The Day You Said I Love You (TransgenderxStraight)

Chapter Three

#TheDayYouSaidILoveYou
CHAPTER THREE

Nandito ako ngayon ng cafeteria sa department namin kasi nagugutom ako, hindi ako nakapag almusal kanina kasi sa sobrang late ko na masyado. Mabuti na nga lang at may vacant kami kasi hindi pumasok si sir at may conferrence daw na e na tenan.

I silently ate my breakfast when I see a group of boys entering the cafeteria. At may kasama pala silang mga babae. Siguro at mga girlfriends nila iyan.

They are exactly 8 people. At napukaw sa aking paningin ang isang lalaking matagal ko nang hinahangaan.

His name is Joshua de Miguel. Fourth year na siya at 21 years old. Paano ko nalaman? Kasi sino ba naman ang hindi makakakilala sa kaniya e sikat kaya siya dito sa school namin.

Anak mayaman, matalino, gwapo at talented. Halos event nga namin e kumanta siya e. Kaya siguro hulog na hulog ako sa kanya.

They sit in front of my table kaya kitang kita ko sila.

Masyado silang maingay kaya medjo nakaka agaw sila ng pansin sa ibang estudyante.

I silently glancing at him kasi natatakot akong malaman niyang tiningnan ko siya. Pero sa hindi inaasahan nag ka tinginan ang aming mga mata. Agad ko rin itong iniwas. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Ewan hindi naman ito kumakabog kanina. Tiningnan ko ulit siya at nandoon parin ang mata niya. Ano ba umiwas kana.

Dali dali akong tumayo at umalis na ng cafeteria. Kinakabahan ako.

Pumunta akong cr kasi gusto kong mag hilamos kasi naiinitan ako sa nangyayari.

I washed my face and looked for it. Hindi parin mawala wala ang kalabog na tibok ng puso ko. Why does he has the effect to make my heartbeat fast?

After kong maayos ang postura ko ay aalis na sana ako sa cr ng biglang nakasalubong ko siya sa pintuan ng cr.

Nagulat ako. Hindi ko inaasahan na makikita ko siya dito. Parang kani kani lang ay nasa cafeteria lang siya at ngayon naman ay nandito na siya.

Hindi ko alam kong paano ako makakadaan ngayon kasi parang anytime mauutal akong magsalita.

"Pa-raan" kinakabahan kong sabi.

"Bakit moko tiningnan kanina?" he said.

"Huh? Tiningnan? Hindi ah, nagkataon lang yon"
"Anong nagkataon? Umamin ka nalang bakla" he agorantly said.

Hindi ako nakapagsalita. Natigilan ako kasi tinawag niya akong bakla. Bakit may problema ba sa pagiging bakla? At ano naman kung bakla ako? Hindi ko naman siya inaano ah?

"Hoy kung maka bakla ka naman! Bakit inaano ba kita?" I angerly said. Hindi ko maintindihan kung bakit nag iinit ang ulo ko. "Bakit hindi kaba bakla? Kasi sakin bakla ka e" he retorted.

"Excuse me? Ano naman sayo kung bakla ako? Bakit inaano ba kita?"

"Wala lang kinompirma ko lang kung bakla ka nga, kasi sa palagay ko bakla ka." he said. "Tama na nga 'yang pagsabi mo na bakla ako." At tuluyan na nga akong nakaalis sa pesting lugar na iyon. Tinabig ko ang braso niya para maka daan ako. "Ewan ko sayo, ang feeling mo masyado!" sabi ko nag tuluyan na akong makadaan sa harap niya.

Nangigil akong pumunta sa klase, kasi diba sino ba namang hindi mangigil kung paulit ulit kang sasabihan na bakla? Eh kung bakla ako? Bakit may problema ba siya? At kung meron man hindi ko na kasalan iyon no! Hello sino siya para mag adjust ako sa kanya, oo gwapo siya pero yung ugali nakaka turn off.

I enter the room with a furrowed eyebrow, at umupo sa favorite upuan ko.

Tiningnan ko ang relo at medjo may oras pa naman bago pumasok ang proffesor namin kaya inabala ko muna ang sarili sa pag bro-browse sa facebook ko at mamaya nga lang ay may biglang nag add request sakin.