The Day You Said I Love You (TransgenderxStraight)

Chapter Thirteen

Always short update since may sinusunod akong wordings. Pero don't worry medjo mahaba haba ito kaya quits lang. Enjoy reading! Wag kalimutang mag vote, comment and follow. It really means to me.

#TheDayYouSaidILoveYou
CHAPTER THIRTEEN

Nasa loob na kami ngayon ng isang fastfood chain at sarap na sarap siya lantakan ang pagkaing inorder niya.

Para siyang batang takot na takot maubusan ng pagkain at nakakatutuwa lang siyang pagmasdan.

"Hinay hinay lang Josh, hindi ka naman mauubusan. Tingnan mo nga oh, andami mong inorder. Siguro naman hindi mo iyan mauubos." natatawa kung turan sa kanya.

Tinignan niya lang ako at ngumisi ng napakalaki. Napabusangot nalang ako dahil sa hindi makapaniwala na halos papaubos niya na ang in-norder niya.

E ako nga pancake at hot coffee lang ang kinain. Boys and their big appetite.

"Urgh!! Busog na busog na ako." sabi niya ng matapos niya na ang huling piraso ng chicken nuggets. Napadighay pa ang damuho. Nakakatawa lang. Meron pala siyang side na ganito. Yung ang takaw na takaw na ayaw mag pa awat.

Nagpahinga muna kami doon ng konti at nag order pa ulit siya ng makakain daw namin habang nasa daan. Tinanong ko naman siya kung saan ba talaga kami pupunta kaso ang kumag may pa secret secret pa. Tsk! Ayaw man lang magbigay ng clue o ano. Pero pinabayaan ko nalang din siya sa kung ano man ang pakulo niya.

Nasa daan na kami sa kung saan man iyon ay panay lang kami usap ng kung anong mapag usapan. Pero pilit ko paring iniwawaksi ang nangyari kagabi. Yung paghalik niya sa akin. At ang mga katagang nagpayanig ng mundo ko.

Gusto ko siyang konprontahin doon pero natatakot ako sa sasabihin niya kung sakali. Na baka kaya niya iyon ginawa ay dahil lasing siya o kung trip niya lang talaga iyon.

Nag pa music na rin siya gamit ang cellphone niya since wala naman akong masyadong stored music sa phone ko.

At habang bagtas namin ang daan ay nakikita kung medjo malayo na kami sa city kasi yung kaninang mga matataas na buildings at nag lilinyahang mga lamp post ay wala na ngayon.

Instead ang nakikita ko nalang ay ang mga naglalabong mga dahon ng puno ng acacia, mangga, niyog at iba pang hindi ko alam kung ano ang tawag doon.

Nilingon ko siya at binigyan siya ng nagtatakag tingin ngunit ang damuho nginitian lang ako. Kaya nabatukan ko siya. Ayan dapat lang yan sa kanya. Ayaw pa kasing sabihin kung saan e.

"Aray ko! Ang sakit nun ha!" pagmamaktol niyang sabi habang hinihimas ang parte ng katawan na kung saan ko siya kinutusan.

"At mas makakatikim ka pa sa akin pag hindi mo pa sasabihin kung saan ba talaga tayo pupunta." tugon ko sa kanya habang binobola na ang isa kong kamay, panakot sa kanya.

"Okay okay, oo na sasabihin ko na. Kaya please naman put down your hand and calm down." mahinahon na sabi nito kaya naman umayos na ako ng upo at binigyan na naman siya ng nagtatanong na mga mata.

"We're going to our ancestral house." sagot niya. Natahimik naman ako. "Maganda kasi doon, may dagat sa unahang bahagi ng bahay kaya magandang pahingahaan. And isa pa gusto ko ding bisitahin ang isa sa pinaka mamahal kong tao sa tanang buhay ko." dagdag niya.

"Basta siguraduhin mo lang na maganda doon ha! Para naman sulit iyong pag-upo ko dito ng matagal." pagbibiro ko sa kanya. "Yes sir! Sigurado akong magugustuhan mo 'ron promise."

"Pwede ko bang matanong kung sino ang pinakamamahal mong tao?" tanong ko nang tumahimik kami bigla.

"Makikita mo mamaya at ipapakilala kita." ngisi niyang sagot pabalik sa akin. "Huy ayan ka na naman, sa pa secret secret mo. Hindi po kasi ako manghuhula para malaman kung sino siya 'no."

"Mamaya nga kasi. Malalaman mo rin naman. Sympre bukod sa iyo na importante sa akin." sabi niya habang hindi ko na marinig ang huling sinabi niya dahil parang binulong nalang niya nito sa hangin at dahil sa medjo malayo layo pa ang tatahakin namin ay nakatulog na pala ako.

I woke up by a slightly tap on my cheeks. Slowly opening my two eyes and blurry figures are on the way. Hindi ko masyadong maaninag kung sino 'to pero dahil nanumbalik ang aking alala natandaan ko na si Joshua pala ito.

And we are here at his car and the place I don't know where it is.

"Were here, come on wake up na. Naghihintay na si lola." his husky voice invaded my ears.

Wait lola? Is she the one na special someone niya? Bakit nga ba hindi ko maisip 'yon?

"Sorry, nakatulog ako...where are we?" tugon habang niaayos ang pagkakaupo galing sa kaninang pagkatulog.

I scanned the area and there I saw a modern-spanish mansion. Grabe hindi niya man lang sinabi na mansion pala 'tong Ancestral house nila.

"Wow! Grabe ang laki naman ng ancestral house ninyo Josh." mangha ko sabi sa kanya habang bumababa sa kotse.

"Yeah kind of, hindi ko kasi na talaga matandaan ang itsura since matagal tagal narin akong hindi na ka bisita dito." sagot habang iginigiya niya ako sa nagtatayogang gate nila.

He easily opened the door and gestured me to let in first and sumunod naman ako sa kanya. While he is at the back of me encircling his hand on my waist.

I startled a bit. Kaya tinapik ko ang kamay niyang nasa hawak ko kaya napabitiw siya sa pagkakapit.

Ngumise pa ang damuho at napakamot sa kanyang ulo.

"Akala ko makakasulot."

"Tigilan moko de Miguel at baka ma sakal kita ng wala sa oras." sagot ko sa kanya habang may ngiti sa mga labi.

I find him cute when he pout and dahil may karupukan ang friend niyo ay inabot ko ang kamay niya at pinagsalop iyon.

I found him stiff for a while. At nang ma ka recover the wide smiled plastered on his face and said, "Sabi ko na nga bang walang makakatanggi sa alindog ng Joshua de Miguel 'e".

"Anong alindog ang sinasabi mo diyan?" natatawa kong turan sa kanya. At nang nakita ko siyang sumimangot ay tuluyan na nga akong humalakhak sa pagtawa.

"Stop it. Wag mokong pagtawanan, ah ganun ha." aktong hahalikan niya ako pero dahil mabilis ang reflexes ko ay tinakbuhan niya ako at ang damuho hinabol ako at sumisigaw na humanda raw ako.