Tot Het Einde

6.

*Aviana*

'Ik heb een plekje voor je over gehouden,' zegt James. 'Ja, dat zie ik.' Zuchtend leg ik mijn tas neer en ga tussen de drukke jongens zitten. De eerste twee lesuren waren zenuwslopend, maar ik heb het overleefd. Ik heb een cappuccino nodig. Of een fles Jack Daniels.

Ik bleef maar nadenken over die Luciano. Hoe gaan we dit doen? Niemand van school, behalve Yona, weet over mijn "na-schoolse achtiviteiten", en dat wil ik graag zo houden. Zolang hij maar niet denkt dat we vrienden worden. Wat tussen ons is, is puur professioneel. Shit, nu moet ik waarschijnlijk normáál tegen hem doen.

'Heb je gister nog iets na school gedaan?' begint James. Ik weet gelijk waar hij op doelt. Hoevaak moet ik hem nog zeggen dat ik geen interesse meer in hem heb? 'Ja, Yona en ik hebben haar hond naar de dierenarts gebracht,' lieg ik. 'Yona's hond is al een jaar dood,' mengt Levi opeens. Hoe in hemelsnaam weet hij dat?!

'Ze heeft een nieuwe,' lieg ik weer. Levi kijkt me met toegeknepen ogen aan. 'Je kan ook gewoon toegeven dat je geen zin hebt in James.' Ik geef hem een trap onder de tafel, maar het was niet zo subtiel. Ik durf James niet meer aan te kijken.

'Weet je, ik heb nog een boel huiswerk die ik af moet hebben voor het volgende lesuur, ik ga maar weer,' verzin ik. James werpt stilletjes een blik op z'n salade. Met een onaangename stilte verlaat ik de tafel, terwijl Levi me nog na staart. Oh, god. Ik maak hem nog op een dag dood.

Yona heeft nu een mentorgesprek, anders had ik wel de pauze met haar doorgebracht. Zal ik bij de andere vriendengroepjes zitten? Die van Chance, bijvoorbeeld.

Nee, fuck deze shit. Ik wil alleen zijn nu. Even m'n gedachtes op een rijtje zetten. Er is een meertje hier dichtbij met een pier. Normaal kwam ik er altijd met Yona, maar sinds er eendjes zijn is ze gestopt met meekomen. Ze is als de dood voor die beestjes, nu kom ik er alleen. Het leuke aan mij en Yona is dat we een week zonder enig contact kunnen, maar ons gevoel voor elkaar verslechterd nooit.

Plotseling hoor ik geschreeuw achter me. Twee jongens uit het eerste jaar die ruzie maken om een vape. Oh, kom op, man. Ten eerste, die dingen kosten maar dertig euro. Ten tweede, wees eens volwassen en probeer een echte joint.

Net wanneer het wordt onderbroken door de conciërge, merk ik iets op in de verte van mijn ooghoek. Een rokende jongen in een leren jack, leunend op een motorkap. Hij kijkt druk naar iets in z'n schoolboek. Change of plans.

Hij heeft me nog steeds niet opgemerkt als ik voor hem sta. 'Hey.' Verbijsterd laat hij zijn boek vallen. 'Wow. Ik zag je niet aankomen.' Snel buk ik om hem op te rapen. Ik leg het echter niet in z'n open hand, maar op de motorkap. Ongemakkelijk legt hij zijn peuk in zijn mond en zet hij zijn handen in zijn zakken. Het ziet er jongensachtig uit. Charmant.

'Ja, dat zag ik. We moeten praten,' begin ik. Ik geef hem geen tijd om te reageren. 'Als je tegen iemand zegt, Luciano,' Hij kapt me gelijk af nadat ik zijn naam heb uitgesproken, zijn sigaret haalt ie weer uit z'n mond. 'Je kan ook Luca zeggen.' 

Scheef kijk ik hem aan. 'Ik dacht dat dat alleen voor vrienden is?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ook voor collega's,' grapt hij. 'Wij zijn geen collega's, lieverd,' antwoord ik met toegeknepen ogen. 'Je weet wat ik bedoel,' zucht hij, bijna lachend. Ik wuif het weg. 

'Luciano. Als je tegen iemand zegt, buiten de organisatie, wat ik doe,' Ik doe een stap dichterbij en geef hem een doorgrondende blik. Hij is bijna een kop langer dan ik, mijn voorhoofd komt tot zijn kin. 'Dan schiet ik een kogel door je strot. Terwijl je lieve broertje kijkt.' 

