Het internaat

Hoofdstuk 10

Robine's POV

Na de les zijn we meteen naar de kantine gegaan, de andere zaten allemaal al aan een tafel en waren aan het praten over welke lessen ze nog hadden en wat ze daarna zouden doen. Het uur ging snel voorbij en dat betekende ook dat we nog maar met drie aan de tafel zaten, Chris zat aan een andere tafel met een rood harig meisje. Het meisje was mooi, maar nu ook niet super mooi. "Wat gaan jullie straks doen?" Vraag ik aan Margo en Dave die allebei heel stil zijn. Dave kijkt me met een glimlach aan, terwijl Margo naar de tafel kijkt. Ik weet niet waarom ze zo stil zijn en waarom Margo zo ver weg van de wereldbol lijkt, het zal vast niets zijn. "Ik ga de hele namiddag gamen," Zegt Dave. "Oh, lijkt me leuk." Ik weet echt niets van dat soort spelletjes dat hij gaat spelen, maar ik denk wel dat ze leuk zijn, anders zou niemand ze spelen. "Ik ga me maar eens omkleden voor die date, het is al bijna tijd en ik moet nog toestemming vragen aan meneer Kowlier." "Ik had wel gedacht dat jij één van die meisjes bent die er uren over doet om zich klaar te maken voor een date." Ik sta op en schuif de stoel waar ik met men kont opzat onder de tafel en kijk naar Dave. Hij haalt zijn wenkbrauwen op, waardoor ik moet lachen. "Je hebt gelijk, maar voor deze date heb ik geen uren nodig om me klaar te maken," Zeg ik met een glimlach. "Hoezo niet?" "Ik vind hem niet leuk." En met die woorden verlaat ik de kantine. Dave had nog naar me gezwaaid, maar Margo zat nog steeds te staren naar de tafel.

Ik doe een donker rode sweater, met het nummer '24' op en een zwarte skinny jeans aan. De sweater heb ik eens gekregen van mijn nicht met Kerstmis, ze weet dat ik Teen Wolf leuk vind en al zeker Dylan O'Brien. Het nummer 24 is dus van Stiles Stilinski zijn lacrosse shirt. De sweater heeft eigenlijk niets te maken met Teen Wolf, maar het doet me aan hem denken. Jep, fangirl alert! Mijn haar zit los over mijn schouders. Ik doe nog snel mijn witte all stars aan en loop dan snel mijn kamer uit. Het is bijna twee uur en Lucas had gezegd dat hij me om twee uur zou komen ophalen. Ik loop op een rustig tempo naar het kantoor van meneer Kowlier en druk op de bel die naast zijn deur staat. Het lampje wordt groen, dat betekent dat ik mag binnenkomen. Ik open de deur een stukje en glimlach naar de man die druk bezig is op zijn computer. "Meneer, zou u me alsjeblieft toestemming willen geven om buiten het internaat te gaan?" Hij kijkt op van zijn computer en kijkt me met een strenge blik aan. "Wat is je naam?" "Robine Verbiest," Zeg ik zacht. Meneer Kowlier zijn handen gaan razendsnel over het toetsenbord van zijn computer. "Je bent hier nog maar een paar dagen?" Ik knik. "Ik zie dat je de regels over toestemming vragen al kent, dat is goed. Je hebt ook nog niets in je dossier staan, dus je krijgt toestemming van me," Zegt hij. "Dank u." "Maar wees niet te enthousiast, Robine. Als je niet naar de regels luistert, dan zal je moeten nablijven of extra klusjes doen in je vrije tijd. Heb je me begrepen?" "Ja, meneer." Zijn gezichtsuitdrukking is zo streng, dat het me bang maakt. "Je mag mijn kantoor verlaten." Ik loop zijn kantoor uit en sluit de deur. De eerste keer dat ik meneer Kowlier zag, leek hij een leuke man. Ik begin te twijfelen of hij nu nog zo leuk is, maar het kan ook zijn dat dit zijn tactiek is bij nieuwe leerlingen in het internaat.

Met mijn telefoon in mijn hand loop ik terug naar mijn kamer. Het is al een paar minuten over twee, maar er is nog geen Lucas te zien. Ik open de deur van mijn kamer en ga op mijn bed zitten. De berichtjes van Maarten wis ik, ik moet hem vergeten. Iedereen zal me wel gek verklaren als ik zeg dat ik nog steeds van hem hou, maar het is de waarheid. Ze zeggen altijd dat je je eerste liefde nooit vergeet en het klopt. Ik herinner me de dag wanneer ik hem leerde kennen, alsof het gisteren was. Hij stond voor mijn kluisje en wilde niet weggaan voor ik met hem op een date wilde gaan, ik had met tegenzin ja gezegd. De date was leuk, heel leuk. We waren gaan wandelen in het bos en daarna nog iets gaan drinken in een cafétje dicht bij mijn huis. Maarten had me naar huis gebracht, terwijl ik maar een paar straten verder woonde van het cafétje. Bij de voordeur had hij een klein kusje op mijn wang gedrukt en dat kleine kusje heeft mijn hele leven verandert. We zagen elkaar elke dag in school, we hadden elke week een afspraakje en na een maand vroeg hij om verkering. Ik was geschrokken toen hij het vroeg en mijn gezicht was knalrood. Maarten is de enige jongen geweest tot nu toe waar ik echt verliefd op ben geweest en ook nog steeds ben, alleen zit hij de hele tijd te flirten met andere meisjes. Mijn moeder zei me altijd dat je nooit met een man moet trouwen die al toen hij jonger was, niet helemaal eerlijk en trouw is geweest. Niemand verandert. Ze zeggen altijd dat ze zullen veranderen, maar dat doen ze niet. Je kunt even doen alsof je verandert bent, maar daarna ben je weer gewoon jezelf.