Het internaat

Hoofdstuk 1

Robine's POV

Zuchtend kijk ik door het vieze raam met vlekken van de taxi. Dit is de dag dat ik naar het internaat vertrek. Het is inmiddels begin Oktober, 4 Oktober om precies te zijn. Door omstandigheden moet ik naar het internaat vertrekken. Mijn moeder en vader hebben altijd ruzie om geld, dus leek het hun het beste dat ik maar ergens anders ging wonen voor een tijdje. Nou ja, wonen kun je het niet echt noemen.. Ik ben al blij dat het maar 1 jaar is dat ik naar een internaat moet gaan, niet dat ik mijn vrienden ga missen ofzo. Veel vrienden heb ik nooit gehad, dus dat is zeker niet het probleem. Laten we het er maar op houden dat iedereen liever thuis zit, in een omgeving die je voor 100 procent vertrouwd, waar je je veilig voelt, ...

De taxi komt met een harde knal tot stilstand en ik bots met mijn hoofd tegen het raam. "Au," zeg ik vrijwel meteen. "Sorry, meisje. Ik wilde snel stoppen, omdat het begint te regenen. Straks ben je helemaal nat en zo wil je je eerste dag toch niet beginnen?" Tot mijn verbazing heeft de man gelijk, het regent. "Domme regen." Met mijn hoofd leun ik tegen het raam en kijk naar het gebouw dat voor me staat, het is groot en oud. De voortuin is prachtig, er staan overal bloemen en het gras is perfect gemaaid.  Het lijkt wel uit een sprookje te komen. In de verte zie ik wat meisjes wagelend op hun hoge hakken naar binnen lopen. Dit zou nog best leuk kunnen zijn, zeg ik tegen mezelf. "Ja hoor, meid," Zegt de man. "Moet ik je helpen met je koffers of zal het gaan?" Ik schud mijn hoofd en glimlach, "Nee, bedankt. Het zal wel gaan." Snel open ik de deur voor de chaffeur weer een verhaal verteld over zijn hele leven, dat wil je echt geen twee keer meemaken! De regendruppels vallen gelijk over mijn hele lichaam. Al zuchtend loop ik naar de koffer die al open staat, de chaffeur heeft hem vast vanbinnen al opengedaan. Mijn roze rugzak doe ik om mijn schouders en pak daarna mijn 2 grote koffers uit de kofferbak. "Nog eens bedankt, meneer!" Roep ik snel voor ik de kofferbak sluit en loop zo snel als ik kan, met mijn koffers in mijn handen naar de ingang van het internaat. De man had waarschijnlijk nog iets terug gezegd, maar tegen de tijd dat ik dat had gehoord zou ik helemaal nat geweest zijn.

Onhandig duw ik de deur van het internaat open, die best zwaar is. Mijn koffers wurm ik als eerste door de deur en daarna mijn lichaam, alleen had ik er niet over nagedacht dat ik niet de handigste ben. Mijn koffers vallen op de grond en mijn voet blijft hangen in de kier van de deur, waardoor ik bovenop mijn koffers val. Ik blijf liggen en scheld mezelf in mijn hoofd uit, over hoe lomp iemand wel niet kan zijn. "Dat was grappig," hoor ik iemand zeggen. Ik kijk omhoog en pak de hand die naar me uitgestoken is aan. Blozend om dit hele toeval kijk ik naar het gezicht van de persoon. Het was een jongen met blond haar dat warrig op zijn hoofd ligt en blauwe ogen, een knappe jongen. "Je bent best klein. Op de grond zag je er langer uit." Het was waar wat hij zei, ik ben klein voor mijn leeftijd. Hij was twee hoofden groter dan mij. "Dat zeggen de meeste mensen," zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. In het arrogante gezicht van de jongen zie ik nu een klein glimlachje, ik hoop dat dat een goed teken is. Ik ben nooit goed geweest in vrienden maken, dus dit was moeilijk voor me. "Ik mag jou wel," Zegt hij en draait zich dan om. Ik zucht als hij weggaat, nou dat was het dan. Mijn natte zwarte haren doe ik in een dot en pak daarna mijn koffers van de grond. Met een nog diepere zucht dan hiernet loop ik naar de balie waar er een vriendelijk uitziende vrouw zit. "Hallo, ik ben nieuw hier." Ze glimlacht naar me en ik doe mijn best om ook te glimlachen, wat waarschijnlijk een vervormd gezicht veroorzaakt. "Robine Verbiest?" Ik knik en kijk naar de vrouw haar handen die razendsnel over het toetsenbord van haar computer gaat. "Je moet dit formulier ondertekenen," Zegt ze terwijl ze een pen en  een blad papier naar me toeschuift, "En dan geef ik je de sleutel van je kamer, samen met alle regels die we hier in dit internaat hebben." Ik pak de pen en teken het papier. Ik vond het altijd dom om dit soort papieren te tekenen, ze kunnen er toch niets meedoen als je minderjarig bent. De vrouw met lange bruine haren pakt het blaadje papier terug en geeft me dan de sleutel van mijn kamer + het reglement van het internaat, dat verassend dik is. "Bedankt. Je kamer is op de derde verdieping, je zit op een kamer met twee andere meisjes. Als je vragen hebt kun je altijd bij me terecht." Ik glimlach en pak mijn koffers in mijn handen. "Oke, bedankt."