Onaangedaan staart ie me aan. Hij neemt langzaam een hees van zijn sigaret. Alsof ik hem zojuist niet heb bedreigd. Hoort hij deze shit dagelijks, of zo?

'Oké, mevrouw. Niet alsof ik dat van plan was. Je weet dat we hetzelfde doen, toch?' antwoordt hij. Dat laatste zegt hij op een plagende manier. God, wat wil ik z'n neus graag breken.

'Je had gisteren wel echt ballen. Kwam het doordat je me haat?' Hij heeft dus besloten om het onderwerp van net totaal te negeren.

'Ik haat je niet?' antwoord ik.

'Zo lijkt het anders wel.' Het blijft even stil. 

'Oké, ja, je hebt gelijk.' 

Lachend kijkt hij neer naar de grond. 'Hoeveel mensen weten het eigenlijk?' 

'Mijn beste vriendin,' zeg ik kort. Het staan maakt me moe. Ik kijk lang naar het plekje motorkap naast hem, en dat lijkt hem op te merken, want hij schuift een beetje op. Ik accepteer de uitnodiging en ga naast hem leunen tegen de auto. Het is een beeldig ding, het heeft vast een boel geld gekost.

'Hetzelfde meisje met die gave motor?' Ik kijk hem zijdelings aan. Hoe weet hij... 'Ja, zij.' 

'Ze is mooi.' Hij neemt weer een hees. Oh. Oké. Ik besluit geen antwoord te geven. Yona is inderdaad heel mooi. Eventjes staren we samen naar de school. 'Waarom zit je nog op school?' vraag ik hem. Hij zucht diep. 'Het moet. Ik moet ooit wel fatsoenlijk, legáál, werk vinden.' Hij spreekt het woord "legaal" grappig uit. Ik knik. 

'Mag ik eigenlijk weten waarom je... je weet wel, doet?' zegt hij opeens. 

'Wauw, Luca. Je kan gewoon "maffia" zeggen hoor, het is geen scheldwoord,' zucht ik.

'Oké, mag ik weten waarom je in de fucking maffia zit?' zegt hij iets feller nu, op een vriendelijke manier. Ik haal mijn schouders op. Ik weet het zelf ook geen eens. Ik bedoel, ik had de keuze om erin verwikkeld te raken - en die nam ik - maar ik had ook gewoon een normaal leven kunnen leiden. 'Ik verveelde me,' antwoord ik dus eerlijk. Hij grinnikt. 'Het maakt niet uit, hou je geheimen maar.' Ik was serieus, klootzak.

'Mag ik ook weten waa-'

'Nee, je stelt te veel vragen.' 

Stilte.

'Ik maakte een grapje.'

'Mag ik weten waarom Sergio je zo beschermd?'

'Nee.'

Lachend kijkt ie me aan. 'Weet je, nu je me Luca hebt genoemd, zijn we technisch gezien vrienden. Je kan me alles vertellen, ik ben goed in geheimen bewaren.' Ik rol met mijn ogen. Ik had zelf geen eens door dat ik hem zo noemde. 'Niet eens proberen, Luciano.' Ik leg nadruk op zijn naam. 'Ik kan het je serieus niet vertellen. Je ontdekt het zelf ooit wel. Als het tijd is,' ga ik verder. Het klinkt allemaal heel mysterieus, maar het is wel zo. Voor z'n eigen bestwil.

'Ga ik dood nu ik met je praat?' grapt hij. Ik probeer hem met de meest ernstige blik ooit aan te kijken. 'Ja. Geniet ervan zolang het duurt.' De speelse blik in zijn ogen slaat om. Zijn mond is nu enkel een serieuze streep. 

'Ik maak maar een grapje! Jezus, je gelooft dingen te snel.' Ik stoot hem lachend met mijn elleboog aan. Hij neemt een opgeluchte ademteug en stampt zijn peuk uit op de grond. 'Zijn we nu vrienden?' 

Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. Voor het eerst kijkt hij nu ook naar mij, in plaats van recht voor zich uit. 'Nee, maar goed geprobeerd.' 

Hij grijnst. 'Dat komt nog wel, Aviana.'

De eerste keer dat ik hem mijn naam hoor zeggen.

'Dat komt nog wel.'