသည္။
တူတူမေနရေသးရင္ေတာင္ ထူးထူးျခားျခားအားလပ္ရက္
ပဲြေတာ္ရက္ေတြတူတူျဖတ္သန္းၾကသည္။
လူထဲကသာျဖစ္တဲ့ေမာင္ကလည္း
အကိုေပးတဲ့ကတိကိုေစာင့္ရင္ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔ကို
ကိုခ်စ္ရတဲ့သူ အကိုနဲ႔ ျဖတ္သန္းဖို႔ စိတ္ကူးေတြယဥ္ထားေတာ့သည္။

လျပည့္ေန႔ရဲ႕မနက္ခင္းကိုေတာ့ ေမာင္ မမွီလိုက္ေခ်။
ေနာက္က်မွအိပ္ယာဝင္မိလို႔ ေန႔လည္မွ ေမာင္ ႏိုးထလာေတာ့သည္။
ႏိုးတာနဲ႔သတိရလိုကိ လူကေတာ့ တျခားသူမ႐ွိေခ်။

မ်က္ႏွာမသစ္ေသးပဲဖုန္းေလး တစ္လံုးကိုဆက္ဖို႔ႀကိဳစားေနေလသည္။

"ဟယ္လို အကိုလား"

"အြန္း....ေမာင္ ​ေျပာ"

"လျပည့္ေန႔ ဘုရားသြားၾကမယ္ေလ"
"ေမာင့္ ကိုလာႀကိဳမယ္မဟုတ္လား"

ခဏၾကာတဲ့ထိ အကိုစီကေန စကားသံျပန္မလာေခ်။

"ေမာင္ ကိုေတာင္းပန္ခ်င္လို႔"
"အကို အေမေနမေကာင္လို႔ေမာင္ရယ္"
"အကို အေမ့ကိုေစာင့္ေနရတယ္ အေမ႔ကိုထားခဲ့ဖို႔အကိုစိတ္မခ်ဘူး"
"ေမာင့္ ကိုေနာက္ေန႔ၾကမွ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ"
"ရလားေမာင္"

ေမာင္ မ်က္ႏွာေလးညိဳသြားသည္။
ျဖစ္လာတဲ့အေျခေနေတြေၾကာင့္ ေမာင္ ဘက္က
အကို ကိုအျပစ္ဟုမဆိုခ်င္ေပ။

"ရပါတယ္ အန္တီ ကိုဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါ"
"ေမာင္လည္း အိမ္မွာပဲေနလိုက္မယ္"
"ေနာက္ေန႔က်မွ သြားၾကတာေပါ့"

"ေကာင္းတယ္ ေမာင္"
"အကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္စိတ္ခ်"

"ဟုတ္ အကို"
"ဲအဲ့ဆို တာ့တာ ဒါပဲ"

"အြန္း...."

ေမာင္ စိတ္ညစ္ သြားေလသည္။
ေမ်ွာ္လင့္ထားတာေလးမျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္ေနမိသည္။

မိႈင္ေနလို႔မဆံုးေသ ဖုန္းတစ္လံုးဝင္လာေလသည္။

"ေမာင္ ေရ"
"မင္း ဒီေန႔ဘယ္သြားမလဲ"
"သြားစရာမ႐ွိရင္သြားေသာက္ၾကရေအာင္ကြာ"