Tot Het Einde

1.

*Aviana*

Er is één ding wat ik het meest haat, en dat zijn drukke parkeerplaatsen. En als mensen op de achterkant van je schoen trappen, maar dat is een ander verhaal. 'Wat is er zo speciaal aan een fucking parkeerplaats?!' Gefrustreerd slaat James op zijn stuur en toetert nog een paar keer. De leerlingen snappen het seintje en komen eindelijk in beweging. Het is al middag en iedereen houdt z'n pauze. Ik heb het eerste paar uur geskipt, omdat ik echt niet uit bed kon komen.

'Hoe laat ben je uit?' vraagt hij dan, iets kalmer nu. Ik kijk even rechts van me. De zon schijnt perfect op zijn donkere huid en laten zijn bruine ogen als honing lijken. Z'n haar zit deze keer in vlechtjes naar achter gebonden, wat ik natuurlijk jammer vind, want ik hield veel meer van z'n krulletjes. 'Blijf je nog staren of ga je me zeggen hoe laat je uit bent?' Grijnzend kijk ik weer voor me. Het zonnescherm is naar beneden geklapt, waardoor ik mezelf kan zien in het ingebouwde spiegeltje. My favorite view.

Pikzwart golvend haar en snijdende, smaragdgroene ogen. Ik ben altijd al trots op mijn intimiderende ogen geweest. Ze hielpen me altijd als ik mijn zin probeerde te krijgen. Dank je, pap. Op de basisschool noemden ze me een heks, vanwege m'n vrij "ongewone" uiterlijk. Dat stopte al snel toen ik het zat raakte en dus als resultaat de arm brak van de populaire jongen. Ik ben er vrij zeker van dat mijn oude klasgenoten nog steeds bang voor me zijn.

'Ik heb je naar school gebracht en nu negeer je me?' James zet de motor uit en haalt zijn sleutels zuchtend uit het contact. 'Je weet dat ik wordt opgehaald, hé?' vraag ik na een tijdje. Even lijkt hij een beetje hopeloos. 'Ja, maar... ik dacht dat we samen iets konden doen.'

Oh, god. James is mijn ex. We hadden voor een halfjaar. Het was heel gezellig, maar het kon niet anders. Ik ben totaal over hem heen en we zijn nu dikke vrienden, maar soms denk ik dat James er nog steeds mee zit. Eerst dacht ik dat hij me uitnodigde voor dingen die alle beste vrienden doen, maar laatst nam hij me mee uiteten. Bij een romantisch restaurant. Met kaarsjes en rozen. En hij droeg een pak. Nam zelfs chocolaatjes voor me mee. Je snapt wat ik bedoel, toch?

Ik negeer compleet wat hij zei en stap uit. 'Bedankt voor het brengen, James!' Snel gooi ik mijn handtas op mijn schouder en maak aanstalten om weg te gaan, maar James stapt ook uit en roept me terug. 'Aviana!' Please, please, please, laat me met rust. Ik heb momenteel echt geen zin in liefde. In de toekomst ook niet. En sowieso, het is niet alsof ik er de "ruimte" voor heb.

'James, the man!' hoor ik plots achter me. Het is Levi, zijn beste vriend. Eventjes tuur ik achterom om James zijn stemming te peilen. Hij lijkt teleurgesteld, maar de rest van het basketbalteam komt al aanlopen. Hij redt het vast wel.

James is de populairste jongen van de hele school. Heel welgemanierd, aardig, sexy voor velen, en aanvoerder van het basketbalteam. En ook nog eens rijk. Maar dat is iedereen op deze school. Tenzij je hele goeie connecties hebt of gewoon het brein van Albert Einstein.

Zuchtend slenter ik het grote gebouw binnen. Lexington Academy. Wat een shitschool. Ik mag er niemand, op een handjevol mensen na. Het gebouw ziet er uit als een middeleeuws paleis, met die marmeren vloeren en gouden kroonluchters. We hebben letterlijk banken in de aula. Geen stoelen, bánken. En ze serveren verse sushi in de kantine. Ja, oké, heel misschien is het toch geen shitschool.

Onderweg naar m'n kluisje hoor ik mijn telefoon opeens overgaan. Een foto van Yona neemt het scherm over. Het was een paar jaar terug, op haar verjaardag. Ik was de enigste die ze had uitgenodigd. Breed glimlachend staren we de camera aan, Yona's gezicht vol met taart. Ik had er echt spijt van dat ik die taart in haar gezicht had gedouwd, ik dacht dat ze er nog eentje extra hadden, maar dat was niet zo. Hartpijn.

