WAY TOO MANY DRAMA

23.

De weken daarna begint het missen van Kylo alleen maar erger te worden. Ik kan me totaal niet concentreren en elke keer dat er iets over hem gezegd wordt raak ik gelijk helemaal gefrustreerd. Ik raak dan in een vreemde stemming tussen frustratie, verdediging van mezelf, verdediging van Kylo, verliefdheid, en verdriet.

Het is vreselijk irritant dat elke keer wanneer ik langs een groepje leerlingen loop en de woorden "Slytherin" en "hij" opvang, ik erbij wil gaan zitten, en mee debatteren over Kylo Montague, terwijl ze het meestal helemaal niet eens over hem hebben.

Ik heb de sneakers die Kylo me helemaal in het begin heeft gegeven ook uit frustratie weggegooid, omdat ik er niet meer tegen kon om steeds geconfronteerd te worden met zijn aardigheid als ik mijn schoenen aantrok.

Het gaat zelfs zo ver dat ik de laatste week af en toe krampen in mijn buik krijg, krampen die ik nog nooit eerder heb gevoeld.

Op een donderdag in oktober vraagt professor McGonagall aan de Ravenclaw Eddy Goldstein wat zijn favoriete boek is. Ik moet al even slikken terwijl hij vertelt dat hij 'Romeo en Julia' heel leuk vindt, maar wanneer hij meer over het boek begint te vertellen en laat vallen dat Romeo's achternaam naam 'Montague' is, val ik bijna van mijn stoel.

Ik druk mijn handen op mijn oren maar hoor nog steeds Eddy's vreselijke geleuer over Julia die zo verliefd is op Kylo, en Kylo zo op haar. Of... Nee! Romeo, hij heet Romeo en heeft heel toevallig dezelfde achternaam als mijn vriendje. Ex. Ugh!

"Mevrouw, mag ik even naar de wc?" onderbreek ik Eddy. McGonagall lijkt even pissig te zijn omdat ik een leerling onderbrak, maar ze knikt en ik glip naar wc.

Als ik daar aankom zie ik dat er niemand is, en ik loop een hokje in. Daar trek ik mijn broek naar beneden en ga op de wc pot  zitten. Wanneer ik naar beneden kijk, begint mijn hart tien keer harder te kloppen. De onderbroek die vanochtend nog wit was geweest, is nu donkerrood. Het bloed is al opgedroogd, en het verbaast me dat ik dat niet gevoeld heb. Is dat normaal?

Ik pak een wc-papiertje en probeer het van mijn onderbroek af te deppen, het gaat er een beetje van af maar aangezien het al bijna helemaal opgedroogd is lukt het verder niet.

Ik slaak een diepe zucht en leun met mijn achterhoofd tegen de achterkant van het toilethokje. Dit was het laatste waar ik nu zin in had. Ik ben nog nooit ongesteld geweest, maar Eleanor heeft me gezegd dat ik altijd bij haar moest langskomen als het zou gebeuren. Gelukkig was Transfiguration de laatste les voor de lunchpauze en was die les bijna afgelopen. Ik blijf hier dus gewoon zitten totdat de bel gaat en ga dan zo snel mogelijk opzoek naar Eleanor.

Gelukkig heb ik een zwarte broek aan, dus ben ik niet door mijn broek heen gelekt. Ik vouw een wc-papiertje om het langwerpige deel van mijn onderbroek heen. De bel gaat en ik trek mijn broek omhoog en loop het toilethokje uit. Ik ren zo snel mogelijk naar de Great Hall en zoek de Hufflepuff afdelingstafel af, maar Eleanor is er niet. Dus ga ik ergens vooraan zitten, en wacht ik tot ze de Great Hall inloopt.

Wanneer dat zo is loop ik regelrecht naar haar en Roxanne toe, en wanneer ze me zien glimlachen ze allebei.

"Hoe is het met de lover?" vraagt Eleanor. Ik slik; dit is het eerste wat iemand mij direct over Kylo heeft gevraagd in weken. Maar mijn gedachten zitten nu niet bij hem, maar bij mijn rode onderbroek.

"Ik ben voor het eerst ongesteld geworden." zucht ik half.

Eleanors gezichtsuitdrukking verandert niet, en die van Roxanne ook niet. Eleanor kijkt Roxanne aan, Roxanne knikt en loopt weg.

"Kom maar mee," zegt Eleanor voordat ze zich omdraait en ik achter haar aan loop. "Ik heb wel wat maandverband voor je liggen, wil je met of zonder vleugels?"