BEAUTIFUL ✧ LuQi

✧ 1.6 ✧

Shuhua: Kızlar

Okuldan çıktınız mı?

Neredesiniz?

Kafeye gidelim mi?

Çok yalnız hissediyorum ~. ~

Soojin: Az önce sınıftan çıktım.

Merdivenlerden iniyorum.

Yuqi: Ben de.

Bugün kurs yokmuş :(

Soojin: Peki bugün kurs yokmuş diyerek üzgün ifade atması?

Shuhua: ㅋㅋㅋ

O hep öyle.

Yuqi sonuçta.

Yuqi: Ayıp.

Shuhua: Tamam tamam.

Her neyse.

Okulun karşısındaki parktayım.

Soojin: Tamam geliyorum beş dakikaya.

Yuqi: Ben de geliyorum.

Bekleyin. 🦋

Kızlara gönderdiğim son mesajdan sonra telefonu kapattım ve kitaplarımı çantama yerleştirmeye başladım. Bugün Lucas gelmemişti. Halbuki bir daha beni rahatsız etmemesi için ceketini de yanımda getirmiştim...

Yuqi: Aptal Lucas.

Ceketini sıranın altına koyuyorum.

Gel al.

Tekrar telefonumu çıkararak Lucas'a mesaj attım ve ceketini sıranın altına koyacağım için düzenlemeye başladım. Çok geçmeden bunun anlamsız olduğunu düşündüm ve rastgele sıranın altına sıkıştırdım.

Sınıftan çıkarak koridorda ilerlemeye başladığımda, etrafımdaki garip bakışların farkındaydım. Ancak kimin ne düşündüğünü önemseyen biri değildim.

Eğer ben aramızda bir şey yok diyorsam yoktur, var diyorsan vardır. Bu kadar basit. Ancak etrafımdaki insanlar sürekli Lucas'la aramızda bir şeyler olduğunu söylüyorlardı. Gerçi, Lucas o gün avucumu öperek o yüzde sıfır virgül sıfırlık ihtimali bile yok etmişti.

Sanırım beni bu şekilde etkileyeceğini düşünüyordu. Ancak ben Lucas gibi kişilerden hoşlanmıyordum. Eğer ne tarz erkeklerden hoșlandığıma gelirsek, daha çok sportif erkekler ilgimi çekiyor diyebilirdim. Ancak Lucas'ın bildiği tek şey bilgisayar oyunlarıydı. Tanrım... Gerçekten çok aptaldı.

"Yuqi! Buradayız."

Soojin ve Shuhua bana bakarak el salladıklarında, bu lüzumsuz düşüncelerden kurtularak onlara doğru koşmaya başladım.

"Miyeon da geliyor mu?"

"Evet, dersi yokmuş bugün. Kafenin adresini attım ona. Belki de şu an bizi bekliyordur."

Soojin'in soruma verdiği cevapla iç çektim. Miyeon bizden büyüktü ve üniversiteye gidiyordu.

"Keşke Miyeon gibi rahat olabilsek. Lise hayatından çok sıkıldım."

Shuhua söylenirken, yanındaki Soojin de onun söylediklerini onaylıyordu. Birbirimizle konuşarak yürümeye devam ederken, birden Shuhua'nın duraklamasıyla bir gariplik olduğunu sezmiștim. Normalde böyle şeyler yapmazdı. Soojin de benim gibi durmuştu ve Shuhua'ya bakıyordu.