The Day You Said I Love You (TransgenderxStraight)

Chapter Two

#TheDayYouSaidILoveYou
CHAPTER TWO

Mommy was confined with a stage four breast cancer. Daddy said it was all started since nang ipinanganak ako.

I was on my way to the hospital where she was admitted. Ang alam ko wala nang pag asa ang mga nasa stage four na mga cancer kasi yun na pinaka rurok ng kanilang sakit.

I have misty eyed when I finally went to where she was lying. Looking pale, and have some machinary things na nakakabit sa kanyang bibig. Nakakaawa siyang pagmasdan. Parang dinudurog ang puso kung makita siyang ganyan.

Nawala sa itsura niya ang mala pulang labi, nakakatakot na mga kilay, at kasing kapal ng alikabok sa libro ang kanyang mga make ups.

Looking her right now sobrang nakakapanibago.

Im so sorry mommy.

Naiiyak akong pumunta sa kanya habang nakatingin sa akin ang tatlo ko pang mga kuya. Neverminding the people around me, I kneeled and hold her hand na para bang anytime soon kukunin na siya sa amin ng maykapal. Lord wag po muna.

"I-m so sorry mommy-" naiiyak ko na talagang sabi.

"Please forgive me for what I have said and done to you, pagaling ka po promise babalik na ako sa bahay. I will obey you now please wag ka lang pong mawala." I cried.

"A-ll-isson aanak?" she weakly said, "Patawarin moko anak ko" naiiyak niyang sabi.
"I was never be a good mother to you, to all of you" tumingin siya sa mga kapatid ko at sa akin.
"All my life pinagsisihan ko ang mga pinaggagawa ko sa inyo, forcing you all to do things na kahit alam ko ay labag sa mga kalooban ninyo. Doon ko lang nalaman na sobra na talaga ako nung tuluyan na ngang umalis sa bahay ang naiwang anak ko na si Allison. After all his brother left me too. And nang mga oras na yon wala na akong nagawa pa kasi may kasalanan din naman ako. I chose not to disturb you all kasi alam ko na binabawi niyo lang ang mga panahon na nawala sa inyo dahil sa kakasunod sa akin." she said habang umiiyak parin.

"And its time for me to pay what bad things I have done and committed, ito na ata ang karma ko." napatawa pa ito pero mahina lang, "mamatay din na ako-" naputol ang sasabihin niya ng nag salita si kuya Alister ang panganay namin.

"Wag mo yang sabihin mommy, hindi ka mamatay okay? Tsaka matagal ka na namin napatawad." naiiyak na sabi ni kuya Alister.

"Mom, lumaban ka okay?" kuya Aston retorted.
"Oo mommy lumaban ka, para sa amin ng mga anak mo." sabi naman ni kuya Aron.

"Mga anak ko" sabi ni mommy at pumunta kami sa kanya at nagkayakapan kaming lahat. Sakto namang pumasok si daddy at sumali na din siya sa yakapan na naganap.

After a short saying of sorry's ay nakatulog agad si mommy dahil sa pagod. Sabi pa naman ang kaniyang doctor e bawal siyang mapagod masyado kaya noong sinabi niyang mag papahinga na muna siya ay agad naming sinabi 'sige mommy'.

Right now I am sitting with a long sofa here in the private room where my mommy were confine. Tinitinggan ko siya habang masarap na natutulog para bang hindi niya kami sinaktan mentally noon.

Pero sino ba naman ako para hindi mag patawad sa kanya? Nakakapagod mag tanim ng galit at poot, na para bang araw araw may kung ano sa yo para hindi ka completely happy.

Mahigit dalawang oras din akong nakatitig lang kay mommy at na pag desisyonan ko na ding umuwi muna para magbihis pagkatapos akong kausapin ni daddy at ng mga kuya ko.

While driving a received a text from unknown, saan niya kaya nakuha tong number nako? I nochantly asked myself. Hindi naman kasi ako nagbibigay ng number kahit kanino.

unknown: hi can we meet now? Im here at Aznebo Cafe Shop.

I stop after a read the message, meet? ni hindi ko nga siya kilala pero gusto niyang maki pag kita.

