Tot Het Einde

2.

*Aviana*

Ik loop rechtstreeks, zonder oogcontact met de andere leerlingen te maken, naar mijn vaste plek: helemaal alleen achteraan. Verveeld pak ik mijn boeken voor me, check mijn laatste berichtjes, en richt me dan op de docente die binnenloopt.

'Goedemiddag, allemaal.' Niemand luistert naar haar, ze zijn allemaal te bezig met kletsen. 'Laatste die z'n mond houdt, moet nablijven.' Complete stilte.

'Dus, de planning voor vandaag is vragen stellen over het laatste paragraaf die jullie hebben gemaakt en het huiswerk bespre-' De deur vliegt open. Iedereen schrikt zich rot, waaronder ik, en kijkt naar de gespierde jongen die binnenloopt.

Hij draagt een leren jack over zijn uniform en heeft kauwgom in z'n mond. Zwart haar, dezelfde stijl als jonge Leonardo DiCaprio, een bruin paar ogen en volle lippen. De knoopjes van zijn uniform zitten open - wat tegen de dresscode is - en laat een zilveren ketting zien, gepaard met een draaktattoo in zijn nek. Hij heeft wat haar op z'n kin, maar niet zoveel dat het lijkt op een geiten-sikje. Gewoon precies genoeg.

'Hi. Sorry dat ik te laat ben. De gangen lijken allemaal hetzelfde hier,' is het eerste wat hij zegt.

'Oh, jij bent zeker de nieuwe?' Hij knikt en haalt zijn hand door zijn haar. De zilveren ringen merk ik nu pas op. Dus dit is de jongen waar Yona het over had? 'Zou je... jezelf willen voorstellen?' vraagt de docente aarzelend.

Met tas en al loopt hij naar voren. 'Ik ben Luciano. Vrienden noemen me Luca. Ik ben verhuisd, dus moest naar een nieuwe school. M'n lievelingsvak is de pauze. Mijn hobby's zijn roken en drinken. Mijn ouders zijn vorig jaar doodgegaan en ik kwam niet meer naar school, dus moet ik het fucking jaar opnieuw doen.' De docente vangt nog vliegen, haar onderkaak raakt bijna de grond. De klas ziet er ook onthutst uit. 

Luciano, hé? Ook een Italiaan?

Iets aan hem ergert me. Zijn zelfverzekerdheid misschien, of de manier waarop hij zijn kauwgom kauwt. Hij kickt vast en zeker op de aandacht die hij krijgt.

'Zo, Luca... bedankt voor-'

De nieuwe kapt haar af. 'Het is Luciano. Luca is voor vrienden, zei ik.' Na dat gezegd te hebben, loopt hij mijn richting op. Hij gooit zijn tas op de grond en gaat achterover leunend op de stoel naast me zitten. Wat heb ik zin om die stoel vanonder z'n kont te trappen.

'Oh, Lu- Luciano dan maar.' Ze ziet eruit alsof ze even niet meer weet wat ze moet zeggen. 'Heeft iemand nog een vraag voor Luciano?' Ongemakkelijk sluit ze haar handen. Ik heb het wel echt met haar te doen.

'Nee,' gromt hij, net iets te hard. De twee handen die opgestoken waren, zakken hun arm al snel. Wie denkt hij wel niet dat ie is? Ik zou er ook pissed over zijn als sommige te geïnteresseerd zouden doen, maar dit gaat wel echt te ver.

'Kan je ook gewoon even normaal doen? Het is je eerste schooldag, in principe ben je gewoon te gast bij ons,' snauw ik. Het geroezemoes valt stil. Hij draait zijn hoofd gelijk om naar me, zijn gezicht ziet eruit alsof hij me elk moment kan aanvallen.

'Pardon?'

'Verbeter je gedrag.'

'Vroeg ik om kritiek?'

'Het is een waarschuwing.'

'Moet ik nu bang zijn voor jou?' Hij grijnst. Alsof ik een grapje aan het maken ben.

'Als je geen gebroken neus wilt, wel ja.'

Zijn grijns vertrekt langzaam. 'Ze doet het echt, hoor,' fluistert de jongen voor ons. De klas staart ons inmiddels al een tijdje aan. Ons oogcontact is nog steeds niet verbroken en de spanning is om te snijden.

'We gaan verder, open jullie boeken maar op bladzijde 126...' Ze probeert de stemming om te slaan, en dat's maar goed ook, want ik was bijna van plan met boeken te smijten. Luciano haalt zijn boeken uit zijn tas en laat daarbij iets op de grond vallen. Een zwarte aansteker met "Luca V Ferrari" erop gekrast. Ferrari? Ik pak het even op en wil er beter naar kijken, maar hij graait het net iets te agressief uit m'n hand.

