WAY TOO MANY DRAMA

14.

Ik durf hem niet aan te kijken.

"Dus je voelt wel wat voor hem?" vraagt Jeffrey. Zijn stem trilt zo erg, ik vind het zielig voor hem, maar geloof nog steeds dat ik de goede keuze heb gemaakt. Ik wilde sterk blijven en mijn punt duidelijk maken, maar Jeffrey leek al zo van slag dat ik het niet over mijn hart kon krijgen om zijn ongelijk te bewijzen.

"Ik weet het niet. Maar ik voel niks voor jou." zeg ik. Het komt er veel botter uit dan dat ik bedoelde. "Sorry zo bedoelde ik het niet." voeg ik er beschaamd aan toe en ik kijk op.

Jeffreys wangen zijn nat, en er blijven nieuwe tranen komen. Hij veegt er een paar weg, maar het helpt niet echt. Ik hoor hem zachtjes snikken, maar kan zien aan zijn gezicht dat hij harde snikken in probeert te houden.

"Hey, het spijt me zo. Ik denk gewoon niet dat we voorbestemd zijn voor elkaar. Niet op die manier. Ik wil nog wel gewoon vrienden met je blijven, als jij dat ook wilt natuurlijk."

"Kun je me even alleen laten?" vraagt Jeffrey en ik knik snel. Ik pak zo nonchalant mogelijk mijn telefoon van de tafel en loop met een snelle looppas naar onze slaapzaal.

Ik plof neer op mijn bed en zet de telefoon aan.

*Hmm. Jeffrey en ik zijn uit elkaar. Hij zag je berichtje, maar ik ben degene die uiteindelijk de beslissing heeft gemaakt. Sorry voor het late antwoord.* stuur ik snel naar Thad.

*Ow, het spijt me. Maar goed dat je eindelijk de juiste beslissing hebt gemaakt. Ik wens je het beste.*

*Thanks, maar gek genoeg, ik voel me helemaal niet slecht. Sterker nog, ik voel me goed, alsof er een grote last van mijn schouders is gevallen.*

Het is de waarheid. Ik voel me juist schuldig omdat ik me niet slecht voel.

*Dat is mooi. Dan heb je de juiste beslissing gemaakt. Dit was wat ik bedoelde met "echte liefde". Het kan zijn dat jullie nog steeds goede vrienden zijn als dit allemaal achter de rug is. Ik ben trots op je. <3 En, bedankt voor de hint. Nu ik weet dat je vriendje Jeffrey heet, ben ik weer een stap dichterbij je echte naam. :)*

Ik staar naar het bericht. Thad en ik hebben nog nooit hartjes naar elkaar gestuurd. Ik denk even na.

*Thanks. En oeps, dat was ik vergeten. Thad, ik wil je zo graag ontmoeten.* reageer ik even daarna.

*Dat wil je niet. Het zal je mening over mij veranderen.*

*Jawel, dat wil ik wel. Meer dan iets in de wereld. Mijn mening zal niet veranderen. Ik vooroordeel niet.*

Ik wacht even, maar ik krijg geen antwoord. Ik leg mijn telefoon aan de kant en pak mijn exemplaar van Wuthering Heights uit mijn hutkoffer. Ik sla hem open en vergeet even mijn liefdesleven, mijn gedachtes zitten alleen bij Catherine en Heathcliff op het moment.

"Zoëy," wordt er na een tijdje gemompeld en ik kijk op van mijn boek.

Het is Jeffrey. Hij ziet er beter uit, alhoewel, de donkere wallen onder zijn ogen verraden dat hij gehuild heeft.

"Ik heb er over nagedacht, en ik wil graag nog vrienden met je blijven." zegt hij en ik spring op en trek hem in een stevige knuffel.

"Dankje, dankje, dankjewel!" zeg ik blij. Ik zie Jeffrey half glimlachen en laat hem weer los. "Ik ben zo blij," zeg ik vrolijk.

Jeffreys glimlach wordt wat groter en hij gaat zitten op zijn bed. Ik ga op mijn bed zitten.

"Dus, waarom wil die jongen je niet vertellen wie hij is?" vraagt Jeffrey.