Tot Het Einde

13.

*Aviana*

School. Ik kan niet wachten tot ik er klaar mee ben.

'Moet ik je vanmiddag een lift geven?' Yona werkt haar make-up een beetje bij via het spiegeltje in de zonneklep. Ze schudt haar hoofd zachtjes. 'Ik ga met Miles mee.' Ze klinkt opeens heel meisjesachtig. Bloost ze nou?

'Wacht, wacht, wácht. Wie is Miles?' vraag ik onthutst. Normaal boeit het me niet met welke jongen ze flikflooit, maar Yona blóóst. Gehaast begint ze haar spullen bij elkaar te rapen. 'We komen te laat.'

'Yona!' roep ik, als ik opmerk dat ze het onderwerp ontwijkt. Ze schrikt eventjes en herpakt zichzelf dan weer. Het is grappig hoe neutraal ze probeert te kijken. 'Na school, oké? Ik spreek je na school- oh, shit, nee, wacht, jij hebt dat ene met "pieuw-pieuw",' ratelt ze op. Ze maakt een geweertje na met haar vingers en stapt dan de auto uit. "Pieuw-pieuw", serieus? Hoe oud zijn we nou? Snel sleur ik mijn tas van de achterbank en volg haar.

'Ik bel je, ja?' roept ze. En dan draait ze zich om en rent de ingang in, opgeslokt in de menigte van alle leerlingen. Moet ik nu alleen de school in? Na die ramp van gister?!

Snel ren ik terug naar m'n auto. Het is totaal tegen de dresscode, dat weet ik, maar er is vast geen docent die het erg vindt, toch? Het is heel koud vanochtend, ik lieg wel dat ik lopend ben gekomen. Dat gaat niemand geloven. Het is 19 graden en ik heb zelf mensen die klaarstaan om me van plek naar plek te brengen, maar
goed.

In mijn kofferbak ligt een oude witte hoodie die Valentin ooit heeft achtergelaten. Ik vergeet het steeds om het terug te geven. Valentin vraagt er ook nooit naar. Logisch, zijn kledingkast is groter dan die van mij. En de mijne is net zo groot als een bescheiden woonkamer.

Haastig gooi ik het ding over me heen. De mouwen zijn veel te lang en mijn hoofd verdrinkt bijna in de capuchon. Dank je, Valentin.

Naar beneden kijkend loop ik de school in. Waar heb ik les? Derde verdieping? Welke les is het überhaupt, moet ik langs m'n kluis?

Bijna alle stemmen die ik hoor hebben het over het feestje van gister. Oh god, waarschijnlijk hebben ze het allemaal over hoe ik schreeuwde tegen James. Eerst maakte iedereens mening me niet uit, maar nu is het gewoon vernederend. Misschien had Polo gelijk? En staat iedereen aan mijn kant?

'Zag je hoe Caleb in het water viel?'

'Wow, Gina was echt van de aardbol heen.'

'Het was wel echt klote-muziek.'

'Ik en Noëlle waren bezig, en opeens liep iemand de kamer in! Noëlle raakte helemaal overstuur.'

Niets gaat over mij. Godzijdank. Als ik één ding erover hoor, ga ik iemand knock-out slaan. Of huilen in m'n auto.

'Vanwaar de haast?' Geschrokken kijk ik op. Een sterke hand heeft mijn bovenarm gepakt. Ik laat een zucht van opluchting horen als ik Chance zie. Hij draagt een zonnebril en zijn haar zit in een klein staartje.

Hij ziet eruit alsof hij gister niet een fucking black-out heeft gehad. Geen eens tekens van een kater. Misschien dikke wallen, maar voor de rest was dat het.

'Hoor jij niet dood te zijn?' vraag ik verbaasd. Hij grinnikt even. 'Kom op, je weet hoe vaak ik drink.'

'Maar... je hebt geen enkel idee wat er gister gebeurd is, hé?'

'Nope.' Chance kijkt me met de domste grijns ooit aan.

Ik loop weer zuchtend door. 'Maar goed ook. Ik wil er geen één woord over horen. Gister was catastrofaal.'

'Wacht? Je was er?!' Chance trekt me ruw terug en staart me vol ongeloof aan. 'Uh, ja?' Aarzelend knik ik. Zijn mond valt open. 'Precies op de dag dat je weer naar een party komt, drink ik mezelf zat! Altijd gebeurt dit!' Zijn stem vult de hele gang en zorgt ervoor dat mensen naar ons kijken. Snel kijk ik weer omlaag, pak Chance's mouw ferm, en trek hem mee naar de trappen.

'Wauw, Aviana. Je overdrijft. Wat is er zo erg dat je niet wilt dat mensen je zien? Ik bedoel, het is nog steeds duidelijk dat je Aviana bent, ook al heb je die monstrueuze capuchon op.'

