HIDDEN FILES 2

CHAPTER 34: END OF SOLITUDE (PART 1)

CHAPTER 34: END OF SOLITUDE (PART 1)

THIRD PERSON'S POV

The vast skies was liked painted into a yellow orange with a hint of redish which reflects the wide sea and everything that surrounds. It made the place even more beautiful by the sunset.

When the wind suddenly blows it blown away the curtains infront of the nearly opened windows. Near it was someone sitting with their head low and hugging their own knees. Both of their eyes were closed yet under it were a bit redish indicating they cried for a long time. Around the person was a literal mess from papers, tissues, clothes and many more like it wasn't been clean for a long time.

At the center of it was a picture from a frame. Two people were both smiling from ear to ear, they looked genuinely happy while doing a sign in their hands.

It was Simon and Collete.

Suddenly a knocked from his door was heard. Hindi niya ito pinansin kahit naririnig naman iyon. Wala siyang balak na gumalaw mula sa pwesto niya. It was several times until he heard a voice that's coming from his younger sister.

“Kuya Si!” she called him.

Kahit alam niyang walang sagot ay tinawag parin niya ng maraming beses. Sa huli ay napagbuntong-hininga nalang siya at napahawak sa siradong pintuan. She bit her lower lip and contained herself from crying yet tears started to form in her eyes.

Alam niya na mahirap ngayon ang pinagdaanan ng nakakatandang kapatid na kahit gusto niyang tumulong ay para wala siyang magawa sa huli kundi tingnan lang ito. Dahan-dahan siyang yumuko sabay mahinang napalunok para kontrolin ang sakit na unti-unting bumibigat sa puso niya.

“Labas ka Kuya kung gusto mo nang kumain. I baked your favorite cheesecake that taste similar from Mama” dagdag pa niya.

Wala parin sagot dahilan na parang nasaktan ito sa katahimikan. Pinilit nalang niyang galawin ang mga paa papalayo sa pintuan at pumunta nalang sa sala ng kanilang bahay kung saan nakaupo ang kanyang Auntie na may binabasang magazine. Mukhang napansin ang presensya nito dahilan na inangat nito ang kanyang tingin.

Marahang umiling ang nakakabatang kapatid. Bumuntong-hiningang binaba ng kanyang Auntie ang magazine at hinilot ang sintedo.

“Ano ba ang gagawin ko sa kapatid mo?” tanong niya habang sinandal ang siko sa armrest at napahawak sa noo nito, walang imik naman ang nakakabatang kapatid na umiwas nalang ng tingin. “Ilang araw na siyang hindi lumalabas sa kwarto n'ya. Sigurado akong magkakasakit siya kasi hindi na sakto ang pagkain at pagtulog. Kahit gusto ko naman itaas ang pasyensya ko ay hindi magagawa sa mahabang panahon. Kausapin mo naman siya. Hindi lang siya ang napapagod kundi tayo rin”

“Tita Melissa” she uttered her name.

“Nag-alala ako sa inyong magkapatid. Kayo nalang dalawa ang natira. Parehong wala na ang mga magulang niyo kaya sana magtulungan kayong dalawa. Huwag mung hayaan na bumalik sa dati, baka mangyari na naman kung anong nangyari noon. Sana hindi na natin iyon makita pa muli” mahinahong boses ng kanyang Tita habang nagpapaliwanag at tanging tango lamang ang kanyang naging tugon.

Tumayo nasi Melissa tapos kinuha ang bag nito at sunglasses gaanon rin ang susi para sa kanyang sasakyan. Maingat niyang tinapik ang balikat ng dalaga.

“Uwi muna ako” she tucked some of the loose strands of hair from the girl and smiled at her. “Call me immediately if anything happens to him or you need something. You can always count on me my dear and I count on you to watch your older brother”

“Opo, maraming salamat Tita” sagot niya.

“See you again tomorrow Katie” she said.

Nagmano muna si Katie bago tuluyang umalis ang kanyang Tita. Pinanood niyang sumakay ito sa pinagmay-ari na puting van na unti-unting lumalayo. Sauna ay ngumiti siyang nakatingin doon pero nang mawala na ay parang bumagsak ang ngiti niya.