Tot Het Einde

16.

*Luca*

Ik heb inmiddels al een trui aangetrokken. Adriano ligt knocked-out op de bank, en ik kijk nog even de nieuwste film van Will Smith op de televisie aan de wand. Ik weet niet precies hoelang we al vliegen, maar ik denk niet dat we nog lang moeten. Het tijdverschil is ruim zes uur. Ik heb geen idee hoe ik die jetlag ga overleven.

Waar blijft Sergio? Hij zei dat ie ons tijdens de vlucht alles zou vertellen, maar hij heeft zichzelf al een tijdje niet laten zien. En waar is Aviana? Ze ging meer dan twee uur geleden weg om te douchen. Meisjes douchen lang, dat weet ik, maar twéé uur?

Ik sta rustig op, zodat ik Adriano niet wek, en slenter naar haar deur. Ik klop twee keer. Geen antwoord. Ik klop nog een keer. 'Aviana?' vraag ik zachtjes. Weer geen antwoord. Waarschijnlijk slaapt ze gewoon. Zuchtend keer ik me om. Ik moet ook eens gaan slapen. Zometeen kom ik helemaal uitgepu-

'Ja?' Ik draai me direct weer om. Ze staat in de deuropening, een hand op de deurklink. Haar half-droge haar in een knot. Haar gezicht is onopgemaakt, waardoor ik de sproetjes op haar neus voor het eerst kan zien.

'Dat werd tijd,' grap ik. Haar mondhoek glijdt omhoog. 'Ik luisterde naar muziek. Ik hoorde je niet, sorry.' Ik knik langzaam. 'Het is oké, ik wilde alleen kijken of alles goed ging...' Ik doe alsof ik wegloop. Please zeg dat ik mag blijven please zeg dat ik mag blijven please zeg dat ik mag blijven.

'Wacht.' Bingo.

Ik draai me weer om. 'Hm?' Ze stopt haar handen in haar zakken en kijkt naar de grond. 'Je kan ook blijven, als je wilt. Ik doe toch niets belangrijks.' Nu kijkt ze me in de ogen aan. Ik glimlach. 'Ja. Ja, graag.' Het is grappig hoe ze enkele dagen geleden nog op de meest gevaarlijkste vrouw van de wereld leek en nu opeens op een klein meisje die niet alleen wilt zijn.

Volgens mij ben ik eerder het kleine jongetje die niet alleen wilt zijn.

Ze houdt de deur voor me open en doet een stap terug, waarop ik een stap naar voren doe. De kamer is immens groot. Haar laptop ligt opengeslagen op het bed. Een grote flatscreen-tv opgehangen, een kingsize bed, alles met afzelia-hout en goud afgewerkt. De doorzichtige deuren naar haar kast laten een groot collectie van kleding zien. Ik neem aan dat de deur, helemaal in de hoek, naar haar badkamer leidt. 'Wow.' Ik kon geen reactie onderdrukken.

Ze haalt haar schouders op en ploft neer op het bed in kleermakerszit. 'Als je kamer er zo uit ziet in je éigen jet, dan ben ik benieuwd naar hoe je kamer thuis eruitziet,' grap ik. Ze glimlacht alleen maar. Ze is ook stiller dan normaal. Er lijkt iets mis.

'Gaat het wel?' vraag ik voorzichtig. Ze kijkt een beetje beduusd op. Glimlacht weer schaapachtig. 'Jawel. Ik kan gewoon een beetje niet tegen vliegen,' antwoordt ze zachtjes. Oh.

'Je kan niet tegen vliegen, maar je hebt wel een vliegtuig?' Aviana lacht een beetje half-gesmoord. Ik merk op dat ze er geen antwoord op wil geven. En dan besef ik me dat ik vrij weinig over haar weet.

Ik geef het niet graag toe, maar ik begin geïnteresseerd te raken in Aviana.

'Waar luisterde je naar?' probeer ik. Je ziet gelijk dat haar stemming omslaat. Haar ogen lijken meer te stralen. 'Gewoon, wat muziek.'