Misschien zie ik er echt uit als een idioot. 'Echt?' Hij knikt. Timide zet ik mijn hoodie af en strijk mijn haar goed. 'Nou, zeg op. Wat heb je gister gedaan?' fluistert hij.

'Dus je weet écht niet wat er is gebeurd?' vraag ik. Chance trekt zijn zonnebril van zijn hoofd. Twee maantjes op de plek waar zijn ogen horen te zitten. 'Néé, Aviana! Zeg op!'

En dan vertel ik hem alles. Van het moment dat ik binnenkwam tot het moment dat Luca ons afzette. Ik ratelde waarschijnlijk alles snel op, want ik was buiten adem na alles verteld te hebben. Chance geeft me dezelfde verbaasde blik als eerst.

'Ik? Heb ruzie gemaakt? Met Levi?' vraagt hij langzaam. Zijn woorden druipen van het ongeloof. Langzaam knik ik. 'Je had zijn blik moeten zien,' zeg ik zachtjes. 'Woedend.'

Chance's mond staat nog steeds open. 'Wow, fuck Levi,' zucht hij dan triomfantelijk. 'Denk je dat het weer cool is tussen ons? Of moeten we gaan praten?'

Ik haal mijn schouders op. 'Dat is tussen jullie twee. Maar, ik moet gaan, Chance.' En dan loop ik langs hem heen de trap op. 'Hé! Samen lunch?' roept hij nog. 'Tuurlijk!' antwoord ik, zonder me om te draaien.

***

Zuchtend open ik mijn kluisje en drop alle boeken die ik niet meer nodig heb. Ik wil wel naar de kantine gaan, maar James zit er waarschijnlijk en ik kan hem echt even niet onder ogen komen. Ik zeg Chance wel af en ga dan naar huis. Het is genoeg geweest voor mij vandaag. Plotseling hoor ik getik van hakken naast me.

'Hey, Aviana.' Ze leunt met haar schouder op de kluisjes en kijkt me aan. Ze kauwt agressief op een stukje kauwgum, en ze is zwáár opgemaakt. Niet dat ik daar problemen mee heb, hoor. Ik heb er juist respect voor. Meisjes die eerder opstaan om een full face make-up op te doen? Queens.

Behalve dit meisje.

'Gigi.' Ik geef haar een nep glimlachje en ga verder met mijn spullen opbergen. 'Kan ik je helpen?'

Elke, maar dan ook élke, high school heeft een mean girl. Dat is gewoon algemene kennis. En hier, op Lexington Academy, is dat Gigi. Meterslange haar-extensions, twaalf centimeter hoge naaldhakken (naar school!), acrylnagels waarmee je door papier kan snijden en de attitude van een bitch. Gigi von Lewiss.

Ze stopt met kauwen. 'Ja, soort van. Jij kent Luciano toch?'

'Nee,' lieg ik. Ik wil dat ze me met rust laat. Een beetje van haar stuk gebracht kijkt ze me aan. 'Maar... ik zag je met hem op het feestje?

'Ja, dus?'

'Dat betekent dat je hem kent.'

'Nee.'

'Weet je het zeker?'

'Ik heb geen idee over wie je het hebt.' Dan sluit ik mijn kluisje en loop weg. Zie ik eruit als Tinder? Ik regel geen seksdates, donder op.

'Ik weet dat je liegt, Aviana! Ga je hem nu ook van me afpakken?'

Niet dit weer...

Gigi en ik waren ooit goeie vrienden - surprise! - totdat ze een crush kreeg op James en hij uiteindelijk voor mij koos. Het grappige hieraan is dat ik nóóit wist dat ze een oogje op hem had. Ze creëerde gewoon opeens een hele diepe haat voor mij en het duurde me een tijdje om te ontdekken waarom. Sindsdien hebben we eens in de zoveel tijd een akkefietje.

Verbaasd draai ik me om. Het feit dat ze nog het lef had om dat te zeggen. 'Weet je, Gigi? Misschien doe ik dat wel. Speciaal voor jou. Ik zal Luciano de groetjes doen, nadat ik zijn kleding van zijn lijf heb getrokken!' Haar gezicht vertrekt met elk woord die ik zeg en ze staat er sprakeloos bij. Dat is precies waar ik het voor doe. Aviana: 1, Gigi: 0. Nu Chance zoeken. Triomfantelijk draai ik me weer om.

En daar staat Luca. Met de breedste grijns die ik ooit heb gezien.

Hebben jullie soms ook van die momenten waarbij je gewoon hoopte dat je nooit bestond? Dat er een zwart gat onder je opende en je in de leegte viel? Dat je een machine had waarbij je terug in de tijd kon reizen?

'Dus... wanneer gaan we dat doen?' glundert hij.