Tot Het Einde

18.

*Luca*

Droom ik? Ben ik aan het hallucineren? Ik ben gisteren in een privéjet naar Parijs gebracht en ben wakker geworden in één van de duurste hotels. Dit voelt niet echt. Het felle zonlicht schijnt doordringend de kamer in. Ik ben gisteren vergeten de gordijnen dicht te schuiven.

Het is te vroeg. Mijn telefoon zegt negen uur, maar het voelt net als vijf. Ik heb meer slaap nodig. Mijn lichaam weigert. Ik móet een douche nemen.

Na een snelle tien minuten stap ik de grote cabine uit. De badkamer is met marmer en goud afgewerkt, een automatisch toilet en twee waterval-kranen. De douche had zelfs meer dan zes opties. Het voelt bijna illegaal voor me om hier te zijn.

Ik gooi een witte, warme handdoek om mijn middel en droog mijn haar af met een van de doeken. Ik moet echt langs de kapper. Mijn pikzwarte lokken rijken bijna onder mijn oren. Het enige verschil aan het uiterlijk van Adriano en ik, is ons haar. Ik heb lang, golvend haar die ik laks laat vallen, hij heeft donkerbruine krullen die hij naar achteren kamt. Voor de rest lijken we veel op elkaar. Dezelfde brede lach, kuiltjes, dikke wenkbrauwen en een gestructureerd gezicht.

Kleding. Ik heb kleding nodig. Sergio zei dat het klaar zou liggen in één van mijn kasten. Ik heb ze geen eens bekeken. Na aankomst heb ik een pizza besteld via roomservice en ben gelijk gaan pitten.

Ik stap de badkamer uit en schrik als ik het opeens opgemaakte bed zie. De kleding die ik gister droeg ligt netjes opgevouwen op het bed. Wanneer zijn zij... Ik was maar tien minuten in de badkamer? Ach ja, er was niet veel dat ze konden opruimen. Alleen het bed en de lege pizzadoos op de grond.

Tijdens het zoeken naar de kast merk ik op dat er helemaal geen één is. Welke kast bedoelde Sergio? Ik zie geen kast, hoor. Alleen het kingsized-bed, een zitplaatsje, een halve keuken, de deur naar de badkamer en een deur naar... Oh. Nu snap ik het. Zuchtend trek ik de deur open. Een inloopkast.

Allebei de kanten zitten vol met kleren. Laatjes gevuld met onderbroeken, hemden, sokken en stropdassen. Er is casual kleding, slaapkleding en chique kleding. Aan het einde is een muur-lange spiegel, net achter een bank. Op die bank zit mijn rugtas. Dezelfde rugtas die ik gisteren in mijn auto ben vergeten. Nieuwsgierig rits ik de zwarte EastPak open. Het eerste wat ik zie is mijn telefoon, een oplader nog in de verpakking en het pakje sigaretten die ik altijd in mijn auto laat. De rest zijn schoolboeken. Sergio verbaasd me letterlijk elke dag weer.

Ik besluit Adriano te bellen. Het maakt me niet uit als ie nog slaapt. Na één keer overgaan, stopt ie. De klootzak heeft me weggedrukt. Ik bel nog een keer. Nu gaat ie nul keer over. Heeft hij zijn telefoon uitgedaan? Grinnikend trek ik sweatpants aan, gepaard met een simpel wit t-shirt. Ik gris mijn kamerpas van het bureau en stap mijn kamer uit.

Aviana is de eerste die ik zie. Ze draagt een wit tanktopje met donkerblauwe sweatpants, en... teenslippers?

'O. Goedemorgen,' zegt ze zachtjes, bijna geschrokken. Ze drukt haar telefoon en portemonnee tegen haar borst. 'Hey...?' Ze merkt op waar ik naar staar en zucht dan. 'Ik ga na het ontbijt m'n nagels, inclusief tenen, laten doen.'

Ik grinnik. 'Ik vroeg niet om een verklaring?'

'Maar je staarde er lachend naar?'

'Misschien heb ik wel een footfetish?'

'Luciano. Ew.'

'Wát? Mag een man geen hobby hebben?'

Aviana trekt haar wenkbrauw op. Ik zie dat ze even moet glimlachen. Ze zucht diep, streelt met haar hand over mijn arm, zegt: 'Ik haat dat ik je heb leren kennen,' en loopt recht langs me heen. Het duurt me een seconde om te processen wat er zojuist is gebeurd. 'Aviana?' probeer ik. Ze draait zich langzaam om aan het einde van de gang. 'Ik ga mee.'

'Ontbijt halen?' vraagt ze verbaasd. Ik knik en haal mijn schouders op. 'En dan nagels. Als je wilt.' Zij is nu degene die knikt. 'Ja, tuurlijk. Maar ik kies welke kleur je doet.' Wacht, wat?! Dat was niet de bedoeling.

'Nee. Nee, nee, nee.' Ik schud mijn vinger afkeurend heen en weer. Aviana vouwt lachend haar armen en kijkt me scheef aan. 'Ik zou mee gaan voor gezelschap. Omdat ik me verveel. Niet omdat ik míjn nagels wil laten doen,' maak ik duidelijk.

'Luca, het zijn maar nagels,' glimlacht ze. 'Ja, maar... het gala! Ik ga toch niet met gelakte nagels naar het gala?'

'Who cares?' proest ze. 'Alsjeblieft. Veel jongens lakken hun nagels tegenwoordig. Het is maar een kleurtje, geen acryl of zo.'

Trekt ze nou een pruillipje? Oh, mijn god, ze trekt een pruillipje! Serieus, Aviana? Hoe oud zijn we nou?

Na een aantal seconden geaarzel stem ik toe. Wat maakt het uit? Ik hou mijn handen wel gewoon in mijn zakken voor de rest van de dag.

'Oké,' zucht ik. Haar ogen lichten meteen op. 'Oké... als in "je doet het"?' Ik knik langzaam. Verslagen. Aviana's mond valt open. Ze huppelt naar me toe en pakt glimlachend mijn arm vast. Iets te enthousiast sleurt ze me mee naar de lift.

'Geen oranje.' Ze steekt haar duim op. 'En geen paars.' Ze steekt weer haar duim op. 'En ook geen bruin! Walgelijke kleuren.'

'Wauw, je hebt wel echt een hele mening over kleuren voor iemand die nog nooit z'n nagels heeft gelakt.' Ze zegt het op een beledigende manier, maar ik weet dat ze me plaagt. Ik haal mijn schouders op.

Op het schermpje zie ik staan dat we pas bij de vierde verdieping zijn, maar toch gaat de lift open. Er heeft iemand op het knopje gedrukt.

Man, wat kijkt hij intimiderend. Bruin, gemillimeterd haar. Een litteken door zijn wenkbrauw. Snijdende bruine ogen. En een donkergroene business-suit?

Dan valt het me op dat hij heen en weer van mij naar Aviana kijkt. Hij zet zijn voet tussen de twee liftdeuren neer, maar komt niet binnen. Hij wilt alleen dat de deuren openblijven.

Ik kijk opzij naar Aviana. Ze staart de jongen verveeld aan.

'Kennen... kennen jullie elk-'

'Luciano. Dit is Valentin.'

Hij knikt naar me, maar het is alles behalve vriendelijk bedoeld.