But dahil sa kuryosidad ko ay namalayan ko nalang nandoon na nako sa harap ng coffee shop na sinasabi niya sa text.

I went out to my car and agad nag text sa kanya na 'nandito nako, sino kaba?' after sending those message pumasok agad ako sa coffee shop. I sat in the nearest table where the door is located.

Pero bago ako naka upo ay biglang tumunog ang cellphone ko, indicating na meron akong tawag.

But before I answered the call luminga muna ako sa coffee shop na para bang hinahanap ko yung taong mistery na yun, kasi baka nandito na siya. And hindi nga ako nagkamali kasi nakita ko kung sino ang taong yun.

It was Joshua.

My dear ex. I don't know bakit pero biglang bumilis bigla ang tibok ng puso ko. Stop it already hindi na nakakatawa, puso.

I didn't answer the call, instead I immediately left the coffee shop.

Pero hindi pa naman ako tuluyang nakasakay sa kotse ko ay may biglang humawak sa kaliwang kamay ko. The cold feelings sent shiver to my spine.
Nakakapanlumo.

"Hey Ali, please can we talk?" malumanay niyang sabi habang nakatalikod parin ako sa kanya.

Why would he still affects me? Dapat kasi matagal na yun e, dapat totally healed na ako. Pero mukhang nagkamali ata ako sa 'time will heal' na yun kasi parang wala namang nangyari sa akin sa loob ng 3 taon. Parang mas kabaliktaran yung nangyari, Im still longing for his hugs, kisses, and cuddles.

Siguro hindi applicable sakin yung qoute na yun, kasi shit gustong gusto ko parin siya e. I badly want him again to my life, kahit saktan niya ulit ako. Basta sakin lang siya uuwi.

I turned him, and as I looked at him para bang kinukumot yung puso kong makita siyang ganito.

May bagahe sa ilalim ng kanyang mga mata.

Bakit ganito? Pinilit ko naman na walain pero bakit?

Siguro kasi pinilit ko e, diba dapat hindi pinipilit kasi nagmumukha ka lang tanga niya kung sakali.

"Please can we talk?" he sadly said. "Just a minute gusto ko lang talaga na makausap ka."

"Ano pa ba ang pag uusapan natin Josh? Diba wala na? kasi nung gabing iyon tinapos mo na lahat! You said that I will never see you, ni makausap ayaw mo. Pero ano tong kagagohan ang ginagawa mo?" I angerily said.

"No please wag mo na akong iwan ulit, nasabi ko lang ang mga iyon kasi galit ako sa sarili ko! Galit ako sa mga nangyayari sa atin sa panahong iyon. Kaya please pakinggan mo naman ako." naluluha na sabi niya, "Kasi nung gabing iyon I was not able to tell you the reason behind it kasi bigla ka nalang nawala! I kept on finding you! Sa mga kaibigan mo, pero hindi daw nila alam kung nasan ka. Sa mga kuya mo kasi nag babakasali akong nandoon ka dahil sabi mo miss na miss mo na sila." he paused.

At tuluyan na nga siyang humahagolgol.

"Pero kahit anong gawin kong paghahanap sayo, kung ikaw itong ayaw mag pa hanap ano nalang ang laban ko? Wala Ali kasi ako itong walang kwentang sinaktan ka at alam mo kung ano yung mas masakit? Handa na dapat akong aminin sa iyo na finally mahal na din kita pero paano ko pa masabi iyon kung bigla ka nalang nawala ng gabing iyon!" naluluha paring sabi niya.

"Umuwi ka na, wala na tayong dapat pang pag usapan, pagod ako okay? Tsaka nalang pag okay na ako, okay na lahat." tanging nasabi ko nalang.

May parte parin kasi sakin na gustong malaman ang dahilan niya, kung bakit?

"Promise yan ha? Mag uusap tayo?" he assuredly ask.
"Kailangan ba ako bumali ng pangako Joshua? Ikaw nga itong hindi tumupad ng pangako, sige na at may aasikasuhin pa ako e tetext nalang kita kung kailan ako pwede at handa."

At tuluyan na nga akong lumisan sakay ng kotse ko. Pero bago ko pinaandar, pinanood ko muna siya ng ilang secondo at tsaka na nga umalis.

Bakit ka pa kasi nagpakita?