"Draco." Bana seslenen babama baktım. Ardından birkaç adım önümde duran Hermione'ye. Bana bakmıyordu. Bakamıyordu.
"Draco. Gel." Zoraki gülümsemesiyle bana bakan annemde gezindi gözlerim. Gitmem gerekiyordu. Gitmem gerektiğini biliyordum. Peki ya Hermione?
Öne doğru bir adım attığımda çoğu kişinin gözlerinin üzerimde dolandığını biliyordum; fakat bu gözler içinde sevdiğim kahveler yoktu.
"Ona özür dilediğimi söyle." diye fısıldadım Longbottom'a. Ardından çok da hızlı olmayan adımlarla karşıya yürümeye başladım.
"Aferin, Draco." Bana sarıldığında sanki ayaklarım oraya çivilenmişti, hareket edemiyordum. Çekildiğinde ise gözlerine bakamadan annemin yanına gittim. Bana sarıldığında ise ona karşılık verememiştim.
Yıllarca dalga geçtiğim Longbottom'ın konuşmasını dinlediğim zaman yerin dibine girmiştim. Başımı kaldırıp da karşıya bakamıyordum bile.
Longbottom kılıcı çıkardığında ve Harry birden dirildiğinde kendimi öne koşarken buldum:
"Potter!" Elimde sıkıca tuttuğum asayı ona doğru fırlattım.
"Draco!" Durdum ve kalabalığın arasındaki sesi bulmaya çalıştım. Herkes ileriye doğru koşarken bana doğru hızla gelen Hermione'yi gördüm. Bu sefer onu hayal kırıklığına uğratmamıştım, değil mi?
Yanımızdan insanlar hızla koşup geçerken dudaklarımızı buluşturdu.
Son.
Koskoca 75 bölümdür bana yardımcı olan, bu kitabı okuyan herkese çok çok teşekkürler. Hepinizi çok seviyorum.❤️
Şöyle şuracağı da kitap hakkındaki yorumlarınızı yazarsanız çok sevinirim.❤️
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Amortentia (Dramione Texting)
FanfictionDraco Malfoy meraklıydı; fakat Hermione Granger da Amortentia'da kimin kokusunu aldığını söylemeyecek kadar inatçıydı.
