Tot Het Einde

17.

*Aviana*

We vielen in slaap.

Sergio was inmiddels al wakker geworden en wilde ons erbij hebben om te bespreken wat er zou gebeuren. Hij probeerde ons te bereiken via de intercom. We werden er niet wakker van. Uiteindelijk stormde hij de kamer in, omdat hij dacht dat er iets was gebeurd met ons. Hij vond ons in tegenovergestelde richting slapend, onze handen in elkaar (wanneer was dat gebeurt?), op het bed.

Het was vrij awkward.

Nu zitten we hier. Met z'n viertjes op de bank. Er liggen een aantal papieren die Sergio uit een koffertje heeft gehaald op het bijzettafeltje. 'Dit is de planning,' zegt hij, waarop hij zijn keel schraapt.

'Morgenavond is er een gala waarbij alle rijke mensen uit Europa worden uitgenodigd. Amalia Russo zal er zijn.' Hij haalt een uitgeprinte foto van een bloedmooie dame te voorschijn. Ze heeft golvende rode lokken die haar gezicht perfect omlijnen. 'Roodharigen zijn altijd een pareltje,' zucht Adriano. Luca kijkt hem met opgetrokken wenkbrauw aan.

'Ze is een goeie connectie van meneer Mercia en levert al onze wapens,' gaat hij verder. Luca steekt zijn hand op. 'Wie is Mercia?'

Sergio kijkt hem verbaasd aan. 'Weet je dat niet?' vraagt hij ongelovig. Luca schudt langzaam zijn hoofd.

'Hoe heet de organisatie, Luciano?'

'Uh... Mercy, toch?'

'Ja?' Sergio beweegt z'n hand op een "begrijp je?"-manier.

Luca denkt even na. 'Ik snap het nog steeds niet.'

'Meneer Mercia, súkkel, is de leider van Mercy. De maffiabaas. De drugslord. De Godfather,' vult Adriano voor hem in. Sergio knikt hem bedankend toe. Het kwartje begint eindelijk bij Luca te vallen.

'Ik ga verder. Volgens bronnen willen de Bianchi's, grote concurrenten van Russo, haar uitschakelen op het gala. We kunnen ons dat niet veroorloven. Jullie zorgen ervoor dat ze veilig naar huis gaat. Dus niet dood.'

Makkelijk. Gewoon de hele tijd rond haar heen staan.

'De enige regel is: ze mag niet weten dat jullie haar beschermen. Niémand mag het weten. De Russo's zullen een oorlog starten en de laatste keer dat zoiets gebeurde, schoten de Bianchi's iedereen dood. Zo een blunder kan ik niet weer hebben.'

Niet makkelijk, dus.

'De Bianchi's blenden zich gewoon in. Ik heb geen idee wie deze keer degenen zijn die de trekker overhalen, dus let goed op. Ze zijn meestal met z'n vieren. Het gala accepteert alléén mensen die op de lijst staan, dus ook geen lijfwachten. Security wordt door het gala zelf geregeld. Vandaar dat Amalia alleen zal zijn.'

'Oké, heel fijn allemaal, maar hoe moeten we dit onopgemerkt doen? We zijn maar met z'n drieën. Aviana is vast heel getalenteerd, maar Luca en ik weten alleen hoe we moeten vechten. That's it. We zijn niet helderziend,' klaagt Adriano.

Sergio neemt langzaam een slok van zijn koffie en staart even naar het plafond. Oh, shit. Dat doet ie altijd als ie slecht nieuws heeft.

'Er gaat nog iemand mee.' Hij kijkt me aan. 'Valentin Torrence. Aviana's vriendje.' Serieus? Was die toevoeging nodig?

Sergio weet hoe het zit tussen mij en Valentin. Een geforceerde relatie vanwege onze families. Adriano trekt zich er niet zoveel van aan, maar Luca kijkt verbaasd mijn richting op. 'Vriendje?' zegt hij schel. 'Dat heb je me niet verteld.'

'Néé. Het is iets heel anders, hij is zeker niet mijn vriendje.' Ik kijk Sergio nijdig aan.

'Nogmaals,' Hij negeert m'n blik. 'Valentin zal jullie helpen, geloof me. Aviana is jullie "uitnodiging". Als ze vragen naar jullie namen, zeg je dat je er via Aviana bent. Meer niet. Praat je mond niet voorbij,' waarschuwt hij ons.

'Dat was het. Vanavond uitrusten, morgenmiddag voorbereiden. En spuit jezelf alsjeblieft niet onder met deo. Neem een douche. Alle kosten zijn op ons, geen zorgen.'

Adriano kijkt Luca grijnzend aan.

***

Ik ben zo moe. Het kost me letterlijk al mijn moeite om niet nu in slaap te vallen. Mijn oogleden zijn net zo zwaar als lood. Ik had echt beter moeten slapen in het vliegtuig. De jetlag heeft me harder geraakt dan ik had gedacht.

We zijn al bij het hotel. Prince de Galles. Niet echt een goedkoop hotelletje.

'Ik blijf hier zitten. Het inchecken duurt altijd een jaar.' Adriano wijst naar de chique zitplaatsen naast de receptie. Net wanneer ik op een bank wil neerploffen, zegt Sergio: 'Welnee, we kunnen gewoon doorlopen. Meneer Mercia is eigenaar van deze plek.'

Zo te zien raakt Luca er niet meer verbaasd door, hij is alle verassingen al gewend. Sergio wenkt met twee vingers in de lucht zijn mannen, die de bagage eigenhandig naar onze suites brengt. Er loopt een meisje in werkuniform met ons mee. Strakke knot, rode lipstick, zwarte hakken.

De stilte in de lift is vrij ongemakkelijk. Niemand zegt iets. Voornamelijk omdat we allemaal doodop zijn. Of alleen ik. Ik lig bijna tegen Adriano aan. Het deuntje is wat me wakker houdt. Klassieke muziek in een lift. Mozart. Ik hoor viool. Ik zou een moord plegen om nu een dutje te nemen.

Verdieping 16.

'Moet ik je dragen of kan je nog lopen?' grijnst Adriano. Ik hoop dat het een vraag is waar ik geen antwoord op hoef te geven, want mijn stembanden kunnen het even niet aan.

'Dus iedereen krijgt z'n eigen kamer?' vraagt Luca voorzichtig. Sergio kijkt hem verward aan. 'Wat had je anders verwacht?' Luca's lippen vormen een "oh".

'Ik wil de eerste suite. Ik móet slapen,' zeg ik zachtjes. De mevrouw van het hotel heeft het blijkbaar gehoord, waarop ze antwoord: 'Niet iedereen heeft dezelfde suite.'

'Serieus?' mengt Adriano zich erin. 'Ja, natuurlijk. Aviana's kamer is duurder dan die van jullie.' Sergio. Daar gaan we weer.

Ik kan zien aan Luca dat hij er iets over wilt zeggen, maar Adriano houdt hem tegen met een strenge blik. Als het aan mij lag, had ik ook het schoonmaakhok met een glimlach aangenomen.

We zijn de lift uit. We worden één voor één naar onze kamers gebracht. Luca, dan Sergio, dan Adriano, dan ik.

Mijn hotelkamer is niet alleen een bed met een douche. Er is een woonkamer met rode fauteuils, een keuken (vólle koelkast), eethoekje, zelfs een kantoor. En laten we niet beginnen over de slaapkamer zelf.

Ik heb zelf geen kleding mee kunnen nemen. Sergio zei dat de kledingkast vol zou zitten. Het enige wat ik nu nodig heb is een kamerjas. Een glaasje wijn. Slaap.

Ik maak me morgen wel zorgen.