'Laat eens zien.' Ik trek de laptop naar me toe en scroll door haar playlist. Verwachtingsvol kijkt ze toe. Vooral R&B, pop en hiphop. Zelfs een klein beetje klassieke muziek.

'Luister je naar Beethoven?' lach ik. Ze kijkt neer. 'Ja, ik speel piano.' Oh. 'Als hobby?' Ze knikt. 'Je moest wat als je naar een privéschool gaat, hé?'

Ik kijk verder en zie een opvallend nummer voorbij komen. 'Out Of My League?' Ze lacht hardop. 'Wat is daarmee? Het is een leuk nummer om met vrienden te luisteren.'

'Oh. Ik dacht al, wie is er nou out of your league?' vraag ik zachtjes.

Ze lijkt verrast. Eerst verward. Dan kijkt ze weg. Ik zag een blos omhoog trekken. 'Luca...' zucht ze. Wat? Ik meen het. Aviana kan zo iedereen krijgen die ze wilt. We zijn niet echt beste vrienden, maar daarover lieg ik niet.

'Het spijt me, je bent geweldig, maar ik denk niet dat wij twee...' Ze maakt haar zin niet af en kijkt me een beetje beschamend aan. Meelevend.

Oh.

Óh!

Ik zit gelijk recht op. 'Néé! Oh, god. Dat bedoelde ik helemaal niet. Het was gewoon een compliment. Ik bedoelde er echt niets mee. Ik wilde niet met je flirten, of iets dergelijks. Sorry,' ratel ik op. Ik voel me zo dom.

Haar lippen vertrekken naar een begrijpende glimlach. 'Oh, oké. Mooi. Ik was gewoon bang dat je... weet je?' Dat ik, wat? 'Met je het bed in zou springen?' maak ik haar zin lachend af. Ik bedoelde het als een grapje, maar ik raak al snel bezorgd als ze stilletjes knikt.

'Waarom zou je dat denken?' vraag ik dan. Ze krabt nerveus in haar nek. 'Ik bedoel, je hebt al best wel veel meisjes "gesproken" in de tijd dat je op deze school zit.'

Wat...? En nee, ik sprak met vier, en heb maar met drie seks gehad. 'Wie zegt dat?' Haar ogen worden groter. 'Kom op, Luca. Bijna iedereen weet het. Lexington doet niet aan geheimen,' zegt ze zachtjes.

Shít. Ik zit op zo een school, dus.

'Ik vind je echt geweldig, maar ik doe niet echt meer aan zúlke dingen,' zegt ze snel. Nee nee nee. Fuck, nu denkt ze vast dat ik iemand ben die uit alles seks probeert te krijgen. 'Het is oké. Echt. Nogmaals, ik bedoelde er niets mee. Ik zie je niet op die manier.'

Ik kan duidelijk zien dat ze wat kalmeert. Losser wordt. Dan zucht ze opeens en valt achterover op het bed. 'Sorry, verdomme. Het spijt me dat ik het verkeerd opvatte. Dat was dom van me.'

Ik doe hetzelfde, maar mijn voeten steken de andere richting op. 'Geen stress. Wij twee zijn cool.'

Even staren we naar het plafond. We zeggen allebei niets. Zwijgend luisteren we naar de motors. Het gedempte geluid van dat we door de lucht reizen. Het is prettig om gezelschap te hebben zonder "contact".

'Ik was vergeten hoe fijn het was om nieuwe vrienden te maken,' zegt ze opeens. Vrienden? We zijn vrienden? Volgens mij was dat al logisch. Ik besluit niets te zeggen en steek m'n pink omhoog. Zonder me aan te kijken, vraagt ze verward: 'Waarvoor is dat?'

'Beloof me dat we voor altijd vrienden zullen blijven.'

Ze verstrengelt haar pink gelijk met de mijne. 'Je bent echt een kind,' zegt ze lachend. 'En... raar.'

'Nee, ik hou me aan tradities.'

Ik hoef niet opzij te kijken om te weten dat ze glimlacht.

'Zet dat nummer eens op,' zeg ik dan.

'Welke?'

'Die je met je vrienden luistert. Het is een goeie gelegenheid.'