'Hey! Ben je al op school?' Ik hoor haar motor ronken op de achtergrond. 'Ja, ga je spijbelen vandaag?' Je weet het maar nooit met Yona, ze komt meestal maar twee keer per week opdagen. 'Nee, had ik wel gewild, maar er is een nieuwe jongen en ik moet hem echt zien,' zegt ze. Ik wéét gewoon dat ze grijnst.

Ik vat Yona even samen. Ze is mijn beste vriendin. En met beste bedoel ik: elkaars haar vasthouden terwijl de ander kotst in de wc, samen douchen, ik heb haar al meer dan vierduizend dollar geleend, samen een auto-ongeluk overleefd, ze heeft bij me gewoond voor een jaar, we gaan altijd samen op vakantie, gaf haar een zuigzoen om haar ex jaloers te maken, moet ik nog verder gaan? Ze is ook nog eens al vier keer geschorst. Meestal vechten. Een keer gepakt op seks in een lokaal. Terwijl er les werd gegeven. Ja, je hoorde dat goed.

'Nieuwe jongen? Sinds wanneer?' vraag ik nieuwsgierig. Niet dat ik er interesse in heb, maar school wordt gewoon langzamerhand saai. 'Vandaag! Hij heet Luïs, geloof ik. Of Luke, ik heb echt geen idee,' vertelt ze me. Oh, bijna vergeten: Yona heeft een soort van "weddenschap" met haarzelf. Alle mooie jongens van Lexington hebben gehad in bed. Blijkbaar is ze nu ook van plan om de nieuwe te veroveren.

'Whatever. Heb je gehoord over Nick? Hij is van school getrapt!' meld ik haar, verontwaardigd. Nick deed een lijntje coke in de jongenswc's en iemand heeft dat duidelijk gesnitcht. 'Wat?! Shit, man. Ik mocht hem echt. Voor een blowjob kreeg ik altijd gratis een paar grammetjes,' zegt Yona geïrriteerd. 'Heb ik al gezegd dat ik denk dat je bij je geboorte op je hoofd bent gevallen?' reageer ik.

'Hey, wat is er mis met gratis drugs? Slutshame me niet zo. Ik moet gebruikmaken van m'n gaves,' zegt ze quasi-beledigd. Zijn je tieten je gaves? zeg ik in mijn hoofd, maar in plaats daarvan antwoordt ik: 'Ik zie je zo.' Yona zegt nog gedag en hangt dan op.

Pauze is voorbij, wat betekent dat iedereen weer terug naar z'n les moet. De bel luidt, voeten komen in beweging, tassen worden op hun rug gegooid. Ik kan niet wachten tot ik klaar ben met de middelbare.

'Aviana, Aviana!' Geërgerd draai ik me om naar de bekende stem. 'Wil je dat de hele school m'n naam te weten krijgt?' Chance haalt zijn schouders op als teken van sorry. 'Kent de hele school jouw naam niet al dan?' Ik zucht. 'Wat is er?'

'Ik heb geld nodig.'

'Voor wat?'

'Doet er niet toe. Heb je wat voor me?'

'Hoeveel?'

'Tienduizend.'

Mijn ogen sperren wijd open. 'Luister, ik weet dat ik verwend wordt en misschien iets meer zakgeld krijg dan het gemiddelde kind, maar tienduizend, Charles?! Ik ben geen bank!' roep ik gefrustreerd. We lopen inmiddels al naar het lokaal waar ik zo les heb.

'Chill! Rustig aan. Ik betaal je alles terug, beloofd!' Hij maakt een smekend gebaar met z'n handen en trekt een zielig pruillipje. 'En noem me geen Charles, het is Chance,' voegt hij er nog aan toe.

Tienduizend? Voor wat? Chance's familie stikt in het geld, moet hij daar nou echt voor naar mij komen?

'Ik denk er over na,' zucht ik, net voordat we bij mijn lokaal aankomen. 'Dank je, je bent een held. Ik heb het wel voor overmorgen nodig, als dat kan.' Hij trekt een vragende grijns. Als er niet net een docent zou langslopen, zou ik hem een trap geven in z'n ballen. En dan een knietje in z'n buik. En heel misschien een schop tegen z'n scheen. Ik knijp mijn ogen samen, zucht nog een keer heel diep, draai me om, en ga de klas binnen. 'Ik hou van je!' roept hij nog over m'n schouder heen. 

Zonder me om te draaien, steek ik mijn middelvinger op.