'Is je achternaam Ferrari?' vraag ik, van m'n stuk gebracht. 'Ja, ik weet dat het een automerk is, je zal met iets originelers moeten komen,' snauwt hij. Ik kreeg je achternaam als cadeau voor m'n twaalfde verjaardag en kon toen nog geen eens rijden, stuk arrogant vuil.

Ik besluit zijn reactie toch te negeren en richt me weer op m'n boeken. Nog steeds denk ik dat ik zijn naam ergens anders van ken.

Zou hij de mijne herkennen?

*Luca*

Holy shit, toen Adriano zei dat ik naar een privéschool ging, verwachtte ik niet een fucking museum vol met kakkers. Hoe betaalt hij dit?

Ben net klaar met m'n eerste les en wil nu al een kogel door m'n hoofd jagen. Dat meisje... wat bezielde haar? Man, wat irriteerde ze me. Meisjes met een temperament zijn altijd aantrekkelijk of uitdagend, maar zij haalde wel echt het bloed vanonder m'n nagels vandaan. Haar ogen waren te intimiderend, net een slang die elk moment naar je nek kon happen. Voor een moment was ik ook echt doodsbang voor haar.

En de manier waarop ze zo geïnteresseerd over m'n achternaam deed. Tijdens de uitleg keek ik even kort naar haar. Ze keek wel naar de docent, maar ze luisterde niet. Ze was druk aan het nadenken, dat kon je zien op de manier waarop haar wenkbrauwen bewogen. Toen de les voorbij was, sprintte ik gelijk het lokaal uit.

Ik heb nu echt even een sigaret nodig. Er zijn sowieso geen rookplekjes aangewezen, natuurlijk niet, de president heeft waarschijnlijk op deze school gezeten. Ik liep net langs sommige knullen en ze roken zo sterk naar wiet. Alsof ik in Amsterdam liep. Er moet dus ergens een stiekem plekje zijn waar alle stoners samenkomen. Ik rook het liefst gewoon alleen in mijn auto, maar het lijkt me slim om een paar vrienden te maken hier. Niet dat ik ze nodig heb, maar gewoon, voor het geval dát.

Ik slenter de parkeerplaats op en zoek naar mijn auto. Mijn zwarte Mercedes mengt goed in met de rest van de dure auto's. Zuchtend knak ik mijn vingers, gooi mijn rugzak op de passagiersstoel, verstel mijn stoel verder naar achteren, open het dak, en steek een sigaret op. Een goeie, ouwe, vertrouwde sigaret. M'n beste vriend. Ik weet dat die shit schadelijk is, maar ik ga op een dag toch al dood. Wat maakt het nog uit? 

Na een tweede hees hoor ik een motor voorbij komen. Prachtig ding. Ze gaat het schoolterrein op en stopt net voor de ingang. Ze trekt haar helm eraf, het meisje die erop rijdt ziet er nog beter uit dan de motor zelf. Ik heb wel iets wat ze ook nog kan berijden. 

Net wanneer ik de auto wil uitstappen om naar haar toe te gaan, is iemand me voor. Hetzelfde meisje dat een grote bek tegen me aansloeg. Wie is die chick eigenlijk? Ik ken haar naam geen eens. 

Toen ik hier aankwam, kreeg ik een "begeleider" toegewezen. Voor overige vragen etc. Ik wilde het gelijk weigeren, maar de jongen zag er best chill uit. Toen ze zeiden dat ene "Charles" me zou helpen, dacht ik gelijk aan een verwaande kakker die rondrijdt in papa's auto. Vervolgens ontmoette ik hem, en zei hij dat ie liever Chance wilde worden genoemd. Pluspunt. 

Ik gaf hem een hand en een stuk van de tattoo op mijn onderarm was te zien. Een zwart-wit automatisch wapen met een rode roos in de loop. 'Bro,' zei hij onthutst, en tilde gelijk zijn trui op. Net boven zijn heup was een klein wapen te zien met een roos ernaast. Ik mocht die knul gelijk. Grijnzend keek ik hem aan. 'Wat betekent het?' vroeg ik verrast. 'Geen idee, vrede of zo.' Hij haalde zijn schouders op. 'De jouwe?'

'Geen idee, ik schiet graag mensen neer en de roos was een leuke toevoeging,' antwoordde ik. Hij moest lachen. 

Volgens mij dacht hij dat ik een grapje maakte.